Κυριακή, Αυγούστου 31, 2014

Λάμψη στα γενέθλια της Mrs Folli Follie

Αχ... Ο Αύγουστος φεύγει... 

Τιμής ένεκεν προς τον Αύγουστο που φεύγει, ας κάνουμε μια μικρή αναφορά σε ένα μείζον κοσμικό γεγονός που ελάμπρυνε το νησί των Σπετσών και αυτό τον Αύγουστο, όπως και κάθε Αύγουστο του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. 

Αντιγράφω το ρεπορτάζ της Σάσας Σταμάτη από την espresso news

Λάμψη στα γενέθλια της Mrs Folli Follie

Λαμπερά γενέθλια με εκλεκτούς καλεσμένους στις Σπέτσες για την Καίτη Κουτσολιούτσου. Η σύζυγος του μεγαλοεπιχειρηματία της Folli Follie και άλλων μεγάλων εταιριών Δημήτρη Κουτσολιούτσου έδωσε την περασμένη Δευτέρα το καθιερωμένο πάρτι γενεθλίων της -έχει γίνει πλέον θεσμός του καλοκαιριού- στην υψηλής αισθητικής έπαυλη της οικογένειας στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού. Σούσι, σαμπάνιες, εκλεκτά εδέσματα και τα πιο απολαυστικά γλυκά περίμεναν όλους όσοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της κυρίας Κουτσολιούτσου.

Φυσικά μια τέτοια βραδιά δεν θα μπορούσε να στερείται εκπλήξεων, αφού για τη σύζυγο του επιχειρηματία τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος έχει και συγγενική σχέση μαζί της, καθώς έχει παντρευτεί την αδερφή της Καίτης Κουτσολιούτσου, Ασπα. Από το πάρτι δεν θα μπορούσε να λείπει ο γιος της εορτάζουσας, ο Τζώρτζης, ο οποίος συνοδευόταν από τη γυναίκα της ζωής του, τη Μαρίζα. Μάλιστα το ζευγάρι συμμετείχε και στις προετοιμασίες για την ιδιαίτερη αυτή βραδιά.

Και τα... χάπενινγκ συνεχίστηκαν! Ο γνωστός κοσμηματοπώλης και πολύ καλός φίλος της οικογένειας Αντώνης Βουράκης πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα, αφού στο τέλος όλοι οι καλεσμένοι τον καταχειροκρότησαν. Εκείνη όμως που αποδείχτηκε η ψυχή του πάρτι ήταν η Ελμίνα Κοπελούζου. Η σύζυγος του Κωνσταντή Σπυρόπουλου έδωσε... ρεσιτάλ χορού κατά τη διάρκεια του μουσικού προγράμματος με ξένα χορευτικά κομμάτια. Το ζευγάρι έφτασε στις Σπέτσες μαζί με τους γονείς της Ελμίνας, τον Δημήτρη και τη Σάντυ Κοπελούζου, αφού ταξίδεψαν όλοι μαζί με το σκάφος «Sunday» της οικογένειας.

Ανάμεσα στους καλεσμένους της οικοδέσποινας ήταν η υπουργός Τουρισμού Ολγα Κεφαλογιάννη με τον σύζυγό της Μάνο Πενθερουδάκη, ο επιχειρηματίας Δημήτρης Κοντομηνάς, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος με τη σύζυγο του Αννα-Μαρία, οι οποίοι άλλωστε διαμένουν στο Πόρτο Χέλι και γνωρίζονται προσωπικά με την οικογένεια Κουτσολιούτσου, ο Πόλυς και η Ρόζμαρι Χατζηιωάννου, η Μαρίνα Βερνίκου με τον σύζυγό της Μίλτο Καμπουρίδη, η Μαρία Διαμαντίδη, ο Μάκης και η Ρούλα Μάτσα, καθώς και η παρουσιάστρια του Alpha Κωνσταντίνα Σπυροπούλου.

Γιάννης Λογοθέτης, Θέμης Ανδρεάδης, Ο Σερ


Το παρελθόν των τζιχαντιστών στην Ελλάδα

Φρίκη και μόνο φρίκη προκαλούν τα αποτρόπαια βίντεο που δίνουν στη δημοσιότητα οι ίδιοι οι τζιχαντιστές απ' το Ιράκ και τη Συρία, στα οποία απεικονίζονται με καμάρι να κόβουν τα κεφάλια αντιπάλων τους και στη συνέχεια τα κομμένα κεφάλια να τα κρεμάνε σε πασσάλους και να τα εκθέτουν σε κοινή θέα...

