ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΟ 2010
(ήτοι λόγος για την Αταξία Των Άστρων)
Ω φτωχοί σατανάδες και τίμια ξαδέλφια μου, έχω μια γνώση εκλεκτική κι απόκρημνη και πλούσια από υλακές και φθίση, και η κοιλιά μου είναι αυθεντική και ζόρικη και ικανή να αποτρέπει τη γαλήνη και την εξουσία, και το τσιμπούκι μου αναδίνει την ανταρσία, και αισθάνομαι ένας ασυνεπής εισαγωγεύς ή γυαλάκιας ή γκρούμ ή σύζυγος ή συμπαθής ή στριπτηζέζ ή μαραθωνομάχος ή αλής ή αγελαδοτρόφος μακρυά από επιδόρπια και απομιμήσεις και από κάθε πιθανότητα τοματόζουμου στο ρομάντζο του Γαβριήλ μέσα στην καλούλα φυλακή μου όπου το σώμα μου κατέχει ένα γνώριμο και αγαπητό χάος κι όπου ένα υπερκόσμιο και θεϊκό φλας μου μαθαίνει τον πόλεμο.
Όταν στα πρώτα βήματα της δεκαετίας του 1980 έσκασε μύτη "Η Αταξία Των Άστρων" του Νώντα Σκιαδά, είχε όλα τα προσόντα να περάσει απαρατήρητη. Τουλάχιστον οι κατεστημένοι βιβλιάνθρωποι, ήταν πιθανότατο ότι θα την περνούσαν ντούκου. Κάποιος ωστόσο την ταξίδεψε ως τα χέρια του Λεωνίδα του Χρηστάκη, αυτός έγραψε ένα εγκωμιαστικό κείμενο στο Ιδεοδρόμιο, γεγονός που την έκανε γνωστή στα αντεργκράουντ έντυπα της εποχής, που με τη σειρά τους άρχισαν να την παρουσιάζουν την Αταξία -ή έστω απλώς να αναδημοσιεύουν το πιο πιασάρικο ποίημά της, το "Εν αναμονή της εισόδου στην ΕΟΚ".
Στενοχωριέμαι διότι δεν είμαι σε θέση να απευθυνθώ σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη για να τους γνωστοποιήσω ότι εκείνο που υφαίνει τη σκλαβιά τους δεν είναι ένας λόγος όπως μας προτείνουν να πιστέψουμε οι εκδοχές εν κομψότητι ή εν δικαιοσύνη κι οι τροβαδούροι του κόμματος -άλογα, γραμμόφωνα και κολπίσκοι- μα είναι μια αιτία την οποία θα μπορούσε κάθε μικρό κοτόπουλο να διακρίνει στη γραβάτα του Ιωακείμ, παροτρύνσεις -νυστάζω-αχ -οι καιροί σας κι οι ομίχλες- κι οι θρησκείες που περνούν -να κουτσούλαγαν οι τσίχλες -όλους όσους κυνηγούν -καληνύχτα- οι ηγέτες και οι πίκλες -κι οι κουφοί που ευδαιμονούν -να πνιγόνταν με τις τσίχλες -όλοι όσοι τις μασούν -καληνύχτα, η τσίχλα τους κόλλησε στην ψυχή μου, χάππυ του σέϋ γκουτνάϊτ.
Μέχρι κι εμείς το είχαμε μπαλαντοποιήσει και το τραγουδάγαμε -σε ήχο πλάγιο δεύτερο- λάϊβ ανά τον Νέο Κόσμο κι όλοι με κοίταγαν και μου έλεγαν "τι σαχλαμάρες είναι αυτές που γράφεις" κι άντε να τους πείσω ότι δεν είναι δικό μου -βρε δεν πείθονταν λέμε- αλλά από την άλλη αναρωτιόμουν που έβλεπαν τις σαχλαμάρες -κάποια στιγμή το έβλεπαν τυπωμένο και πολύ το εκτιμούσαν κι αναγνώριζαν το μεγαλείο του πράγματος και ησύχαζα.
Ένα αποτρόπαιο απόγευμα οι εφτά (7) ουρανοί διαπληκτίζονταν στο βάθος του χρηματιστηρίου.
Είμαι η πουτάνα του βασιλιά.
Το ντέφι μου χτύπησε πάνω απ' τους κλαυθμηρισμούς και την ανεκτικότητα των λαών.
Οι υπουργοί εσωτερικών αφαίρεσαν μια συστάδα απ' τα σκέλια μου.
Υπνώτισαν τους φυγόμαχους τυχοδιώκτες.
Φύτεψαν διάφορες συγκινήσεις και ιδρώτες και γούστα, ενός ανδροπρεπή και ελληνοπρεπή βαθμού.
Πλήθος από ευλαβικούς φεβρουάριους ορθώνονται στα αλσύλλια και τα κουτά δάση.
Ψέμματα και ξωτικά πήζουνε σ' ένα συρμό από ασάφεια.
Οι ουρανοί κωπηλατούν κατά την Αππία.
Ο θεός αμφισβητεί την κλεψύδρα.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά οι μπουρλοτιέρηδες που χασομερούν και χρησιμοποιούν το κομπολόϊ τους και χαζεύουνε τις βιτρίνες εκεί κάτω.
Το Νώντα τον είχα πρωτογνωρίσει κάτι χρόνια μετά, προς τα τέλη της δεκαετίας του '80. Είχε ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και η κάτω βόλτα. Ερχόταν να πιεί κάνα καφέ στο χρυσοχοείο που βρισκόμουν τότε.
Τίποτα αξιοπρόσεκτο, αυτοί οι θνητοί που εργάζονται.
Κράταγε ακόμα κάμποση λάμψη, αλλά δεν είχε και μεγάλη σχέση με το θρύλο που μιλούσε για τον αρχηγό του συγκροτήματος "Νώντας και τα Σκυλιά Δεμένα" (ή κάπως έτσι).
Σε μια ποδοσφαιρική συνάντηση όπου προσήχθησαν οι ανοίξεις για να ζηλέψουν τον χορτοτάπητα, ο λαός φώναζε απανωτά και άκομψα: τη μπάλα αριστερά ρεεεεε. Όταν η μπάλα στράφηκε κατά κει αγορεύοντας τις ανάγκες της υδρογείου, ο αριστερός μέσος έκανε μια μαλακία και επανέφερε την τουρκοκρατία. Τότε ο διαιτητής έδειρε τη γυναίκα του.
Πάντως παρέμενε φλεγματικός, με θεωρούσε κι εμένα φλεγματικό και είχαμε συμφωνήσει ότι είμαστε δύο φλεγματικοί άνθρωποι -παρόλο που δε συνηθίζαμε να φτύνουμε και τόσο πολύ.
Ξημερώνει συνηθέστατα.
Κοντεύω να αντιταχθώ στην κακογουστιά των σοσιαλιστών.
Στοχάζομαι ότι το μοναδικό ουσιαστικό κίνητρο των επαναστάσεων ήταν η δράση.
Σκέφτομαι ότι η πείνα είναι μία ευγενική πρόφαση για τους διαδηλωτές.
Υποθέτω ότι οι μουσουλμάνοι αφήνουν τα παπούτσια τους έξω απ' τα τεμένη για να τα επιθεωρήσουνε αυτοί με τα καπέλα.
Νομίζω ότι το παλαιότερο και ασφαλέστερο άλλοθι για τους βομβιστές και τους ερωτευμένους είναι η ηδονή, όπως για τους μπουρλοτιέρηδες ήταν η δροσιά του Αιγαίου, βέβαια, κι όπως για τους αυτόχειρες είναι μια περιέργεια που θα υποσταθμιζόταν όσο η ζωή, αν έβλεπαν τον Πλούτωνα να φυλλομετράει τη φαρμακευτική ηχώ.
Τέλος πάντων, κάποια στιγμή ο Νώντας μου φαίνεται πως πέθανε -όλοι πεθαίνουμε κάποτε- αφού εν τω μεταξύ πρόλαβε να κυκλοφορήσει κι ένα θεατρικό που μου το είχε δώσει να το μελετήσω αλλά το οποίο απ' όσο θυμάμαι δεν με είχε εντυπωσιάσει.
Θα μου επιτρέψετε να σας κοροϊδέψω μ' ένα παρατσούκλι χωρίς συστατικά και ιστορία, και να συνεχίσετε, τρανά παπάκια μου και χρυσόμυγες, να κυνηγάτε ένα φωνητικό και να ερωτοτροπείτε με μια ομελέτα και να πιθανολογείτε γύρω απ' τις μαγουλάδες σας και να ψελίζετε ένα ξενικό τικ-τακ ή μελοδράματα και να ψεκάζετε τα όνειρά σας και να αλευρώνεστε με κάτι όσο να μη ξεφουρνίζετε τίποτα μια και στο γιλέκο σας δεν υπάρχει κάποιος σατανάς να σας οδηγήσει σε ένα έπος.
Ήμουν κι εγώ σε μια μανούρα να σώσω την ψυχή μου εκείνη την εποχή, και δεν το θυμάμαι καλά -Εδώ δε θυμάμαι καν για ποιό λόγο είχα φάει σκάλωμα να σώσω την ψυχή μου... Ήταν εποχή παρακμής -λίγο μετά κατέρρευσαν οι αξίες τόσου κόσμου και κοσμάκη.
ΝΙΦΑΔΕΣ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ
Μια παντομίμα έξω απ' τα όρια
Θα εφεύρω μια καινούργια ημερομηνία και ασύλληπτους χρωματισμούς
Θα προστάξω τις βροχές ν' αργήσουνε
Θα χρεώσω τα μπουρίνια στον καπερτάνιο και ξερνάω
θα ανακαλύψω μια φράση που ολόκληρη η μελαγχολία της να μου ανήκει και υψώνομαι
θα φτιάξω ένα φερότσε κι ένα μαύρο τυλίγοντας τις νότες μου σ' ένα τρίφυλλο εκτός ηλίου κι έχω φύγει μαζί με την παθιάρα μούσα της χρονίου ταξιδιωτικής.
Θα σας αγνοήσω
Τις προάλλες λοιπόν, συνειρμικά μου κατέβηκε να χρησιμοποιήσω το "Εν αναμονή της εισόδου στην ΕΟΚ" σε κάτι που έγραφα σε κάποιον. Άρχισα να ψάχνω τα βιβλία μου -ωιμέ. Τα περισσότερα βιβλία μου, τα ξεφορτώθηκα στην τελευταία μετακόμιση. Και, τι πιο απλό, είπα να το ψάξω στο ελληνόφωνο ίντερνετ.
Ε, τσιμπολόγοι της αγοράς και καυγατζήδες των πολέμων.
Ονειρεύομαι.
Σκασμός.
Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό: Έπεσα σε μαύρο σκότος.
Είτε εγώ δεν ξέρω να ψάχνω είτε το ίντερνετ δεν θυμάται την Αταξία Των Άστρων.
DEPEZINE
Ας φανερώσουμε το φινάλε. Θα μονολογήσουμε σ' ένα δρόμο χωρίς υδρορροές και χωρίς περιπτώσεις ανησυχίας χωρίς να εδραιώνουμε το εύλογο θα βιάσουμε το παν είναι ένα ξένο και παγερό τόπι όπου θ' αναζητήσουμε την αιχμή. Οι διαξιφισμοί μας θα χρησιμοποιήσουν την καλαισθησία και την τελειότητα. Θα μεγαλουργήσουμε και θα περπατήσουμε στο πέλαγος γυμνοί και αδαείς, χωρίς ελπίδα κι αντίδοτο.
Θα ερευνήσουμε τις μικρές απώλειες και υπόνοιες και κάθε ατέλεια του δείπνου. Θα εξαντλήσουμε κάθε ίχνος απόδειξης πάνω στις ασήμαντες ευθύνες μας και οι δικολαβισμοί μας θα εξουθενώσουνε κάθε έννοια και φόρμα. Θα μοιράσουμε τα αδέξια και γοερά τεχνάσματα, και κατά το βράδυ, όλοι εμείς οι μαλθακοί κυβερνήτες θα σιωπήσουμε ξανά στα νερά της καταστροφής και τη συνείδηση του τέλους.
Σε κάτι ψαγμένα βιβλιοπωλεία που έκανα νύξη μπας και έχουν το βιβλίο του από κεκτημένη ροπή προς την παλαιότητα, η απάντηση ήταν κάτι σε στυλ "ω ναι, ασφαλώς και το θυμάμαι, αλλά καλά κρασά μάστορα". Δικαίως ή αδίκως.
ΒΡΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
Αχ, ψιχαλίζει
Σήμερα λοιπόν που πήγα στην Εθνική Βιβλιοθήκη, είπα να αφήσω προς το παρόν στην άκρη τους Έλληνες αναρχοσυνδικαλιστές των αρχών του εικοστού αιώνα, να κάνω ένα διαλειμματάκι και να βρω και την "Αταξία Των Άστρων", να βάλω εδώ κάνα αποσπασματάκι να υπάρχει.
Όχι τίποτ'άλλο, να θυμηθώ και τα νιάτα μου, διάολε...
Έπρεπε να γαμήσω στην ταράτσα διότι ο ουρανός ήτανε δυσαρεστημένος με την στέγαση του έρωτα. (...) Μετά έψαξα τον ουρανό πραγματοποιώντας την ασφαλέστερη προϋπόθεση για να μπω σε μπελάδες. Όταν οι κομμουνιστές κρεμαστούν με την κόκκινη γραβάτα τους για να σαβανωθούν με τη σημαία της ανακωχής τους. Όταν η φιλαρμονική στρίψει για ν' ακουστεί ότι οι αλλαντοπώλες δεν απέκτησαν το ταπεραμέντο λόγω του αλλαντοπωλείου μα το αλλαντοπωλείο λόγω του ταπεραμέντου. Μετά στο ρετιρέ του θανάτου αγκάλιασα τη Γη. Την άκουσα μουγγή επειδή αντηχούσε πολλάκις. Την ένιωσα νεκρή επειδή είχε κάμποσα χρόνια ακόμα να ζήσει.
Παραδόξως υπήρχε στην Εθνική Βιβλιοθήκη -πάντα νιώθω παράδοξο το ότι όλα τα βρίσκω εκεί- εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια κάνω δεήσεις σε υπερβατικά όντα μπας και τα πείσω να με κάνουν -χαριστικώς και δωρεάν- εθνικό βιβλιοθηκάριο κι αν τυχόν μου επιτρέπεται το κάπνισμα να με κλειδώσουν εκεί μέσα και απλώς να μου επιτρέπουν επισκεπτήριο τρίωρο δίπαξ της εβδομάδος. Έχουν πολλά να ιδούν τα μάτια μου. Φυσικά δεν πρόκειται η φυσική επιλογή να με αφήσει να πάρω τέτοιο δρόμο, αλλά ενδόμυχα το ονειρεύομαι να γίνω βιβλιοσκώληξ.
ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΟΚ
Μέσα από μια ίσως φεγγαρόλουστη μπανιέρα
Μ' αμφισβητούσε μια πουτάνα μια Κίρκη μια θεά
Της άρεσαν τα πράγματα που μεγαλώνουν
Στο παντελόνι ενός σκληρού με μπλε ματιά
Άκουσα τότε να γελάει τον αέρα
Για ένα κομήτη με μασέλα μυωπία και σκεμπέ
Είδα τον πούτσο μου βαρύ και πένθιμο σαν κρεμασμένο κλόουν
Και τα τρελά της πόδια μυστικά σ' ένα αρνούμενο κοτλέ
Τότε έβρεξα στα πλύματά της μια φλογέρα
Για να σφυρίξω του βρακιού μου τα δεινά
Στη μύτη μου δυο σαπουνόφουσκες στεγνώνουν
Και τα τακούνια της ηχούνε στο βορρά
Ξύπνησα σόλο και χαρμάνης σε μια ξέρα
Στο εμβαδόν της νύχτας και τη διάρκεια ενός φυγόδικου κουπλέ
Στα δόντια μου οι φτερνίτες της μαγκώνουν
Κι η ποταπή κατούρλα της μου καίει το μπερέ
Γεννήθηκα κουτσός σε μια βεγγέρα
Με του κουτσού τα μάτια όταν φέρνει τα ποτά
Βλέπω τ' αρχίδια μου την ανημπόρια να σηκώνουν
Και τον σκληρό να της μετράει τα βυζιά
Ήμουνα κάποιος που του είπαν να υψώνει μια κυλόττα σαν παντιέρα
Με του φρουρού το βήμα όσο ο έρωτας χρειάζεται τα βογγητά στον καναπέ
Η στάχτη του τσιγάρου της στέκει στο μάγουλό μου
Για να μουτζουρωθούν τα δάκρυά μου στο Παλαί
Μες στο δωμάτιό μου υπάρχει μια φοβέρα
Και μία τρύπα για να μπαίνει η σκοτεινιά
Ήταν θεόρατα γυμνή κι υπτίως για να πνίξει τα ποντίκια που τεντώνουν
Κι ήμουν στο λούκι για να πείθω ένα κλειδί να μη λυγάει στην κλειδαριά
Θα είμαι εκεί για να μην είμαι εκεί πέρα
Όπου ο έρωτας θα σκάει μ' ένα κόκκινο κουπέ
Τα λόγια μου κι ο πυρετός μου θα φουσκώνουν
Για να χυθούν μ' ένα απόδημο εφφέ
Θα είμαι κει για να κοιτάζω τη χολέρα
Να ξεκινά για να επιστρέψει από ένα φόνο στις εννιά
Τότε που οι υπάλληλοι και τα καματερά ξαπλώνουν
Για να ονειρευτούν τα αυριανά αφεντικά
Χαρακτηρίζοντας τη σχέση που τυλίγει τον ταμία τη μοιχαλίδα και τη βέρα
Σαν μια λερωμένη μούσα των κτηνών στα ρετιρέ
Με τη συνείδηση εκείνων που σκοτώνουν
Για να απολαύσουνε του κερατά το πτώμα στο γκισέ
Σ' ένα γκισέ όπου ποζάρει μια έσχατη μητέρα
Για να ασταθούν οι κυβερνήσεις τα κεφάλια κι οι γυναίκες στο νοτιά
Όπου ορίζονται οι ταμίες σαν προμήθεια του νόμου
Για να μονάζει η ψωλή μου στ' ανοιχτά
Τώρα για ποιό λόγο τα μυαλά μου επιμένουν ότι το άνωθεν ποίημα της προαναφερθείσης Αταξίας Των Άστρων είναι διαχρονικής αξίας κι ότι κακώς έχει ξεχαστεί, ότι παραμένει κατάλληλο και αρμόδιο για τη νέα δεκαετία που ξεκινάει (αιώνιο αριθμολογικό πρόβλημα: ξεκινάει αύριο ή σε ένα χρόνο?), δεν ξέρω και θα σε γελάσω καλέ μου αναγνώστη. Ωστόσο η διαίσθησή μου σπάνια με γελάει -μια σπανιότητα που περιορίζεται στις στιγμές όπου πρέπει να επιλέξω νούμερα για το τζόκερ ή το λόττο.
ΔΕΗ
Εν αρχή ην το χάος.
Παραμένει ηλεκτροφωτισμένο.
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009
Τρίτη, Δεκεμβρίου 29, 2009
ΤΟ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΑΚΙ ΜΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ
Πολλά λεφτά δεν έχω. Ούτε ένα λάπτοπ δεν μπορώ να τους δωρίσω.
Τίποτα της προκοπής δεν μπορώ να τους δωρίσω.
Αλλά, διάολε, ας τους κάνω δώρο ένα πακετάκι τσίχλες, τουλάχιστον!
Έτσι, από ευγένεια, ρε αδερφέ.
Χρονιάρες μέρες είναι...
Ε, τώρα αν δε γουστάρουν να μασάνε τσίχλες...
Για όλα υπάρχει πρόβλεψις: Θα τους στείλω και μια κρέμα σώματος.
Και είπαμε: "Λεφτά υπάρχουν!!!" έλεγε ο τρισμέγιστος (ο Παπανδρέου ο τρίτος ο μακρύτερος) προεκλογικώς.
(Οι εικόνες τυγχάνουν αλιευθείσες εκ του χριστιανικού ευλογίου orthodoxos.wordpress.com. Να τις βλέπει ο Φλάντζας και το επιτελείο του και να μην ξέρουν που να κρυφτούν, διαπιστώνοντας ότι η επιστήμη τους έχει ξεπεράσει!!!)
ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΙΚΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ
Πολλά λεφτά δεν έχω. Ούτε ένα λάπτοπ δεν μπορώ να τους δωρίσω.
Τίποτα της προκοπής δεν μπορώ να τους δωρίσω.
Αλλά, διάολε, ας τους κάνω δώρο ένα πακετάκι τσίχλες, τουλάχιστον!
Έτσι, από ευγένεια, ρε αδερφέ.
Χρονιάρες μέρες είναι...
Ε, τώρα αν δε γουστάρουν να μασάνε τσίχλες...
Για όλα υπάρχει πρόβλεψις: Θα τους στείλω και μια κρέμα σώματος.
Και είπαμε: "Λεφτά υπάρχουν!!!" έλεγε ο τρισμέγιστος (ο Παπανδρέου ο τρίτος ο μακρύτερος) προεκλογικώς.
(Οι εικόνες τυγχάνουν αλιευθείσες εκ του χριστιανικού ευλογίου orthodoxos.wordpress.com. Να τις βλέπει ο Φλάντζας και το επιτελείο του και να μην ξέρουν που να κρυφτούν, διαπιστώνοντας ότι η επιστήμη τους έχει ξεπεράσει!!!)
Κυριακή, Δεκεμβρίου 27, 2009
ΠΡΚΛΣικό Αθηνόραμα
Και αναμένοντας την πρωτοχρονιά, που να πάμε, που να πάμε....
Πάμε μωρέ στο Sin City (ξέρεις δα, ξερωγώ Νεκρόπολις και Τέξας γωνία).
Τι να σε πω, εγώ θα πάω πάντως.
Κάτι μου λέει ότι θα θυμηθώ τα νιάτα μου.
Εν τω μεταξύ, πέτυχα και μια ενδιαφέρουσα δημοσίευση εις τον Μέγα Ενιαυτό, αναφορικώς με έναν Φινλανδό κύριο ονόματι Pentti Linkola, και με ξέρεις τώρα, κάθομαι και διαλογίζομαι επί των ιδεών αυτού του αγνώστου ανδρός -τις τραβάω από εδώ, τις ζουμπάω από εκεί -να δεις που τελικά κάτι καλό θα μου προκύψει.
Και αναμένοντας την πρωτοχρονιά, που να πάμε, που να πάμε....
Πάμε μωρέ στο Sin City (ξέρεις δα, ξερωγώ Νεκρόπολις και Τέξας γωνία).
Τι να σε πω, εγώ θα πάω πάντως.
Κάτι μου λέει ότι θα θυμηθώ τα νιάτα μου.
Εν τω μεταξύ, πέτυχα και μια ενδιαφέρουσα δημοσίευση εις τον Μέγα Ενιαυτό, αναφορικώς με έναν Φινλανδό κύριο ονόματι Pentti Linkola, και με ξέρεις τώρα, κάθομαι και διαλογίζομαι επί των ιδεών αυτού του αγνώστου ανδρός -τις τραβάω από εδώ, τις ζουμπάω από εκεί -να δεις που τελικά κάτι καλό θα μου προκύψει.
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2009
ΤΑ ΚΙΜΠΑΡΙΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΧΟΥΒΑΡΝΤΑΔΩΝ
Μία από τις πιο ηλίθιες μορφές τζόγου στη σύγχρονη εποχή, είναι το ΚΙΝΟ.
Όπου ΚΙΝΟ εστι εκείνη εκεί η μαλακία που θα έχεις δει -παρατηρητικέ μου αναγνώστη- στο προπατζήδικο της γειτονιάς σου:
Μαζεύονται κάμποσοι συνταξιούχοι και χασομέρηδες και χαζεύουν με τις ώρες αποχαυνωμένοι σα μαλάκες μια οθόνη η οποία περιέχει 80 αριθμούς (1-80), εκ των οποίων αριθμών κάθε πεντάλεπτο κληρώνονται (τάχαμου κληρώνονται, δηλαδή) 20 αριθμοί, και οι χασομέρηδες που χαζεύουν την οθόνη, προσπαθούν να μαντέψουν όσο μπορούν περισσότερους από τους 20 αριθμούς που θα κληρωθούν.
Μαθηματικώς, το παιχνίδι είναι "φέξε μου και γλίστρησα".
Χωρίς να το πολυλογούμε, οι πιθανότητες να κερδίσει κάποιος ένα σοβαρό ποσό, είναι αμελητέες (πιο πιθανό είναι να βρεις παρατημένο στο δρόμο ένα χαρτοφύλακα γεμάτο με πενηντάευρα), χώρια που επειδή δεν γίνεται πραγματική κλήρωση αλλά "ψευδοκλήρωση", σιγά μην επιτραπεί έτσι εύκολα σε κάποιον να κερδίσει μεγάλο ποσό (πράγμα που -μαθηματικώς και στατιστικώς- είπαμε, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μηδαμινή πιθανότητα). Όσοι κερδίζουν, κερδίζουν στη χάση και στη φέξη κάτι δίευρα, κάτι πεντάευρα, άντε κάνα κατοστάρικο ή κάνα διακοσάρι το πολύ.
Κάθονται λοιπόν οι χασομέρηδες και κοιτάνε την οθόνη, μέχρι να πεινάσουν και να πάνε σπίτι να φάνε, και εν τω μεταξύ ξεπαραδιάζονται απαλασσόμενοι από τα ψιλά που τυχόν κουβαλάει έκαστος. Αιμοδότες κανονικοί.
Χαζοπαίχνιδο, δηλαδή, γεμάτο πλήξη και ανία -και χωρίς αξιοπρεπή πιθανότητα κέρδους.
Ως εκ τούτου, ολοένα και μειώνονται οι ασχολούμενοι με το χαζοπαίχνιδο.
Έχει και σφιξίματα ο κόσμος, ώστε ακόμα και τα ψιλά να του είναι πολύτιμα.
Βλέποντας ο ΟΠΑΠ να μειώνεται η πελατεία του, αποφάσισε να κάνει μια "προωθητική ενέργεια", προσπαθώντας να καταστήσει το παιχνίδι περισσότερο ελκυστικό -ειδικά αυτές τις χρονιάρες μέρες που όλοι θα το ρίξουνε στο τζόγο και -λογικό είναι- θα στραφούν σε άλλες μορφές τζόγου με περισσότερες συγκινήσεις. Σιγά μην κάτσουνε χρονιάρες μέρες να τα ξύνουνε ολημερίς μπροστά σε μια οθόνη του ανήλιαγου πρακτορείου και να βλέπουν είτε την οθόνη του πρακτορείου είτε τη μουτράκλα του πράκτορα.
Είπε λοιπόν ο ΟΠΑΠ να ανοίξει το μπεζαχτά και να μοιράσει, να κάνει δώρο δηλαδή, ΔΥΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ σε παίχτες του χαζοπαίχνιδου.
Άσχετα από τα κανονικά κέρδη, δηλαδή, ο ΟΠΑΠ θα μοιράσει επιπλέον 2 μιλιόνια ευρώπουλα.
Το'μαθα κι εγώ και είπα "ρε μπας και αξίζει να δοκιμάσουμε την τύχη μας ορέ Συντ? Καθότι δυο μιλιόνια είναι αυτά!"
Μπήκα λοιπόν στο σάιτ του ΟΠΑΠ να μάθω λεπτομέρειες.
Και έμαθα. Και γέλασα μέχρι δακρύων.
