Δευτέρα, Ιουλίου 30, 2007

ΛΟΙΠΟΝ, ΚΡΕΑΣ, ΨΑΡΙ Ή ΒΕΤΖΕΤΕΡΙΑΝ?
(Κρεατοφαγίας εγκώμιον)


Χτες το απογευματάκι, σε παραλιακή τοποθεσία της Αττικής, έλαβε χώραν συμπόσιο-τσιμπούσι στο οποίο ήμουν συνδαιτημών. Κατά το ξεκίνημα, προέκυψε το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα:
"Για ποιόν λόγο υπάρχουν άνθρωποι που είναι αποκλειστικά χορτοφάγοι? Για ποιόν λόγο κάποιοι άλλοι είναι σταθερά κρεατοφάγοι? Και επίσης, άραγε μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν φανατικοί ψαροφάγοι, ή οι ψαροφάγοι είναι απλώς μια υποδιαίρεση των κρεατοφάγων?"
Το θέμα τέθηκε προς συζήτηση μεταξύ αστείου και σοβαρού, στολισμένο με έξυπνα ευφυολογήματα του στυλ
"Είμαι φανατικός χορτοφάγος, αλλά όχι επειδή λυπάμαι να τρώω τα καημένα τα ζώα... Αντίθετα, είμαι χορτοφάγος επειδή μισώ τα γαμημένα τα χορταρικά και μου αρέσει να τα κατασπαράζω!!!"

Όταν ήρθε η σειρά μου να τοποθετηθώ, δοκίμασα να βάλω το θέμα σε υγιείς βάσεις, κάνοντας μια ιστορική αναδρομή του ζητήματος, η οποία περίπου ήταν η εξής:

"Θα ξεκινήσω από τον Όμηρο. Διαβάζοντας κανείς τα έπη του Ομήρου, εύκολα θα διαπιστώσει ότι ο Όμηρος περιγράφει το φαγητό των θεών να μην έχει ποικιλία. Το φαγητό των θεών αποτελείτο από νέκταρ και αμβροσία. Τίποτε άλλο.
Όμως, το εντυπωσιακό είναι ότι ο Όμηρος βάζει και τους ανθρώπους, και συγκεκριμένα τους ήρωες που πρωταγωνιστούν στα έπη του, να τρώνε επίσης ένα φαγητό χωρίς ποικιλία! Όποιος μελετήσει τα ομηρικά έπη θα εντυπωσιαστεί: Ούτε ένας ήρωας δεν τρώει φρούτο ή χορταρικά! Παρ' όλο που τα έπη είναι γεμάτα αναφορές στην ομορφιά και στην χρησιμότητα των φρούτων, ωστόσο απουσιάζουν εντελώς σκηνές όπου κάποιος τρώει φρούτα ή χορταρικά! Ο ποιητής θεωρεί ότι είναι αταίριαστο για έναν ήρωα να είναι χορτοφάγος!

Όμως τι θέση παίρνει ο Όμηρος για τα ψάρια? Πιστεύω πως η θέση του είναι εξίσου αρνητική. Παρ' όλο που τα έπη του αναφέρονται σε ναυτικούς λαούς, απουσιάζουν πλήρως οι σκηνές ιχθυοφαγίας. Ούτε ένας δεν τρώει ψάρια, τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στην Οδύσσεια. Χρειάζεται να φτάσει στο Μ της Οδύσσειας κάποιος, για να διαπιστώσει όλη την αλήθεια: Οι σύντροφοι του Οδυσσέα είχαν μεν μαζί τους τα σύνεργα του ψαρέματος, επομένως ήξεραν (ως ναυτικοί που ήταν) την τέχνη του ψαρέματος, αλλά στα μάτια του Ομήρου, τα ψάρια και τα θαλασσινά είναι τροφή ακατάλληλη για ήρωες! Ήξεραν να ψαρεύουν, επομένως ψάρευαν, επομένως έτρωγαν ψάρια... Αλλά ο Όμηρος αρνείται να περιγράψει μια σκηνή όπου τρώνε ψάρια, προφανώς επειδή πιστεύει ότι τα ψάρια δεν είναι τροφή για ήρωες!