Φρικτά και απάνθρωπα ήθη, που τα βλέπει ο φιλήσυχος μέσος Έλληνας και φρίττει αναλογιζόμενος τι θα συμβεί αν τυχόν δημιουργηθούν ομάδες τζιχαντιστών μεταξύ των μουσουλμάνων μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα.

Όμως, όσο λογική κι αν είναι η αγωνία του φιλήσυχου μέσου Έλληνα, εγώ έχω την άποψη πως ο φιλήσυχος μέσος Έλληνας βλέποντας τις αποτρόπαιες εικόνες απ' το Ιράκ και τη Συρία όχι μόνο δεν θα έπρεπε να αισθάνεται αγωνία αλλά το αντίθετο: Θα έπρεπε να αισθάνεται υπερηφάνεια!

Κι αυτό επειδή -ναι, πρέπει να το παραδεχτούμε με καμάρι- οι εν Συρία και Ιράκ τζιχαντιστές απλώς ακολουθούν τ' αχνάρια των ένδοξων Ελλήνων τζιχαντιστών νικητών του ελληνικού εμφυλίου! Για μια ακόμα φορά η Ελλάδα έδειξε το δρόμο στην υπόλοιπη ανθρωπότητα, αποδεικνύοντας ότι είναι λάθος η άποψη που λέει πως "εξ ανατολών το φως".
Όχι και πάλι όχι!
Το φως πάντοτε πηγάζει από την Ελλάδα -εν προκειμένω από την Ελλάδα των νικητών του ελληνικού εμφυλίου.

Πρωτοπόροι Έλληνες τζιχαντιστές των ΜΑΥ στα τέλη της δεκαετίας του 1940
ποζάρουν μπροστά στα κομμένα κεφάλια ανταρτών.

Βεβαίως οι εν Ελλάδι τζιχαντιστές ήταν οπαδοί του χριστιανισμού, της θρησκείας της αγάπης δηλαδή, σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους τζιχαντιστές που είναι οπαδοί μιας άλλης μονοθεϊστικής θρησκείας, του ισλάμ, που ως γνωστόν αυτοπροσδιορίζεται ως  η θρησκεία της ειρήνης -κοντράροντας ανοιχτά τον χριστιανισμό που αυτοπροσδιορίζεται ως η θρησκεία της αγάπης. 
Μια ιστορική φωτογραφία αγάπης και ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Το κομμένο κεφάλι του Βελουχιώτη και το κομμένο κεφάλι του Τζαβέλα
κρεμασμένα σε φανοστάτη στην πόλη των Τρικάλων 70 χρόνια πριν.
Φάτε τη σκόνη μας μουσουλμάνοι!

Εγώ προσωπικά δεν είμαι ούτε χριστιανός ούτε μουσουλμάνος ούτε μονοθεϊστής γενικότερα (αν και δε νομίζω πως τίθεται ζήτημα μονοθεϊσμού-πολυθεϊσμού σε αυτά τα πράγματα), ωστόσο είμαι Έλλην! Και ως Έλλην αισθάνομαι μια σχετικά μεγάλη περηφάνεια βλέποντας τα έθνη να ακολουθούν τον φωτεινό δρόμο που χάραξαν οι Έλληνες νικητές του εμφυλίου, ιδίως τώρα, αυτή την εποχή, που οι απόγονοι των δοσίλογων, των ταγματαλητών και των γερμανοτσολιάδων έχουν επανέλθει στο προσκήνιο της ελληνικής δημόσιας ζωής.

Σχετικές πηγές για μελέτη:
Αυτή εδώ,
αυτή εδώ,
αυτή εδώ,
και άλλες πολλές βέβαια.

Παρασκευή, Αυγούστου 29, 2014

Γκαντέμικος μυητικός λόγος

Ο μυητικός λόγος οφείλει να ξεχωρίζει επειδή όχι μόνο είναι μεστός νοημάτων και σημαινομένων, αλλά και επειδή δίνει σαφές νόημα ακόμα  κι όταν ακουστεί/διαβαστεί απ' την ανάποδη.

Τυπικό παράδειγμα η περίπτωση του Τάκη Μουσαφίρη και των όσων είχε πει σε μια παλιά του συνέντευξη -τα οποία, παραδόξως, ακόμα κι αν τ' ακούσει απ' την ανάποδη κάποιος, διατηρούν ατόφιο το νόημά τους -αν δεν το επεκτείνουν κιόλας. (Κλικ εδώ).

Από το μεγαλειώδες σε όγκο και σε ποιότητα έργο του Τάκη Μουσαφίρη, ας εντρυφήσουμε στον ύμνο του καλού γκαντέμη. Ας βάλουμε τον ύμνο να παίξει απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, να παιανίσει το πικάπ κάνοντας να ουρλιάξει η ψυχή του πονεμένου γκαντέμη και ν' ακουστεί μέχρι τις εσχατιές του σύμπαντος το παράπονο.