Διότι άκου τι σκαρφίστηκαν οι μπαγάσηδες:
Τα δύο εκατομμύρια, λέει, θα μοιραστούν ως εξής:
10 τυχεροί θα τσεπώσουν ένα πεντοχίλιαρο
50 τυχεροί θα τσεπώσουν ένα χιλιάρικο
500 τυχεροί θα παντελονιάσουν ένα ολάκερο κατοστάρικο
1.000 τυχεροί θα πλουτίσουν κατά ένα πενηντάρικο
20.000 τυχεροί θα πάρουν πουρμπουάρ ένα δεκάρικο
100.000 τυχεροί θα χεστούν στο τάληρο (με ένα τάληρο [5ευρο] έκαστος)
και μια στρατιά 500.000 κωλόφαρδων θα πάρουν ένα ολόκληρο δίευρο!!!
(Να, αν δε με πιστεύεις αναγνώστη, δες και την αφίσα εδώ)
Ρε σοβαρολογείτε? Έτσι θα προωθήσετε το χαζοπαίχνιδό σας? Μοιράζοντας δίευρα? Πάτε καλά ορέ? Επικοινωνείτε με το περιβάλλον γύρω σας?
Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά ο κόσμος γύρω πένεται. Τραβάει ζόρια. Ειδικά ο πελάτης του χαζοπαίχνιδου -συνταξιούχος, άνεργος ή χασομέρης- τραβάει μεγάλα ζόρια αυτό τον καιρό. Ούτε μια γαλοπούλα δεν έχει να ψωνίσει.
Κι εσείς θέλετε να τον μαγέψετε με την επαγγελία ότι ΙΣΩΣ -αν είναι κωλόφαρδος- μπορεί -πρώτα ο θεός- να κερδίσει ένα δίευρο?
Τι να το κάνει ορέ το δίευρο? Ούτε τσιγάρα δεν παίρνει με ένα δίευρο.
Υπήρχαν κι άλλοι τρόποι να μοιράσετε δύο μιλίονια -και να γεμίσετε τα πρακτορεία με χαζεμένες φάτσες που θα χαζεύουν μια οθόνη. Δύο εκατομμύρια μοιράζονται κι έτσι:
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "20.000 τυχεροί θα κερδίσουν ένα κατοστάρικο", να το καταλάβω.
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "10.000 τυχεροί θα κερδύσουν δυο κατοστάρικα", να το καταλάβω.
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "4.000 τυχεροί θα κερδίσουν μια πεντακοσαρού", να το καταλάβω.
Θα είχε κάτι το ελκυστικό -θα έλπιζε ο άλλος να αγοράσει μια γαλοπούλα κι ένα Τζόνυ μ' αυτά τα λεφτά, και με τα ρέστα να πάρει ένα τσουρέκι ξερωγώ.
Αλλά... "500.000 τυχεροί θα κερδίσουν ένα δίευρο"... Να το κάνουν τι? Να το βάλουν στον πάτο τους?
Πλάκα μας κάνετε ορέ? Σας πήρε ώρα να το σκεφτείτε? Ποιό κογκλάβιο φωστήρων το σκέφτηκε? Καλά ρε, για τόσο ξεφτίλες έχετε τον κόσμο -τους πελάτες σας, δηλαδή?
Το εν λόγω συγκεκριμένον δίευρον, δημοσιευθέν -και αποκωδικοποιηθέν- εις την uncyclopediaν
Εντάξει, είπαμε, οι πελάτες του συγκεκριμένου παιχνιδιού, είναι χασομέρηδες και βαρεμένοι και χαμένοι από χέρι. Γελάω μαζί τους. Ούτε για στιλβωτές δε θα τους έπαιρνα.
Αλλά, εμένα δεν είναι πελάτες μου. Δικοί σας πελάτες είναι.
Στο χωριό σας τους πελάτες σας τόσο πολύ τους υποτιμάτε?
Ρε ούρτ! Παίχτε μόνοι σας το χαζοπαίχνιδό σας!
Πάρτε κι ένα δίευρο από μένα ν'αγοράσετε τσίχλες.
Χουβαρντάδες! Κιμπάρηδες!
Μία από τις πιο ηλίθιες μορφές τζόγου στη σύγχρονη εποχή, είναι το ΚΙΝΟ.
Όπου ΚΙΝΟ εστι εκείνη εκεί η μαλακία που θα έχεις δει -παρατηρητικέ μου αναγνώστη- στο προπατζήδικο της γειτονιάς σου:
Μαζεύονται κάμποσοι συνταξιούχοι και χασομέρηδες και χαζεύουν με τις ώρες αποχαυνωμένοι σα μαλάκες μια οθόνη η οποία περιέχει 80 αριθμούς (1-80), εκ των οποίων αριθμών κάθε πεντάλεπτο κληρώνονται (τάχαμου κληρώνονται, δηλαδή) 20 αριθμοί, και οι χασομέρηδες που χαζεύουν την οθόνη, προσπαθούν να μαντέψουν όσο μπορούν περισσότερους από τους 20 αριθμούς που θα κληρωθούν.
Μαθηματικώς, το παιχνίδι είναι "φέξε μου και γλίστρησα".
Χωρίς να το πολυλογούμε, οι πιθανότητες να κερδίσει κάποιος ένα σοβαρό ποσό, είναι αμελητέες (πιο πιθανό είναι να βρεις παρατημένο στο δρόμο ένα χαρτοφύλακα γεμάτο με πενηντάευρα), χώρια που επειδή δεν γίνεται πραγματική κλήρωση αλλά "ψευδοκλήρωση", σιγά μην επιτραπεί έτσι εύκολα σε κάποιον να κερδίσει μεγάλο ποσό (πράγμα που -μαθηματικώς και στατιστικώς- είπαμε, αποτελεί έτσι κι αλλιώς μηδαμινή πιθανότητα). Όσοι κερδίζουν, κερδίζουν στη χάση και στη φέξη κάτι δίευρα, κάτι πεντάευρα, άντε κάνα κατοστάρικο ή κάνα διακοσάρι το πολύ.
Κάθονται λοιπόν οι χασομέρηδες και κοιτάνε την οθόνη, μέχρι να πεινάσουν και να πάνε σπίτι να φάνε, και εν τω μεταξύ ξεπαραδιάζονται απαλασσόμενοι από τα ψιλά που τυχόν κουβαλάει έκαστος. Αιμοδότες κανονικοί.
Χαζοπαίχνιδο, δηλαδή, γεμάτο πλήξη και ανία -και χωρίς αξιοπρεπή πιθανότητα κέρδους.
Ως εκ τούτου, ολοένα και μειώνονται οι ασχολούμενοι με το χαζοπαίχνιδο.
Έχει και σφιξίματα ο κόσμος, ώστε ακόμα και τα ψιλά να του είναι πολύτιμα.
Βλέποντας ο ΟΠΑΠ να μειώνεται η πελατεία του, αποφάσισε να κάνει μια "προωθητική ενέργεια", προσπαθώντας να καταστήσει το παιχνίδι περισσότερο ελκυστικό -ειδικά αυτές τις χρονιάρες μέρες που όλοι θα το ρίξουνε στο τζόγο και -λογικό είναι- θα στραφούν σε άλλες μορφές τζόγου με περισσότερες συγκινήσεις. Σιγά μην κάτσουνε χρονιάρες μέρες να τα ξύνουνε ολημερίς μπροστά σε μια οθόνη του ανήλιαγου πρακτορείου και να βλέπουν είτε την οθόνη του πρακτορείου είτε τη μουτράκλα του πράκτορα.
Είπε λοιπόν ο ΟΠΑΠ να ανοίξει το μπεζαχτά και να μοιράσει, να κάνει δώρο δηλαδή, ΔΥΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ σε παίχτες του χαζοπαίχνιδου.
Άσχετα από τα κανονικά κέρδη, δηλαδή, ο ΟΠΑΠ θα μοιράσει επιπλέον 2 μιλιόνια ευρώπουλα.
Το'μαθα κι εγώ και είπα "ρε μπας και αξίζει να δοκιμάσουμε την τύχη μας ορέ Συντ? Καθότι δυο μιλιόνια είναι αυτά!"
Μπήκα λοιπόν στο σάιτ του ΟΠΑΠ να μάθω λεπτομέρειες.
Και έμαθα. Και γέλασα μέχρι δακρύων.
Διότι άκου τι σκαρφίστηκαν οι μπαγάσηδες:
Τα δύο εκατομμύρια, λέει, θα μοιραστούν ως εξής:
10 τυχεροί θα τσεπώσουν ένα πεντοχίλιαρο
50 τυχεροί θα τσεπώσουν ένα χιλιάρικο
500 τυχεροί θα παντελονιάσουν ένα ολάκερο κατοστάρικο
1.000 τυχεροί θα πλουτίσουν κατά ένα πενηντάρικο
20.000 τυχεροί θα πάρουν πουρμπουάρ ένα δεκάρικο
100.000 τυχεροί θα χεστούν στο τάληρο (με ένα τάληρο [5ευρο] έκαστος)
και μια στρατιά 500.000 κωλόφαρδων θα πάρουν ένα ολόκληρο δίευρο!!!
(Να, αν δε με πιστεύεις αναγνώστη, δες και την αφίσα εδώ)
Ρε σοβαρολογείτε? Έτσι θα προωθήσετε το χαζοπαίχνιδό σας? Μοιράζοντας δίευρα? Πάτε καλά ορέ? Επικοινωνείτε με το περιβάλλον γύρω σας?
Δεν ξέρω αν το ξέρετε, αλλά ο κόσμος γύρω πένεται. Τραβάει ζόρια. Ειδικά ο πελάτης του χαζοπαίχνιδου -συνταξιούχος, άνεργος ή χασομέρης- τραβάει μεγάλα ζόρια αυτό τον καιρό. Ούτε μια γαλοπούλα δεν έχει να ψωνίσει.
Κι εσείς θέλετε να τον μαγέψετε με την επαγγελία ότι ΙΣΩΣ -αν είναι κωλόφαρδος- μπορεί -πρώτα ο θεός- να κερδίσει ένα δίευρο?
Τι να το κάνει ορέ το δίευρο? Ούτε τσιγάρα δεν παίρνει με ένα δίευρο.
Υπήρχαν κι άλλοι τρόποι να μοιράσετε δύο μιλίονια -και να γεμίσετε τα πρακτορεία με χαζεμένες φάτσες που θα χαζεύουν μια οθόνη. Δύο εκατομμύρια μοιράζονται κι έτσι:
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "20.000 τυχεροί θα κερδίσουν ένα κατοστάρικο", να το καταλάβω.
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "10.000 τυχεροί θα κερδύσουν δυο κατοστάρικα", να το καταλάβω.
Να ξηγιόσασταν σε στυλ "4.000 τυχεροί θα κερδίσουν μια πεντακοσαρού", να το καταλάβω.
Θα είχε κάτι το ελκυστικό -θα έλπιζε ο άλλος να αγοράσει μια γαλοπούλα κι ένα Τζόνυ μ' αυτά τα λεφτά, και με τα ρέστα να πάρει ένα τσουρέκι ξερωγώ.
Αλλά... "500.000 τυχεροί θα κερδίσουν ένα δίευρο"... Να το κάνουν τι? Να το βάλουν στον πάτο τους?
Πλάκα μας κάνετε ορέ? Σας πήρε ώρα να το σκεφτείτε? Ποιό κογκλάβιο φωστήρων το σκέφτηκε? Καλά ρε, για τόσο ξεφτίλες έχετε τον κόσμο -τους πελάτες σας, δηλαδή?
Εντάξει, είπαμε, οι πελάτες του συγκεκριμένου παιχνιδιού, είναι χασομέρηδες και βαρεμένοι και χαμένοι από χέρι. Γελάω μαζί τους. Ούτε για στιλβωτές δε θα τους έπαιρνα.
Αλλά, εμένα δεν είναι πελάτες μου. Δικοί σας πελάτες είναι.
Στο χωριό σας τους πελάτες σας τόσο πολύ τους υποτιμάτε?
Ρε ούρτ! Παίχτε μόνοι σας το χαζοπαίχνιδό σας!
Πάρτε κι ένα δίευρο από μένα ν'αγοράσετε τσίχλες.
Χουβαρντάδες! Κιμπάρηδες!
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 23, 2009
ΕΞΑΙΡΕΤΟΝ! ΣΟΥΠΕΡ-ΝΤΟΥΠΕΡ!
Η παναγιά η ποδοσφαιρίτισσα και ο Χριστός ο μπαλαδόρος
(Φωτογραφία απαλλοτριωθείσα εκ του http://apollonios.pblogs.gr)
Να τα βλέπει ο Πόλσε αυτά και να κατεβάζει ιδέες περί της σχετικής λιτανείας που πρέπει να γίνει για να φταχτεί σοβαρή κιτρινόμαυρη ομάς -και για να σπάσει η γκαντεμιά του Μπλάνκο!!!
:-)
Η παναγιά η ποδοσφαιρίτισσα και ο Χριστός ο μπαλαδόρος
(Φωτογραφία απαλλοτριωθείσα εκ του http://apollonios.pblogs.gr)
Να τα βλέπει ο Πόλσε αυτά και να κατεβάζει ιδέες περί της σχετικής λιτανείας που πρέπει να γίνει για να φταχτεί σοβαρή κιτρινόμαυρη ομάς -και για να σπάσει η γκαντεμιά του Μπλάνκο!!!
:-)
Τρίτη, Δεκεμβρίου 22, 2009
ΔΩΡΕΑΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ
("Ελληνική αγωγή" α-λα prkls
-άλλο ένα άχρηστον μακροσκελές ανιαρό κείμενο για μελλοντική χρήση)
Κι εκεί που πίναμε μπιρόνια εν τω καφενείω, τέθηκε επί τάπητος (τι επί τάπητος δηλαδή... στο τραπέζι τέθηκε) το ερώτημα:
"Τι σημαίνει η λέξη "κάλπη"?
Άρχισαν τα λογοπαίγνια περί σχέσεως μεταξύ των λέξεων "κάλπη", "καλπασμός" και "κάλπικος", πράγμα που οδήγησε τη συζήτηση στις έγκυρες -ή στις κάλπικες- δημοσκοπήσεις -που παλαιότερα τις έλεγαν "γκάλοπ". Κι επειδή η κουβέντα πήγε να γίνει ρώσικη σαλάτα, αποφασισμένος να την κάνω greek salad έλαβα τον λόγο και είπα:
Η κάλπη είναι μια αρχαιότατη λέξη, γνήσια ελληνική.
Ουδέποτε όμως σήμαινε αυτό που εννοούμε σήμερα.
Είχε δύο νοήματα:
Στο βασικό της νόημα, σήμαινε απλώς "στάμνα". Κεραμικό αγγείο για μεταφορά και αποθήκευση νερού, ας πούμε.
Το κεραμικό δοχείο που όταν είναι άδειο το χτυπάς και κάνει "κάλπ-καλπ".
Κάπως έτσι.
Σε μερικές περιπτώσεις (που σίγουρα θυμίζουν περισσότερο τις εκλογές στη σημερινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία), η εν λόγω στάμνα -η "κάλπη" δηλαδή- εχρησιμοποιείτο και ως τεφροδόχος: Μέσα της έβαζαν τη στάχτη του προσφιλούς νεκρού -στις μέρες μας αυτή η συνήθεια συνεχίζεται όσον αφορά την τέφρα των λαϊκών κατακτήσεων, ενδεχομένως: Οι λαϊκές κατακτήσεις ενταφιάζονται στην κάλπη.
(Ενδεχομένως από αυτή την αρχαία έννοια της "κάλπης"-τεφροδόχου, εμπνεύστηκε ο ποιητής τους στίχους:
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελλή,
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια,
μέσα από την κάλπη τη στατιστική
μας κοιτάει ο Χάρος και του τρέχουνε τα σάλια... )
Ωστόσο, μια άλλη έννοια της λέξης "κάλπη" χρησιμοποιήθηκε για ένα φεγγάρι στην Ολυμπία, σαν αγώνισμα των Ολυμπιακών αγώνων:
Το αγώνισμα της "κάλπης", ήταν μάλλον παράξενο: Οι αναβάτες καβάλαγαν φοράδες και ξερωγώ έτρεχαν κάνοντας κάτι μυστήρια κόλπα-καλπασμούς, ενώ στην τελική ευθεία ξεπέζευαν και έτρεχαν πεζοί κρατώντας το άλογο από το χαλινάρι.
Οι Ηλείοι -που όπως και να το κάνουμε ήταν οι βασικοί διοργανωτές των αγώνων- δε γούσταραν κάλπες και τέτοια καραγκιοζιλίκια, και σύντομα το αγώνισμα της "κάλπης" καταργήθηκε από τη λίστα των ολυμπιακών αγωνισμάτων -και να 'ναι καλά ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας που το αναφέρει και το περιγράφει, γιατί αλλιώς θα αγνοούσαμε την ύπαρξη του εν λόγω ολυμπιακού αγωνίσματος.
(Εντάξει, η φράση "να'ναι καλά ο Παυσανίας" είναι άτοπη, εφόσον ο άνθρωπος έχει πεθάνει πριν 2.000 χρόνια... αλλά οκέϋ, λέμε τώρα).
Παίζεται αν το αγώνισμα της κάλπης έδωσε το όνομά του στον "καλπασμό" ή αν ο καλπασμός έδωσε το όνομά του στην κάλπη. Πάντως, φαίνεται ότι για τους αρχαίους ο "καλπασμός" δεν είχε να κάνει αποκλειστικά με άλογα, αλλά σήμαινε γενικά το "τρέχειν αβρώς", το γρήγορο και όμορφο τρέξιμο δηλαδή, ας πούμε.
Αν οι αρχαίοι ζούσαν σήμερα, δεν θα έλεγαν "η κούρσα προς τις κάλπες" αλλά "ο καλπασμός προς τις κάλπες" -και ίσως επειδή ήταν έξυπνοι άνθρωποι, θα εννοούσαν -ίσως- ότι μετά τις κάλπες, όποιος κι αν βγει, θα έχει πάρει φόρα για να μας τρέξει, ή ότι μετά τις εκλογές απλώς θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε, μέχρι τις επόμενες κάλπες κλπ κλπ.
Στην περιοχή του Βύρωνα, κάποιοι έξυπνοι και εφευρετικοί άνθρωποι έχουν κολλήσει στην εξωτερική πλευρά αρκετών κάδων απορριμμάτων (ιδίως των μικρών, αυτών που είναι για να πετάμε τα χαρτάκια από τις σοκολάτες), ένα καλαίσθητο και ευμεγέθες αυτοκόλλητο με τη λέξη "ΚΑΛΠΗ". Προφανώς εννοούν ότι το περιεχόμενο της καθ' ημάς κάλπης είναι για τα σκουπίδια -ή ότι το περιεχόμενο του κάδου είναι ισάξιο του περιεχομένου μιας κάλπης.
Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο -δεν κρίνω ιδεολογικές απόψεις- πάντως είναι σίγουρο ότι οι αρχαίοι, το κουτί (το δοχείο, μαθές) μέσα στο οποίο έριχναν τις ψήφους, το ονόμαζαν "Κάδο" -και υποκοριστικά "καδίσκο".
Όπως λέμε σήμερα "κάδος απορριμμάτων" ένα πράμα, μόνο που τότε ήταν κάδος για ψήφους και ήταν μεταλλικός ο κάδος. Συνήθως λεγόταν "καδίσκος", υποκοριστικό να πούμε.
"...βούλομαι γε πάλαι μεθ' υμών ελθών επί τους καδίσκους κακόν τι ποιήσαι..."
βάζει τον δικομανή Φιλοκλέωνα να λέει ο Αριστοφάνης -ο τρισμέγιστος και πάντα επίκαιρος- στο έργο "Σφήκες" θαρρώ.
Βέβαια, ο κάδος-καδίσκος εχρησιμοποιείτο κυρίως για να ρίχνουν τις ψήφους τους οι δικαστές -διότι τα έχουμε ξαναπεί αυτά, αδερφέ: Ενθυμού τα λόγια του σοφού Αριστοτέλη -του αρχαίου, ντε!- που μας εξήγησε άπαξ και διαπαντός ότι "το να υπάρχουν σε ένα πολίτευμα εκλογές είναι ολιγαρχικό υπόλειμμα, ενώ το να εκλέγονται με κλήρωση "αι αρχαί", είναι η ουσία της δημοκρατίας".
Να, αν δε με πιστεύεις, κι αν θες να εμβαθύνεις στα λόγια του σοφού Αριστοτέλους, ξαναδιάβασε ένα προηγούμενο σχετικό μου ποστ.
Κάδος (ή υποκοριστικά "καδίσκος") λεγόταν λοιπόν η κάλπη των αρχαίων, και δεν ξέρω αν είναι συμπτωματικό, πάντως οι Βυρωνιώτες με τ' αυτοκόλλητα δεν έχουν και μεγάλο άδικο -ιστορικά, συνειρμικά και αρχαιοελληνιστί μιλώντας.
(Μη σου πω ότι το αθάνατο ελληνικό dna τους οδήγησε στην επιλογή τους).
Όταν είχα πρωτοασχοληθεί με τον ιππόδρομο, ήταν η εποχή όπου ακόμα οι "δημοσκοπήσεις" και οι "σφυγμομετρήσεις" λεγόντουσαν απλώς "γκάλοπ". Και είχα πολύ γελάσει διαπιστώνοντας ότι ένα βασικό κριτήριο για τις παικτικές και στοιχηματικές επιλογές των αλογομούρηδων, αποτελούσαν τα "γκάλοπ των αλόγων".
(Αγγλιστί, ο "καλπασμός του αλόγου" λέγεται gallop -Αλλά νομίζω πως υπήρξε κι ένας ξερωγώ αγγλοσάξωνας τυπάκος που είχε το επώνυμο Gallop και θεωρείται ο πατέρας των δημοσκοπήσεων, αι οποίαι προς τιμήν του λέγονται και γκάλοπ).
Πάντως, όταν στον ιππόδρομο μιλούσαν για "γκάλοπ των αλόγων", δεν εννοούσαν δημοσκοπήσεις, όχι ακριβώς, τουλάχιστον.
Απλά τους άρεσε η λέξη, επειδή ηχητικά θυμίζει τη λέξη "κάλπη" (του ομώνυμου αρχαίου αγωνίσματος) και τη λέξη "καλπασμός" -που εις τας ημέρας μας έχει ταυτιστεί με τα αλόγατα.
Όταν οι αλογομούρηδες μιλούσαν για γκάλοπ, επρόκειτο για κάτι σαν την τελική δοκιμή που έκαναν τα άλογα στις προπονήσεις τους: Αν ένα άλογο είχε τρέξει σε γκάλοπ (ήτοι καλπάζοντας) τα 800 μέτρα σε 49 δευτερόλεπτα, ας πούμε, μάζευε πάνω του το 50% του τζόγου, διότι ήταν σε φόρμα. Αντίθετα, αν ένα άλογο είχε τρέξει γκάλοπ τα 800 μέτρα σε 52 δευτερόλεπτα, εθεωρείτο αουτσάϊντερ, θεωρούμενο πιο αργό και πιο ντεφορμέ.
Κάτι σαν τα εκλογικά γκάλοπ, ας πούμε: Αν ένας υποψήφιος υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και γιοφύρια, είναι καλός, αλλά είναι αουτσάϊντερ, επειδή ενδέχεται να μην έχουμε ποτάμια: Φαβορί θα χριστεί από τα γκάλοπ ο υποψήφιος που ναι μεν θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και γιοφύρια, αλλά θα μας κάνει και ποτάμια.
(Φυσικά μεγαλύτερο φαβορί είναι ο υποψήφιος που θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και σχολεία: Αλλά επειδή ενδέχεται να μην έχουμε παιδιά, θα θεωρηθεί ως το απόλυτο φαβορί ο υποψήφιος που εκτός από το να μας κάνει και σχολεία, θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και παιδιά -ό,τι κι αν αυτό σημαίνει).
Αν περάσουμε στη λέξη "ψηφοφορία" (η λέξη "ψηφοφορία" είναι σύνθετος λέξις: Εκ της λέξεως "ψήφος" και εκ της λέξεως "φέρω": Ψηφοφόρος=ο φέρων την ψήφο -αυτός που κουβαλάει μια ψήφο), καλό είναι να θυμηθούμε ότι "ψήφος" σημαίνει "βότσαλο, χαλικάκι, χαλίκι".
Εξ ου και τα "ψηφιδωτά", αποτελούνται από μικρούλες ψήφους ("ψηφίδες") δηλαδή χαλικάκια -και ουδόλως αποτελούνται από ψήφους σε χάρτινα ψηφοδέλτια.
(Σημειωτέον, ότι προφανώς επειδή τα μεγάλα βότσαλα δεν χώραγαν στον "κάδο" -τον στούμπωναν γρήγορα- οι αρχαίοι στις ψηφοφορίες χρησιμοποιούσαν κυρίως μικρά βότσαλα-ψηφίδες ως ψήφους. Τα "ψηφαλάκια" που λέμε σήμερα.
Αυτά τα βοτσαλάκια έριχναν στον καδίσκο-κάλπη, και είπαμε πως ο καδίσκος ήταν μεταλλικός, γιατί αν ήταν κεραμική η στάμνα-κάλπη μπορεί και να ράγιζε ή να έσπαγε από το θυμωμένο πέταγμα της ψήφου ενός τσαντισμένου δικαστή-ψηφοφόρου. (Μην λησμονούμε πως το σαλάμι και η μορταδέλλα δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα, επομένως ήταν δύσκολο ο τσαντισμένος ψηφοφόρος να ρίξει άκυρο).
Σε μεταγενέστερες εποχές, η πιο κυριλέ ψήφος ήταν μεταλλική (κάτι σαν νόμισμα), ώστε να κάνει έναν συγκεκριμένο ήχο όταν πέφτει στον κάδο -ο συνηθισμένος ήχος που ακουγόταν ήταν ένα "κογξ" ή ένα απλό "παξ" -που μετά τα πήραν οι γελοίοι αποκρυφιστές και τα έκαναν "κογξ ομ παξ", θεωρώντας τα πανάρχαιη μυστική μυητική φράση που την ανήγαγαν στα Ελευσίνια Μυστήρια -τρομάρα τους οι καραγκιόζηδες.
(Κι αν θες να μάθεις την ιστορία της παρεξηγήσεως με το "κογξ-ομ-παξ" -ως απόδειξη του πόσο ψώνιο υπήρξε εκειός εκεί ο τυπάς ο Άλιστερ Κρόουλι- ρίξε μια ματιά εδώ).
Φήφος λοιπόν ήταν το βότσαλο -κι αν σου πει ο Χοιροβοσκίδης ότι οι μπράβοι του συνέλαβαν έναν νεαρό να πετάει πέτρες, να του απαντήσεις ότι (αρχαιοελληνιστί μιλώντας) ο νεαρός απλώς ήταν ψηφοφόρος (είπαμε: ψηφοφόρος= ο φέρων ένα βότσαλο) και απλώς έριχνε την ψήφο του.
(Θα έχεις δίκιο αν το πεις -κι άσε το Χοιροβοσκίδη να ψάχνει λεξικά).
Αλλά να το σκεφτείς κι εσύ για την πάρτη σου, διότι:
Την επόμενη φορά, καλέ μου ψηφοφόρε, που θα βρεθείς με το έτερον ήμισυ σε ρομαντική φάση να πετάτε βότσαλα στη θάλασσα, έχε υπόψη σου ότι υπό μία έννοια "ψηφίζεις".
Ψηφίζεις θάλασσα δαγκωτό και ρομαντισμό μονοκούκι εν προκειμένω, και πολύ σε πάω βέβαια, αλλά εντάξει. Η έννοια είναι η ίδια: Πετάς την ψήφο σου στη θάλασσα -πράγμα εξόχως ρομαντικόν.
(Παρένθεσις:
Και το λέω αυτό ως προειδοποίηση προς το "κόμμα της παραλίας": Εσύ πετάς την ψήφο σου στη θάλασσα, ο άλλος πετάει την ψήφο του υπέρ της κάθε αλαφροκουκουνάρας.