Τι τρώνε λοιπόν οι ήρωες, σύμφωνα με τον Όμηρο?
Τρώνε κρέας, ιδιαίτερα κρέας βοδινό, επίσης τρώνε ψωμί, διάφορα τυριά, και καταναλώνουν σοβαρές ποσότητες κρασιού! Αυτό είναι το διαιτολόγιο των ηρώων κατά τον Όμηρο! Περιορισμένο σε ποικιλία, όπως και το διαιτολόγιο των θεών, άλλωστε:

Αμβροσία για τους θεούς, βοδινό, ψωμί και τυρί για τους ήρωες.
Νέκταρ για τους θεούς, κρασί για τους ήρωες.

Πέραν τούτων, τόσο οι μεν όσο και οι δε, μπορούσαν αν ήθελαν να επεκτείνουν το διαιτολόγιό τους... Αλλά ο Όμηρος αποφεύγει να περιγράψει κάτι τέτοιο, θεωρώντας το σχεδόν άπρεπο και αταίριαστο.

Χρειάστηκε να περάσουν αιώνες και να εμφανιστούν οι Πυθαγόρειοι και οι νεοπυθαγόρειοι, οι οποίοι έπαψαν να αποζητούν τον ηρωικό τρόπο ζωής, και επηρεασμένοι από ανατολίτικες δοξασίες, έγιναν οι πρώτοι εν Ελλάδι φανατικοί χορτοφάγοι. Με αποκορύφωμα ένα ζωντόβολο, τον Απολλώνιο Τυανέα, ο οποίος τράβηξε τη χορτοφαγία στα άκρα: Όχι μόνο ήταν απόλυτος χορτοφάγος, αλλά έτρωγε μόνο άγρια και ακαλλιέργητα φυτά, ενώ παράλληλα αρνείτο να κόψει καρπούς από τα δέντρα, αρκούμενος να τρώει τους καρπούς που έπεφταν κάτω από τα δέντρα μόνοι τους.
Το εντελώς αντίθετο από τις διατροφικές συνήθειες των ηρώων, δηλαδή.

Περίπου την ίδια εποχή, διάφοροι συγγραφείς και ποιητές χάνουν τον στόχο (που δεν πρέπει να είναι άλλος από την επιδίωξη μιας ηρωικής ζωής) και αρχίζουν να συγγράφουν διάφορα έργα "Αλιευτικά", προλειαίνοντας το έδαφος για την εμφάνιση των χριστιανικών ευαγγελίων, τα οποία ως γνωστόν έχουν για πρωταγωνιστές μια ομάδα ψαράδων, ενώ ως βασική τροφή αναφέρουν ψωμί και ψάρια.
Βλέπουμε λοιπόν ότι τα ευαγγέλια διαφέρουν από τα ομηρικά έπη, όχι μόνο από την άποψη των προτεινόμενων αξιών ζωής, αλλά και από διατροφική άποψη!

Κλείνοντας, θα θέσω το ζήτημα κάπως έτσι:
Θα πρέπει να θεωρούμε ψευτοδίλημμα την επιλογή ανάμεσα σε "χορτοφαγία ή σαρκοφαγία".
Ψευτοδίλημμα επίσης θα πρέπει να θεωρούμε την επιλογή "Κρέας ή ψάρι".

Το μόνο ουσιώδες και πραγματικό δίλημμα είναι:
Τι επιλέγουμε? Επιλέγουμε τον ηρωικό τρόπο ζωής (με όλες τις ηθικές και διατροφικές του αξίες) ή επιλέγουμε τις χορτοφαγικο-ψαροφαγικές ανατολίτικες πίπες που μας απομακρύνουν από τα ηρωικά στάνταρντς?

Ο καθένας ας αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και ας κάνει την διατροφική επιλογή του".


Το τελικό αποτέλεσμα ήταν ότι ο λόγος μου έγινε αποδεκτός και φάγαμε μισό βόδι, πράγμα που μου χάρισε μια εσωτερική πληρότητα...

Παρασκευή, Ιουλίου 27, 2007

ΕΦΟΣΟΝ ΟΛΑ ΚΑΗΚΑΝ... ΑΣ ΕΛΠΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΕΤΡΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΝΗΜΗ!!!


Υπάρχουν μερικοί φίλοι μου (ποιητές, καλλιτέχνες και γενικώς νεραϊδοπαρμένοι τύποι) που συζητάνε στα σοβαρά το ενδεχόμενο οι πέτρες να έχουν μνήμη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι προαναφερθέντες νεραϊδοπαρμένοι ισχυρίζονται ότι κάποιες φορές, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, οι πέτρες μπορούν να μεταδώσουν αυτή τη μνήμη στους ανθρώπους.

Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει επιστημονικά η άποψη των νεραϊδοπαρμένων φίλων μου. Ούτε θέλω να μάθω αν ισχύει. Απλά, θα ήθελα, θα ευχόμουν να ισχύει.

Ας αντιγράψω και κάτι από το βιβλίο "Ο Αναδρομάρης" του Δ. Γρ. Καμπούρογλου:

Πως απέθανεν ο Χασές
Την Αθηναϊκήν γλαύκα την κατεπτόησεν ο Ρωμαϊκός αετός και την εξευτέλισεν όταν έγεινε δικέφαλος (ας αφήσωμεν τον Τουρκικόν πελαργόν που δεν την άφηνε να έβγη από την τρύπαν της). Η πόλις της Αθηνάς κατά τους χρόνους της βυζαντινής ακμής είχεν εγκαταλειφθή. Αλλού έσφυζεν τότε το κέντρον του Ελληνισμού, το συγχρόνως και παγκόσμιον.
Ο Στρατηγός του θέματος της Ελλάδος συνήθως απέστελλε κάποιον άνθρωπόν του ως τοπικόν διοικητήν των Αθηνών. Διότι από αυτόν εξηρτώντο οι διάφοροι μικροί δυνάσται (τουρμάρχαι, κριταί, αναγραφείς, λογαριασταί, πράκτορες κλπ).
Ο τοπικός αυτός διοικητίσκος, συνήθως καλός χριστιανός, ήτον ο συνδετικός κρίκος των Αθηνών μετά της μεγάλης μας και τρισενδόξου Αυτοκρατορίας.

Οι κάτοικοι, ταπεινότατοι υπήκοοι, την έμφυτον εις τον άνθρωπον τάσιν προς διαμαρτυρίαν, αντίδρασιν και εξέγερσιν έστω, την εξήντλουν εις την φαγούραν επί των τοπικών μικροζητημάτων.
Υπήρξαν όμως και σημείά τινά πραγματικής λαϊκής εξεγέρσεως.

Μία τοιαύτη εξέγερσις συνέβη κατά το έτος 915.
Διοικητής των Αθηνών ήτο τότε κάποιος ονομαζόμενος Χασές. Κανείς δεν εφρόντισε να βιογραφήση τον άνδρα, διά να φέρη όμως εις θέσιν τους Αθηναίους να του κάμουν ό,τι του έκαμαν, δεν διστάζομεν να δεχθώμεν ότι ήτο βάναυσος, αυθάδης, βίαιος, τυραννικός, εμπαίκτης και περιφρονητής παντός σεβασμού αξίου εν τω τόπω, αισχροκερδής, φαυλόβιος και ποιος ηξεύρει τι άλλο ακόμη.
Μίαν Κυριακήν λοιπόν εις τον Παρθενώνα -εκκλησίαν της Παναγίας τότε- την ώραν που ετελείτο, ως πιστεύεται, η λειτουργία, μόλις ενεφανίσθη ο Χασές, οι Αθηναίοι ήρχισαν, αμερικανικώτατα, να τον λιθοβολούν εντός του ναού, έως ότου τον εφόνευσαν, μέσα μάλιστα εις το Ιερόν όπου κατέφυγεν!

Από την Ακρόπολιν δεν υπήρξεν άνθρωπος -δεν λέγομεν δεν υπάρχει- που να μην αφήρεσε κατά τους αιώνας της δυστυχίας της έστω και ένα τοσοδά μαρμαράκι δι' ενθύμησιν. Αλλά μόνον μαρμαράκι.

Με αυτό θέλομεν να ειπούμεν ότι, επειδή τας πέτρας, τας κοτρώνας, δεν υπήρχε λόγος να τας πάρουν από την Ακρόπολιν, ίσως να σώζεται και σήμερον καμμιά από αυτάς που ετιμώρησαν τον Χασέν.

Πέμπτη, Ιουλίου 19, 2007

ΦΤΑΙΝΕ ΚΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ, ΦΤΑΙΕΙ ΚΙ Ο ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΗΣ...

Μην τα πολυλογούμε, το ζήτημα είχε κάπως έτσι:
Η μητρόπολη Καισαριανής την έχει δει στραβά και θέλει να φτιάξει ένα τσιμεντένιο εκκλησιαστικό τέρας προεκτείνοντας προς το άπειρο τη μονή του ΑηΓιάννη Καισαριανής, ψιλοκαταστρέφοντας μια περιοχή που έχει όλα τα φόντα να χαρακτηριστεί δασική.
Οι κάτοικοι πήραν ανάποδες και αποφάσισαν να αντιδράσουν.
Ο δήμος πήρε ανάποδες που οι κάτοικοι πήραν ανάποδες ξεπερνώντας τον, και αποφάσισε κι αυτός να αντιδράσει, εκπροσωπώντας τους κατοίκους.