Ό,τι πιάνω εγώ στα χέρια καταστρέφεται
κι ό,τι μου χαρίζουν γράφει "Επιστρέφεται". 

Δημήτρης Μητροπάνος, Τάκης Μουσαφίρης, Ό,τι πιάνω εγώ στα χέρια

Τρίτη, Αυγούστου 26, 2014

Μεγάλος κίνδυνος για τον νότιο νομό Σερρών από τις ανασκαφές στην Αμφίπολη

Επιστροφή και ας ασχοληθούμε λίγο με τις ανασκαφές στην Αμφίπολη. 

Σε σχέση με τις ανασκαφές στην Αμφίπολη πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται. Ελάχιστοι όμως έχουν ασχοληθεί με έναν σημαντικό κίνδυνο που -πιθανόν- θα προκύψει από τις ανασκαφές. 
Αντιγράφω από το emmanouilpapas.blogspot.com που πρώτο τόλμησε να αναδείξει τον κίνδυνο!

Όπως κάθε πολίτης αυτής της χώρας έτσι και εγώ παρακολουθώ στις ειδήσεις την ανασκαφή ενός τάφου στην Αμφίπολη Σερρών. Σαν κάτοικος όμως του νομού ενίσταμαι και απορώ πως σε εκείνο τον χώρο, ενώ έχει κληθεί η αστυνομία να τον εποπτεύει, δεν σκέφτηκε κανείς –σκόπιμα;-  ότι στον χώρο υπάρχουν κίνδυνοι πέραν της αντιμετώπισης από ένα αστυνομικό όργανο.

Είναι γνωστό από τους άγιους πατέρες της εκκλησίας μας, ότι στους χώρους αυτούς των ειδωλολατρών, όπως ναοί, τάφοι κλπ… κατοικούν δαίμονες, οι οποίοι προφανώς έμειναν κλεισμένοι αιώνες στα έγκατα της γης. Τώρα με το άνοιγμα του τάφου, και εάν δεν έχει εξαγνιστεί κατά τους παλαιούς χρόνους, προφανώς θα βρεθούμε μπροστά σε μία ανεξέλεγκτη έξοδο δαιμόνων στην περιοχή. Μην ξεχνάμε ότι ο λόφος βρίσκεται πλησίον πολυσύχναστης οδού, την οποία χρησιμοποιούν ανυποψίαστοι λουόμενοι, επισκέπτες των εκεί κοντινών παραλιών. Σκεφτείτε τι κίνδυνο διατρέχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, εάν συμπέσει να ταξιδεύουν στην περιοχή, την ώρα που θα εξέλθουν τα φοβερά δαιμόνια των ειδωλολατρών από τον τάφο. 

Πρέπει επομένως να ληφθούν μέτρα ιδιαίτερης προσοχής, τα οποία θα πρέπει να συζητηθούν από το επιστημονικό τμήμα της ιεράς συνόδου και των θεολογικών σχολών. Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί τόσο απλά το ζήτημα των δαιμονίων. Για παράδειγμα δεν ενδείκνυται η χρήση σταυρών στις εισόδους, όπως πρότειναν κάποιοι αφελείς, διότι στην θέα του σταυρού και όπως γνωρίζουμε από τον βίο του Αγίου Νικολάου, θα καταρρεύσει ολόκληρος ο τάφος, και θα έχουμε θύματα. 

Στον χώρο θα πρέπει να υπάρχουν καθ’ όλη την διάρκεια των ανασκαφών ιεροί μας παπάδες, με ειδικότητα στην αντιμετώπιση δαιμονίων και εξορκισμών για την θεραπεία τυχόν δαιμονισμού, κάποιου εκ των ανασκαφέων. Οι οποίοι ανασκαφείς εργαζόμενοι, θα πρέπει καθ’ όλη την διάρκεια της εργασίας τους, να έχουν στο στόμα τους αντίδωρο. Επίσης την στιγμή που θα αποσφραγιστεί ο τάφος, καλό θα είναι να παρευρίσκεται ο ίδιος ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτας, να διακοπεί η κυκλοφορία στην παρακείμενη οδό και να εκκενωθούν οι διπλανοί οικισμοί Μεσολακιάς και Αμφιπόλεως. Τέλος θα πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα για το κοντινό μοναστήρι της Λυδίας της Φιλιππησίας, καθώς γνωρίζουμε ότι οι δαίμονες ερεθίζονται ιδιαίτερα με τους μοναχούς και τις μοναχές.