Εσένα η ψήφος σου πάει άπατη στο βυθό, με την ψήφο του άλλου ενδέχεται να δούμε την κάθε αλαφροκουκουνάρα να επιπλέει...
Διότι η δική σου ψήφος είναι ψήφος σκεπτόμενου πολίτη, έχει βάρος και βυθίζεται στο νερό, ενώ η αλαφροκουκουνάρα ψήφος των αλαφριών και των φασιστο-ακροδεξιών επιπλέει.
Κανόνισε και πράξε τα δέοντα, μέχρι να έρθει η ευλογημένη μέρα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας -όπου "αι αρχαί" θα εκλέγονται με κλήρωση).
Προσοχή όμως: Όταν κάποιος σύγχρονος υποψήφιος λέει "Ζητώ την ψήφο σας", ουδόλως εννοεί κάτι σε στυλ ¨πετάξτε μου βότσαλα". Μη γίνει καμιά παρεξήγηση, έτσι?
(Διότι, το να του ρίξεις την ψήφο σου, καλέ μου ψηφοφόρε, έχει δυσάρεστες νομικές συνέπειες: Αχ, σε τι δημοκρατία ζούμε... Ούτε να ρίξουμε την ψήφο μας δεν μπορούμε...)
Επίσης, παρεξήγηση δεν πρέπει να γίνει όταν κάποιος υποψήφιος βουλευτής ζητάει από τους ψηφοφόρους να τον σταυρώσουν:
Η λέξις "σταυρός" παρ' αρχαίοις σήμαινε απλώς "πάσσαλος" και "παλούκι". Ετυμολογικώς, η λέξις "σταυρός" προέρχεται εκ του ρήματος "στύω" (ποιώ κάτι να γίνει στερεόν, σκληρόν, κάμνω κάτι να σηκωθεί). Εκ του ιδίου ρήματος προέρχεται η λέξις "στύλος" αλλά και η λέξις "στύσις" -που είναι μεστή νοήματος οσοναφορά τις προθέσεις που έχουν όσοι εκλεγούν βάσει των σταυρών εκλογικής προτιμήσεως: Μόλις εκλεγούν θα έχουν στύση κι αλίμονό μας.
(Μια άλλη εκδοχή θα μπορούσε να είναι πως: Από τη συγγένεια των εννοιών "σταυρός προτιμήσεως" και στύσις", προέκυψε η λαϊκή -χυδαία- φράσις "Γαμώ τα υπουργεία σας").
Μόνον αργότερα -μετά Χριστόν- η λέξις "σταυρός" απώλεσεν το αρχικόν φαλλικόν της σχήμα, στράβωσε (μυστηριωδώς και μυστηριακώς) και απέκτησε το σχήμα του σταυρού που όλοι ξεύρομεν σήμερα.
Μέχρι τότε, "σταυρός" σήμαινε τον πάσσαλο και το παλούκι.
(Και μη με βάζεις να αμαρτήσω εξηγώντας σου τι σημαίνει ετυμολογικώς η "σταύρωσις του θεανθρώπου". Είπαμε, στη θεολογία είμαι -σχεδόν- σκράπας).
Όταν λοιπόν κάποιος υποψήφιος σας ζητάει να τον σταυρώσετε, μη γίνει καμιά παρεξήγηση και τον καθηλώσετε ξερωγώ σε κάνα σταυρό, ούτε να τον ανασκολοπίσετε σε κάνα παλούκι, ούτε να αρχίσετε να σκέφτεστε στύσεις και τέτοια... Εντάξει?
Συνοψίζω προς εμπέδωσιν:
Κάλπη στα ελληνικά σημαίνει στάμνα -ενίοτε με την έννοια της τεφροδόχου.
Κάλπη ελληνιστί σημαίνει επίσης αγώνας ιππικός.
Κάδος ελληνιστί σημαίνει κάλπη με την τρέχουσα (καλπάζουσα) έννοια.
Γκάλοπ αγγλιστί σημαίνει καλπασμός -και ενδέχεται να προκύπτει από την αρχαία κάλπη-καλπασμό, που ήτον ολυμπιακόν αγώνισμα, "το αγώνισμα της κάλπης".
Ψήφος ελληνιστί είναι το βότσαλον.
Σταυρός ελληνιστί είναι το παλούκι και ο πάσσαλος.
(Και σταμάτα να σταυροκοπιέσαι καλέ μου αναγνώστη. Ελληνικά μιλάμε).
Ελπίζω να σας έλυσα τις απορίες, και να σας έπεισα ότι αν τυχόν σηκωνόταν από τον τάφο του κανένας αρχαίος ημών πρόγονος και μας άκουγε να μιλάμε, μάλλον δεν θα καταλάβαινε τι λέμε...
Εμείς θα μιλάγαμε για εκλογές κι αυτός θα καταλάβαινε ότι μιλάμε για εκ-λογικευμένους ανασκολοπισμένους που ιππεύοντας έναν πάσσαλο φτιάχνουν ψηφιδωτές στάμνες.
Αυτά είπα, και μέσα σε κλίμα ευφροσύνης παραγγείλαμε στον οινοχόο να μας φέρει κάτι παλιομπύρες εκεί πέρα και κάτι παλιοτσίπουρα, για να συνεχίσουμε το πνευματικό μας συμπόσιο εν τω καφενείω.
("Ελληνική αγωγή" α-λα prkls
-άλλο ένα άχρηστον μακροσκελές ανιαρό κείμενο για μελλοντική χρήση)
Κι εκεί που πίναμε μπιρόνια εν τω καφενείω, τέθηκε επί τάπητος (τι επί τάπητος δηλαδή... στο τραπέζι τέθηκε) το ερώτημα:
"Τι σημαίνει η λέξη "κάλπη"?
Άρχισαν τα λογοπαίγνια περί σχέσεως μεταξύ των λέξεων "κάλπη", "καλπασμός" και "κάλπικος", πράγμα που οδήγησε τη συζήτηση στις έγκυρες -ή στις κάλπικες- δημοσκοπήσεις -που παλαιότερα τις έλεγαν "γκάλοπ". Κι επειδή η κουβέντα πήγε να γίνει ρώσικη σαλάτα, αποφασισμένος να την κάνω greek salad έλαβα τον λόγο και είπα:
Η κάλπη είναι μια αρχαιότατη λέξη, γνήσια ελληνική.
Ουδέποτε όμως σήμαινε αυτό που εννοούμε σήμερα.
Είχε δύο νοήματα:
Στο βασικό της νόημα, σήμαινε απλώς "στάμνα". Κεραμικό αγγείο για μεταφορά και αποθήκευση νερού, ας πούμε.
Το κεραμικό δοχείο που όταν είναι άδειο το χτυπάς και κάνει "κάλπ-καλπ".
Κάπως έτσι.
Σε μερικές περιπτώσεις (που σίγουρα θυμίζουν περισσότερο τις εκλογές στη σημερινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία), η εν λόγω στάμνα -η "κάλπη" δηλαδή- εχρησιμοποιείτο και ως τεφροδόχος: Μέσα της έβαζαν τη στάχτη του προσφιλούς νεκρού -στις μέρες μας αυτή η συνήθεια συνεχίζεται όσον αφορά την τέφρα των λαϊκών κατακτήσεων, ενδεχομένως: Οι λαϊκές κατακτήσεις ενταφιάζονται στην κάλπη.
(Ενδεχομένως από αυτή την αρχαία έννοια της "κάλπης"-τεφροδόχου, εμπνεύστηκε ο ποιητής τους στίχους:
Λευκό μου σεντονάκι, λάμπα μου τρελλή,
κόκκινο αυγό ή καρναβάλια,
μέσα από την κάλπη τη στατιστική
μας κοιτάει ο Χάρος και του τρέχουνε τα σάλια... )
Ωστόσο, μια άλλη έννοια της λέξης "κάλπη" χρησιμοποιήθηκε για ένα φεγγάρι στην Ολυμπία, σαν αγώνισμα των Ολυμπιακών αγώνων:
Το αγώνισμα της "κάλπης", ήταν μάλλον παράξενο: Οι αναβάτες καβάλαγαν φοράδες και ξερωγώ έτρεχαν κάνοντας κάτι μυστήρια κόλπα-καλπασμούς, ενώ στην τελική ευθεία ξεπέζευαν και έτρεχαν πεζοί κρατώντας το άλογο από το χαλινάρι.
Οι Ηλείοι -που όπως και να το κάνουμε ήταν οι βασικοί διοργανωτές των αγώνων- δε γούσταραν κάλπες και τέτοια καραγκιοζιλίκια, και σύντομα το αγώνισμα της "κάλπης" καταργήθηκε από τη λίστα των ολυμπιακών αγωνισμάτων -και να 'ναι καλά ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας που το αναφέρει και το περιγράφει, γιατί αλλιώς θα αγνοούσαμε την ύπαρξη του εν λόγω ολυμπιακού αγωνίσματος.
(Εντάξει, η φράση "να'ναι καλά ο Παυσανίας" είναι άτοπη, εφόσον ο άνθρωπος έχει πεθάνει πριν 2.000 χρόνια... αλλά οκέϋ, λέμε τώρα).
Παίζεται αν το αγώνισμα της κάλπης έδωσε το όνομά του στον "καλπασμό" ή αν ο καλπασμός έδωσε το όνομά του στην κάλπη. Πάντως, φαίνεται ότι για τους αρχαίους ο "καλπασμός" δεν είχε να κάνει αποκλειστικά με άλογα, αλλά σήμαινε γενικά το "τρέχειν αβρώς", το γρήγορο και όμορφο τρέξιμο δηλαδή, ας πούμε.
Αν οι αρχαίοι ζούσαν σήμερα, δεν θα έλεγαν "η κούρσα προς τις κάλπες" αλλά "ο καλπασμός προς τις κάλπες" -και ίσως επειδή ήταν έξυπνοι άνθρωποι, θα εννοούσαν -ίσως- ότι μετά τις κάλπες, όποιος κι αν βγει, θα έχει πάρει φόρα για να μας τρέξει, ή ότι μετά τις εκλογές απλώς θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε, μέχρι τις επόμενες κάλπες κλπ κλπ.
Στην περιοχή του Βύρωνα, κάποιοι έξυπνοι και εφευρετικοί άνθρωποι έχουν κολλήσει στην εξωτερική πλευρά αρκετών κάδων απορριμμάτων (ιδίως των μικρών, αυτών που είναι για να πετάμε τα χαρτάκια από τις σοκολάτες), ένα καλαίσθητο και ευμεγέθες αυτοκόλλητο με τη λέξη "ΚΑΛΠΗ". Προφανώς εννοούν ότι το περιεχόμενο της καθ' ημάς κάλπης είναι για τα σκουπίδια -ή ότι το περιεχόμενο του κάδου είναι ισάξιο του περιεχομένου μιας κάλπης.
Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο -δεν κρίνω ιδεολογικές απόψεις- πάντως είναι σίγουρο ότι οι αρχαίοι, το κουτί (το δοχείο, μαθές) μέσα στο οποίο έριχναν τις ψήφους, το ονόμαζαν "Κάδο" -και υποκοριστικά "καδίσκο".
Όπως λέμε σήμερα "κάδος απορριμμάτων" ένα πράμα, μόνο που τότε ήταν κάδος για ψήφους και ήταν μεταλλικός ο κάδος. Συνήθως λεγόταν "καδίσκος", υποκοριστικό να πούμε.
"...βούλομαι γε πάλαι μεθ' υμών ελθών επί τους καδίσκους κακόν τι ποιήσαι..."
βάζει τον δικομανή Φιλοκλέωνα να λέει ο Αριστοφάνης -ο τρισμέγιστος και πάντα επίκαιρος- στο έργο "Σφήκες" θαρρώ.
Βέβαια, ο κάδος-καδίσκος εχρησιμοποιείτο κυρίως για να ρίχνουν τις ψήφους τους οι δικαστές -διότι τα έχουμε ξαναπεί αυτά, αδερφέ: Ενθυμού τα λόγια του σοφού Αριστοτέλη -του αρχαίου, ντε!- που μας εξήγησε άπαξ και διαπαντός ότι "το να υπάρχουν σε ένα πολίτευμα εκλογές είναι ολιγαρχικό υπόλειμμα, ενώ το να εκλέγονται με κλήρωση "αι αρχαί", είναι η ουσία της δημοκρατίας".
Να, αν δε με πιστεύεις, κι αν θες να εμβαθύνεις στα λόγια του σοφού Αριστοτέλους, ξαναδιάβασε ένα προηγούμενο σχετικό μου ποστ.
Κάδος (ή υποκοριστικά "καδίσκος") λεγόταν λοιπόν η κάλπη των αρχαίων, και δεν ξέρω αν είναι συμπτωματικό, πάντως οι Βυρωνιώτες με τ' αυτοκόλλητα δεν έχουν και μεγάλο άδικο -ιστορικά, συνειρμικά και αρχαιοελληνιστί μιλώντας.
(Μη σου πω ότι το αθάνατο ελληνικό dna τους οδήγησε στην επιλογή τους).
Όταν είχα πρωτοασχοληθεί με τον ιππόδρομο, ήταν η εποχή όπου ακόμα οι "δημοσκοπήσεις" και οι "σφυγμομετρήσεις" λεγόντουσαν απλώς "γκάλοπ". Και είχα πολύ γελάσει διαπιστώνοντας ότι ένα βασικό κριτήριο για τις παικτικές και στοιχηματικές επιλογές των αλογομούρηδων, αποτελούσαν τα "γκάλοπ των αλόγων".
(Αγγλιστί, ο "καλπασμός του αλόγου" λέγεται gallop -Αλλά νομίζω πως υπήρξε κι ένας ξερωγώ αγγλοσάξωνας τυπάκος που είχε το επώνυμο Gallop και θεωρείται ο πατέρας των δημοσκοπήσεων, αι οποίαι προς τιμήν του λέγονται και γκάλοπ).
Πάντως, όταν στον ιππόδρομο μιλούσαν για "γκάλοπ των αλόγων", δεν εννοούσαν δημοσκοπήσεις, όχι ακριβώς, τουλάχιστον.
Απλά τους άρεσε η λέξη, επειδή ηχητικά θυμίζει τη λέξη "κάλπη" (του ομώνυμου αρχαίου αγωνίσματος) και τη λέξη "καλπασμός" -που εις τας ημέρας μας έχει ταυτιστεί με τα αλόγατα.
Όταν οι αλογομούρηδες μιλούσαν για γκάλοπ, επρόκειτο για κάτι σαν την τελική δοκιμή που έκαναν τα άλογα στις προπονήσεις τους: Αν ένα άλογο είχε τρέξει σε γκάλοπ (ήτοι καλπάζοντας) τα 800 μέτρα σε 49 δευτερόλεπτα, ας πούμε, μάζευε πάνω του το 50% του τζόγου, διότι ήταν σε φόρμα. Αντίθετα, αν ένα άλογο είχε τρέξει γκάλοπ τα 800 μέτρα σε 52 δευτερόλεπτα, εθεωρείτο αουτσάϊντερ, θεωρούμενο πιο αργό και πιο ντεφορμέ.
Κάτι σαν τα εκλογικά γκάλοπ, ας πούμε: Αν ένας υποψήφιος υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και γιοφύρια, είναι καλός, αλλά είναι αουτσάϊντερ, επειδή ενδέχεται να μην έχουμε ποτάμια: Φαβορί θα χριστεί από τα γκάλοπ ο υποψήφιος που ναι μεν θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και γιοφύρια, αλλά θα μας κάνει και ποτάμια.
(Φυσικά μεγαλύτερο φαβορί είναι ο υποψήφιος που θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και σχολεία: Αλλά επειδή ενδέχεται να μην έχουμε παιδιά, θα θεωρηθεί ως το απόλυτο φαβορί ο υποψήφιος που εκτός από το να μας κάνει και σχολεία, θα υποσχεθεί ότι θα μας κάνει και παιδιά -ό,τι κι αν αυτό σημαίνει).
Αν περάσουμε στη λέξη "ψηφοφορία" (η λέξη "ψηφοφορία" είναι σύνθετος λέξις: Εκ της λέξεως "ψήφος" και εκ της λέξεως "φέρω": Ψηφοφόρος=ο φέρων την ψήφο -αυτός που κουβαλάει μια ψήφο), καλό είναι να θυμηθούμε ότι "ψήφος" σημαίνει "βότσαλο, χαλικάκι, χαλίκι".
Εξ ου και τα "ψηφιδωτά", αποτελούνται από μικρούλες ψήφους ("ψηφίδες") δηλαδή χαλικάκια -και ουδόλως αποτελούνται από ψήφους σε χάρτινα ψηφοδέλτια.
(Σημειωτέον, ότι προφανώς επειδή τα μεγάλα βότσαλα δεν χώραγαν στον "κάδο" -τον στούμπωναν γρήγορα- οι αρχαίοι στις ψηφοφορίες χρησιμοποιούσαν κυρίως μικρά βότσαλα-ψηφίδες ως ψήφους. Τα "ψηφαλάκια" που λέμε σήμερα.
Αυτά τα βοτσαλάκια έριχναν στον καδίσκο-κάλπη, και είπαμε πως ο καδίσκος ήταν μεταλλικός, γιατί αν ήταν κεραμική η στάμνα-κάλπη μπορεί και να ράγιζε ή να έσπαγε από το θυμωμένο πέταγμα της ψήφου ενός τσαντισμένου δικαστή-ψηφοφόρου. (Μην λησμονούμε πως το σαλάμι και η μορταδέλλα δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα, επομένως ήταν δύσκολο ο τσαντισμένος ψηφοφόρος να ρίξει άκυρο).
Σε μεταγενέστερες εποχές, η πιο κυριλέ ψήφος ήταν μεταλλική (κάτι σαν νόμισμα), ώστε να κάνει έναν συγκεκριμένο ήχο όταν πέφτει στον κάδο -ο συνηθισμένος ήχος που ακουγόταν ήταν ένα "κογξ" ή ένα απλό "παξ" -που μετά τα πήραν οι γελοίοι αποκρυφιστές και τα έκαναν "κογξ ομ παξ", θεωρώντας τα πανάρχαιη μυστική μυητική φράση που την ανήγαγαν στα Ελευσίνια Μυστήρια -τρομάρα τους οι καραγκιόζηδες.
(Κι αν θες να μάθεις την ιστορία της παρεξηγήσεως με το "κογξ-ομ-παξ" -ως απόδειξη του πόσο ψώνιο υπήρξε εκειός εκεί ο τυπάς ο Άλιστερ Κρόουλι- ρίξε μια ματιά εδώ).
Φήφος λοιπόν ήταν το βότσαλο -κι αν σου πει ο Χοιροβοσκίδης ότι οι μπράβοι του συνέλαβαν έναν νεαρό να πετάει πέτρες, να του απαντήσεις ότι (αρχαιοελληνιστί μιλώντας) ο νεαρός απλώς ήταν ψηφοφόρος (είπαμε: ψηφοφόρος= ο φέρων ένα βότσαλο) και απλώς έριχνε την ψήφο του.
(Θα έχεις δίκιο αν το πεις -κι άσε το Χοιροβοσκίδη να ψάχνει λεξικά).
Αλλά να το σκεφτείς κι εσύ για την πάρτη σου, διότι:
Την επόμενη φορά, καλέ μου ψηφοφόρε, που θα βρεθείς με το έτερον ήμισυ σε ρομαντική φάση να πετάτε βότσαλα στη θάλασσα, έχε υπόψη σου ότι υπό μία έννοια "ψηφίζεις".
Ψηφίζεις θάλασσα δαγκωτό και ρομαντισμό μονοκούκι εν προκειμένω, και πολύ σε πάω βέβαια, αλλά εντάξει. Η έννοια είναι η ίδια: Πετάς την ψήφο σου στη θάλασσα -πράγμα εξόχως ρομαντικόν.
(Παρένθεσις:
Και το λέω αυτό ως προειδοποίηση προς το "κόμμα της παραλίας": Εσύ πετάς την ψήφο σου στη θάλασσα, ο άλλος πετάει την ψήφο του υπέρ της κάθε αλαφροκουκουνάρας.
Εσένα η ψήφος σου πάει άπατη στο βυθό, με την ψήφο του άλλου ενδέχεται να δούμε την κάθε αλαφροκουκουνάρα να επιπλέει...
Διότι η δική σου ψήφος είναι ψήφος σκεπτόμενου πολίτη, έχει βάρος και βυθίζεται στο νερό, ενώ η αλαφροκουκουνάρα ψήφος των αλαφριών και των φασιστο-ακροδεξιών επιπλέει.
Κανόνισε και πράξε τα δέοντα, μέχρι να έρθει η ευλογημένη μέρα της αποκατάστασης της Δημοκρατίας -όπου "αι αρχαί" θα εκλέγονται με κλήρωση).
Προσοχή όμως: Όταν κάποιος σύγχρονος υποψήφιος λέει "Ζητώ την ψήφο σας", ουδόλως εννοεί κάτι σε στυλ ¨πετάξτε μου βότσαλα". Μη γίνει καμιά παρεξήγηση, έτσι?
(Διότι, το να του ρίξεις την ψήφο σου, καλέ μου ψηφοφόρε, έχει δυσάρεστες νομικές συνέπειες: Αχ, σε τι δημοκρατία ζούμε... Ούτε να ρίξουμε την ψήφο μας δεν μπορούμε...)
Επίσης, παρεξήγηση δεν πρέπει να γίνει όταν κάποιος υποψήφιος βουλευτής ζητάει από τους ψηφοφόρους να τον σταυρώσουν:
Η λέξις "σταυρός" παρ' αρχαίοις σήμαινε απλώς "πάσσαλος" και "παλούκι". Ετυμολογικώς, η λέξις "σταυρός" προέρχεται εκ του ρήματος "στύω" (ποιώ κάτι να γίνει στερεόν, σκληρόν, κάμνω κάτι να σηκωθεί). Εκ του ιδίου ρήματος προέρχεται η λέξις "στύλος" αλλά και η λέξις "στύσις" -που είναι μεστή νοήματος οσοναφορά τις προθέσεις που έχουν όσοι εκλεγούν βάσει των σταυρών εκλογικής προτιμήσεως: Μόλις εκλεγούν θα έχουν στύση κι αλίμονό μας.
(Μια άλλη εκδοχή θα μπορούσε να είναι πως: Από τη συγγένεια των εννοιών "σταυρός προτιμήσεως" και στύσις", προέκυψε η λαϊκή -χυδαία- φράσις "Γαμώ τα υπουργεία σας").
Μόνον αργότερα -μετά Χριστόν- η λέξις "σταυρός" απώλεσεν το αρχικόν φαλλικόν της σχήμα, στράβωσε (μυστηριωδώς και μυστηριακώς) και απέκτησε το σχήμα του σταυρού που όλοι ξεύρομεν σήμερα.
Μέχρι τότε, "σταυρός" σήμαινε τον πάσσαλο και το παλούκι.
(Και μη με βάζεις να αμαρτήσω εξηγώντας σου τι σημαίνει ετυμολογικώς η "σταύρωσις του θεανθρώπου". Είπαμε, στη θεολογία είμαι -σχεδόν- σκράπας).
Όταν λοιπόν κάποιος υποψήφιος σας ζητάει να τον σταυρώσετε, μη γίνει καμιά παρεξήγηση και τον καθηλώσετε ξερωγώ σε κάνα σταυρό, ούτε να τον ανασκολοπίσετε σε κάνα παλούκι, ούτε να αρχίσετε να σκέφτεστε στύσεις και τέτοια... Εντάξει?
Συνοψίζω προς εμπέδωσιν:
Κάλπη στα ελληνικά σημαίνει στάμνα -ενίοτε με την έννοια της τεφροδόχου.
Κάλπη ελληνιστί σημαίνει επίσης αγώνας ιππικός.
Κάδος ελληνιστί σημαίνει κάλπη με την τρέχουσα (καλπάζουσα) έννοια.
Γκάλοπ αγγλιστί σημαίνει καλπασμός -και ενδέχεται να προκύπτει από την αρχαία κάλπη-καλπασμό, που ήτον ολυμπιακόν αγώνισμα, "το αγώνισμα της κάλπης".
Ψήφος ελληνιστί είναι το βότσαλον.
Σταυρός ελληνιστί είναι το παλούκι και ο πάσσαλος.
(Και σταμάτα να σταυροκοπιέσαι καλέ μου αναγνώστη. Ελληνικά μιλάμε).
Ελπίζω να σας έλυσα τις απορίες, και να σας έπεισα ότι αν τυχόν σηκωνόταν από τον τάφο του κανένας αρχαίος ημών πρόγονος και μας άκουγε να μιλάμε, μάλλον δεν θα καταλάβαινε τι λέμε...
Εμείς θα μιλάγαμε για εκλογές κι αυτός θα καταλάβαινε ότι μιλάμε για εκ-λογικευμένους ανασκολοπισμένους που ιππεύοντας έναν πάσσαλο φτιάχνουν ψηφιδωτές στάμνες.
Αυτά είπα, και μέσα σε κλίμα ευφροσύνης παραγγείλαμε στον οινοχόο να μας φέρει κάτι παλιομπύρες εκεί πέρα και κάτι παλιοτσίπουρα, για να συνεχίσουμε το πνευματικό μας συμπόσιο εν τω καφενείω.
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 21, 2009
ΙΠΠΟΤΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΙ
Ποτέ δεν τους χώνεψα τους σιδερόφραχτους ιππότες. Πάντα τους θεωρούσα ένα μάτσο λούζερς.
Εμ σωστή δουλειά δεν μπορούν να κάνουν, εμ δημιουργούν προβλήματα στα ευγενή και ανώτερα όντα όπως αποδεικνύει χαρακτηριστικά η κάτωθι εικονο-ιστοριούλα
Χμμμ... Ή μήπως τελικά όλα συντείνουν στην καλύτερη απόλαυση???
Ποτέ δεν τους χώνεψα τους σιδερόφραχτους ιππότες. Πάντα τους θεωρούσα ένα μάτσο λούζερς.
Εμ σωστή δουλειά δεν μπορούν να κάνουν, εμ δημιουργούν προβλήματα στα ευγενή και ανώτερα όντα όπως αποδεικνύει χαρακτηριστικά η κάτωθι εικονο-ιστοριούλα
Χμμμ... Ή μήπως τελικά όλα συντείνουν στην καλύτερη απόλαυση???
Κυριακή, Δεκεμβρίου 20, 2009
ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΚΥΡΙΑΚΗ
Α, τι ωραία!!!
Στην καρακοσμάρα μου εγώ, ουδόλως είχα πάρει χαμπάρι το μπάχαλο που έλαβε χώραν στο jungle-report και στο theasis -και ένας θεός ξέρει που αλλού- σχετικά με το κεφαλαιώδες θέμα: "Είναι το ξεκατίνιασμα ελληνοπρεπής πρακτική -Και αν ναι, τι γνώμη έχει επ' αυτού ο συγγραφέας Μπον Μαρί ντε Τιρμπουσόν"?
Βρέθηκα λοιπόν μόνος, φτωχός και αβοήθητος στο jungle-report, Κυριακή μεσημβρίαν, και...
Από την εποχή του αλήστου μνήμης ίννερνετ-φόρουμ είχα να ζήσω τέτοιες εμορφιές.
Χριστιανοάθεοι, πολυθεϊστές, παγανιστές, παγανιστοάθεοι, ελσίνκιδες, περαστικοί, κουτσοί, στραβοί, ενισχυμένοι από τους εν προκειμώνω θιγμένους της γνωστής γκρούπας-που-τα-ξέρει-όλα-και-έχει-πάντα-δίκιο-χώρια-που-έχει-και-μεγάλο-στόμα-άσε-που-κάνει-και-μηνύσεις...