Κάπως έτσι, διοργανώθηκε χτες Τετάρτη, μια σεμνή τελετή έξω από τον ΑηΓιάννη, με κεντρικό σλόγκαν "Να σώσουμε όσο πράσινο έχει απομείνει".

Πάντα την πατάω με αυτές τις μαλακισμένες εκδηλώσεις. Πηγαίνω και μετά αναρωτιέμαι για ποιό λόγο πήγα "αφού ήξερα από πριν το έργο".
Και αυτή τη φορά, για νιοστή φορά, το έργο ήταν ίδιο. Πέντε-έξι λογύδρια από τους επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων (όπως πάντα ο κουκουές ήταν ο μακροσκελέστερος), ένα λογύδριο από τον εκπρόσωπο των πολιτών, κι ένα λογύδριο του συνήθως παπαρολόγου Μίμη Ανδρουλάκη (που όμως ήταν, παραδόξως, το πιο μεστό λογύδριο, πλην όμως δεν έπαυε να είναι ασήμαντο λογύδριο).
Και μετά, τους ζυγούς λύσατε και δρόμο στα σπίτια σας.
Πίπες δηλαδή. Το μόνο αισιόδοξο ήταν ότι (ανεξαρτήτως της δικής μου παρουσίας) ο αγωνιζόμενος κόσμος της Καισαριανής απείχε επειδικτικά, στέλνοντάς τους όλους στο διάολο. Καμιά τρακοσαριά άτομα μαζεύτηκαν όλα κι όλα (και ίσως να λέω πολλά). Φυσικά απουσίαζε ο όποιου είδους ξερωγώ "αγωνιστικός παλμός". Αυτό έλειπε δα.

Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αλλά εμένα η χτεσινή εκδήλωση με αποκαρδίωσε λόγω του επιπέδου των ομιλιών και των ομιλητών (ενδεικτικά: Δύο ή τρεις φορές όλες κι όλες, αναφέρθηκε η λέξη "εκκλησία", ενώ αντίθετα, δεκάδες φορές καταγγέλθηκε η δράση της "φιλοδασικής εταιρείας", η οποία προφανώς χαλάει τη σούπα, χώρια που δεν φέρνει ψήφους σαν την εκκλησία, ενδεχομένως).

Από την άλλη όμως, η χτεσινή εκδήλωση με ενθουσίασε, τόσο λόγω της συμβολικής παρουσίας των Ελλήνων εθνικών, όσο και λόγω του ότι "οι πλατιές μάζες" γράψανε το όλο θέμα στα παπάρια τους. Αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να μεταφραστεί σε κάτι του στυλ "όταν όντως υπάρξει ανάγκη ή όταν πρόκειται να κάνετε κάτι σοβαρό, θα φροντίσουμε να είμαστε εκεί μόνοι μας και χωρίς πρόσκληση - αλλά μέχρι τότε έχουμε και σοβαρότερες δουλειές".

Έτσι θέλω να το μεταφράζω εγώ, τουλάχιστον.
Πάντα ήμουν αιθεροβάμων.

Τετάρτη, Ιουλίου 18, 2007

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ 90 ΝΥΜΦΩΝ
Από την οδό Διοχάρους περνάω καμιά φορά, όταν πηγαίνω να συναντήσω κάτι φίλους εκεί προς τον άγιο Χαράλαμπο, ή όταν πάμε να το φιλοσοφήσουμε το πράγμα περιπατητικώς μέσα στο άλσος του Συγγρού και στα πέριξ. Ωραίο δρομάκι η οδός Διοχάρους, με μια μεγάλη και φαρδιά νησίδα και με κάμποσες δεκάδες ευμεγέθη δεντρα στη νησίδα, να κρατάνε σκιά στους περαστικούς.