Ελπίζω να ληφθούν άμεσα όλα τα απαραίτητα μέτρα από την εν Χριστώ κυβέρνηση μας 
και ειδικότερα από την ευσεβή Γ.Γ  του υπουργείου πολιτισμού κυρία Μενδώνη.

Κυριακή, Αυγούστου 10, 2014

Οι «συγγραφείς» ως πρεσβευτές του Ισραήλ

Του Απόστολου Λυκεσά

Ενόσω η θηριωδία στη Γάζα εξελίσσεται, -ας ελπίσουμε ότι θα μακροημερεύσει η ανακωχή- για μια στιγμή, ας σταθούμε και μέσα στο Ισραήλ. Αναλογίζομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν κατ’ αρχήν αρνηθεί να πάρουν τα όπλα και να συμμετέχουν στο έγκλημα. Νέα παιδιά, κατά βάση, αρνούνται την συμμετοχή στο μακελειό και το πληρώνουν φυσικά με φυλάκιση και κυρίως το στίγμα του προδότη. Ύστερα, αναλογίζομαι όλους αυτούς που δεν δέχονται τις αιτιάσεις και τις δικαιολογίες του κράτους τους και σθεναρά διαδηλώνουν και γράφουν την άποψή τους εναντιούμενοι στο έγκλημα που η πατρίδα τους διαπράττει. Κι αυτοί με τη σειρά τους το πληρώνουν ακριβά και, κυρίως, κολλάνε και σε αυτούς την  ρετσέτα του προδότη. Ύστερα αναλογίζομαι, τι στα κομμάτια έχουν γίνει όλοι αυτοί οι συγγραφείς που μας τους πλάσαραν τα τελευταία χρόνια ως εκπροσώπους του φιλειρηνικού κινήματος. Που είναι χαμένοι; Κλειδοστόμιασαν; Τους κρατάει κανένας το χέρι πάνω από τα πληκτρολόγια; Εδώ ο 95χρονος Έρνστ Ρόζενταλ επιζήσας του Άουσβιτς διαλαλεί «όχι στ’ όνομά μου το έγκλημα», η Αμίρα Χας γράφει από την Ραμάλα πύρινες ανταποκρίσεις ακόμη και η υφυπουργός εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας παραιτείται, που είναι οι «φιλειρηνιστές συγγραφείς» του Ισραήλ;Τι ρόλο έχουν παίξει οι άνθρωποι αυτοί όλα τα προηγούμενα χρόνια, που εμφανιζόταν ως άνθρωποι του μέτρου και της λογικής, της «δίκαιης» λύσης, που πάντα βρίσκεται... στη μέση; Μάλλον είναι εκεί που ήταν πάντα ταγμένοι. Στην υπηρεσία της προπαγάνδας των σιωνιστών. Δεν είναι δική μου η διαπίστωση. Έχει γίνει εδώ και χρόνια από εκείνους τους ισραηλινούς που αρνήθηκαν να υπηρετήσουν την ανηθικότητα με την επιδεξιότητα που το σύγχρονο μάρκετινγκ διαθέτει και πλασάρει.

Το 2007 κυκλοφόρησε στη Γαλλία και, το 2011 μεταφράστηκε στη γλώσσα μας, ένα βιβλίο αποκαλυπτικό όσων προανέφερα. Το έγραψε ο ισραηλινός ποιητής Γιτζάκ Λαόρ και έχει τίτλο «Ο μύθος του φιλελεύθερου σιωνισμού – Οι «Συγγραφείς της ειρήνης» στο Ισραήλ» (από τις εκδόσεις Άγρα, σε εξαιρετική μετάφραση από τον Σάββα Μιχαήλ). Στον πρόλογο κιόλας ο Ζοσέ Σαραμάγκου διευκρινίζει ότι, ο συγγραφέας του βιβλίου, μας εξηγεί γιατί «η μεγάλη πλειονότητα του πληθυσμού φαίνεται να έχει αποφασίσει να στηρίξει την κυβέρνηση στις πιο ακραίες της θέσεις σχετικά με την αντιμετώπιση των Παλαιστινίων» η οποία χαρακτηρίζεται « από περιφρόνηση και μισαλλοδοξία, γεγονός το οποίο σε πρακτικό επίπεδο έχει οδηγήσει στο ακραίο σημείο της άρνησης κάθε ανθρώπινης ιδιότητας στον παλαιστινιακό λαό, φθάνοντας μάλιστα, μερικές φορές, στην άρνηση του βασικού δικαιώματος στην ύπαρξη».