Και διάβαζα... και διάβαζα... πρωί το ξεκίνησα και βράδιασε, μιλάμε, κι είχα ξεραθεί στο γέλιο -όπως παλιά στο ίννερνετ.
Όμορφα πράματα!!!
Κι όλα αυτά με αφορμή έναν εχθρό του ανθρώπινου γένους, που προσκλήθηκε από κάτι ομοϊδεάτες του (ή ίσως από κάτι διατελούντες σε πλήρη άγνοια) να παραστεί με το άλογο του σε κάτι εκδηλώσεις. Ε, μαθεύτηκε και ότι συχνάζει και σε κάτι δικτυακά φόρουμς καβάλα στ' άλογό του... Κάποιος θυμήθηκε και μια δήλωσή του ότι πάει και στον Όλυμπο...
Λίγο το'χεις?
Λες και δεν τα ξέραμε, ή λες και -ακόμα κι αν δεν τα ξέραμε- λες και δεν ήταν οφθαλμοφανή ακόμα και στους μη γνωρίζοντες...
Με αφορμή αυτόν τον -αξιοπρεπή, ομολογουμένως- εχθρό του ανθρώπινου γένους, ο κάθε πικραμένος θυμήθηκε την πίκρα του κι άρχισε ο τρελός χαβαλές και το ξεκατίνιασμα.
Να' ναι καλά τα παιδιά, με βοήθησαν να γεμίσω την Κυριακή μου.
Ελπίζω να μην ξεχαρμάνιασαν -είπαμε, η γη είναι άρρωστη, κι αν αυτοί δεν μπινελικώνονται, πως θα νιώσει καλύτερα η γη? Ε?
Α, τι ωραία!!!
Στην καρακοσμάρα μου εγώ, ουδόλως είχα πάρει χαμπάρι το μπάχαλο που έλαβε χώραν στο jungle-report και στο theasis -και ένας θεός ξέρει που αλλού- σχετικά με το κεφαλαιώδες θέμα: "Είναι το ξεκατίνιασμα ελληνοπρεπής πρακτική -Και αν ναι, τι γνώμη έχει επ' αυτού ο συγγραφέας Μπον Μαρί ντε Τιρμπουσόν"?
Βρέθηκα λοιπόν μόνος, φτωχός και αβοήθητος στο jungle-report, Κυριακή μεσημβρίαν, και...
Από την εποχή του αλήστου μνήμης ίννερνετ-φόρουμ είχα να ζήσω τέτοιες εμορφιές.
Χριστιανοάθεοι, πολυθεϊστές, παγανιστές, παγανιστοάθεοι, ελσίνκιδες, περαστικοί, κουτσοί, στραβοί, ενισχυμένοι από τους εν προκειμώνω θιγμένους της γνωστής γκρούπας-που-τα-ξέρει-όλα-και-έχει-πάντα-δίκιο-χώρια-που-έχει-και-μεγάλο-στόμα-άσε-που-κάνει-και-μηνύσεις...
Και διάβαζα... και διάβαζα... πρωί το ξεκίνησα και βράδιασε, μιλάμε, κι είχα ξεραθεί στο γέλιο -όπως παλιά στο ίννερνετ.
Όμορφα πράματα!!!
Κι όλα αυτά με αφορμή έναν εχθρό του ανθρώπινου γένους, που προσκλήθηκε από κάτι ομοϊδεάτες του (ή ίσως από κάτι διατελούντες σε πλήρη άγνοια) να παραστεί με το άλογο του σε κάτι εκδηλώσεις. Ε, μαθεύτηκε και ότι συχνάζει και σε κάτι δικτυακά φόρουμς καβάλα στ' άλογό του... Κάποιος θυμήθηκε και μια δήλωσή του ότι πάει και στον Όλυμπο...
Λίγο το'χεις?
Λες και δεν τα ξέραμε, ή λες και -ακόμα κι αν δεν τα ξέραμε- λες και δεν ήταν οφθαλμοφανή ακόμα και στους μη γνωρίζοντες...
Με αφορμή αυτόν τον -αξιοπρεπή, ομολογουμένως- εχθρό του ανθρώπινου γένους, ο κάθε πικραμένος θυμήθηκε την πίκρα του κι άρχισε ο τρελός χαβαλές και το ξεκατίνιασμα.
Να' ναι καλά τα παιδιά, με βοήθησαν να γεμίσω την Κυριακή μου.
Ελπίζω να μην ξεχαρμάνιασαν -είπαμε, η γη είναι άρρωστη, κι αν αυτοί δεν μπινελικώνονται, πως θα νιώσει καλύτερα η γη? Ε?
Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009
ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΕΝΗ
Μου το'χε στείλει προ ημερών (με μέηλ υπό τον τίτλο "Πάντα υπάρχει λύση στο πρόβλημα της ανεργίας") μια φίλη, η Εριάννα, την οποία και θερμά ευχαριστώ.
Διότι ναι, διάολε, το τέρας της ανεργίας δεν είναι ανίκητο!
Μεθοδικότητα και εφευρετικότητα χρειάζεται, και η νίκη θα είναι δική μας!!!
Έξω από το Bristol Zoo της Αγγλίας υπάρχει ένα πάρκινγκ για 150 αυτοκίνητα και 8 λεωφορεία. Για 35 χρόνια, τα τέλη στάθμευσης του διαχειριζόταν ένας πολύ ευχάριστος υπάλληλος. Τα τέλη αυτά είναι £1 για τα αυτοκίνητα ($ 1,40), £5 για λεωφορεία (περίπου $ 7).
Τότε, μια μέρα, μετά από 35 χρόνια που ποτέ δεν έλειψε μια ημέρα από την εργασία, πολύ απλά δεν ξαναεμφανίστηκε. Έτσι η Διαχείριση του ζωολογικού κήπου κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο και ζήτησε να τους στείλουνε άλλον υπάλληλο στάθμευσης.
Το Συμβούλιο έκανε κάποια έρευνα και απάντησαν ότι το πάρκινγκ ήταν ευθύνη του ίδιου του ζωολογικού κήπου.
Ο ζωολογικός κήπος ενημέρωσε το Συμβούλιο ότι ο υπάλληλος ήταν υπάλληλος του Δήμου.
Το Δημοτικό Συμβούλιο απάντησε, ότι ο υπάλληλος δεν υπήρξε ποτέ στην κατάσταση μισθοδοσίας του Δήμου.
Εν τω μεταξύ, αραγμένος στη βίλα του, κάπου στις ακτές της Ισπανίας (ή κάποιο τέτοιο σενάριο), είναι ένας άνθρωπος που είχε προφανώς εγκαταστήσει ένα μηχάνημα εισιτήριων εντελώς μόνος του. Και στη συνέχεια, απλώς άρχισε να εμφανίζεται κάθε μέρα, μαζεύοντας τα τέλη στάθμευσης, υπολογίζεται περίπου 560 δολάρια την ημέρα - για 35 χρόνια.
Υποθέτοντας 7 ημέρες την εβδομάδα, το ποσό αυτό ανέρχεται σε πάνω από 7 εκατομμύρια δολάρια!
Και κανείς δεν γνωρίζει καν το όνομά του.
*************
Κάτι τέτοια διαβάζω και φτιάχνομαι!!!
Μου το'χε στείλει προ ημερών (με μέηλ υπό τον τίτλο "Πάντα υπάρχει λύση στο πρόβλημα της ανεργίας") μια φίλη, η Εριάννα, την οποία και θερμά ευχαριστώ.
Διότι ναι, διάολε, το τέρας της ανεργίας δεν είναι ανίκητο!
Μεθοδικότητα και εφευρετικότητα χρειάζεται, και η νίκη θα είναι δική μας!!!
Έξω από το Bristol Zoo της Αγγλίας υπάρχει ένα πάρκινγκ για 150 αυτοκίνητα και 8 λεωφορεία. Για 35 χρόνια, τα τέλη στάθμευσης του διαχειριζόταν ένας πολύ ευχάριστος υπάλληλος. Τα τέλη αυτά είναι £1 για τα αυτοκίνητα ($ 1,40), £5 για λεωφορεία (περίπου $ 7).
Τότε, μια μέρα, μετά από 35 χρόνια που ποτέ δεν έλειψε μια ημέρα από την εργασία, πολύ απλά δεν ξαναεμφανίστηκε. Έτσι η Διαχείριση του ζωολογικού κήπου κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο και ζήτησε να τους στείλουνε άλλον υπάλληλο στάθμευσης.
Το Συμβούλιο έκανε κάποια έρευνα και απάντησαν ότι το πάρκινγκ ήταν ευθύνη του ίδιου του ζωολογικού κήπου.
Ο ζωολογικός κήπος ενημέρωσε το Συμβούλιο ότι ο υπάλληλος ήταν υπάλληλος του Δήμου.
Το Δημοτικό Συμβούλιο απάντησε, ότι ο υπάλληλος δεν υπήρξε ποτέ στην κατάσταση μισθοδοσίας του Δήμου.
Εν τω μεταξύ, αραγμένος στη βίλα του, κάπου στις ακτές της Ισπανίας (ή κάποιο τέτοιο σενάριο), είναι ένας άνθρωπος που είχε προφανώς εγκαταστήσει ένα μηχάνημα εισιτήριων εντελώς μόνος του. Και στη συνέχεια, απλώς άρχισε να εμφανίζεται κάθε μέρα, μαζεύοντας τα τέλη στάθμευσης, υπολογίζεται περίπου 560 δολάρια την ημέρα - για 35 χρόνια.
Υποθέτοντας 7 ημέρες την εβδομάδα, το ποσό αυτό ανέρχεται σε πάνω από 7 εκατομμύρια δολάρια!
Και κανείς δεν γνωρίζει καν το όνομά του.
*************
Κάτι τέτοια διαβάζω και φτιάχνομαι!!!
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 18, 2009
ΑΝΑΚΡΕΩΝ ΜΕ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
Ο Ανακρέων ήταν ένας μάστορης αρχαίος λυρικός ποιητής, με αξιόλογους στόχους στη ζωή του: Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως η ζωή του ήταν ταγμένη "προς έρωτας παίδων και γυναικών και ωδάς".
Συνέγραψε παροίνια μέλη (κάτι σαν τραγούδια για να μερακλώνουν οι μπεκρήδες δηλαδή), ιάμβους, και τα λεγόμενα "Ανακρεόντεια".
Από αυτά τα τελευταία, τα Ανακρεόντεια, επειδή πολύ τα γουσταρίζω, λέω να αρχίσω να βάζω κάμποσα εδώ -προεκτείνοντάς τα προς το άπειρο, και βγάζοντας σημαντικά ηθικά συμπεράσματα για το σήμερα.
Ξεκινάμε με αυτό που θα μπορούσε να λέγεται
Ο ΕΡΩΣ, Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ
Έρως ποτ' εν ρόδοισι
κοιμωμένην μέλιτταν
ουκ είδεν, αλλ' ετρώθη.
Τόν δάκτυλον παταχθείς
τας χειρός ωλόλυξε,
δραμών δέ καὶ πετασθείς
πρός τήν καλήν Κυθήρην
"όλωλα, μήτερ", είπεν,
"όλωλα καποθνήσκω·
όφις μ' έτυψε μικρός
πτερωτός, όν καλούσιν
μέλιτταν οι γεωργοί".
Ά δ' είπεν: "ει το κέντρον
πονείς τό τας μελίττας,
πόσον δοκείς πονούσιν,
Έρως, όσους σύ βάλλεις"?
Θα το μεταγλώττιζα κιόλας, αλλά βαριέμαι: Δεν έχει ανάγκη. Καλύτερο είναι ως έχει.
Πάντως, το σκεφτόμουν στο τραίνο και χαμογέλαγα.
Άσχετον υστερόγραφον:
Πέρασα από την παλιά Αγορά του Πύργου. Προορίζεται λέει για αρχαιολογικό μουσείο. Ναι, καλά. Αρχαιολογικό μουσείο εγώ δεν είδα.
Αλλά, έπεσα πάνω σε μια έκθεση αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων. Πλήρης έκθεση, πληρότατη. Από λύρα και κιθάρα και ξερωγώ άσκαυλο, μέχρι το μονόχορδο του Πυθαγόρα ή το άλλο που μοιάζει με το εκκλησιαστικό όργανο. Τι να λέμε τώρα!
Βέβαια, το σκάλωμά μου ήταν η λύρα.
(Μου θύμισε τότε που γρατζούναγα ένα αντίστοιχο όργανο νυχτιάτικα εν Δελφοίς ενώ δίπλα μου απαγγελόταν ένας ύμνος -καλή φάση, αλλά δεν θα ήταν καλύτερη άραγε αν είχα κάτσει να κατασκευάσω ένα τέτοιο όργανο?)
Όπως όλες οι εκθέσεις του κ. Κοτσανά και των συνεργατών του, χωρίς πολλές φανφάρες και ταρατατζούμ. Να' ναι καλά οι άνθρωποι -δυστυχώς δεν ήταν παρόντες όταν πήγαμε.
Δεν μπορέσαμε να μάθουμε μέχρι πότε θα φιλοξενείται η έκθεση στην παλιά αγορά του Πύργου.
Οπότε, άμα βρεθεί κανείς προς τα εκεί τις προσεχείς μέρες, ας ρίξει μια ματιά μπας και είναι τα εκθέματα εκεί -θα εκπλαγεί βλέποντας πόσο εύκολο είναι, μια ομάδα ανθρώπων με απλά μέσα στη διαθεσή τους, να κάνουν παπάδες και να δώσουν εναύσματα εκρηκτικά. Χωρίς ταρατατζούμ και φανφάρες. Απλά κι όμορφα, με ενδιαφέρον, μελέτη και μεράκι.
Την επόμενη φορά, θα πεταχτώ και μέχρι το Κατάκολο, όπου, απ' ό,τι κατάλαβα, ο Κοτσανάς και οι συνεργάτες του έχουν στήσει ημι-αθόρυβα έναν χώρο τιμής και μελέτης του σε τι επιτεύγματα μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό όταν σκέφτεται μεθοδικά και καθαρά, θα έλεγα. Και μιλάω, βέβαια, τόσο για το δικό τους μυαλό, όσο και για το μυαλό κάποιων αρχαίων μου προγόνων.
Μερικά από τα υπόλοιπα εκθέματά τους ("αρχαία ελληνική τεχνολογία") τα είχα δει προ ετών, πάλι στον Πύργο και αυτή η εμπειρία με είχε βοηθήσει να κατανοήσω πως αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάνε οι κότες, καθώς επίσης και ότι είναι να το'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες, που λένε.
Όποτε είναι και σε πάει ο δρόμος σου προς τα εκεί, καλέ μου αναγνώστη, ρίξε καμιά ματιά!
Ο Ανακρέων ήταν ένας μάστορης αρχαίος λυρικός ποιητής, με αξιόλογους στόχους στη ζωή του: Οι κακές γλώσσες έλεγαν πως η ζωή του ήταν ταγμένη "προς έρωτας παίδων και γυναικών και ωδάς".
Συνέγραψε παροίνια μέλη (κάτι σαν τραγούδια για να μερακλώνουν οι μπεκρήδες δηλαδή), ιάμβους, και τα λεγόμενα "Ανακρεόντεια".
Από αυτά τα τελευταία, τα Ανακρεόντεια, επειδή πολύ τα γουσταρίζω, λέω να αρχίσω να βάζω κάμποσα εδώ -προεκτείνοντάς τα προς το άπειρο, και βγάζοντας σημαντικά ηθικά συμπεράσματα για το σήμερα.
Ξεκινάμε με αυτό που θα μπορούσε να λέγεται
Ο ΕΡΩΣ, Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ
Έρως ποτ' εν ρόδοισι
κοιμωμένην μέλιτταν
ουκ είδεν, αλλ' ετρώθη.
Τόν δάκτυλον παταχθείς
τας χειρός ωλόλυξε,
δραμών δέ καὶ πετασθείς
πρός τήν καλήν Κυθήρην
"όλωλα, μήτερ", είπεν,
"όλωλα καποθνήσκω·
όφις μ' έτυψε μικρός
πτερωτός, όν καλούσιν
μέλιτταν οι γεωργοί".
Ά δ' είπεν: "ει το κέντρον
πονείς τό τας μελίττας,
πόσον δοκείς πονούσιν,
Έρως, όσους σύ βάλλεις"?
Θα το μεταγλώττιζα κιόλας, αλλά βαριέμαι: Δεν έχει ανάγκη. Καλύτερο είναι ως έχει.
Πάντως, το σκεφτόμουν στο τραίνο και χαμογέλαγα.
Άσχετον υστερόγραφον:
Πέρασα από την παλιά Αγορά του Πύργου. Προορίζεται λέει για αρχαιολογικό μουσείο. Ναι, καλά. Αρχαιολογικό μουσείο εγώ δεν είδα.
Αλλά, έπεσα πάνω σε μια έκθεση αρχαίων ελληνικών μουσικών οργάνων. Πλήρης έκθεση, πληρότατη. Από λύρα και κιθάρα και ξερωγώ άσκαυλο, μέχρι το μονόχορδο του Πυθαγόρα ή το άλλο που μοιάζει με το εκκλησιαστικό όργανο. Τι να λέμε τώρα!
Βέβαια, το σκάλωμά μου ήταν η λύρα.
(Μου θύμισε τότε που γρατζούναγα ένα αντίστοιχο όργανο νυχτιάτικα εν Δελφοίς ενώ δίπλα μου απαγγελόταν ένας ύμνος -καλή φάση, αλλά δεν θα ήταν καλύτερη άραγε αν είχα κάτσει να κατασκευάσω ένα τέτοιο όργανο?)
Όπως όλες οι εκθέσεις του κ. Κοτσανά και των συνεργατών του, χωρίς πολλές φανφάρες και ταρατατζούμ. Να' ναι καλά οι άνθρωποι -δυστυχώς δεν ήταν παρόντες όταν πήγαμε.
Δεν μπορέσαμε να μάθουμε μέχρι πότε θα φιλοξενείται η έκθεση στην παλιά αγορά του Πύργου.
Οπότε, άμα βρεθεί κανείς προς τα εκεί τις προσεχείς μέρες, ας ρίξει μια ματιά μπας και είναι τα εκθέματα εκεί -θα εκπλαγεί βλέποντας πόσο εύκολο είναι, μια ομάδα ανθρώπων με απλά μέσα στη διαθεσή τους, να κάνουν παπάδες και να δώσουν εναύσματα εκρηκτικά. Χωρίς ταρατατζούμ και φανφάρες. Απλά κι όμορφα, με ενδιαφέρον, μελέτη και μεράκι.
Την επόμενη φορά, θα πεταχτώ και μέχρι το Κατάκολο, όπου, απ' ό,τι κατάλαβα, ο Κοτσανάς και οι συνεργάτες του έχουν στήσει ημι-αθόρυβα έναν χώρο τιμής και μελέτης του σε τι επιτεύγματα μπορεί να φτάσει το ανθρώπινο μυαλό όταν σκέφτεται μεθοδικά και καθαρά, θα έλεγα. Και μιλάω, βέβαια, τόσο για το δικό τους μυαλό, όσο και για το μυαλό κάποιων αρχαίων μου προγόνων.
Μερικά από τα υπόλοιπα εκθέματά τους ("αρχαία ελληνική τεχνολογία") τα είχα δει προ ετών, πάλι στον Πύργο και αυτή η εμπειρία με είχε βοηθήσει να κατανοήσω πως αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάνε οι κότες, καθώς επίσης και ότι είναι να το'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες, που λένε.
Όποτε είναι και σε πάει ο δρόμος σου προς τα εκεί, καλέ μου αναγνώστη, ρίξε καμιά ματιά!
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 16, 2009
ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΥΠΟΥΡΓΟΥ
(κυρίου Συντ Ακατανόμαστου)
Λοιπόν, ρεμάλια:
Ό,τι φάγαμε, φάγαμε.
Ό,τι βουτήξαμε, βουτήξαμε.
Όσους φίλους μας βολέψαμε πελατειακώς, τους βολέψαμε.
Όσα τσεπώσαμε, τα τσεπώσαμε.
Από δω και στο εξής, πρέπει όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να πατάξουμε την ανομία. Να πατάξουμε τη διαφθορά. Να προασπιστούμε τη διαφάνεια.
Κινδυνεύει η πατρίς - Ή η ανομία, ή εμείς.
Από τούδε και στο εξής, οι άνομοι, οι χρηματιζόμενοι, οι ανίκανοι, οι φαύλοι, οι διεφθαρμένοι, οι μπήξε, οι δείξε, θα εκτελούνται διά λιθοβολισμού.
Μου ήρθε επιτέλους η θεία φώτισις, με σκούντηξε στο μέτωπο και μου είπε ότι πρέπει να πατάξωμεν την ανομίαν.
Στο εξής, κάθε φοιτητριούλα που κάνει δακτυλογραφήσεις και βγάζει 10-20 ευρώ το μήνα χωρίς να πλερώνει ΦΠΑ, θα θεωρείται άνομη.
Κάθε εργάτης που ζητάει αύξηση, θα καταγγέλλεται ως διεφθαρμένος οπαδός των πελατειακών σχέσεων.
Κάθε συμβασιούχος που ζητάει μονιμοποίηση, θα θεωρείται σαμποτέρ της εθνικής οικονομίας -δηλαδή θα θεωρείται τρομοκράτης.
Η ανομία θα παταχθεί.
Κι ας αφήσουμε τον ηλίθιο τον Αριστοτέλη (τον αρχαίο... αυτό το κάθαρμα) να ορίζει την ανομία ως έχουσα τρείς πιθανές μορφές:
α) Ανομία υπάρχει όταν δεν υπάρχουν νόμοι.
β) Ανομία υπάρχει όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.
γ) Ανομία υπάρχει όταν οι νόμοι είναι τόσο γελοίοι και χυδαίοι, ώστε ακόμα κι αν εφαρμοστούν, πάλι ανομία θα υπάρχει.
Αυτός μου φαίνεται ότι μας κάνει πλάκα -και θα τον κανονίσω. Θα απαγορέψω τα άνομα βιβλία του.
Θα την πατάξω την ανομία λέμε! Και, ως πρώτο μέτρο για την πάταξη της ανομίας και της διαφθοράς, θα θυμήσω σε όλους το στίχο του Μπέρτολτ Μπρεχτ:
"Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για ειρήνη,
Ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται πόλεμος.
Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο,
Οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί".
Έτσι, για να πάρετε όλοι μια ιδέα τι συμβαίνει -τι πρόκειται να συμβεί-
"Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για πάταξη της διαφθοράς".
Βενσερέμος και καλή μας όρεξη!
(κυρίου Συντ Ακατανόμαστου)
Λοιπόν, ρεμάλια:
Ό,τι φάγαμε, φάγαμε.
Ό,τι βουτήξαμε, βουτήξαμε.
Όσους φίλους μας βολέψαμε πελατειακώς, τους βολέψαμε.
Όσα τσεπώσαμε, τα τσεπώσαμε.
Από δω και στο εξής, πρέπει όλοι μαζί, ενωμένοι σαν μια γροθιά, να πατάξουμε την ανομία. Να πατάξουμε τη διαφθορά. Να προασπιστούμε τη διαφάνεια.
Κινδυνεύει η πατρίς - Ή η ανομία, ή εμείς.
Από τούδε και στο εξής, οι άνομοι, οι χρηματιζόμενοι, οι ανίκανοι, οι φαύλοι, οι διεφθαρμένοι, οι μπήξε, οι δείξε, θα εκτελούνται διά λιθοβολισμού.
Μου ήρθε επιτέλους η θεία φώτισις, με σκούντηξε στο μέτωπο και μου είπε ότι πρέπει να πατάξωμεν την ανομίαν.
Στο εξής, κάθε φοιτητριούλα που κάνει δακτυλογραφήσεις και βγάζει 10-20 ευρώ το μήνα χωρίς να πλερώνει ΦΠΑ, θα θεωρείται άνομη.
Κάθε εργάτης που ζητάει αύξηση, θα καταγγέλλεται ως διεφθαρμένος οπαδός των πελατειακών σχέσεων.
Κάθε συμβασιούχος που ζητάει μονιμοποίηση, θα θεωρείται σαμποτέρ της εθνικής οικονομίας -δηλαδή θα θεωρείται τρομοκράτης.
Η ανομία θα παταχθεί.
Κι ας αφήσουμε τον ηλίθιο τον Αριστοτέλη (τον αρχαίο... αυτό το κάθαρμα) να ορίζει την ανομία ως έχουσα τρείς πιθανές μορφές:
α) Ανομία υπάρχει όταν δεν υπάρχουν νόμοι.
β) Ανομία υπάρχει όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι.
γ) Ανομία υπάρχει όταν οι νόμοι είναι τόσο γελοίοι και χυδαίοι, ώστε ακόμα κι αν εφαρμοστούν, πάλι ανομία θα υπάρχει.
Αυτός μου φαίνεται ότι μας κάνει πλάκα -και θα τον κανονίσω. Θα απαγορέψω τα άνομα βιβλία του.
Θα την πατάξω την ανομία λέμε! Και, ως πρώτο μέτρο για την πάταξη της ανομίας και της διαφθοράς, θα θυμήσω σε όλους το στίχο του Μπέρτολτ Μπρεχτ:
"Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για ειρήνη,
Ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται πόλεμος.
Όταν αυτοί που είναι ψηλά καταριούνται τον πόλεμο,
Οι διαταγές για επιστράτευση έχουν υπογραφεί".
Έτσι, για να πάρετε όλοι μια ιδέα τι συμβαίνει -τι πρόκειται να συμβεί-
"Όταν αυτοί που είναι ψηλά μιλάνε για πάταξη της διαφθοράς".
Βενσερέμος και καλή μας όρεξη!
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 14, 2009
ΠΡΟΕΣΤΟΙ ΚΑΙ ΔΗΜΟΓΕΡΟΝΤΕΣ
Και πάνω απ' όλα μαθητές που θα μαθητεύσουν μαθητεία μεγάλη λέμε, -υπάρχει και μια σχετική ταινία του Βέγγου: "Ο φαλακρός μαθητής".
Παρεπιπτόντως και μέσα στην ολοσχερή μου άγνοια, εξακολουθώ να πιστεύω πως:
Τιμοκρατία: στην αρχαιότητα έτσι λεγόταν το πολίτευμα κατά το οποίο η συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία δεν εξαρτιέται πλέον από την καταγωγή, δηλαδή την προέλευση από ευγενείς, αλλά καθορίζεται ανάλογα με το εισόδημα
Κι εμένα το εισόδημά μου είναι πενιχρό, γκμτ...
Τεσπα, όποιος ενδιαφέρεται να γίνει προεστός ή δημογέροντας εν έτει 2009 προς 2010, ας διαβάσει λεπτομέρειες κάνοντας κλικ εδώ, ήτοι εις τον ιστότοπο των πελαπολιτώνε.
Άσχετον:
Η φράση "ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου" -φράση που σαφώς με αφορά- από που να προκύπτει, άραγε?
Και πάνω απ' όλα μαθητές που θα μαθητεύσουν μαθητεία μεγάλη λέμε, -υπάρχει και μια σχετική ταινία του Βέγγου: "Ο φαλακρός μαθητής".
Παρεπιπτόντως και μέσα στην ολοσχερή μου άγνοια, εξακολουθώ να πιστεύω πως:
Τιμοκρατία: στην αρχαιότητα έτσι λεγόταν το πολίτευμα κατά το οποίο η συμμετοχή των πολιτών στην εξουσία δεν εξαρτιέται πλέον από την καταγωγή, δηλαδή την προέλευση από ευγενείς, αλλά καθορίζεται ανάλογα με το εισόδημα
Κι εμένα το εισόδημά μου είναι πενιχρό, γκμτ...
Τεσπα, όποιος ενδιαφέρεται να γίνει προεστός ή δημογέροντας εν έτει 2009 προς 2010, ας διαβάσει λεπτομέρειες κάνοντας κλικ εδώ, ήτοι εις τον ιστότοπο των πελαπολιτώνε.
