Εδώ αλλά και εκεί

Θα μου πεις τώρα: 

Καλά ρε φίλε, εσύ γιατί δε γράφεις κάτι σχετικά με την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού? 

Και θα σου απαντήσω: 

Επειδή διαβάζω αυτά που γράφουν άλλοι σχετικά με το ζήτημα. Τα διαβάζω και φρίττω. 

Είναι εκπληκτικά μεγάλο το ποσοστό των κειμένων συμπαράστασης που θεωρούν πρέπον να ξεκινήσουν με φράσεις του στυλ "Αν και διαφωνώ απόλυτα τόσο με την ιδεολογία όσο και με την πρακτική του Νίκου Ρωμανού....." ή "Δίχως να συμφωνώ με τις επιλογές του Νίκου Ρωμανού..." 

Πάρ' τους στο γάμο σου να σου πούνε και του χρόνου, δηλαδή. 

Και καταλήγουν με παραινέσεις προς το κράτος να ανοίξει την πατρική αγκαλιά του και να φερθεί με στοργή στα παρανομήσαντα τέκνα του.

Μπούρδες δηλαδή.

Ουσιαστικά πρόκειται για αυτό που ο ίδιος ο Ρωμανός είχε προβλέψει μέσα στο υστερόγραφο του κειμένου με το οποίο ανακοίνωνε πως αρχίζει απεργία πείνας: 

Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.

Είδαν κόσμο μαζεμένο λοιπόν διάφοροι εκ των παραπάνω αναφερομένων και μη θεωρώντας ότι ανήκουν στις κατηγορίες εκείνων που αναφέρει το υστερόγραφο ήρθαν κι αυτοί να πούνε την αποψάρα τους, η οποία όπως πάντα αρχίζει με την καταδίκη του απεργού (που στην καλύτερη περίπτωση υποβιβάζεται σε "παιδί" και μάλιστα "πληγωμένο παιδί" που όπως όλα τα παιδιά υπήρξε υπερβολικά ενθουσιώδες αλλά θα στρώσει κάποτε) και καταλήγει σε δικαίωση της ύπαρξης και του ρόλου του κράτους. Κι επειδή κατά κανόνα πρόκειται για ηλικιακά μεγαλύτερους που λένε αυτές τις πίπες, στις τελευταίες πορείες ακόμα κι εγώ εισπράττω περίεργα βλέμματα από τους φίλους του Ρωμανού που με κοιτάνε με ένα ύφος του στυλ "τι θέλει αυτός ο μπάρμπας ανάμεσά μας... ένας από αυτούς θα είναι".

Πολύ έχω πεισμώσει με αυτούς τους νεαρούς. Που όμως τους ανήκει τόσο ο κόσμος και το μέλλον όσο και ο συγκεκριμένος αγώνας.

Οπότε, αντί να γράψω εδώ πέρα κανένα συγκινητικό κείμενο που να ξεκινά με τη φράση-κλειδί "Δίχως να συμφωνώ με τις επιλογές του Νίκου Ρωμανού" και να καταλήγει με την προτροπή "καλώ το υπουργείο δικαιοσύνης να δείξει τα ανθρωπιστικά του αισθήματα εφαρμόζοντας τον ανθρωπιστικό νόμο του ανθρωπιστικού κράτους",  λέω απλά (εδώ πέρα αλλά και εκεί πέρα) να εκφράσω το θαυμασμό μου για το εξαιρετικό ήθος του αγώνα που δίνει ο Νίκος Ρωμανός και οι φίλοι του και, βέβαια, να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε αυτό τον αγώνα.