Από την πρώτη κιόλας πρόταση του Λαόρ καταλαβαίνουμε τι θα ακολουθήσει: «Παρ όλες τις διαμαρτυρίες του για την εχθρότητα που επιδεικνύουν τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, το Ισραήλ απολαύει προνομιακής μεταχείρισης στην Ευρώπη» και σαφέστερα παρακάτω γράφει «...η Ευρώπη μέσα από εμάς, ενίσχυσε το μίσος της για το Ισλαμ και του Άραβες: Το Κράτος μας, που παρουσιάζεται σαν ο κληρονόμος των θυμάτων του Ολοκαυτώματος(που τα περισσότερα «διαφέρανε πολύ από τους σύγχρονους Ευρωπαίους» και τα οποία τα κοροιδεύανε με τα ίδια λόγια που χρησιμοποιούν σήμερα για να διαπομπεύσουν τους προσηλωμένους στη μουσουλμανική παράδοση) άνοιξε τον δρόμο για την επιστροφή του αποικιακού».

Ο Λαόρ, ανατέμνει την κοινωνία του Ισραήλ, μιλά για το παρελθόν των Εβραίων της Αφρικής και της Ρωσίας, των Ευρωπαίων φυσικά, και τις διαφορές της κουλτούρας τους την οποία απαρνούνται για να γίνουν Ισραηλινοί. Μιλά ανυπόκριτα για τις σχέσεις με τους παλαιστίνιους, την παράταση της αδικίας, τις σφαγές για τις οποίες ντρέπεται, την προπαγάνδα που εμφανίζει πάντα τους παλαιστίνιους σαν τον σατανά, τις συμφωνίες που δεν τηρήθηκαν, όσα θυμόμαστε, εν ολίγοις, από το παραμύθι που μας έχουν σερβίρει τα μίντια τις τελευταίες δεκατείες.

 Κι ύστερα ασχολείται με τους «συγγραφείς της ειρήνης» και, τους δύο πλέον γνωστούς, τον Αμός Οζ και τον Αβραάμ Γιεοσούα. Τους σχολιάζει μέσα από τα λογοτεχνικά τους κείμενα και μέσα από τις συνεντεύξεις τους. Τραβάει το πέπλο σεβασμού που επιδεικνύει η κριτική στη δύση, αναδεικνύει τον προπαγανδιστικό τους λόγο και, τονίζει, γιατί η δύση τους αντιμετωπίζει ως ιεροκήρυκες του «δικαίου». Διότι, όπως λέει ο Λαόρ, στη Γαλλία για παράδειγμα τους αντιμετωπίζουν έτσι «γιατί ο λόγος τους είναι γεμάτος από πρωτόγονες εικόνες, γιατί ανταποκρίνεται στον γαλλικό ρατσιστικό λόγο για τους μετανάστες... η παλιά ξενοφοβία βρήκε τους νέους της προφήτες». Επιπλέον, λέει ο Λαόρ, οι συγγραφείς αυτοί σιωπούν. Για τις σφαγές στη Ράφα, τη Γάζα και την Τζενιν  η σιωπή τους αυτή είναι πολύτιμη. Με αξιοθαύμαστη γενναιότητα ο ποιητής αυτός θέτει και απαντά στο ερώτημα των ερωτημάτων: «Χρησιμοποιούν τη γενοκτονία των Εβραίων της Ευρώπης για να αρνηθούν ότι συμβαίνει στους Παλαιστίνιους; Βεβαίως και ναι. Όταν ο Elie Wiesel, Ο Κλώντ Λάντσμαν ή κάθε άλλος υπέρμαχος της μνήμης του Ολοκαυτώματος στρατολογείται για να υπερασπίσει το Ισραήλ, το κάνει, όπως όλοι ξέρουμε, στο όνομα των επιζησάντων και των θυμάτων – δηλαδή στο όνομα του κράτους του Ισραήλ. Τα όρια μεταξύ Εβραίων και Ισραηλινών είναι ασαφή, οι ρόλοι που τους βάζουν να παίξουν είναι μπερδεμένοι, κάτω από τη  μία και μοναδική ταμπέλα:θύματα» οπότε καταγγέλλει όλους όσους κερδοσκοπούν με το συναίσθημα «η ρητορεία όμως αυτή πάει πάντα χέρι χέρι με έναν συναισθηματικό εκβιασμό: Εσείς, που μας είχατε κάνει θύματά σας, δεν έχετε συγχωρεθεί ακόμα γιατί υπάρχουν αντισιωνιστές ανάμεσά σας».

Φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί ο Λαόρ: «οι συγγραφείς δεν είναι πρεσβευτές» αλλά έχει να αντιπαλέψει πρεσβείες, ινστιτούτα, μορφωτικούς ακόλουθους, εκδοτικούς κολλοσούς, ατζέντηδες, μάνατζερ, διαφημιστές και κυβερνήσεις. Γι αυτό, παρατηρεί ο Λαόρ, μόλις κυκλοφορεί ένα βιβλίο αυτών των συγγραφέων όλες οι εφημερίδες της δύσης λένε το ίδιο πράγμα με τα ίδια μάλιστα λόγια του δελτίου τύπου ενώ για τον Λαόρ και άλλους σαν κι αυτόν τους σκεπάζει η σιωπή.

Διαβάστε το βιβλίο του Γιτζάκ Λαόρ  ως διαχρονική μαθητεία στα γενόμενα, πέρα από την ειδησεογραφία. Αξίζει και μόνο για να σταθείτε μια στιγμή δίπλα σε έναν γενναίο ποιητή.

Πηγή: alterthess.gr

Σάββατο, Αυγούστου 09, 2014

Αθωνίτες Ζαπατίστας ΙΙ

Το καλό με το διαδίκτυο είναι ότι ενώ αφ' ενός ενημερώνει έγκαιρα (ώστε να μην έχουμε αυταπάτες), αφ' ετέρου δίνει άμεσες απαντήσεις σε τυχόν παρεξηγήσεις που προκύπτουν από την πρωτογενή ενημέρωση:

Αθωνίτες Ζαπατίστας

Το σύνθημα των Ζαπατίστας, «όλα για όλους, τίποτε για μας», χρησιμοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας για να περιγράψει τον τρόπο ζωής των πατέρων στον Άθω. Μια φράση που θυμήθηκε συνομιλώντας επί μιάμιση ώρα με τη μεγαλύτερη ίσως μορφή του σύγχρονου αγιορείτικου μοναχισμού, τον Βασίλειο Γοντικάκη, πρώην ηγούμενο («προηγούμενο») της Μονής Ιβήρων. Μια φιλοσοφικού περιεχομένου συνομιλία, που εμπεριείχε και αναφορές, μεταξύ άλλων, στον Ηράκλειτο και τον Νίτσε.

Ολοκληρώνοντας πάντως ο Αλ. Τσίπρας και τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Αμανατίδης, Ν. Παππάς, Μ. Λυκόπουλος) τη διήμερη παραμονή τους στο Άγιο Όρος -αναχωρούν σήμερα το πρωί- με επίσκεψη στις Μονές Ιβήρων, Σίμωνος Πέτρας και Ξενοφώντος, το συμπέρασμα είναι ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κέρδισε με τη στάση του.
¨
Ετσι θέτει το ζήτημα το σάϊτ της Αυγής.

Κι ύστερα αναρωτιέσαι, καλέ μου αναγνώστη, πως γίνεται Αυγουστιάτικα ο ουρανός να είναι μονίμως συννεφιασμένος...
Όχι, δεν μας ψεκάζουν. Άλλο είναι που φταίει.


Παρασκευή, Αυγούστου 08, 2014

Ποτέ από τη λεωφόρο αν θες να κερδίσεις στο στοίχημα


Σκοτώστε με έξω απ το προπατζίδικο
Καθώς θα βγαίνω με το χέρι μου στη τσέπη
Πριν γίνω πλούσιος με πλούτο αεριτζίδικο
Πριν κρεμαστώ στο Χ το ξύλινο ενός ντέρμπι

Της φτώχειας θα πληρώσω το μερίδιο
Θα πω της εβδομάδας το αντίο
Θα γράψει ένας φίλος επικήδειο
Θα με τυλίξουνε σε μια σημαία-δελτίο

Πνεύμα αδέσποτο πετάει πάνω απ τα γήπεδα
Ο μπλε καπνός που βγαίνει απ τα πρακτορεία
Μιας κυλιόμενης κερκίδας τα επίπεδα
Θα ανεβαίνει σαν αιώνια τιμωρία

Ποτέ από τη λεωφόρο
Πάντοτε απ την ατραπό
Περνά ο δρόμος
Που οδηγεί στο σ αγαπώ

Στο δρόμο για το φέγγον όρος
Εθελουσίως ασκητές
Έτσι γαμάει η Λεωφόρος
Έτσι αγαπάνε οι ποιητές

Τετάρτη, Αυγούστου 06, 2014

Σου λύθηκε τώρα η απορία; Κατάλαβες για ποιό λόγο θα χάσεις το σπίτι σου;

Ο άνθρωπος σου το είχε προαναγγείλει 
και σου το είχε αναλύσει 
τόσα χρόνια πριν.