Άσχετον:
Η φράση "ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω μου" -φράση που σαφώς με αφορά- από που να προκύπτει, άραγε?
Σάββατο, Δεκεμβρίου 12, 2009
Τρίτη, Νοεμβρίου 17, 2009
ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ
Μεγιστοτεράστιος ο Ιωάννου, όπως πάντα!!!
Μεγιστοτεράστιος και ο δικτυακός του τόπος.
Μεγιστοτεράστιος ο Ιωάννου, όπως πάντα!!!
Μεγιστοτεράστιος και ο δικτυακός του τόπος.
Δευτέρα, Νοεμβρίου 16, 2009
ΤΑ ΝΤΟΝΑΤΣ ΩΣ ΕΝΑΡΘΡΟΣ ΛΟΓΟΣ
Διάβαζα λοιπόν στο εξαιρετικό μπλογκ "Δακρυγόνο" την τελευταία γραπτή γελοιότητα των μικροαστών, κι έλεγα να τη σχολιάσω. Έκατσα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά το μετάνιωσα.
Σιγά μη δώσω αξία στα ντόνατς. Εμένα προσωπικά μου βρωμάνε φασισμό.
Καθαρόαιμο.
Ρε δεν πάνε στο διάολο? Πολύ ασχολήθηκα.
Δρόμος τους και δρόμος μας.
Το δράμα των μικροαστών που στριπτιζάρουν ιδεολογικά, ποσώς με συγκινεί.
Οποιοσδήποτε διαβάζει όχι τα κείμενά τους αλλά ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων τους, δεν πρόκειται να συγκινηθεί. Το πολύ να ανατριχιάσει: Όλα θυμίζουν αυτό που μισώ. Όποιος έχει νου θα το δει.
Από την άλλη, οποιοσδήποτε αρκείται να διαβάζει τις γραμμές των κειμένων τους, απλά θα αποκοιμηθεί.
Θα αποκοιμηθεί όχι μόνο επειδή τα ντόνατς δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να εκφέρουν πολιτικό λόγο, αλλά και επειδή ούτως ή άλλως θα αποκοιμιόταν.
Ο κοιμισμένος είναι η πρώτη ύλη της δημοφιλίας κάτι τέτοιων απίθανων.
Να'ναι καλά το ευλόγιον "Πυρίσπορος Ζώσα Φιλοσοφία" που μου θύμισε μια ζόρικη φράση του Ηράκλειτου σχετικά με τους κοιμήσηδες που αρκούνται στα φαινόμενα:
Τους καθεύδοντας οίμαι εργάτας είναι και συνεργούς των εν τω κόσμω γινομένων"
ήτοι
"ψυλλιάζομαι πως οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί όσων γίνονται στον κόσμο".
Και τι να πεις στους κοιμισμένους?
Μόνο καληνύχτα ταιριάζει να τους πεις.
Θα μασήσουν στα κείμενα του κάθε ταραμά που το παίζει επαναστάτης, αντί να ψάξουν μήπως άλλο το είναι και άλλο το φαίνεσθαι του εν λόγω ταραμά.
Διάβαζα λοιπόν στο εξαιρετικό μπλογκ "Δακρυγόνο" την τελευταία γραπτή γελοιότητα των μικροαστών, κι έλεγα να τη σχολιάσω. Έκατσα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά το μετάνιωσα.
Σιγά μη δώσω αξία στα ντόνατς. Εμένα προσωπικά μου βρωμάνε φασισμό.
Καθαρόαιμο.
Ρε δεν πάνε στο διάολο? Πολύ ασχολήθηκα.
Δρόμος τους και δρόμος μας.
Το δράμα των μικροαστών που στριπτιζάρουν ιδεολογικά, ποσώς με συγκινεί.
Οποιοσδήποτε διαβάζει όχι τα κείμενά τους αλλά ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων τους, δεν πρόκειται να συγκινηθεί. Το πολύ να ανατριχιάσει: Όλα θυμίζουν αυτό που μισώ. Όποιος έχει νου θα το δει.
Από την άλλη, οποιοσδήποτε αρκείται να διαβάζει τις γραμμές των κειμένων τους, απλά θα αποκοιμηθεί.
Θα αποκοιμηθεί όχι μόνο επειδή τα ντόνατς δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να εκφέρουν πολιτικό λόγο, αλλά και επειδή ούτως ή άλλως θα αποκοιμιόταν.
Ο κοιμισμένος είναι η πρώτη ύλη της δημοφιλίας κάτι τέτοιων απίθανων.
Να'ναι καλά το ευλόγιον "Πυρίσπορος Ζώσα Φιλοσοφία" που μου θύμισε μια ζόρικη φράση του Ηράκλειτου σχετικά με τους κοιμήσηδες που αρκούνται στα φαινόμενα:
Τους καθεύδοντας οίμαι εργάτας είναι και συνεργούς των εν τω κόσμω γινομένων"
ήτοι
"ψυλλιάζομαι πως οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί όσων γίνονται στον κόσμο".
Και τι να πεις στους κοιμισμένους?
Μόνο καληνύχτα ταιριάζει να τους πεις.
Θα μασήσουν στα κείμενα του κάθε ταραμά που το παίζει επαναστάτης, αντί να ψάξουν μήπως άλλο το είναι και άλλο το φαίνεσθαι του εν λόγω ταραμά.
Κυριακή, Νοεμβρίου 15, 2009
ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
(φράξια ηδονιστών)
Το απαρέμφατο "βομβάζειν" συνεχίζει να είναι "φθέγμα επί τω διασύρειν και τωθάζειν λεγόμενον".
Όπου "φθέγμα" σημαίνει "φράση-θόρυβος", το "διασύρειν" το ξέρουμε, ενώ το "τωθάζειν" πρέπει να εξηγήσουμε ότι σημαίνει "το να περιγελάς κάποιον, να του κάνεις "μπουμ" και να χέζεται πάνω του".
"Βομβάζω" ουχί εκ του "βόμβες βάζω" αλλά εκ του "βόμβος -κάνω βόμβο", που σημαίνει "ψόφός τις -προξενώ ψόψον τινα -και κάνω τον άλλο να χέζεται πάνω του".
(Οι αρχαίοι ημών "ψόφο" έλεγαν τον ακανόνιστο θόρυβο, το "μπουμ", που λέμε σήμερα. "Ψοφοδεή" έλεγαν αυτόν που χεζόταν πάνω του όταν άκουγε νταβαντούρι, κρότου-λάμψης κλπ).
"Ονοματοπεποίηται δε η λέξις κατά μίμησιν της γενομένης φωνής ("μπουμ") και μας προκύπτει το "βομβάζειν" και ο "βομβασμός".
Δηλαδή "βομβασμός" είναι το να κάνεις "μπουμ" και να χέζεται πάνω του ο κάθε... ψοφοδεής.
Είπα να ψάξω αν οι αρχαίοι ήξεραν να φτιάχνουν βομβίτσες, και μου προέκυψαν αυτά.
Θα μπορούσα να το ψάξω παραπάνω. Κάτι παραπάνω θα έβρισκα, διότι κάτι θα ήξεραν, δε μπορεί: Είπαμε, "αν οι Έλληνες σκέφτηκαν κάτι, θα το δείτε να συμβαίνει στις μέρες μας".
Όμως βαριέμαι να το ψάξω παραπάνω.
Μερικά πράγματα είναι δεδομένα.
Πάντα η κοινωνία χλεύαζε την εξουσία, και πάντα θα τη χλευάζει, μέχρι να αποτινάξει από πάνω της η κοινωνία αυτόν το ζυγό. Όπως ο λεπρός ονειρεύεται να αποτινάξει από πάνω του τη λέπρα.
Οπότε, τι κάνουμε με τα πιτσιρίκια?
Χώστε τους ισόβια εκεί πέρα (εκατοντηκονταπεντάκις ισόβια) να τελειώνουμε. Τα παιδιά μας είναι: Άμα δεν τους χώσουμε ισόβια, πως θα πηδάμε την παραδουλεύτρα χωρίς να μας καρφώσουν στη μάνα τους? Ε?
Πως θα τα χοντροπιάνετε από την κάθε πολυεθνική άμα το κάθε κωλοπαίδι σας έχει την αυθάδεια να σας λέει "Πατέρα σε είδα να τα παίρνεις για το κάθε Σι-Φορ-Άϊ" ή το άλλο "πατέρα σε είδα να προσκυνάς και να παίρνεις πίπα από τον αμερικάνο πρεσβευτή"?
Πως θα βοθροκυλιόσαστε στη διαφθορά, με τα μαλακισμένα να παίρνουν μάτι και να σας καταγγέλλουν βομβάζοντας? Θα αφήσετε τα μαλακισμένα να σας καταγγέλλουν που κυλιόσαστε στη λάσςςςςςπη?
Σκεφτείτε την υστεροφημία σας, λέμε! Χώστε τους 150άκις ισόβια να τελειώνουμε.
Κανείς δεν θα ήθελε να μάθει τη διαφθορά σας. (μας?)
Είπαμε: "Αν η εξουσία διαφθείρει, τότε η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα".
Έχετε τα κανάλια. Την απόλυτη εξουσία.
Πως το λέει ο υπουργός μας: "Τα χοντροτσεπώσαμε και θα τα ξαναχοντροτσεπώσουμε, και οι άλλοι τα χοντροτσέπωσαν -άσε που τα χοντροτσέπωσαν και οι αμφισβητίες- αλλά όλα έγιναν στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όλα έγιναν με συνταγματική τάξη".
Έχετε την τηλεόραση: Είστε η απόλυτη εξουσία. Κουμαντάρετε τα μυαλά.
Έχετε αναγάγει τη χυδαιότητα σε εθνικό ύμνο.
Οπότε χώστε τους εκεί πέρα 150 φορές ισόβια, να'χετε το κεφάλι σας ήσυχο.
Ουφ πια με τα γαμημένα πιτσιρίκια που καταγγέλλουν ότι ακόμα και ο ηλιθιότερος βουλευτής έχει κάνει μεγάλα ντηλς...
Α, και να τα επικηρύξετε με 8 δις δολάρια: Το νούμερο το είδα στον ύπνο μου, και μου φαίνεται σημαδιακό και πιασάρικο.
ΥΓ: Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω να θέλω να τα πλακώσω στις κλωτσές τα κωλόπαιδα. Κολλημένος εγώ στα δικά μου, συνεχίζω -και θα συνεχίζω- να απορρίπτω τη μορφή του αγώνα τους, κυρίως επειδή υποψιάζομαι ότι η κοινωνία συνεχίζει να είναι ταξική. Και τα εν λόγω άτομα ανήκουν σε άλλη τάξη από αυτή που ανήκω εγώ. (Αν μπορούν τα πιτσιρίκια να ανήκουν σε τάξη πέραν αυτών του λυκείου). Όχι, δεν είμαι μαζί τους. Είμαι αλλού. Έχω άλλα όνειρα. Τα αγαπάω και τα θαυμάζω για τον ηρωισμό τους, αλλά δεν πρόκειται να βαρέσω μαλακία για πάρτη τους. Ήτοι, δε με καυλώνουν. Και το να μη με καυλώνουν (εμένα τον ευκολοκαύλωτο) είναι κακό σημάδι.
ΥΓ2: Βρε μάστορη, βρε αγόρι μου, βρε Χρυσοχοϊδη μου, το ξέρω ότι είσαι οπαδός των Ζαπατίστας -οι Ζαπατίστας δεν το ξέρουν, αλλά οκέυ, αλλά βρε παληκάρι μου, γιόμισες Ζαπατίστας τα Εξάρχεια βρε συ... Έλεος! Σε κάθε γωνιά κι από ένας Ζαπατίστας με μάσκα? Και να 'ταν μόνο με μάσκα... Οπλοφόροι με μάσκα σου λέω, με τα όπλα φόρα-παρτίδα!!!
Μιλάμε, οι εμβάτσοι έχουσι στήσει αντάρτικο!
Το καταλαβαίνω ότι τα παιδιά κάθονται στο αγιάζι και δαγκώνουν το καβλί τους και κρυώνουν και φοράνε μάσκα, αλλά βρε συ όταν τα κρατικά όργανα κρύβουν το πρόσωπό τους, ποτέ δεν το κάνουν για καλό.
Έχω άδικο βρε Μιχάλη μου?
Πες τους βρε να βγάλουν τις μάσκες...
Αστυνόμο της γειτονιάς δεν θέλεις? Ε, φτιάχτονε να πάει στο διάολο, αλλά φτιάχτονε χωρίς μάσκα, γιατί η μάσκα τρομάζει όταν τη φοράει η εξουσία.
Πίστεψέ με, τρομάζουν τις γιαγιάδες, και είναι κρίμα.
Σου λέει η γιαγιά "ποιός ξέρει τι κάθαρμα κρύβεται κάτω από τη μάσκα" κι άντε τώρα εγώ να της εξηγήσω εάν και κατά πόσον είναι de facto ή δεν είναι de facto κάθαρμα κάποιος που ασκεί αυτό το επάγγελμα... έχουν αρχίσει να ψυλλιάζονται και οι γιαγιάδες τι σημαίνει κράτος και τι εξουσία, κι εγώ σε ρόλο πυροσβέστη με βενζίνη... καταλαβαίνεις...
Με καταλαβαίνεις, ελπίζω...
Είναι φρικτό πράμα μια διαδήλωση γιαγιάδων που να κοπανάει με ομπρέλες τους μασκοφόρους αλήτες... και από παρεξήγηση, θα βαρέσουν οι γιαγιάδες και τους δικούς σου μασκοφόρους, που είναι συντριπτικά απείρως περισσότεροι (και ως οπλοφόροι, προκαλούν απείρως περισσότερο τρόμο)...
Θα πέσει πολύ ξύλο εκ μέρους των γιαγιάδων σου λέω υπουργέ μου... Λιώμα θα τους κάνουν!
Διότι, Μιχάλη μου, μπορεί να θες να πείσεις ότι είσαι αμείλικτος αντίπαλος των πιτσιρικάδων, αλλά είναι οφθαλμοφανές:
Τις γιαγιάδες και τους παπούδες φοβάσαι.
Άμα οι εν λόγω γιαγιαδοπαπούδες τσαμπουκαλευτούν, τότε χλωμό το βλέπω το μέλλον σου -που δε με αφορά- και πολύ χειρότερο βλέπω το μέλλον αυτού που εκπροσωπείς... Ειδικά αν έχουν τους πιτσιρικάδες συμμάχους...
(Πράγμα που δεν θέλεις, βέβαια, εξ ου και η υπόνοια που έχω, σχετικά με το στημένο του πράγματος...)
(φράξια ηδονιστών)
Το απαρέμφατο "βομβάζειν" συνεχίζει να είναι "φθέγμα επί τω διασύρειν και τωθάζειν λεγόμενον".
Όπου "φθέγμα" σημαίνει "φράση-θόρυβος", το "διασύρειν" το ξέρουμε, ενώ το "τωθάζειν" πρέπει να εξηγήσουμε ότι σημαίνει "το να περιγελάς κάποιον, να του κάνεις "μπουμ" και να χέζεται πάνω του".
"Βομβάζω" ουχί εκ του "βόμβες βάζω" αλλά εκ του "βόμβος -κάνω βόμβο", που σημαίνει "ψόφός τις -προξενώ ψόψον τινα -και κάνω τον άλλο να χέζεται πάνω του".
(Οι αρχαίοι ημών "ψόφο" έλεγαν τον ακανόνιστο θόρυβο, το "μπουμ", που λέμε σήμερα. "Ψοφοδεή" έλεγαν αυτόν που χεζόταν πάνω του όταν άκουγε νταβαντούρι, κρότου-λάμψης κλπ).
"Ονοματοπεποίηται δε η λέξις κατά μίμησιν της γενομένης φωνής ("μπουμ") και μας προκύπτει το "βομβάζειν" και ο "βομβασμός".
Δηλαδή "βομβασμός" είναι το να κάνεις "μπουμ" και να χέζεται πάνω του ο κάθε... ψοφοδεής.
Είπα να ψάξω αν οι αρχαίοι ήξεραν να φτιάχνουν βομβίτσες, και μου προέκυψαν αυτά.
Θα μπορούσα να το ψάξω παραπάνω. Κάτι παραπάνω θα έβρισκα, διότι κάτι θα ήξεραν, δε μπορεί: Είπαμε, "αν οι Έλληνες σκέφτηκαν κάτι, θα το δείτε να συμβαίνει στις μέρες μας".
Όμως βαριέμαι να το ψάξω παραπάνω.
Μερικά πράγματα είναι δεδομένα.
Πάντα η κοινωνία χλεύαζε την εξουσία, και πάντα θα τη χλευάζει, μέχρι να αποτινάξει από πάνω της η κοινωνία αυτόν το ζυγό. Όπως ο λεπρός ονειρεύεται να αποτινάξει από πάνω του τη λέπρα.
Οπότε, τι κάνουμε με τα πιτσιρίκια?
Χώστε τους ισόβια εκεί πέρα (εκατοντηκονταπεντάκις ισόβια) να τελειώνουμε. Τα παιδιά μας είναι: Άμα δεν τους χώσουμε ισόβια, πως θα πηδάμε την παραδουλεύτρα χωρίς να μας καρφώσουν στη μάνα τους? Ε?
Πως θα τα χοντροπιάνετε από την κάθε πολυεθνική άμα το κάθε κωλοπαίδι σας έχει την αυθάδεια να σας λέει "Πατέρα σε είδα να τα παίρνεις για το κάθε Σι-Φορ-Άϊ" ή το άλλο "πατέρα σε είδα να προσκυνάς και να παίρνεις πίπα από τον αμερικάνο πρεσβευτή"?
Πως θα βοθροκυλιόσαστε στη διαφθορά, με τα μαλακισμένα να παίρνουν μάτι και να σας καταγγέλλουν βομβάζοντας? Θα αφήσετε τα μαλακισμένα να σας καταγγέλλουν που κυλιόσαστε στη λάσςςςςςπη?
Σκεφτείτε την υστεροφημία σας, λέμε! Χώστε τους 150άκις ισόβια να τελειώνουμε.
Κανείς δεν θα ήθελε να μάθει τη διαφθορά σας. (μας?)
Είπαμε: "Αν η εξουσία διαφθείρει, τότε η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα".
Έχετε τα κανάλια. Την απόλυτη εξουσία.
Πως το λέει ο υπουργός μας: "Τα χοντροτσεπώσαμε και θα τα ξαναχοντροτσεπώσουμε, και οι άλλοι τα χοντροτσέπωσαν -άσε που τα χοντροτσέπωσαν και οι αμφισβητίες- αλλά όλα έγιναν στα πλαίσια του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όλα έγιναν με συνταγματική τάξη".
Έχετε την τηλεόραση: Είστε η απόλυτη εξουσία. Κουμαντάρετε τα μυαλά.
Έχετε αναγάγει τη χυδαιότητα σε εθνικό ύμνο.
Οπότε χώστε τους εκεί πέρα 150 φορές ισόβια, να'χετε το κεφάλι σας ήσυχο.
Ουφ πια με τα γαμημένα πιτσιρίκια που καταγγέλλουν ότι ακόμα και ο ηλιθιότερος βουλευτής έχει κάνει μεγάλα ντηλς...
Α, και να τα επικηρύξετε με 8 δις δολάρια: Το νούμερο το είδα στον ύπνο μου, και μου φαίνεται σημαδιακό και πιασάρικο.
ΥΓ: Παρ' όλα αυτά, συνεχίζω να θέλω να τα πλακώσω στις κλωτσές τα κωλόπαιδα. Κολλημένος εγώ στα δικά μου, συνεχίζω -και θα συνεχίζω- να απορρίπτω τη μορφή του αγώνα τους, κυρίως επειδή υποψιάζομαι ότι η κοινωνία συνεχίζει να είναι ταξική. Και τα εν λόγω άτομα ανήκουν σε άλλη τάξη από αυτή που ανήκω εγώ. (Αν μπορούν τα πιτσιρίκια να ανήκουν σε τάξη πέραν αυτών του λυκείου). Όχι, δεν είμαι μαζί τους. Είμαι αλλού. Έχω άλλα όνειρα. Τα αγαπάω και τα θαυμάζω για τον ηρωισμό τους, αλλά δεν πρόκειται να βαρέσω μαλακία για πάρτη τους. Ήτοι, δε με καυλώνουν. Και το να μη με καυλώνουν (εμένα τον ευκολοκαύλωτο) είναι κακό σημάδι.
ΥΓ2: Βρε μάστορη, βρε αγόρι μου, βρε Χρυσοχοϊδη μου, το ξέρω ότι είσαι οπαδός των Ζαπατίστας -οι Ζαπατίστας δεν το ξέρουν, αλλά οκέυ, αλλά βρε παληκάρι μου, γιόμισες Ζαπατίστας τα Εξάρχεια βρε συ... Έλεος! Σε κάθε γωνιά κι από ένας Ζαπατίστας με μάσκα? Και να 'ταν μόνο με μάσκα... Οπλοφόροι με μάσκα σου λέω, με τα όπλα φόρα-παρτίδα!!!
Μιλάμε, οι εμβάτσοι έχουσι στήσει αντάρτικο!
Το καταλαβαίνω ότι τα παιδιά κάθονται στο αγιάζι και δαγκώνουν το καβλί τους και κρυώνουν και φοράνε μάσκα, αλλά βρε συ όταν τα κρατικά όργανα κρύβουν το πρόσωπό τους, ποτέ δεν το κάνουν για καλό.
Έχω άδικο βρε Μιχάλη μου?
Πες τους βρε να βγάλουν τις μάσκες...
Αστυνόμο της γειτονιάς δεν θέλεις? Ε, φτιάχτονε να πάει στο διάολο, αλλά φτιάχτονε χωρίς μάσκα, γιατί η μάσκα τρομάζει όταν τη φοράει η εξουσία.
Πίστεψέ με, τρομάζουν τις γιαγιάδες, και είναι κρίμα.
Σου λέει η γιαγιά "ποιός ξέρει τι κάθαρμα κρύβεται κάτω από τη μάσκα" κι άντε τώρα εγώ να της εξηγήσω εάν και κατά πόσον είναι de facto ή δεν είναι de facto κάθαρμα κάποιος που ασκεί αυτό το επάγγελμα... έχουν αρχίσει να ψυλλιάζονται και οι γιαγιάδες τι σημαίνει κράτος και τι εξουσία, κι εγώ σε ρόλο πυροσβέστη με βενζίνη... καταλαβαίνεις...
Με καταλαβαίνεις, ελπίζω...
Είναι φρικτό πράμα μια διαδήλωση γιαγιάδων που να κοπανάει με ομπρέλες τους μασκοφόρους αλήτες... και από παρεξήγηση, θα βαρέσουν οι γιαγιάδες και τους δικούς σου μασκοφόρους, που είναι συντριπτικά απείρως περισσότεροι (και ως οπλοφόροι, προκαλούν απείρως περισσότερο τρόμο)...
Θα πέσει πολύ ξύλο εκ μέρους των γιαγιάδων σου λέω υπουργέ μου... Λιώμα θα τους κάνουν!
Διότι, Μιχάλη μου, μπορεί να θες να πείσεις ότι είσαι αμείλικτος αντίπαλος των πιτσιρικάδων, αλλά είναι οφθαλμοφανές:
Τις γιαγιάδες και τους παπούδες φοβάσαι.
Άμα οι εν λόγω γιαγιαδοπαπούδες τσαμπουκαλευτούν, τότε χλωμό το βλέπω το μέλλον σου -που δε με αφορά- και πολύ χειρότερο βλέπω το μέλλον αυτού που εκπροσωπείς... Ειδικά αν έχουν τους πιτσιρικάδες συμμάχους...
(Πράγμα που δεν θέλεις, βέβαια, εξ ου και η υπόνοια που έχω, σχετικά με το στημένο του πράγματος...)
Σάββατο, Νοεμβρίου 14, 2009
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Όλη η απαιτούμενη ευαισθησία, όλο το απαιτούμενο όραμα, όλος ο μηχανισμός σκέψης που οδήγησε στο να επινοηθεί το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ, όλη η αισιοδοξία αλλά και όλος ο πεσιμισμός, όλη η ματαιότητα για τους Μήδους που θα διαβούνε, όλη η υπόσχεση για μελλοντικά ραντεβού, όλη η υπόσχεση για αέναους έρωτες, όλη η κίνηση κι όλη η στατικότητα κι όλος ο ευγενής εκνευρισμός της στιγμής του πέναλτι, όλη η αγανάκτηση αλλά κι όλος ο σεβασμός στη δύναμη του αντιπάλου, όλη "η θέλησή μου που καταπατήθηκε τόσους αιώνες", κι όλα αυτά χωρίς να φαίνεται πρόσωπο...
Σε αυτή τη φωτογραφία εποχής -παλιάς εποχής, αν θυμάμαι καλά.
Την είχα αφίσα ως πιτσιρικάς -άλλοι είχαν τις δύο άλλες διάσημες αφίσες της εποχής:
Το Γκεβάρα ή το χαζοχαρούμενο πιτσιρίκι που έβαζε ένα λουλούδι σε μια κάνη.
Εμένα μου άρεσε αυτή.
Όχι, πείτε μου: Δεν είναι μια ωραία φωτογραφία?
Και δεν κρατάει την φρεσκάδα της?
Διότι εντάξει, σήμερις ο τουβλοφόρος λογικά θα είναι κοντά 60-70 χρονών, αν ζει, βέβαια.
Και μπορεί να την έχει δει αλλιώς πλέον, να είναι ξερωγώ Πράσινος, να έχει υπάρξει πρωτεργάτης του αιτήματος για βομβαρδισμό της Σερβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν και να ασχολείται με το φενγκσούϊ και τα άγρια τσεπώματα μέσω ΜΚΟ.
Ή μπορεί να έχει αρνηθεί την πρόταση του διαφημιστή να παίξει σε διαφήμιση εταιρείας δομικών υλικών όπου να λέει
"Τα τούβλα να είναι ΤΟΥΒΛΕΞ!!!
ΤΟΥΒΛΕΞ σημαίνει αντοχή!!!"
Μπορεί να μην έχει κεφαλαιοποιήσει την όλη δημοσιότητα της πλάτης και του φουλαριού του και να παραμένει δικός μας δηλαδή -δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι παραμένει επίκαιρος. Έτσι λέω.
Χαζεύοντας αυτήν εδώ την πρόσφατη φωτογραφία, συγκρίνοντάς την με την προηγούμενη, μου δημιουργείται η πεποίθηση ότι όπως και να'χει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Όπως και το αντίπαλο δέος της ελπίδας: Το κακό σκυλί που ψόφο δεν έχει: Ο Κέρβερος.
Κι αυτό ζωντανό το βλέπω.
Πάντως η ελπίδα συνεχίζει να υπάρχει, κι αυτό είναι καλόν.
(Απλές σκέψεις που έκανα επισκεπτόμενος διά πρώτην φοράν το riotwolf.blogspot.com )
Όλη η απαιτούμενη ευαισθησία, όλο το απαιτούμενο όραμα, όλος ο μηχανισμός σκέψης που οδήγησε στο να επινοηθεί το μαγικό φίλτρο του Αστερίξ, όλη η αισιοδοξία αλλά και όλος ο πεσιμισμός, όλη η ματαιότητα για τους Μήδους που θα διαβούνε, όλη η υπόσχεση για μελλοντικά ραντεβού, όλη η υπόσχεση για αέναους έρωτες, όλη η κίνηση κι όλη η στατικότητα κι όλος ο ευγενής εκνευρισμός της στιγμής του πέναλτι, όλη η αγανάκτηση αλλά κι όλος ο σεβασμός στη δύναμη του αντιπάλου, όλη "η θέλησή μου που καταπατήθηκε τόσους αιώνες", κι όλα αυτά χωρίς να φαίνεται πρόσωπο...
