ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
(μέρος γάμα - με αφορμή ένα πανέμορφο λείψανο)

Ο άγιος Σάββας κάπου πρέπει να έζησε και κάπου πρέπει να πέθανε. Δεν τα ξέρω καλά, υποθέτω πάντως ότι πέθανε κάπου στα δωδεκάνησα. Μπορεί να κάνω και λάθος, βέβαια.
Σημασία έχει ότι ο άγιος Σάββας δεν έλιωσε.
Σύμφωνα με έγκριτους θεολόγους, είναι καλό σημάδι το μη-λιώσιμο. Και ο άγιος Σάββας, το είχε αυτό το καλό σημάδι. Ετάφη μεν, αλλά δεν έλιωσε.
Αντίθετα, με θαυματουργικό τρόπο, διατήρησε και μετά θάνατον όλη την ομορφιά και τη γοητεία του, όπως βλέπουμε στις παρακάτω φωτογραφίες:

Στην πρώτη φωτογραφία, ο άγιος Σάββας σχεδόν ανφάς. Παρατηρούμε εκστασιασμένοι τη γλυκύτητα των χαρακτηριστικών του.


Εδώ ο άγιος Σάββας προφίλ. Η γλυκύτης των χαρακτηριστικών του είναι εμφανής. Μόνο κάφροι και άθρησκοι δεν θα υποκλίνονταν μπροστά στο θαύμα μιας τέτοιας ομορφιάς.


Αυτά που του έχουν κρεμάσει, δεν ξέρω τι ακριβώς ρόλο παίζουν. Υποθέτω πάντως ότι είναι θρησκευτικά σύμβολα που ίσως έλκουν την καταγωγή τους από τα αρχαία κτερίσματα (ένας κάφρος φίλος μου, έκανε τη βέβηλη υπόθεση ότι πρόκειται για κουδουνίστρες. Τον αφόρισα αέρα-πατέρα. Διότι δεν είναι να παίζουμε με αυτά τα πράματα... Ακούς εκεί κουδουνίστρες)...

Το ζήτημα πάντως είναι ότι ο άγιος Σάββας βρίσκεται αφενός σε πλεονεκτική θέση, αφετέρου όμως η θέση του είναι μειονεκτική.

Εξηγούμαι:
Το ιερόν λείψανον του αγίου Σάββα, δείχνει να είναι αρτιμελές. Δεν δείχνει για πριονισμένο ή παντοιοτρόπως τεμαχισμένο.
Αντίθετα, το κουφάρι του αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου, πιθανολογώ βάσιμα ότι μόνο αρτιμελές δεν είναι.
Ως απόδειξη του ισχυρισμού μου, υπάρχει αυτή η φωτογραφία:

Πρόκειται για φωτογραφία του -επίσης άλιωτου- χεριού του Ιωάννη του Χρυσόστομου. Δεν ξέρω ποιός διάολο πριόνισε το χέρι του Χρυσόστομου, δεν ξέρω αν ο πριονιστής είχε τόσο άχτι το μακαρίτη ώστε να του πριονίσει το πτώμα, ούτε ξέρω αν είναι αριστερό ή δεξί χέρι.

Μόνο που εκ της ανωτέρω φωτογραφίας προκύπτει το εξής δίλημμα:
Τι είναι πνευματικώς προτιμότερο άραγε?
Να είσαι αρτιμελές λείψανο αλλά χωρίς πολλά-πολλά χρυσά μπιχλιμπίδια (σαν τον άγιο Σάββα ένα πράμα), ή να είσαι τεμαχισμένο λείψανο μεν (σαν το Χρυσόστομο), τίγκα όμως στο μάλαμα και στις δαχτυλιδιές και στους μαλαματένιους μπρασελέδες και στα χρυσά μανικετόκουμπα?

Ειλικρινά δεν ξέρω... Προβληματίζομαι και άκρη δε βγάζω... Και το ζήτημα επείγει.
Διότι πες ότι αύριο αγιάζω. Να μην ξέρω τι πρέπει να γίνει το κουφάρι μου? Να μην ξέρω πως θα το διαπαιδαγωγήσω? Τι ηθικές αξίες να του δώσω?

Το έχω αποφασίσει πάντως, ότι σε όποιον μου λύσει αυτή την απορία, θα του κάνω δώρο ένα χαλάκι-πατάκι για να το έχει έξω από την εξώπορτα, να το χρησιμοποιούν οι εισερχόμενοι τις μέρες που έχει βρέξει και έχει λάσπες ο δρόμος.
(Υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως χαλάκι του μπάνιου).
Φυσικά, το πατάκι θα έχει πνευματικό περιεχόμενο!
Κάπως έτσι θα είναι:


(Όπως θα παρατήρησε ο παρατηρητικός παρατηρητής, σχεδόν όλες οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από το http://www.orthphoto.net. Πρόκειται για έναν ιστότοπο που είναι πραγματικός θησαυρός για εμάς που θέλουμε να εμβαθύνουμε στους θησαυρούς της ορθοδοξίας).