Ειλικρινέστερη ξήγα 
δεν θα μπορούσε να σου κάνει.

Και να σου εξηγήσω για ποιό λόγο ήταν τόσο ειλικρινής:
Στα νιάτα του
υπήρξε (κι αυτός)

Το νου σου, δηλαδή,
διότι το μέλλον ίσως και να κρύβει εκπλήξεις!

Τρίτη, Αυγούστου 05, 2014

Ήγγικεν η ώρα?

Πριν 3-4-5 μέρες,
προχωρημένο απογευματάκι θα 'ταν,
περνούσα απ' το σουβλατζήδικο του Χρήστου.
Στην Υμηττού και Φρύνης.
Μυστηριωδώς αντί για το γνωστό άρωμα καλοψημένου γύρου
μύριζε κάτι απείρως πιο μαγευτικό.
Γοητευτικό.
Μεθυστικό.
Εθιστικό.
Απροσδιόριστο.
Κάτι σαν το άρωμα του χρήματος.

Ποιός ξέρει, ίσως να υπάρχει κάπου εδώ κανένας δισεκατομμυριούχος
και να χτυπάει τίποτα ξεγυρισμένα δίπιττα
ή έστω μονόπιττα
με απ' όλα,
σκέφτηκα.

Μου φάνηκε μάλιστα πως όντως
υπήρχε κάποιος δισεκατομμυριούχος εκεί
στα σουβλάκια του Χρήστου.

Ως φτωχότερος πήγα και ψώνισα απέναντι,
στον Πάνο.

Αχ, δεν είμαστε όλοι ίσα κι όμοια...

Κι έτσι όπως έτρωγα, με χτύπησε σαν κεραυνός η ιδέα:

Μα ναι!
Οι ημερομηνίες επείγουν!
Πρέπει να προλάβουμε τις ημερομηνίες!!!


Οι Πάνθηρες για τη Γάζα


Ανακοίνωση για την επιτυχημένη συγκέντρωση φαρμάκων για την Γάζα εξέδωσαν οι Πάνθηρες.

Μάλιστα, οι οργανωμένοι οπαδοί του Πανιωνίου γνωστοποιούν ότι θα συνεχιστεί η εν λόγω προσπάθεια και την Τρίτη (05/08) στην Πλατεία Νέας Σμύρνης.

Η σχετική ανακοίνωση:

"Με μεγάλη επιτυχία στέφθηκε η έκκληση μας για συγκέντρωση φαρμάκων για την Γάζα. Φίλοι του Ιστορικού που εχτές πήγαν να παρακολουθήσουν την ομάδα μας σε φιλικό αγώνα με τον Πλατάνια,βοήθησαν στην συλλογή φάρμακων.

Όμως δεν ήταν μόνο αυτοί. Απλός κόσμος που πέρναγε από το σημείο που είχαμε στήσει,μόλις έβλεπε την προσπάθεια μας,πήγαινε κ έφερνε ο κάθε ένας ότι μπορούσε.Οι ποδοσφαιριστές του Πανιωνίου έβαλαν κ αυτοί το δικό τους λιθαράκι στην προσπάθεια μας,προσφέροντας μια σακούλα γεμάτη με φάρμακα ,ενώ οι άνθρωποι της ΠΑΕ Πλατανιάς, όταν πληροφορήθηκαν για την κίνηση μας αυτή,επικοινώνησαν μαζί μας και δεσμεύθηκαν να συμβάλουν με κάποιο οικονομικό ποσό.

Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους βοήθησαν αυτήν την προσπάθεια μας.Η συγκέντρωση των φάρμακων θα επαναληφθεί για όσους δεν μπόρεσαν να βοηθήσουν την Κυριακή ή θέλουν να βοηθήσουν ξανά,αυτή την Τρίτη, 5/8 από τις 19:00 έως τις 21:00 στην κεντρική πλατεία της Νέας Σμύρνης, έξω από τον Γαλαξία"

Δευτέρα, Αυγούστου 04, 2014

ΧΑΛΑΣΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...

Για να ακριβολογούμε: 
Σόδομα και Γόμορα έχουμε γίνει. 
Ένα τεράστιο κουλουβάχατο. 
Ένα τεράστιο τουρλουμπούκι. 
Αυτό έχουμε γίνει. 

Είναι ζήτημα χρόνου το να πέσει φωτιά να μας κάψει,
καλέ μου αναγνώστη.

Διονύσια.
Μια αρχαιοελληνική γιορτή.
Με τον Πέτρο Γαϊτάνο.

Το Πάσχα αργεί ακόμα.


Που είσαι Άκη!!!