Σε αυτή τη φωτογραφία εποχής -παλιάς εποχής, αν θυμάμαι καλά.
Την είχα αφίσα ως πιτσιρικάς -άλλοι είχαν τις δύο άλλες διάσημες αφίσες της εποχής:
Το Γκεβάρα ή το χαζοχαρούμενο πιτσιρίκι που έβαζε ένα λουλούδι σε μια κάνη.
Εμένα μου άρεσε αυτή.
Όχι, πείτε μου: Δεν είναι μια ωραία φωτογραφία?
Και δεν κρατάει την φρεσκάδα της?
Διότι εντάξει, σήμερις ο τουβλοφόρος λογικά θα είναι κοντά 60-70 χρονών, αν ζει, βέβαια.
Και μπορεί να την έχει δει αλλιώς πλέον, να είναι ξερωγώ Πράσινος, να έχει υπάρξει πρωτεργάτης του αιτήματος για βομβαρδισμό της Σερβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν και να ασχολείται με το φενγκσούϊ και τα άγρια τσεπώματα μέσω ΜΚΟ.
Ή μπορεί να έχει αρνηθεί την πρόταση του διαφημιστή να παίξει σε διαφήμιση εταιρείας δομικών υλικών όπου να λέει
"Τα τούβλα να είναι ΤΟΥΒΛΕΞ!!!
ΤΟΥΒΛΕΞ σημαίνει αντοχή!!!"
Μπορεί να μην έχει κεφαλαιοποιήσει την όλη δημοσιότητα της πλάτης και του φουλαριού του και να παραμένει δικός μας δηλαδή -δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι παραμένει επίκαιρος. Έτσι λέω.
Χαζεύοντας αυτήν εδώ την πρόσφατη φωτογραφία, συγκρίνοντάς την με την προηγούμενη, μου δημιουργείται η πεποίθηση ότι όπως και να'χει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Όπως και το αντίπαλο δέος της ελπίδας: Το κακό σκυλί που ψόφο δεν έχει: Ο Κέρβερος.
Κι αυτό ζωντανό το βλέπω.
Πάντως η ελπίδα συνεχίζει να υπάρχει, κι αυτό είναι καλόν.
(Απλές σκέψεις που έκανα επισκεπτόμενος διά πρώτην φοράν το riotwolf.blogspot.com )
Πέμπτη, Νοεμβρίου 12, 2009
Τρίτη, Νοεμβρίου 10, 2009
Βροντερό όχι στο Χασίς – ναι στην Πρόοδο!
Αξιολογότατη επιχειρηματολογία από το ευλόγιον Scripta Deamonica εναντίον της χρήσεως του αθλίου και δαιμονικού παλιο-χασισιού!
Παραθέτω ενδεικτικώς τον επίλογο του κειμένου:
Για τον πρόλογο και το κυρίως θέμα του κειμένου, το λίνκιον είναι το εξής:
http://deamonica.blogspot.com/2009/11/blog-post_10.html
Αξιολογότατη επιχειρηματολογία από το ευλόγιον Scripta Deamonica εναντίον της χρήσεως του αθλίου και δαιμονικού παλιο-χασισιού!
Παραθέτω ενδεικτικώς τον επίλογο του κειμένου:
Το χασίς είναι μια επικίνδυνη ουσία. Όχι για τον άνθρωπο. Για την πρόοδο της ανθρωπότητας - που είναι η ραχοκοκαλιά του συστήματος. Κι απέναντι σε αυτό τον κίνδυνο πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημα της ηθικής του σύγχρονου κόσμου μας!
Για τον πρόλογο και το κυρίως θέμα του κειμένου, το λίνκιον είναι το εξής:
http://deamonica.blogspot.com/2009/11/blog-post_10.html
Κυριακή, Νοεμβρίου 08, 2009
ΑΣΚΗΣΙΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ
Άσκησις:
α) Να ευρεθεί ο ροζ διεθνιστούλης αστός πολιτικός, ο οποίος μεσούντος του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 (22 Νοεμβρίου, για την ακρίβεια), εξέδωσε την παρακάτω διεθνιστική ανακοίνωσιν.
β) Να καταγγελθεί ο εν λόγω διεθνιστούλης.
Η ανακοίνωσις (ήτοι η άσκησις με το όνομα "Το κυνήγι του διεθνιστούλη")
Η Ελλάς δεν λησμονεί ούτε τον Σανταρόζαν, ούτε τον Φράττι, ούτε τον Γαριβάλδην, ούτε τόσους άλλους Ιταλούς, οι οποίοι έχυσαν υπέρ αυτής το αίμα των, όπως δεν λησμονεί και τους τόσους και τόσους Έλληνας, οι οποίοι έχυσαν το αίμα των υπέρ της αγωνιζομένης δια την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν της κατά τον παρελθόντα αιώνα, Ιταλίας. Οι Ιταλοί, οι αγωνισθέντες υπέρ ημών κατά τους Εθνικούς μας Αγώνας, θα μας είνε πάντοτε διπλά προσφιλείς και δια το αίμα, το οποίον έχυσαν και διότι, εάν έζων σήμερον, θα ήσαν οι καταδιωκόμενοι και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του φασισμού, όστις δεν είνε δυνατόν να ανεχθή ποτέ εις τους κόλπους του, ανθρώπους αγωνιζομένους δια τα μεγάλα και υψηλά ιδανικά, δια τα οποία ηγωνίσθησαν εκείνοι άλλοτε και ημείς αγωνιζόμεθα σήμερον. Θέλω να προσθέσω ακόμη και το εξής: Ο κ. Μουσσολίνι, απορών, διότι η θέλησίς του να υποδουλώση την Ελλάδα, προεκάλεσε κατ' αυτού το μίσος του Ελληνικού Λαού, έθεσεν ως σκοπόν του πολέμου της φασιστικής Ιταλίας την εξόντωσιν της Ελλάδος. Τον διαβεβαιούμεν, ότι έχομεν λάβει την απόφασιν να μην εξοντωθώμεν και να ζήσωμεν ως Έθνος ελεύθερον και ανεξάρτητον και θα ζήσωμεν και μαζί με τους Συμμάχους θα υπερισχύσωμεν. Ποίαι θα είνε αι συνέπειαι της τοιαύτης επικρατήσεώς μας δια την Ιταλίαν, ας το κρίνη ο ιταλικός λαός, όταν θα εκκαθαρίση ημέραν τινά, τους λογαριασμούς του με τον δικτάτορά του.
Και τώρα, σεις Έλληνες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στρατευόμενοι και μη, να σφίξωμεν τα δόντια μας και τις γροθιές μας, ν' ατσαλώσωμεν την ψυχήν μας, να πολεμήσωμεν με όλην την λύσσαν, που προκαλεί η άτιμος και ανίερος επίθεσις εναντίον μας. Ο αγών μας, να το ξέρουμε όλοι, θα είνε μακρός και σκληρός και ο δρόμος μας δεν θα είνε ανθόσπαρτος, αλλά θα υπερνικήσωμεν όλας τα δυσκολίας, θα αντιμετωπίσωμεν όλους τους κινδύνους και θα νικήσωμεν τον εχθρόν. Αγωνιζόμεθα, όχι μόνον δια την ύπαρξίν μας, αλλά και υπέρ των άλλων Βαλκανικών Λαών και δια την απελευθέρωσιν της Αλβανίας. Αγωνιζόμεθα δι' αγαθά, των οποίων η σημασία υπερβαίνει τα σύνορά μας και τα σύνορα τα Βαλκανικά και επεκτείνεται εφ' όλης της ανθρωπότητος.
Άσκησις:
α) Να ευρεθεί ο ροζ διεθνιστούλης αστός πολιτικός, ο οποίος μεσούντος του ελληνοϊταλικού πολέμου το 1940 (22 Νοεμβρίου, για την ακρίβεια), εξέδωσε την παρακάτω διεθνιστική ανακοίνωσιν.
β) Να καταγγελθεί ο εν λόγω διεθνιστούλης.
Η ανακοίνωσις (ήτοι η άσκησις με το όνομα "Το κυνήγι του διεθνιστούλη")
Η Ελλάς δεν λησμονεί ούτε τον Σανταρόζαν, ούτε τον Φράττι, ούτε τον Γαριβάλδην, ούτε τόσους άλλους Ιταλούς, οι οποίοι έχυσαν υπέρ αυτής το αίμα των, όπως δεν λησμονεί και τους τόσους και τόσους Έλληνας, οι οποίοι έχυσαν το αίμα των υπέρ της αγωνιζομένης δια την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν της κατά τον παρελθόντα αιώνα, Ιταλίας. Οι Ιταλοί, οι αγωνισθέντες υπέρ ημών κατά τους Εθνικούς μας Αγώνας, θα μας είνε πάντοτε διπλά προσφιλείς και δια το αίμα, το οποίον έχυσαν και διότι, εάν έζων σήμερον, θα ήσαν οι καταδιωκόμενοι και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του φασισμού, όστις δεν είνε δυνατόν να ανεχθή ποτέ εις τους κόλπους του, ανθρώπους αγωνιζομένους δια τα μεγάλα και υψηλά ιδανικά, δια τα οποία ηγωνίσθησαν εκείνοι άλλοτε και ημείς αγωνιζόμεθα σήμερον. Θέλω να προσθέσω ακόμη και το εξής: Ο κ. Μουσσολίνι, απορών, διότι η θέλησίς του να υποδουλώση την Ελλάδα, προεκάλεσε κατ' αυτού το μίσος του Ελληνικού Λαού, έθεσεν ως σκοπόν του πολέμου της φασιστικής Ιταλίας την εξόντωσιν της Ελλάδος. Τον διαβεβαιούμεν, ότι έχομεν λάβει την απόφασιν να μην εξοντωθώμεν και να ζήσωμεν ως Έθνος ελεύθερον και ανεξάρτητον και θα ζήσωμεν και μαζί με τους Συμμάχους θα υπερισχύσωμεν. Ποίαι θα είνε αι συνέπειαι της τοιαύτης επικρατήσεώς μας δια την Ιταλίαν, ας το κρίνη ο ιταλικός λαός, όταν θα εκκαθαρίση ημέραν τινά, τους λογαριασμούς του με τον δικτάτορά του.
Και τώρα, σεις Έλληνες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, στρατευόμενοι και μη, να σφίξωμεν τα δόντια μας και τις γροθιές μας, ν' ατσαλώσωμεν την ψυχήν μας, να πολεμήσωμεν με όλην την λύσσαν, που προκαλεί η άτιμος και ανίερος επίθεσις εναντίον μας. Ο αγών μας, να το ξέρουμε όλοι, θα είνε μακρός και σκληρός και ο δρόμος μας δεν θα είνε ανθόσπαρτος, αλλά θα υπερνικήσωμεν όλας τα δυσκολίας, θα αντιμετωπίσωμεν όλους τους κινδύνους και θα νικήσωμεν τον εχθρόν. Αγωνιζόμεθα, όχι μόνον δια την ύπαρξίν μας, αλλά και υπέρ των άλλων Βαλκανικών Λαών και δια την απελευθέρωσιν της Αλβανίας. Αγωνιζόμεθα δι' αγαθά, των οποίων η σημασία υπερβαίνει τα σύνορά μας και τα σύνορα τα Βαλκανικά και επεκτείνεται εφ' όλης της ανθρωπότητος.
Σάββατο, Νοεμβρίου 07, 2009
ΤΟ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙΩΤΙΚΟ
(και το έτσι, και το αλλιώτικο)
Παρακολουθούμε έκπληκτοι τον Πικασο να έχει φκιάξει κάτι που του λείπουν τα ξερωγώ γκέμια, γαμώ το κιόρατόν μου!!!
Αίσχος!
Να αποσυρθεί πάραυτα, διότι άνευ γκεμίων δεν υφίστανται games.
(ή μπας και μόνον τότε υφίστανται?)
Φκαριστώ που εμοιράσθητε τον προβληματιζμόνε μου
(και το έτσι, και το αλλιώτικο)
Παρακολουθούμε έκπληκτοι τον Πικασο να έχει φκιάξει κάτι που του λείπουν τα ξερωγώ γκέμια, γαμώ το κιόρατόν μου!!!
Αίσχος!
Να αποσυρθεί πάραυτα, διότι άνευ γκεμίων δεν υφίστανται games.
(ή μπας και μόνον τότε υφίστανται?)
Φκαριστώ που εμοιράσθητε τον προβληματιζμόνε μου
Δευτέρα, Νοεμβρίου 02, 2009
Ἰσοκράτης: «τσακῖστε τοὺς φασίστες ὅπου τοὺς βρῇτε»
Πρόκειται για ένα εξαίρετο ποστ από το ευλόγιον "Πότμος". Κάτι τέτοια βλέπω και λέω "είμαστε κάμποσοι τελικά..."
Οἱ ῥητορικοὶ λόγοι δὲν ἐνδείκνυνται μὲν γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων πολιτικῆς φιλοσοφίας· καθὼς εἶναι ἐκ φύσεως προωρισμένοι νὰ στηρίξουν μία καὶ μόνη ἄποψι σὲ μιὰ διαμάχη. Δὲν παύουν ὄμως νὰ περιέχουν ψήγματα πολιτικῆς σκέψης· καὶ δὴ ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἕνα πραγματιστὴ δημοκράτη ὅπως ὁ Ἰσοκράτης.
Ἕνα πολὺ ἀξιόλογο τέτοιο δεῖγμα εἶναι τὸ ἀπόσπασμα ποὺ μᾶς σῴζεται ἀπὸ τὸν λόγο του «Κατὰ Λοχίτου».
Πρόκειται γιὰ δικανικὸ λόγο, δηλαδὴ γιὰ ἀγόρευση στὸ δικαστήριο. Ὁ Λοχίτης ἦταν ἕνας θερμόαιμος νεαρός ὀλιγαρχικός, τὸ ἀντίστοιχο τοῦ φασίστα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ στὴν Ἀθῆνα. Ὄντας ἀριστοκράτης (γόνος μιᾶς ἀπὸ τὶς οἰκογένειες που εἶχαν συνεργαστεῖ μὲ τοὺς Σπαρτιᾶτες κατακτητὲς γιὰ νὰ καταλύσουν τὴν Δημοκρατία καὶ νὰ ἐγκαθιδρύσουν ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα) γιὰ κᾄποιον - προφανῶς καὶ πολιτικό - λόγο, ἐπετέθη στὸν δημοκρατικὸ Ἰσοκράτη.
Στὸ δικαστήριο (αὐτὸ μὲ τοὺς κληρωτοὺς δικαστές - πολῖτες, μὴ ξεχνιόμαστε), κλείνοντας τὸν λόγο, δίνει τὴν πολιτικὴ διάσταση τῆς ὑπόθεσης, χρησιμοποιώντας καὶ τὴν πρόσφατη, μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο, ἐμπειρία. Καλεῖ τοὺς δικαστὲς σὲ «'μηδενικὴ ἀνοχὴ' στοὺς ὀλιγαρχικούς, γιατὶ ὅσο παραβλέπεται ἡ ἀντιδημοκρατικὴ συμπεριφορά τους, τόσο ἐπῳάζεται 'τὸ αὐγὸ τοῦ φιδιοῦ'»:
Νεοελληνικὴ δεξιά - ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι ὀλιγαρχικοί: τάλε κουάλε. «Ταγματασφαλῖτες» τῆς ἐποχῆς οἱ ἀριστοκρατικοί πού, προκειμένου να καταλάβουν τὴν ἀγαπημένη τους ἐξουσία δὲν δίστασαν νὰ συνεργαστοὺν μὲ τὸν ὀμοϊδεάτη κατακτητή, ἐναντίον τῶν συμπολιτῶν τους. Χίλιους πεντακόσιους ἔσφαξαν οἱ ἀριστοκρατικοὶ δοσίλογοι μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, λέει ὁ Ἰσοκράτης:
Νὰ σχολιάσω μόνο τὴν ἔκφραση «αὗται αἱ φύσεις», πόση ἀπέχθεια κρύβει για τοὺς ὀλιγαρχικούς. Καὶ συνεχίζει, μὲ πάθος:
«Θυμηθείτε τὴν προδοσία!», φωνάζει· «καταδικάστε τὸ φασιστάκι σήμερα γιατὶ ἂν τὸ ἀφήσετε τῶρα, αὕριο θὰ εἶναι τύραννος!» Ἔχει κι ἄλλο, πιό ὡραῖο:
«Τῶρα τόνε βρήκατε, τῶρα τσακῖστε τον! Ἐπιτέθηκε ὀλιγαρχικὸς σὲ δημοκρατικὸ πολίτη! Τί περιμένετε, νὰ γίνουν πάλι πολλοὶ καὶ να μᾶς κάτσουν καινούργια δικτατορία στὸ σβέρκο;
Ὅπου τοὺς πιάνετε, τσακῖστε τους!»
-----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------
Και πάλι συγχαρητήρια στο ευλόγιον "Πότμος". Αγνοούσα την ύπαρξή του, αλλά θα το παρακολουθώ με ενδιαφέρον!
Πρόκειται για ένα εξαίρετο ποστ από το ευλόγιον "Πότμος". Κάτι τέτοια βλέπω και λέω "είμαστε κάμποσοι τελικά..."
Οἱ ῥητορικοὶ λόγοι δὲν ἐνδείκνυνται μὲν γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ συμπερασμάτων πολιτικῆς φιλοσοφίας· καθὼς εἶναι ἐκ φύσεως προωρισμένοι νὰ στηρίξουν μία καὶ μόνη ἄποψι σὲ μιὰ διαμάχη. Δὲν παύουν ὄμως νὰ περιέχουν ψήγματα πολιτικῆς σκέψης· καὶ δὴ ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἕνα πραγματιστὴ δημοκράτη ὅπως ὁ Ἰσοκράτης.
Ἕνα πολὺ ἀξιόλογο τέτοιο δεῖγμα εἶναι τὸ ἀπόσπασμα ποὺ μᾶς σῴζεται ἀπὸ τὸν λόγο του «Κατὰ Λοχίτου».
Πρόκειται γιὰ δικανικὸ λόγο, δηλαδὴ γιὰ ἀγόρευση στὸ δικαστήριο. Ὁ Λοχίτης ἦταν ἕνας θερμόαιμος νεαρός ὀλιγαρχικός, τὸ ἀντίστοιχο τοῦ φασίστα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ στὴν Ἀθῆνα. Ὄντας ἀριστοκράτης (γόνος μιᾶς ἀπὸ τὶς οἰκογένειες που εἶχαν συνεργαστεῖ μὲ τοὺς Σπαρτιᾶτες κατακτητὲς γιὰ νὰ καταλύσουν τὴν Δημοκρατία καὶ νὰ ἐγκαθιδρύσουν ὀλιγαρχικὸ πολίτευμα) γιὰ κᾄποιον - προφανῶς καὶ πολιτικό - λόγο, ἐπετέθη στὸν δημοκρατικὸ Ἰσοκράτη.
Στὸ δικαστήριο (αὐτὸ μὲ τοὺς κληρωτοὺς δικαστές - πολῖτες, μὴ ξεχνιόμαστε), κλείνοντας τὸν λόγο, δίνει τὴν πολιτικὴ διάσταση τῆς ὑπόθεσης, χρησιμοποιώντας καὶ τὴν πρόσφατη, μετὰ τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο, ἐμπειρία. Καλεῖ τοὺς δικαστὲς σὲ «'μηδενικὴ ἀνοχὴ' στοὺς ὀλιγαρχικούς, γιατὶ ὅσο παραβλέπεται ἡ ἀντιδημοκρατικὴ συμπεριφορά τους, τόσο ἐπῳάζεται 'τὸ αὐγὸ τοῦ φιδιοῦ'»:
Αὐτοὶ γὰρ ἡμεῖς δὶς ἤδη τὴν δημοκρατίαν ἐπείδομεν καταλυθεῖσαν καὶ δὶς τῆς ἐλευθερίας ἀπεστερήθημεν, οὐχ ὑπὸ τῶν ταῖς ἄλλαις πονηρίαις ἐνόχων ὄντων, ἀλλὰ διὰ τοὺς καταφρονοῦντας τῶν νόμων καὶ βουλομένους τοῖς μὲν πολεμίοις δουλεύειν, τοὺς δὲ πολίτας ὑβρίζειν. Ὧν οὗτος εἷς ὢν τυγχάνει.
Ἐπειδὴ, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, δυὸ φορὲς ἤδη είδαμε τὴν δημοκρατία να καταλύεται καὶ δυὸ φορὲς τὴ λευτεριὰ στερηθήκαμε, ὄχι ἀπ' αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἔνοχοι γιὰ ἄλλα ἐγκλήματα, παρὰ απ' αὐτοὺς ποὺ δὲ λογαριάζουν τοὺς νόμους κι ἐπιθυμοῦν νὰ συνεργάζοντια με τοὺς ἐχθρούς, καὶ νὰ ἐπιτίθενται στοὺς πολῖτες. Ποὺ ἕνας ἀπὸ 'κείνους εἶναι κι αὐτός.
Νεοελληνικὴ δεξιά - ἀρχαῖοι Ἀθηναῖοι ὀλιγαρχικοί: τάλε κουάλε. «Ταγματασφαλῖτες» τῆς ἐποχῆς οἱ ἀριστοκρατικοί πού, προκειμένου να καταλάβουν τὴν ἀγαπημένη τους ἐξουσία δὲν δίστασαν νὰ συνεργαστοὺν μὲ τὸν ὀμοϊδεάτη κατακτητή, ἐναντίον τῶν συμπολιτῶν τους. Χίλιους πεντακόσιους ἔσφαξαν οἱ ἀριστοκρατικοὶ δοσίλογοι μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, λέει ὁ Ἰσοκράτης:
Καὶ γὰρ εἰ τῶν τότε κατασταθέντων νεώτερός ἐστιν, ἀλλὰ τόν γε τρόπον ἔχει τὸν ἐξ ἐκείνης τῆς πολιτείας. Αὗται γὰρ αἱ φύσεις εἰσὶν αἱ παραδοῦσαι μὲν τὴν δύναμιν τὴν ἡμετέραν τοῖς πολεμίοις, κατασκάψασαι δὲ τὰ τείχη τῆς πατρίδος, πεντακοσίους δὲ καὶ χιλίους ἀκρίτους ἀποκτείνασαι τῶν πολιτῶν.
Διότι, ἂν και εἶναι πιὸ καινούργιος ἀπὸ 'κείνους ποὺ διορίστηκαν τότε, κληρονόμησε ὄμως βέβαια τὴν συμπεριφορὰ ἀπὸ 'κείνη τὴν κατάστασι. Τοῦτες 'δὼ εἶναι οἱ φύσεις ποὺ παρέδωσαν τὴν δύναμή μας στοὺς ἐχθρούς, γκρέμισαν τὰ τείχη τῆς πατρίδας μας και σκότωσαν χίλιους πεντακόσιους πολῖτες χωρὶς δίκη.
Νὰ σχολιάσω μόνο τὴν ἔκφραση «αὗται αἱ φύσεις», πόση ἀπέχθεια κρύβει για τοὺς ὀλιγαρχικούς. Καὶ συνεχίζει, μὲ πάθος:
Ὧν εἰκὸς ὑμᾶς μεμνημένους τιμωρεῖσθαι μὴ μόνον τοὺς τότε λυμηναμένους ἀλλὰ καὶ τοὺς νῦν βουλομένους οὕτω διαθεῖναι τὴν πόλιν, καὶ τοσούτῳ μᾶλλον τοὺς ἐπιδόξους γενήσεσθαι πονηροὺς τῶν πρότερον ἡμαρτηκότων, ὅσῳ περ κρεῖττόν ἐστι τῶν μελλόντων κακῶν ἀποτροπὴν εὑρεῖν ἢ τῶν ἤδη γεγενημένων δίκην λαβεῖν.
Αὐτὰ νὰ θυμᾶστε καὶ νὰ καταδικάζετε ὄχι μόνον αὐτοὺς ποὺ τότε λυμαίνονταν, ἀλλὰ κι αὐτοὺς ποὺ σήμερα πάλι ἔτσι ἐπιθυμούν νὰ κάνουν την πόλι. Και τόσο περισσότερο (νὰ τιμωρήσετε) τοὺς ἐπίδοξους κακοὺς ἀπὸ τοὺς παλιότερα ἐγκληματήσαντες, ὅσο καλύτερο εἶναι νὰ ἀποτραποῦν τὰ μελλοντικὰ δεινά, ἀπὸ τὸ να δικαστοῦν ὅσα ἤδη ἔγιναν.
«Θυμηθείτε τὴν προδοσία!», φωνάζει· «καταδικάστε τὸ φασιστάκι σήμερα γιατὶ ἂν τὸ ἀφήσετε τῶρα, αὕριο θὰ εἶναι τύραννος!» Ἔχει κι ἄλλο, πιό ὡραῖο:
Καὶ μὴ περιμείνηθ’ ἕως ἂν ἀθροισθέντες καὶ καιρὸν λαβόντες εἰς ὅλην τὴν πόλιν ἐξαμάρτωσιν, ἀλλ’ ἐφ’ ἧς ἂν ὑμῖν προφάσεως παραδοθῶσιν, ἐπὶ ταύτης αὐτοὺς τιμωρεῖσθε, νομίζοντες εὕρημ’ ἔχειν ὅταν τινὰ λάβητ’ ἐν μικροῖς πράγμασιν ἐπιδεδειγμένον ἅπασαν τὴν αὑτοῦ πονηρίαν.
Και μή περιμένετε ἔως ὅτου νὰ γίνουν πολλοὶ καὶ να βροὺν τὴν εὐκαιρία νὰ ἐγκληματήσουν ἐνάντια σ' ὅλη την πόλι, ἀλλὰ μ' ὅποια κατηγορία καὶ νὰ σᾶς παραδίνονται, μ' αὐτὴν νὰ τοὺς καταδικάζετε, θεωρῶντας ἀνακάλυψη ὅταν κἄποιος σὲ μικρὰ πράγματα ἐπιδεικνύει ὅλη του τὴν κακότητα.
«Τῶρα τόνε βρήκατε, τῶρα τσακῖστε τον! Ἐπιτέθηκε ὀλιγαρχικὸς σὲ δημοκρατικὸ πολίτη! Τί περιμένετε, νὰ γίνουν πάλι πολλοὶ καὶ να μᾶς κάτσουν καινούργια δικτατορία στὸ σβέρκο;
Ὅπου τοὺς πιάνετε, τσακῖστε τους!»
-----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------------
Και πάλι συγχαρητήρια στο ευλόγιον "Πότμος". Αγνοούσα την ύπαρξή του, αλλά θα το παρακολουθώ με ενδιαφέρον!
Σάββατο, Οκτωβρίου 31, 2009
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ
Στα πλαίσια μιας προσπάθειας για ένα γενικευμένο ασμπέτε, βάζω εδώ χάμου κεσκαναρισμένον το βιβλίο "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" (Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς) του μεγάλου εκείνου ανθρώπου που είχε το ψευδώνυμο Άγις Στίνας.
Το βάζω ως κάτι επίκαιρο, τόσο λόγω της; 28 Οκτωβρίου που πέρασε, όσο και επειδή κάτι ζώα είπαν να δηλώσουν πως είναι η Ο.Π.Λ.Α, ε, ευκαιρία είναι να θυμηθούμε μερικά σχετικά πράματα, νεσεπα?
Πατάς καλέ μου αναγνώστη εκεί που λέει Fullscreen ώστε να γίνει το όλον πράμα πιο ευκρινές, και... καλή ανάγνωση!
Άγις Στίνας, «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»
Στα πλαίσια μιας προσπάθειας για ένα γενικευμένο ασμπέτε, βάζω εδώ χάμου κεσκαναρισμένον το βιβλίο "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ" (Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς) του μεγάλου εκείνου ανθρώπου που είχε το ψευδώνυμο Άγις Στίνας.
Το βάζω ως κάτι επίκαιρο, τόσο λόγω της; 28 Οκτωβρίου που πέρασε, όσο και επειδή κάτι ζώα είπαν να δηλώσουν πως είναι η Ο.Π.Λ.Α, ε, ευκαιρία είναι να θυμηθούμε μερικά σχετικά πράματα, νεσεπα?
Πατάς καλέ μου αναγνώστη εκεί που λέει Fullscreen ώστε να γίνει το όλον πράμα πιο ευκρινές, και... καλή ανάγνωση!
Άγις Στίνας, «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»
ΤΩι ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΩι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩι ΕΠΙΤΕΛΕΙΩι ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
Ερίτιμον και αξιέραστον επιτελείον, εύ πράττειν!
Επιθυμώ διά της παρούσης να σας πληροφορήσω τα εξής:
α) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω το κάπνισμα
β) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω τα ξίδια
γ) Δεν διαθέτω αυτοκίνητον όχημα
δ) Βάσει των ανωτέρω, εις ό,τι μου αναλογεί, ματαίως θα αυξήσετε τους φόρους εις τον καπνόν, εις τα ποτά και εις τα καύσιμα. Ήγουν, εις ό,τι μου αναλογεί, όχι μόνο δεν θα έχετε αύξηση εσόδων, τουναντίον: θα έχετε μείωση.
ε) Θαρσείτε όμως! Μελλοντικώς, άμα τω θανάτω μου, θα φροντίσω να έχετε έσοδα και απ' εμέ τον πτωχόν: Συνεισφέροντας εις τον εθνικόν στόχον της αυξήσεως των κρατικών εσόδων, θα σας κληροδοτήσω τ' αρχίδια μου να τα κάνετε καπνοσακκούλες.
Διακαώς ευχόμενος μείωσιν των ελλειμμάτων σας,
Συντ Ακατανόμαστος
Ερίτιμον και αξιέραστον επιτελείον, εύ πράττειν!
Επιθυμώ διά της παρούσης να σας πληροφορήσω τα εξής:
α) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω το κάπνισμα
β) Απεφάσισα οριστικώς και αμετακλήτως να κόψω τα ξίδια
γ) Δεν διαθέτω αυτοκίνητον όχημα
δ) Βάσει των ανωτέρω, εις ό,τι μου αναλογεί, ματαίως θα αυξήσετε τους φόρους εις τον καπνόν, εις τα ποτά και εις τα καύσιμα. Ήγουν, εις ό,τι μου αναλογεί, όχι μόνο δεν θα έχετε αύξηση εσόδων, τουναντίον: θα έχετε μείωση.
ε) Θαρσείτε όμως! Μελλοντικώς, άμα τω θανάτω μου, θα φροντίσω να έχετε έσοδα και απ' εμέ τον πτωχόν: Συνεισφέροντας εις τον εθνικόν στόχον της αυξήσεως των κρατικών εσόδων, θα σας κληροδοτήσω τ' αρχίδια μου να τα κάνετε καπνοσακκούλες.
Διακαώς ευχόμενος μείωσιν των ελλειμμάτων σας,
Συντ Ακατανόμαστος
Παρασκευή, Οκτωβρίου 30, 2009
ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΥ ΚΩΛΟΠΑΙΔΙΣΜΟΥ
Το αν είναι γνήσιο κείμενο ή όχι, λίγη σημασία έχει.
Η λογική του κειμένου είναι γνήσια -και αυτό είναι που μετράει.
Κάποια κωλόπαιδα, την είδαν να γράψουν ένα τέτοιο κείμενο.
Αυτό είναι το γεγονός.
Και το έγραψαν είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους και υμνώντας τον κωλοπαιδισμό τους, είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους κράζοντας τον κωλοπαιδισμό κάποιων συμμαθητών τους.
(Θα προτιμούσα το δεύτερο, αλλά δεν θα με εξέπληττε το πρώτο -το γεγονός παραμένει: η λογική του κειμένου είναι υπαρκτή).
Ναι, κύριοι. Καφρίλα.
Και παραποιώντας το παλαιόν σύνθημα: "Εκεί όπου η καφρίλα γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον".
Αυτά.
(Το γελοίο κείμενο των γελοίων κωλόπαιδων, όπως το έχει η Ζούγκλα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=74220&cid=4 )
Το αν είναι γνήσιο κείμενο ή όχι, λίγη σημασία έχει.
Η λογική του κειμένου είναι γνήσια -και αυτό είναι που μετράει.
Κάποια κωλόπαιδα, την είδαν να γράψουν ένα τέτοιο κείμενο.
Αυτό είναι το γεγονός.
Και το έγραψαν είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους και υμνώντας τον κωλοπαιδισμό τους, είτε για να εκσπερματώσουν παίζοντας το πουλί τους κράζοντας τον κωλοπαιδισμό κάποιων συμμαθητών τους.
(Θα προτιμούσα το δεύτερο, αλλά δεν θα με εξέπληττε το πρώτο -το γεγονός παραμένει: η λογική του κειμένου είναι υπαρκτή).
Ναι, κύριοι. Καφρίλα.
Και παραποιώντας το παλαιόν σύνθημα: "Εκεί όπου η καφρίλα γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον".
Αυτά.
(Το γελοίο κείμενο των γελοίων κωλόπαιδων, όπως το έχει η Ζούγκλα:
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=74220&cid=4 )
Πέμπτη, Οκτωβρίου 29, 2009
ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙΣ
Το πέτυχα στο ευλόγιον "Δικαιόπολις",
και επειδή πολύ μου άρεσε, είπα να το αναδημοσιέψω.
Βέβαια, στην πραγματικότητα είναι από τα Νέα, και πάλι καλά που το ανακάλυψε ο Δικαιόπολις, αλλιώς δεν θα το είχα πάρει πρέφα.
(Λογικά πάντως, θα πρέπει να υπάρχει και στο εξαιρετικό μπλογκ "Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;". Σε αυτό απευθύνεται, άσχετα αν εγώ δεν μπορώ να βρω το ακριβές λινκ).
«Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά»
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 27 Οκτωβρίου 2009
Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε». Με λένε Μπέσα. Γεννήθηκα στην Αλβανία. Από τριών χρονών ζω στην Ελλάδα. Σπουδάζω στη Φιλοσοφική Αθηνών. Πέρσι πήγα με το πρόγραμμα Εrasmus στη Στοκχόλμη. Οι συμφοιτητές μου ήταν από παντού. Όταν γνωρίσεις ανθρώπους που έρχονται από παντού, είναι αναπόφευκτο το ερώτημα «από πού είσαι;». Απαντούσα «από την Ελλάδα». Έτσι ένιωθα. Έχω ζήσει τέσσερα χρόνια της ζωής μου στην Αλβανία και δεκαεπτά στην Ελλάδα. Σε όσους γνώριζα καλύτερα, τους εξηγούσα πως είμαι από την Ελλάδα αλλά έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Μου έκανε εντύπωση ότι στη Στοκχόλμη δεν ένιωθα αυτό το δίλεπτο χτυποκάρδι που νιώθω όταν με ρωτούν «από πού είσαι;» στην Ελλάδα. Βλέπετε, από το δημοτικό «κατάλαβα» ότι δεν είναι καλό να είσαι από την Αλβανία. Τα παιδιά, ειδικά στο δημοτικό, είναι πολύ σκληρά. Κάποιες φορές, μου έδιναν να καταλάβω ότι η καταγωγή μου ανήκε στην ομάδα των «κακών». Είχα υπέροχες δασκάλες που με βοήθησαν να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου. Εγώ η ίδια έκανα το παν να τα ξεπεράσω. Ήμουν η πρώτη στα μαθήματα, στις γιορτές, στις εκδηλώσεις. Μου άρεσε ειδικά η γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το «Γελαστό παιδί» ήταν το αγαπημένο μου. Στη Στ΄ Δημοτικού, στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, δικαιούμουν να σηκώσω την ελληνική σημαία. Με φώναξε ο διευθυντής και μου είπε ότι είναι αδύνατον, γιατί δεν έχω ελληνική καταγωγή. Είπα «εντάξει» και δεν έδωσα σημασία. Ίσως για να αμυνθώ. Δεν το είπα καν στους γονείς μου. Από τότε, όμως, «κατάλαβα» ότι δεν έχω το δικαίωμα να συγκινηθώ ακούγοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Όταν τον άκουγα, ένιωθα πλέον ταραχή και αμηχανία. Το θέμα με τη σημαία προέκυψε ξανά στη Β΄ Γυμνασίου. Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Με φώναξε τότε ο διευθυντής και άκουσα ξανά το «δεν έχεις ελληνική καταγωγή». «Κατάλαβα», είπα κοφτά. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι συμμαθητές είχαν αντιδράσει προκαταβολικά. Η συμμαθήτριά μου, η Ντίνα, μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να σηκώσει την ελληνική σημαία μια Αλβανίδα, γιατί ο παππούς της είχε πολεμήσει τους Αλβανούς στο «Αλβανικό Έπος». Έμεινα σύξυλη. Γιατί ο δικός μου παππούς ήταν αντάρτης στην Αλβανία, είχε τραυματιστεί και συλληφθεί από τους ναζί, και είναι επιζών του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μoosburg, παράρτημα του τρομακτικού Μauthausen. Αρκετά ταραγμένη έτρεξα στην καθηγήτριά μου, την κυρία Κατερίνα. Μου εξήγησε πως υπήρχαν κάποιοι Αλβανοί μισθοφόροι (κάτι σαν τους Γερμανοτσολιάδες στην Ελλάδα) που επιστράτευσαν οι Ιταλοί φασίστες όταν επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αλλά ότι στο «Αλβανικό Έπος» οι Έλληνες δεν πολέμησαν με τους Αλβανούς. Πολέμησαν με τους Ιταλούς φασίστες, στα βουνά της Αλβανίας. Με την Ντίνα τελικά γίναμε οι καλύτερες φίλες. Από εκείνη την ημέρα, όμως, δεν πήγα πια σε επετείους και παρελάσεις. Ένιωθα ανεπιθύμητη. Δεν θα σας έγραφα όλα αυτά αν δεν είχα ζήσει ένα επεισόδιο στη Στοκχόλμη. Σε πάρτι Πολωνών φοιτητών, κάποιος ζήτησε να τραγουδήσει ο καθένας τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσής του. Αναστατώθηκα. Τον αλβανικό ύμνο δεν τον ξέρω. Ξέρω μόνο τον ελληνικό. Αλλά ένιωσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει «εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να τον τραγουδήσεις». Ένιωσα ξανά εκείνο το αίσθημα ταραχής και αμηχανίας. Τραγούδησα τελικά τον ελληνικό εθνικό ύμνο, αλλά ένιωσα μετέωρη. Στη Σουηδία έλεγα ότι είμαι από την Ελλάδα. Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα, στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε μια Ελληνίδα. Όταν άκουσε το όνομά μου αμέσως με ρώτησε από πού είμαι. Αν είχα την ελληνική υπηκοότητα θα έλεγα ότι είμαι Ελληνίδα. Δεν την έχω. «Από την Αλβανία» απάντησα. Και μετά αναρωτήθηκα: «Από πού είμαι;». Είμαι μετέωρη. Γιατί σε αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατον να χτίσεις μια υγιή, ακομπλεξάριστη ταυτότητα. Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου. Και ίσως αυτό να έχει σημασία. Να κρατάω ζωντανό μέσα μου το γελαστό παιδί...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Μπέσα Σ. besashk@gmail. com»
Το πέτυχα στο ευλόγιον "Δικαιόπολις",
και επειδή πολύ μου άρεσε, είπα να το αναδημοσιέψω.
Βέβαια, στην πραγματικότητα είναι από τα Νέα, και πάλι καλά που το ανακάλυψε ο Δικαιόπολις, αλλιώς δεν θα το είχα πάρει πρέφα.
(Λογικά πάντως, θα πρέπει να υπάρχει και στο εξαιρετικό μπλογκ "Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε;". Σε αυτό απευθύνεται, άσχετα αν εγώ δεν μπορώ να βρω το ακριβές λινκ).
«Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά»
Του Γκαζμέντ Καπλάνι gazikap@gmail. com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 27 Οκτωβρίου 2009
Αγαπητέ «Υπάρχουμε... Συνυπάρχουμε». Με λένε Μπέσα. Γεννήθηκα στην Αλβανία. Από τριών χρονών ζω στην Ελλάδα. Σπουδάζω στη Φιλοσοφική Αθηνών. Πέρσι πήγα με το πρόγραμμα Εrasmus στη Στοκχόλμη. Οι συμφοιτητές μου ήταν από παντού. Όταν γνωρίσεις ανθρώπους που έρχονται από παντού, είναι αναπόφευκτο το ερώτημα «από πού είσαι;». Απαντούσα «από την Ελλάδα». Έτσι ένιωθα. Έχω ζήσει τέσσερα χρόνια της ζωής μου στην Αλβανία και δεκαεπτά στην Ελλάδα. Σε όσους γνώριζα καλύτερα, τους εξηγούσα πως είμαι από την Ελλάδα αλλά έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Μου έκανε εντύπωση ότι στη Στοκχόλμη δεν ένιωθα αυτό το δίλεπτο χτυποκάρδι που νιώθω όταν με ρωτούν «από πού είσαι;» στην Ελλάδα. Βλέπετε, από το δημοτικό «κατάλαβα» ότι δεν είναι καλό να είσαι από την Αλβανία. Τα παιδιά, ειδικά στο δημοτικό, είναι πολύ σκληρά. Κάποιες φορές, μου έδιναν να καταλάβω ότι η καταγωγή μου ανήκε στην ομάδα των «κακών». Είχα υπέροχες δασκάλες που με βοήθησαν να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου. Εγώ η ίδια έκανα το παν να τα ξεπεράσω. Ήμουν η πρώτη στα μαθήματα, στις γιορτές, στις εκδηλώσεις. Μου άρεσε ειδικά η γιορτή της 17ης Νοεμβρίου, τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Το «Γελαστό παιδί» ήταν το αγαπημένο μου. Στη Στ΄ Δημοτικού, στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, δικαιούμουν να σηκώσω την ελληνική σημαία. Με φώναξε ο διευθυντής και μου είπε ότι είναι αδύνατον, γιατί δεν έχω ελληνική καταγωγή. Είπα «εντάξει» και δεν έδωσα σημασία. Ίσως για να αμυνθώ. Δεν το είπα καν στους γονείς μου. Από τότε, όμως, «κατάλαβα» ότι δεν έχω το δικαίωμα να συγκινηθώ ακούγοντας τον ελληνικό εθνικό ύμνο. Όταν τον άκουγα, ένιωθα πλέον ταραχή και αμηχανία. Το θέμα με τη σημαία προέκυψε ξανά στη Β΄ Γυμνασίου. Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια του σχολείου. Με φώναξε τότε ο διευθυντής και άκουσα ξανά το «δεν έχεις ελληνική καταγωγή». «Κατάλαβα», είπα κοφτά. Έτσι κι αλλιώς κάποιοι συμμαθητές είχαν αντιδράσει προκαταβολικά. Η συμμαθήτριά μου, η Ντίνα, μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να σηκώσει την ελληνική σημαία μια Αλβανίδα, γιατί ο παππούς της είχε πολεμήσει τους Αλβανούς στο «Αλβανικό Έπος». Έμεινα σύξυλη. Γιατί ο δικός μου παππούς ήταν αντάρτης στην Αλβανία, είχε τραυματιστεί και συλληφθεί από τους ναζί, και είναι επιζών του στρατοπέδου συγκέντρωσης Μoosburg, παράρτημα του τρομακτικού Μauthausen. Αρκετά ταραγμένη έτρεξα στην καθηγήτριά μου, την κυρία Κατερίνα. Μου εξήγησε πως υπήρχαν κάποιοι Αλβανοί μισθοφόροι (κάτι σαν τους Γερμανοτσολιάδες στην Ελλάδα) που επιστράτευσαν οι Ιταλοί φασίστες όταν επιτέθηκαν στην Ελλάδα, αλλά ότι στο «Αλβανικό Έπος» οι Έλληνες δεν πολέμησαν με τους Αλβανούς. Πολέμησαν με τους Ιταλούς φασίστες, στα βουνά της Αλβανίας. Με την Ντίνα τελικά γίναμε οι καλύτερες φίλες. Από εκείνη την ημέρα, όμως, δεν πήγα πια σε επετείους και παρελάσεις. Ένιωθα ανεπιθύμητη. Δεν θα σας έγραφα όλα αυτά αν δεν είχα ζήσει ένα επεισόδιο στη Στοκχόλμη. Σε πάρτι Πολωνών φοιτητών, κάποιος ζήτησε να τραγουδήσει ο καθένας τον εθνικό ύμνο της χώρας προέλευσής του. Αναστατώθηκα. Τον αλβανικό ύμνο δεν τον ξέρω. Ξέρω μόνο τον ελληνικό. Αλλά ένιωσα μέσα μου μια φωνή να μου λέει «εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να τον τραγουδήσεις». Ένιωσα ξανά εκείνο το αίσθημα ταραχής και αμηχανίας. Τραγούδησα τελικά τον ελληνικό εθνικό ύμνο, αλλά ένιωσα μετέωρη. Στη Σουηδία έλεγα ότι είμαι από την Ελλάδα. Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα, στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα σε μια Ελληνίδα. Όταν άκουσε το όνομά μου αμέσως με ρώτησε από πού είμαι. Αν είχα την ελληνική υπηκοότητα θα έλεγα ότι είμαι Ελληνίδα. Δεν την έχω. «Από την Αλβανία» απάντησα. Και μετά αναρωτήθηκα: «Από πού είμαι;». Είμαι μετέωρη. Γιατί σε αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατον να χτίσεις μια υγιή, ακομπλεξάριστη ταυτότητα. Ίσως, σκέφτομαι, δεν ανήκω πουθενά. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου. Και ίσως αυτό να έχει σημασία. Να κρατάω ζωντανό μέσα μου το γελαστό παιδί...
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία Μπέσα Σ. besashk@gmail. com»
Τρίτη, Οκτωβρίου 27, 2009
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥ
(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ)
(με αφορμή κάτι πτυχές της επικαιρότητας, κάτι κείμενα και τέτοια)
Είναι μεγάλο ζήτημα η απέχθεια που τρέφουν τα μικροαστικά στρώματα προς την κοινωνία.
Τα μικροαστικά στρώματα είναι μεγάλη, χαοτική και πολυδαίδαλη μάνδολα, η δομή της οποίας βασίζεται στην απέχθεια: Ο ένας μικροαστός απεχθάνεται τον άλλον, διότι ακριβώς από αυτόν τον άλλο κινδυνεύει να χάσει το ράλι ανόδου και κοινωνικής καθιέρωσης. (Ο μικροαστός είναι Σίσυφος: Το ράλι ανόδου του μικροαστού σισυφοφέρνει. Αλλά δεν το ξέρει. Για όλα του φταίνε οι άλλοι, και πρώτοι απ' όλους του φταίνε οι συν-μικροαστοί του. Ελπίζει χωρίς τους άλλους να καταφέρει το αδύνατον. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους άλλους!).
Από την άλλη, όμως, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον αστό: Θέλει να φάει τη θέση του αστού και δε μπορεί. (Ο μικροαστός είναι Ιζνογκούντ. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Και δεν μπορεί. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους χαλίφηδες!)
Και βέβαια, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον προλετάριο: Στα μάτια του προλετάριου, στο σώμα και στη ζωή του προλετάριου, βλέπει το δικό του μέλλον. Ξέρει πως ο προλετάριος, ακόμα κι αν γεννήθηκε προλετάριος, είναι προϊόν μιας μακρόχρονης, αργόσυρτης διαδικασίας που στόχο έχει την προλεταριοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων. Ω, ναι, ο μικροαστός βλέπει στον προλετάριο τους χειρότερους φόβους του για το δικό του μέλλον. Εφιάλτης σκέτος! Πόσο τον απεχθάνεται!
Άμα κάτσει κάποιος να τα προσθέσει όλα αυτά, θα εννοήσει ότι δεν είναι και τόσο παράξενο το ότι από τα μικροαστικά στρώματα ξεκίνησαν όλες οι παρακμιακές ιδεολογίες της απελπισίας και του μηδενισμού. Ο μικροαστός νιώθει μόνος εναντίον όλων. Μικρός και αβοήθητος.
Ακμαίος και ζέων, αλλά -φευ- όλοι τον θεωρούν παρασιτικό και παρακμιακό. Ω, πόσο τους μισεί, πόσο παντοδύναμος και μεγιστοτεράστιος νιώθει ως προς αυτούς, αλλά και πόσο μικρός και αβοήθητος νιώθει απέναντί τους!
Ω ναι, καλό θα ήταν να κάνουμε έναν μαραθώνιο αγάπης για τον μικροαστό, να του προσφέρουμε στοργή και προδέρμ, αλλά που χρόνος γι' αυτόν: Έχουμε τα δικά μας προβλήματα που μας καίνε. Πράγμα που τσαντίζει ακόμα περισσότερο τον μικροαστό, ο οποίος πιστεύει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένα ασήμαντο σημείο του περιθωρίου της όλης φάσης. Δεν παράγει τίποτα, δεν προσφέρει τίποτα. Άχρηστος είναι. Κι όταν το ακούει να του το λένε, τσαντίζεται ακόμα περισσότερο, γίνεται τούρμπο. Του χαλάει η αυταπάτη.
Βέβαια, και τα ασήμαντα σημεία του περιθωρίου της ιστορίας, όταν ενώνονται, μπορούν να καταφέρουν κάτι. Όμως οι μικροαστοί, από τη φύση τους, είναι αδύνατον να ενωθούν κάτω από δική τους σημαία: Ο ένας θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου, ο ένας θέλει να ξεσκίσει τη σημαία του άλλου. Η αλληλεγγύη είναι έννοια που τους φέρνει αλλεργία.
Είναι λυπηρή η θέση των μικροαστών: Δεν μπορούν να συγκροτήσουν τάξη. Είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν ατομικότητες αλληλοδαγκωνόμενες, αλληλοτρωγόμενες και αλληλοϋποσκαπτόμενες.
Και είναι διπλά λυπηρή η θέση τους, όταν υπάρχει περίοδος ύφεσης και κρίσης. Νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω απ' τα πόδια τους, I feel the earth move under my feet που έλεγε και η καλλιτέχνις, και μέσα στην απελπισία τους, νιώθοντας σχιζοειδώς μικροί και αβοήθητοι αφενός, μεγαλειώδεις και μεγαλοπρεπείς αφετέρου, οδηγούνται συνήθως σε μια από τις δύο λύσεις:
Είτε συμμαχούν με τις φασιστικές και ναζιστικές εφεδρείες του συστήματος -αποκτώντας έτσι την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ανόδου που επιζητούν μανιωδώς,
είτε συμμαχούν με αυτούς που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία -αν και η εμπειρία έχει αποδείξει ότι μια τέτοια συμμαχία δεν μακροημερεύει: οι μικροαστοί με την εγωπάθειά τους αποτελούν την τροχοπέδη της κοινωνικής αλλαγής. Πως να αντέξει ο δόλιος ο μικροαστός σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Μπορεί ν' αντέξει σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Εμ, δεν μπορεί! Να κάτσει να χάσει τα προνόμια που νιώθει πως έχει? Νιώθει να τον συνθλίβει όλη αυτή η αλληλεγγύη που αδιαφορεί για τη μεγαλειώδη του προσωπικότητα -την υποθετική μεγαλειώδη του προσωπικότητα. Κι έτσι, "No feelings for anybody else" που τραγουδούσε κάποτε ο καλλιτέχνης.
Και τι γίνεται όταν ο μικροαστός σιχαίνεται αποφασιστικά την κοινωνική αλλαγή λόγω της αλληλεγγύης που αυτή προϋποθέτει, έχει όμως και αλλεργία στο φασισμό και το ναζισμό?
Ε, τότε βάζει σε λειτουργία το βιβλικό "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" -εδώ που τα λέμε, η μικροαστική απελπισία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σλόγκαν, πιο ταιριαστό. Ο Σαμψών έχει κουρευτεί, τον έχουν μπαγλαρώσει οι Φιλισταίοι και τον έχουν δεμένο, την έχει πουτσίσει και το ξέρει, θα χαθεί και το ξέρει, το μόνο που του μένει είναι να τα κάνει όλα μπουρδέλο, να χαθεί μεν και ο ίδιος αλλά να χαθούν και άλλοι μαζί του. Μπας και μείνει στην ιστορία, έστω και ως καταστροφέας. Ηρόστρατος στάϊλ.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος μεγάλε, μετά από σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε και ο Φλωρινιώτης κάποτε.
Κάπως έτσι μιλάει στον εαυτό της και κάπως έτσι σκέφτεται μια μερίδα μικροαστών σε περιόδους κρίσης: Να δημιουργήσουν δε μπορούν -ουδέποτε έχουν δημιουργήσει. Αλλά ούτε μπορούν να ανεχτούν να βλέπουν τους άλλους να δημιουργούν -η ζήλεια του μικροαστού είναι μνημειώδης.
Max Ernst, Napoleon in the wilderness
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός που βλέπει να εξαφανίζεται από την κρίση η αυταπάτη της μικρο-χλιδής του, και μαζί της να εξαφανίζεται η αυταπάτη της μεγαλειώδους ατομικότητάς του.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, και για να πείσει πως έχει δίκιο, ντύνει την απελπισία του με ξένα ρούχα -μπλα-μπλα επανάσταση.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, ο κακομαθημένος μαλάκας που έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα και που όταν διαβλέπει πως μερικά θα πάψει να τα βρίσκει έτοιμα, όταν διαβλέπει πως θ' αναγκαστεί να καταφύγει στην αλληλεγγύη ή -φρίξον ήλιε!- να δημιουργήσει, νιώθει τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια του -είπαμε, I feel the earth move under my feet τραγουδούσε κάποτε η καλλιτέχνις, και δώσ' του χορό οι μικροαστοί της εποχής της.
Και βέβαια, αν τυχόν το πράμα γυρίσει, αν τυχόν έρθει οικονομική ανάκαμψη, αν τυχόν το σύστημα βρει τη μαγική φόρμουλα, αν τυχόν ανοίξουν οι δουλειές ώστε να επιζήσουν και τα παρασιτικά στρώματα, τότε ο μικροαστός θα την κάνει γυριστή. Θα ξεχάσει τα παλιά, θα τα καταγγείλει ως νεανικές τρέλες... γνωστά πράματα. Και θα λάβει άφεση αμαρτιών. Διότι είναι παράνοια: Όσοι μισεί τον αγαπούν, τον βλέπουν με συμπάθεια, με οίκτο: "αχ, τον καημένο τον μικροαστούλη" λένε, και τον συγχωρούν. Ψυχοπαίδι τους είναι. Το ξέρουν και το ξέρει. Χιλιοπαιγμένο έργο.
Αυτή η κωμωδία έχει παιχτεί πάλι και πάλι.
Και μην κοιτάς που για κάποιους (αν το εξετάσουμε ιστορικά -κατεστραμμένες ζωές κι έτσι) η κωμωδία εξελίχτηκε σε τραγωδία... Διότι, στην τελική, τι είναι τραγωδία?
Για εμάς που ρίχνουμε και μια ματιά στον Αριστοτέλη, "έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας".
Γκέγκε? Σπουδαίας και τελείας μεν, μίμησις δε.
Και τι είναι μίμησις? Τι λέει ο Αριστοτέλης?