πολλά θα είχε να πει κάποιος.
Είναι μια λέξη με ιδιαίτερο μυστικιστικό χαβά.
Όμως στις μέρες μας η λέξη "Μερκαβά
έχει αποκτήσει ιδιαίτερη αξία και στο χώρο της στρατιωτικής κωμωδίας.
Διότι ο γαμημένος στρατός των σιωναζί τα πάει μια χαρά
όταν βομβαρδίζει από μακριά σφαγιάζοντας ανήλικα στη Γάζα...
...ωστόσο, απαραίτητο συμπλήρωμα της δόξας
του σιωναζιστικού στρατού
αποτελεί το τεθωρακισμένο του καύχημα: Τα Μερκαβά!
Μόλις βρέθηκαν απέναντι σε αποφασισμένους μαχητές 
της αντίστασης,
αυτά τα καμάρια του σιωναζιστικού στρατού μετατράπηκαν σε βίδες...
...αποδεικνύοντας πως -ναι- μόνο ένας Άκης Τσοχατζόπουλος
θα ήταν σε θέση να εκτιμήσει τις τεράστιες επιχειρησιακές τους δυνατότητες
παραγγέλνοντας καμιά χιλιάδα
για διακοσμητικά στα λούνα παρκ.
Κάτι τέτοια συμβαίνουν στη Γάζα καλέ μου αναγνώστη.
Η Γάζα δεν είναι απλώς ο τόπος που οι σιωναζί διαπράττουν μια αισχρή σφαγή.
Είναι και ο τόπος που ξεφτιλίζεται το καμάρι 
της σιωναζιστικής πολεμικής βιομηχανίας.
Με αποτέλεσμα να ανεβαίνει όλο και περισσότερο το ηθικό 
των καθαρμάτων του σιωναζιστικού στρατού.
Ως εκ τούτου, η βιομηχανία καλλυντικών Garnier 
αποφάσισε να ανυψώσει το ηθικό στις καργιόλες 
που έθεσαν ως σκοπό της ζωής τους να σκοτώνουν παιδιά...
...και οι πουτάνες δολοφόνοι παιδιών
αποφάσισαν να φωτογραφηθούν μες την καλή χαρά 
δίνοντας στον wonderjlaw την ευκαιρία να φωτοσωπήσει φωτοφωνάζοντας.
Ω, ναι, η Garnier ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά της εκτίμησης 
όλου του πολιτισμένου κόσμου
όσον αφορά τις εταιρείες που στηρίζουν ανοιχτά το αίσχος της σφαγής
με αποτέλεσμα το μποϊκοτάζ προς αυτές 
να πρέπει να είναι αναγκαστικά ασφυκτικό
μπας και σωθεί η τιμή του ανθρώπινου γένους.

Κυριακή, Αυγούστου 03, 2014

Τέσσερα καλοκαίρια!

Πιθανότατα είναι το τέταρτο συνεχόμενο καλοκαίρι που το δημοσιεύω.
Το ελπιδοφόρο είναι 
πως η εικονιζόμενη φράση
ακούγεται κάθε χρόνο όλο και λιγότερο, 
ωστόσο επειδή ο μαλάκας ποτέ δεν πεθαίνει
το σκίτσο πιθανότατα θα είναι επίκαιρο και του χρόνου.

Το όνειδος ως πηγή αισιοδοξίας

Ας αλλάξουμε λίγο θεματολογία βρε αδερφέ,
ας βάλουμε λίγη ελπίδα στη ζωή μας!
Διότι οι δύο αυτές εκ Γερμανίας φωτογραφίες 
από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν
σίγουρα μπορούν να μας γεμίσουν ελπίδα...
...ότι και οι καθ' ημάς μαλάκες
ίσως κάποια μέρα εκδηλωθούν ομοιοτρόπως ανά τας οδούς,
κηρύσσοντας τοιουτοτρόπως την έναρξη 
του πανελληνίου φεστιβάλ σφαλιάρας.


Σάββατο, Αυγούστου 02, 2014

Ε, τι είπες?

Το ερώτημα κρύβει περισσότερα απ' όσα βλέπει η πρώτη ανάγνωση 
-η οποία πρώτη ανάγνωση θέλει να σε βάλει στη θέση των Παλαιστινίων αδερφών μας.

Υπάρχει όμως και η δεύτερη ανάγνωση
-την οποία συνήθως δεν την εννοεί ούτε εκείνος που θέτει το αρχικό ερώτημα-
η οποία θέτει τα δικά της σημαντικά ερωτήματα
που χρήζουν τις δικές τους σημαντικές απαντήσεις.

Τι θα έκανες? 
Ε?