"Η μίμησις είναι μίμησις πράξεως... επομένως η μίμησις πράττεται υπό τινων πραττόντων... ούς ανάγκη ποιούς τινας είναι κατά τε το ήθος και την διάνοιαν... και κατά ταύτας και τυγχάνουσι και αποτυγχάνουσι πάντες". (Αριστοτέλης, Περί Ποιητικής)
Και το κακό είναι πως οι μικροαστοί μονίμως "αποτυγχάνουσι". Διότι, που ήθος και που διάνοια...
Είτε ως κωμωδία το δούμε είτε ως τραγωδία, δεν παύει να είναι δράμα. "Το δράμα του μικροαστού".
Το δράμα του κάθε μικρού Χοσελίτο που κήρυξε -τρομάρα του- τον πόλεμο στην κοινωνία: θεωρώντας τον εαυτό του κάτι υπερβατικό και εκτός κοινωνίας. Το υπέρτατο ον, που η θέλησή του οφείλει να πραγματώνεται, έξω και πέρα από τα υπόλοιπα -που ποσώς τον αφορούν.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος, μεγάλε, μετά απο σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε κι ο Φλωρινιώτης κάποτε. (Το κιτς της όλης φάσης μοιραία με οδηγεί σε συνειρμούς επιπέδου Φλωρινιώτη).
Ας ελπίσουμε μόνο να μη θρηνήσουμε πολλά θύματα από αυτό το δράμα, από αυτή τη δραματική επίδειξη ναρκισισμού, από αυτό το επίμονο χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο... Διότι χεστήκαμε για τον τοίχο -δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, έτσι κι αλλιώς- αλλά το κεφάλι θα ήταν κρίμα να σπάσει έτσι, τζάμπα και βερεσέ...
Χώρια που μπορεί να χαθεί και κάνας άνθρωπος από την κατάρρευση του μικροαστικού ονείρου του κάθε πονεμένου.
ΥΓ. Κι είπαμε: έρχεται και το 2012, που οι κακοί έχουν σχέδια για την πάρτη του... και για την πάρτη όλων, βεβαίως-βεβαίως. Και ξέρουν να τα προωθούν, οι κιορατάδες...
(ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΒΙΝΤΕΟΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΜΩΡΟ ΜΟΥ)
(με αφορμή κάτι πτυχές της επικαιρότητας, κάτι κείμενα και τέτοια)
Είναι μεγάλο ζήτημα η απέχθεια που τρέφουν τα μικροαστικά στρώματα προς την κοινωνία.
Τα μικροαστικά στρώματα είναι μεγάλη, χαοτική και πολυδαίδαλη μάνδολα, η δομή της οποίας βασίζεται στην απέχθεια: Ο ένας μικροαστός απεχθάνεται τον άλλον, διότι ακριβώς από αυτόν τον άλλο κινδυνεύει να χάσει το ράλι ανόδου και κοινωνικής καθιέρωσης. (Ο μικροαστός είναι Σίσυφος: Το ράλι ανόδου του μικροαστού σισυφοφέρνει. Αλλά δεν το ξέρει. Για όλα του φταίνε οι άλλοι, και πρώτοι απ' όλους του φταίνε οι συν-μικροαστοί του. Ελπίζει χωρίς τους άλλους να καταφέρει το αδύνατον. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους άλλους!).
Από την άλλη, όμως, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον αστό: Θέλει να φάει τη θέση του αστού και δε μπορεί. (Ο μικροαστός είναι Ιζνογκούντ. Θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Και δεν μπορεί. Αχ, πόσο απεχθάνεται τους χαλίφηδες!)
Και βέβαια, ο μικροαστός απεχθάνεται και τον προλετάριο: Στα μάτια του προλετάριου, στο σώμα και στη ζωή του προλετάριου, βλέπει το δικό του μέλλον. Ξέρει πως ο προλετάριος, ακόμα κι αν γεννήθηκε προλετάριος, είναι προϊόν μιας μακρόχρονης, αργόσυρτης διαδικασίας που στόχο έχει την προλεταριοποίηση των μικροαστικών στρωμάτων. Ω, ναι, ο μικροαστός βλέπει στον προλετάριο τους χειρότερους φόβους του για το δικό του μέλλον. Εφιάλτης σκέτος! Πόσο τον απεχθάνεται!
Άμα κάτσει κάποιος να τα προσθέσει όλα αυτά, θα εννοήσει ότι δεν είναι και τόσο παράξενο το ότι από τα μικροαστικά στρώματα ξεκίνησαν όλες οι παρακμιακές ιδεολογίες της απελπισίας και του μηδενισμού. Ο μικροαστός νιώθει μόνος εναντίον όλων. Μικρός και αβοήθητος.
Ακμαίος και ζέων, αλλά -φευ- όλοι τον θεωρούν παρασιτικό και παρακμιακό. Ω, πόσο τους μισεί, πόσο παντοδύναμος και μεγιστοτεράστιος νιώθει ως προς αυτούς, αλλά και πόσο μικρός και αβοήθητος νιώθει απέναντί τους!
Ω ναι, καλό θα ήταν να κάνουμε έναν μαραθώνιο αγάπης για τον μικροαστό, να του προσφέρουμε στοργή και προδέρμ, αλλά που χρόνος γι' αυτόν: Έχουμε τα δικά μας προβλήματα που μας καίνε. Πράγμα που τσαντίζει ακόμα περισσότερο τον μικροαστό, ο οποίος πιστεύει πως είναι το κέντρο του κόσμου. Στην πραγματικότητα είναι ένα ασήμαντο σημείο του περιθωρίου της όλης φάσης. Δεν παράγει τίποτα, δεν προσφέρει τίποτα. Άχρηστος είναι. Κι όταν το ακούει να του το λένε, τσαντίζεται ακόμα περισσότερο, γίνεται τούρμπο. Του χαλάει η αυταπάτη.
Βέβαια, και τα ασήμαντα σημεία του περιθωρίου της ιστορίας, όταν ενώνονται, μπορούν να καταφέρουν κάτι. Όμως οι μικροαστοί, από τη φύση τους, είναι αδύνατον να ενωθούν κάτω από δική τους σημαία: Ο ένας θέλει να βγάλει το μάτι του άλλου, ο ένας θέλει να ξεσκίσει τη σημαία του άλλου. Η αλληλεγγύη είναι έννοια που τους φέρνει αλλεργία.
Είναι λυπηρή η θέση των μικροαστών: Δεν μπορούν να συγκροτήσουν τάξη. Είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν ατομικότητες αλληλοδαγκωνόμενες, αλληλοτρωγόμενες και αλληλοϋποσκαπτόμενες.
Και είναι διπλά λυπηρή η θέση τους, όταν υπάρχει περίοδος ύφεσης και κρίσης. Νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω απ' τα πόδια τους, I feel the earth move under my feet που έλεγε και η καλλιτέχνις, και μέσα στην απελπισία τους, νιώθοντας σχιζοειδώς μικροί και αβοήθητοι αφενός, μεγαλειώδεις και μεγαλοπρεπείς αφετέρου, οδηγούνται συνήθως σε μια από τις δύο λύσεις:
Είτε συμμαχούν με τις φασιστικές και ναζιστικές εφεδρείες του συστήματος -αποκτώντας έτσι την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ανόδου που επιζητούν μανιωδώς,
είτε συμμαχούν με αυτούς που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία -αν και η εμπειρία έχει αποδείξει ότι μια τέτοια συμμαχία δεν μακροημερεύει: οι μικροαστοί με την εγωπάθειά τους αποτελούν την τροχοπέδη της κοινωνικής αλλαγής. Πως να αντέξει ο δόλιος ο μικροαστός σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Μπορεί ν' αντέξει σ' έναν κόσμο αλληλεγγύης? Εμ, δεν μπορεί! Να κάτσει να χάσει τα προνόμια που νιώθει πως έχει? Νιώθει να τον συνθλίβει όλη αυτή η αλληλεγγύη που αδιαφορεί για τη μεγαλειώδη του προσωπικότητα -την υποθετική μεγαλειώδη του προσωπικότητα. Κι έτσι, "No feelings for anybody else" που τραγουδούσε κάποτε ο καλλιτέχνης.
Και τι γίνεται όταν ο μικροαστός σιχαίνεται αποφασιστικά την κοινωνική αλλαγή λόγω της αλληλεγγύης που αυτή προϋποθέτει, έχει όμως και αλλεργία στο φασισμό και το ναζισμό?
Ε, τότε βάζει σε λειτουργία το βιβλικό "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" -εδώ που τα λέμε, η μικροαστική απελπισία δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο σλόγκαν, πιο ταιριαστό. Ο Σαμψών έχει κουρευτεί, τον έχουν μπαγλαρώσει οι Φιλισταίοι και τον έχουν δεμένο, την έχει πουτσίσει και το ξέρει, θα χαθεί και το ξέρει, το μόνο που του μένει είναι να τα κάνει όλα μπουρδέλο, να χαθεί μεν και ο ίδιος αλλά να χαθούν και άλλοι μαζί του. Μπας και μείνει στην ιστορία, έστω και ως καταστροφέας. Ηρόστρατος στάϊλ.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος μεγάλε, μετά από σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε και ο Φλωρινιώτης κάποτε.
Κάπως έτσι μιλάει στον εαυτό της και κάπως έτσι σκέφτεται μια μερίδα μικροαστών σε περιόδους κρίσης: Να δημιουργήσουν δε μπορούν -ουδέποτε έχουν δημιουργήσει. Αλλά ούτε μπορούν να ανεχτούν να βλέπουν τους άλλους να δημιουργούν -η ζήλεια του μικροαστού είναι μνημειώδης.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός που βλέπει να εξαφανίζεται από την κρίση η αυταπάτη της μικρο-χλιδής του, και μαζί της να εξαφανίζεται η αυταπάτη της μεγαλειώδους ατομικότητάς του.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, και για να πείσει πως έχει δίκιο, ντύνει την απελπισία του με ξένα ρούχα -μπλα-μπλα επανάσταση.
"Στάχτη και μπούρμπερη" λέει ο μικροαστός, ο κακομαθημένος μαλάκας που έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα και που όταν διαβλέπει πως μερικά θα πάψει να τα βρίσκει έτοιμα, όταν διαβλέπει πως θ' αναγκαστεί να καταφύγει στην αλληλεγγύη ή -φρίξον ήλιε!- να δημιουργήσει, νιώθει τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια του -είπαμε, I feel the earth move under my feet τραγουδούσε κάποτε η καλλιτέχνις, και δώσ' του χορό οι μικροαστοί της εποχής της.
Και βέβαια, αν τυχόν το πράμα γυρίσει, αν τυχόν έρθει οικονομική ανάκαμψη, αν τυχόν το σύστημα βρει τη μαγική φόρμουλα, αν τυχόν ανοίξουν οι δουλειές ώστε να επιζήσουν και τα παρασιτικά στρώματα, τότε ο μικροαστός θα την κάνει γυριστή. Θα ξεχάσει τα παλιά, θα τα καταγγείλει ως νεανικές τρέλες... γνωστά πράματα. Και θα λάβει άφεση αμαρτιών. Διότι είναι παράνοια: Όσοι μισεί τον αγαπούν, τον βλέπουν με συμπάθεια, με οίκτο: "αχ, τον καημένο τον μικροαστούλη" λένε, και τον συγχωρούν. Ψυχοπαίδι τους είναι. Το ξέρουν και το ξέρει. Χιλιοπαιγμένο έργο.
Αυτή η κωμωδία έχει παιχτεί πάλι και πάλι.
Και μην κοιτάς που για κάποιους (αν το εξετάσουμε ιστορικά -κατεστραμμένες ζωές κι έτσι) η κωμωδία εξελίχτηκε σε τραγωδία... Διότι, στην τελική, τι είναι τραγωδία?
Για εμάς που ρίχνουμε και μια ματιά στον Αριστοτέλη, "έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας".
Γκέγκε? Σπουδαίας και τελείας μεν, μίμησις δε.
Και τι είναι μίμησις? Τι λέει ο Αριστοτέλης?
"Η μίμησις είναι μίμησις πράξεως... επομένως η μίμησις πράττεται υπό τινων πραττόντων... ούς ανάγκη ποιούς τινας είναι κατά τε το ήθος και την διάνοιαν... και κατά ταύτας και τυγχάνουσι και αποτυγχάνουσι πάντες". (Αριστοτέλης, Περί Ποιητικής)
Και το κακό είναι πως οι μικροαστοί μονίμως "αποτυγχάνουσι". Διότι, που ήθος και που διάνοια...
Είτε ως κωμωδία το δούμε είτε ως τραγωδία, δεν παύει να είναι δράμα. "Το δράμα του μικροαστού".
Το δράμα του κάθε μικρού Χοσελίτο που κήρυξε -τρομάρα του- τον πόλεμο στην κοινωνία: θεωρώντας τον εαυτό του κάτι υπερβατικό και εκτός κοινωνίας. Το υπέρτατο ον, που η θέλησή του οφείλει να πραγματώνεται, έξω και πέρα από τα υπόλοιπα -που ποσώς τον αφορούν.
"Μεγάλε, είσαι κι ο πρώτος, μεγάλε, μετά απο σένα το χάος, μετά το χάος πάλι εσύ" που τραγουδούσε κι ο Φλωρινιώτης κάποτε. (Το κιτς της όλης φάσης μοιραία με οδηγεί σε συνειρμούς επιπέδου Φλωρινιώτη).
Ας ελπίσουμε μόνο να μη θρηνήσουμε πολλά θύματα από αυτό το δράμα, από αυτή τη δραματική επίδειξη ναρκισισμού, από αυτό το επίμονο χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο... Διότι χεστήκαμε για τον τοίχο -δεν πρόκειται να πάθει τίποτα, έτσι κι αλλιώς- αλλά το κεφάλι θα ήταν κρίμα να σπάσει έτσι, τζάμπα και βερεσέ...
Χώρια που μπορεί να χαθεί και κάνας άνθρωπος από την κατάρρευση του μικροαστικού ονείρου του κάθε πονεμένου.
ΥΓ. Κι είπαμε: έρχεται και το 2012, που οι κακοί έχουν σχέδια για την πάρτη του... και για την πάρτη όλων, βεβαίως-βεβαίως. Και ξέρουν να τα προωθούν, οι κιορατάδες...
Δευτέρα, Οκτωβρίου 26, 2009
ΟΛΑ ΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ
Εις το εξαίρετον freeinquiry.gr εντόπισα χρήσιμον και επίκαιρον κειμενάκιον υπό τον εύγλωττον τίτλον "28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ".
Την ανάγνωσή του τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, υπό την έννοια ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που με έχει απασχολήσει από τότε που ήμανε 15 χρονών. Βέβαια, άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα να καταλήξω στο έτσι ή στο γιουβέτσι, οπότε με ιντριγκάρει να βλέπω πως και κάποιος άλλος προβληματίζεται επί του ζητήματος.
Τεσπα, το λινκ είναι αυτό:
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=935
Πράξτε τα δέοντα.
Εις το εξαίρετον freeinquiry.gr εντόπισα χρήσιμον και επίκαιρον κειμενάκιον υπό τον εύγλωττον τίτλον "28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΙΑ «ΕΘΝΙΚΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ".
Την ανάγνωσή του τη συνιστώ ανεπιφύλακτα, υπό την έννοια ότι πρόκειται για ένα ζήτημα που με έχει απασχολήσει από τότε που ήμανε 15 χρονών. Βέβαια, άκρη δεν έχω βγάλει ακόμα να καταλήξω στο έτσι ή στο γιουβέτσι, οπότε με ιντριγκάρει να βλέπω πως και κάποιος άλλος προβληματίζεται επί του ζητήματος.
Τεσπα, το λινκ είναι αυτό:
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=935
Πράξτε τα δέοντα.
Κυριακή, Οκτωβρίου 25, 2009
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ!
Μια σύντομη, μεστή και παράδοξη προσέγγιση ενός πλειοψηφικού ζητήματος, πέτυχα στο ευλόγιον Vanessa111. Ίσως αν η τελευταία φράση του κειμένου ήταν άλλη (Αντί "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ" να έλεγε "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΑΣ"), θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο ως προσέγγιση.
Τελικά, όλα τα καλαίσθητα μπλογκ που βλέπω, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ασχολούνται μεν με την επικαιρότητα (όπως το προαναφερθέν κείμενο, για παράδειγμα, που ουσιαστικά ασχολείται με τα εκλογικά αποτελέσματα), αλλά δεν επικαιρολογούν -διότι είπαμε, η εντός των πραγμάτων κρυμμένη καλαισθησία, δεν έχει καμιά σχέση με το αποκρουστικό τους περίβλημα.
Μια σύντομη, μεστή και παράδοξη προσέγγιση ενός πλειοψηφικού ζητήματος, πέτυχα στο ευλόγιον Vanessa111. Ίσως αν η τελευταία φράση του κειμένου ήταν άλλη (Αντί "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΣΑΣ" να έλεγε "Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΑΣ"), θα μου άρεσε ακόμα περισσότερο ως προσέγγιση.
Τελικά, όλα τα καλαίσθητα μπλογκ που βλέπω, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ασχολούνται μεν με την επικαιρότητα (όπως το προαναφερθέν κείμενο, για παράδειγμα, που ουσιαστικά ασχολείται με τα εκλογικά αποτελέσματα), αλλά δεν επικαιρολογούν -διότι είπαμε, η εντός των πραγμάτων κρυμμένη καλαισθησία, δεν έχει καμιά σχέση με το αποκρουστικό τους περίβλημα.
ΑΡΩΤΗΓΜΑΤΟΛΟΓΙΟΝ
Πάμε μαζί για μια καλύτερη Αθήνα
Το παρακάτω ερωτηματολόγιο εγκαινιάζει μια μεγάλη έρευνα για την καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πολίτης στη καθημερινότητά του και μέσα στη γειτονιά που ζει. Διεξάγεται με τη συνεργασία των Υπ. Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη. Παρακαλούμε στείλτε τις απαντήσεις σας στους διαδικτυακούς τόπους των παραπάνω Υπουργείων προκειμένου να τύχουν της δέουσας προσοχής και επεξεργασίας.
Πάντα στα πλευρά του πολίτη!
1. Πόσους ένστολους συναντάτε βγαίνοντας από το σπίτι σας;
α. κανέναν
β. δύο
γ. αδιευκρίνιστος αριθμός
2. Πόσες διαφορετικές ομάδες ενστόλων συναντάτε στη γειτονιά σας;
α. δημοτική αστυνομία
β. πεζή περιπολία
γ. ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΕΛΤΑ, ΖΗΤΑ, ΗΤΑ, ΘΗΤΑ, ΓΙΩΤΑ…
3. Ποιοι παράγοντες καθορίζουν κάθε πρωί το χρόνο που χρειάζεστε για να πάτε από το σπίτι σας στην πλησιέστερη στάση λεωφορείου ή τρόλευ;
α. η ώρα που θα ξυπνήσω
β. ο καιρός
γ. οι εξακριβώσεις από τα όργανα της τάξης
4. Ποιο είδος μοτοσικλετιστών θεωρείτε πιο επικίνδυνο κατά τη διέλευσης ενός δρόμου της γειτονιάς σας
α. τα παπάκια με κομμένες εξατμίσεις
β. τις μηχανές μεγάλου κυβισμού
γ. τους δελτάδες
5. Ποιο είδος μακριού οχήματος βλέπει πιο συχνά το παιδί σας
α. λεωφορείο
β. τρόλευ
γ. κλούβα των ΜΑΤ
6. Στην είσοδο της πολυκατοικίας σας συχνά συναντάτε
α. τη σπιτονοικοκυρά σας
β. τον διαχειριστή
γ. τις ειδικές δυνάμεις
7. Ποια θεωρείτε βασική αιτία παιδικού -και όχι- μόνο άσθματος στη περιοχή που μένετε;
α. τις κοντινές βιομηχανίες
β. το κυκλοφοριακό
γ. τα χημικά της αστυνομίας
8. Ποια δημόσια υπηρεσία έρχεται σε συχνότερη επαφή μαζί σας;
α. η τοπική Δ Ο Υ
β. τα ΕΛΤΑ
γ. η ελληνική αστυνομία
9. Ποια δημόσια υπηρεσία δε θα θέλατε να έχει καμία επαφή μαζί σας;
α. το υπουργείο οικονομικών
β. η πολεοδομία
γ. το υπουργείο προστασίας του πολίτη
10. Ποια εικόνα θεωρείτε ενοχλητική έξω από το αγαπημένο σας καφενείο;
α. δυο οδηγούς να διαπληκτίζονται
β. έναν ξέχειλο κάδο σκουπιδιών
γ. μια σταθμευμένη διμοιρία
11. Ποιους βλέπετε συνήθως γύρω από το πάρκο της γειτονίας σας;
α. μικροπωλητές
β. πλανόδιους μουσικούς
γ. διμοιρίες
12. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο αισθητικό πρόβλημα της περιοχής σας;
α. η έλλειψη πρασίνου
β. οι μουντές πολυκατοικίες
γ. οι δυνάμεις καταστολής
13. Ποιον παράγοντα θεωρείτε ως τον πιο επικίνδυνο για τη σωματική σας ακεραιότητα στη περιοχή που μένετε;
α. τις λακκούβες στους δρόμους
β. τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια
γ. βλέπε παραπάνω το 12 γ
14. Ποιος παράγοντας δυσχεραίνει το παρκάρισμα στη περιοχή σας;
α. ο υπερβολικός αριθμός οχημάτων
β. οι υψηλές τιμές στα υπάρχοντα πάρκινγκ
γ. οι κλούβες της αστυνομίας
15. «Ποια πλάσματα του θεού» ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα τη γειτονιά σας
α. τα περιστέρια
β. τα χρυσόψαρα
γ. οι αστυνομικές δυνάμεις
16. Τι είδους «επιχειρήσεις» νομίζετε ότι υποβαθμίζουν την περιοχή σας;
α. τα μαρμαράδικα
β. τα συνεργεία αυτοκινήτων
γ. οι επιχειρήσεις «σκούπα» της ΕΛΑΣ
Μια πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος
Συμπληρώσατε περισσότερα α ή β; Είστε από τους ελάχιστους τυχερούς σε γειτονιά στην οποία δεν έχει γίνει ακόμα αισθητή η αστυνομοκρατία του «πράσινου» σοσιαλισμού.
Συμπληρώσατε περισσότερα γ; Προφανώς ζείτε ή στα Εξάρχεια ή σε κάποια συνοικία όπου εφαρμόζεται ήδη η δέσμευση της καινούριας κυβέρνησης περί προστασίας και ασφάλειας του πολίτη.
ΕΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ
Πάμε μαζί για μια καλύτερη Αθήνα
Το παρακάτω ερωτηματολόγιο εγκαινιάζει μια μεγάλη έρευνα για την καταγραφή των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πολίτης στη καθημερινότητά του και μέσα στη γειτονιά που ζει. Διεξάγεται με τη συνεργασία των Υπ. Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη. Παρακαλούμε στείλτε τις απαντήσεις σας στους διαδικτυακούς τόπους των παραπάνω Υπουργείων προκειμένου να τύχουν της δέουσας προσοχής και επεξεργασίας.
Πάντα στα πλευρά του πολίτη!
1. Πόσους ένστολους συναντάτε βγαίνοντας από το σπίτι σας;
α. κανέναν
β. δύο
γ. αδιευκρίνιστος αριθμός
2. Πόσες διαφορετικές ομάδες ενστόλων συναντάτε στη γειτονιά σας;
α. δημοτική αστυνομία
β. πεζή περιπολία
γ. ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, ΔΕΛΤΑ, ΖΗΤΑ, ΗΤΑ, ΘΗΤΑ, ΓΙΩΤΑ…
3. Ποιοι παράγοντες καθορίζουν κάθε πρωί το χρόνο που χρειάζεστε για να πάτε από το σπίτι σας στην πλησιέστερη στάση λεωφορείου ή τρόλευ;
α. η ώρα που θα ξυπνήσω
β. ο καιρός
γ. οι εξακριβώσεις από τα όργανα της τάξης
4. Ποιο είδος μοτοσικλετιστών θεωρείτε πιο επικίνδυνο κατά τη διέλευσης ενός δρόμου της γειτονιάς σας
α. τα παπάκια με κομμένες εξατμίσεις
β. τις μηχανές μεγάλου κυβισμού
γ. τους δελτάδες
5. Ποιο είδος μακριού οχήματος βλέπει πιο συχνά το παιδί σας
α. λεωφορείο
β. τρόλευ
γ. κλούβα των ΜΑΤ
6. Στην είσοδο της πολυκατοικίας σας συχνά συναντάτε
α. τη σπιτονοικοκυρά σας
β. τον διαχειριστή
γ. τις ειδικές δυνάμεις
7. Ποια θεωρείτε βασική αιτία παιδικού -και όχι- μόνο άσθματος στη περιοχή που μένετε;
α. τις κοντινές βιομηχανίες
β. το κυκλοφοριακό
γ. τα χημικά της αστυνομίας
8. Ποια δημόσια υπηρεσία έρχεται σε συχνότερη επαφή μαζί σας;
α. η τοπική Δ Ο Υ
β. τα ΕΛΤΑ
γ. η ελληνική αστυνομία
9. Ποια δημόσια υπηρεσία δε θα θέλατε να έχει καμία επαφή μαζί σας;
α. το υπουργείο οικονομικών
β. η πολεοδομία
γ. το υπουργείο προστασίας του πολίτη
10. Ποια εικόνα θεωρείτε ενοχλητική έξω από το αγαπημένο σας καφενείο;
α. δυο οδηγούς να διαπληκτίζονται
β. έναν ξέχειλο κάδο σκουπιδιών
γ. μια σταθμευμένη διμοιρία
11. Ποιους βλέπετε συνήθως γύρω από το πάρκο της γειτονίας σας;
α. μικροπωλητές
β. πλανόδιους μουσικούς
γ. διμοιρίες
12. Ποιο θεωρείτε ότι είναι το μεγαλύτερο αισθητικό πρόβλημα της περιοχής σας;
α. η έλλειψη πρασίνου
β. οι μουντές πολυκατοικίες
γ. οι δυνάμεις καταστολής
13. Ποιον παράγοντα θεωρείτε ως τον πιο επικίνδυνο για τη σωματική σας ακεραιότητα στη περιοχή που μένετε;
α. τις λακκούβες στους δρόμους
β. τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια
γ. βλέπε παραπάνω το 12 γ
14. Ποιος παράγοντας δυσχεραίνει το παρκάρισμα στη περιοχή σας;
α. ο υπερβολικός αριθμός οχημάτων
β. οι υψηλές τιμές στα υπάρχοντα πάρκινγκ
γ. οι κλούβες της αστυνομίας
15. «Ποια πλάσματα του θεού» ρυπαίνουν ανεξέλεγκτα τη γειτονιά σας
α. τα περιστέρια
β. τα χρυσόψαρα
γ. οι αστυνομικές δυνάμεις
16. Τι είδους «επιχειρήσεις» νομίζετε ότι υποβαθμίζουν την περιοχή σας;
α. τα μαρμαράδικα
β. τα συνεργεία αυτοκινήτων
γ. οι επιχειρήσεις «σκούπα» της ΕΛΑΣ
Μια πρώτη εκτίμηση του αποτελέσματος
Συμπληρώσατε περισσότερα α ή β; Είστε από τους ελάχιστους τυχερούς σε γειτονιά στην οποία δεν έχει γίνει ακόμα αισθητή η αστυνομοκρατία του «πράσινου» σοσιαλισμού.
Συμπληρώσατε περισσότερα γ; Προφανώς ζείτε ή στα Εξάρχεια ή σε κάποια συνοικία όπου εφαρμόζεται ήδη η δέσμευση της καινούριας κυβέρνησης περί προστασίας και ασφάλειας του πολίτη.
ΕΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ
ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)