Ε, σιγά-σιγά ξεχάστε τα αυτά!
Αντιγράφω:

ΔΙΟΧΑΡΟΥΣ ΑΡΑΤΕ ΠΥΛΑΣ...
Ο Διοχάρης ήταν κάποιος Αθηναίος της κλασικής περιόδου, με μόνη γνωστή ιδιότητα: του ιδιοκτήτη λουτρών. Σ' αυτά τα λουτρά χρωστά... Διός χάριτι την... υστεροφημία του, επειδή γειτνίαζαν με μία από τις πύλες του άστεως, την οποία και ονοματοδότησαν: Διοχάρους πύλαι· όπως, λόγου χάριν, στη νεότερη Αθήνα συνέβη με τα Χαυτεία, από το καφενείο του Χάφτα στην Αιόλου ή με το Κουκάκη, από το κρεβατάδικο του Κουκάκη στη Συγγρού και άλλα πολλά...
Οι πύλες του Διοχάρη -και τα λουτρά- εντοπίζονται, περίπου, μεταξύ πλατείας Ρηγίλλης και Βουλής· κοντά, πάντως, στις πηγές του Ηριδανού. Εκεί πλάι, ο Δήμος Αθηναίων τοποθέτησε (1884) και την... πρώτη οδό Διοχάρους (σημερινή Βασ. Γεωργίου Β') η οποία αργότερα... μετακινήθηκε (σύνηθες στην Αθήνα!) ανατολικότερα: στα Ιλίσια, πίσω από το Νοσοκομείο Συγγρού. Είναι ο ωραιότερος δρόμος της περιοχής -από τους πιο ωραίους της Αθήνας- με διπλό διάζωμα και ενδιάμεση, φαρδιά, κατάφυτη νησίδα- λαϊκή αγορά τις Παρασκευές...
Αυτόν το δρόμο επέλεξε το ΥΠΕΧΩΔΕ για... πενταώροφο, υπόγειο πάρκινγκ (400 θέσεις, μήκος 200 μέτρων, κοπή άνω των 90 δέντρων!), με ανάδοχο την εταιρεία Metropolitan Athens Park Α.Ε. Που σημαίνει ότι, για τέταρτη φορά στην Ιστορία (η πρώτη ήταν από τον ολετήρα της αρχαίας Αθήνας, Ρωμαίο αυτοκράτορα Σύλλα!)... αίρονται αι Διοχάρους πύλαι. Τώρα, χάριν του... εσωτερικού εισβολέως: του αυτοκινήτου και όσων περί αυτώ -ασφαλώς και επικερδώς- επενδύουν! Προς αποτροπήν, ο Σύλλογος «Ιλισός» και η Επιτροπή Κατοίκων οδού Διοχάρους, καλούν σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, σε, επί τόπου, ολοήμερη διαμαρτυρία, όσους ακόμα ενδιαφέρονται για το... υπόγειο μέλλον αυτής της πόλης. Ποτάμι -παραπόταμος του Ιλισού- ρέει υπό την Διοχάρους...
ΠΕΤΡΟΣ ΜΑΝΤΑΙΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 05/06/2007


Αυτά έγραφε ο Πέτρος Μανταίος στις αρχές Ιουνίου.

Περνώντας από τη Διοχάρους χτες, διαπίστωσα με χαρά ότι τα σχετικά έργα δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Από την άλλη, διαπίστωσα με χαρά, επίσης, ότι οι ενεργοποιημένοι Διοχάρειοι κάτοικοι συνεχίζουν να μαζεύουν υπογραφές και να το παλεύουν το θέμα, ενάντια στη δημιουργία του πιο άχρηστου υπόγειου πάρκινγκ της Αθήνας (η περιοχή είναι γεμάτη ιδιωτικά γκαραζοπάρκινγκ αρκετά χαμηλής πληρότητας), υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους σε μια ανεκτή ποιότητα ζωής.

Δίκιο έχουν, νομίζω!

Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

ΣΤΑ ΟΡΗ ΣΤ' ΑΓΡΙΑ ΒΟΥΝΑ (ξορκισμένοι να 'ναι οι κουφάλες!!!)

Δεν είναι ότι καθυστέρησα να βάλω τη συνέχεια του προηγούμενου θέματος. Δεν καθυστέρησα τυχαία. Μια φωνούλα εντός μου, με προειδοποιούσε για την επερχόμενη καταστροφή. Με προειδοποιούσε ότι αυτά που σκόπευα να περιγράψω, σύντομα θα γίνονταν στάχτη και μπούρμπερη. Όπερ και εγένετο. Όχι ότι έγινε καμιά βιβλική καταστροφή (προς το παρόν τουλάχιστον), αλλά και αυτό που έγινε είναι να σου μαυρίζει την ψυχή...

Όπως ανέφερα στο προηγούμενο ποστ, η εν λόγω περιοχή έχει αρκετά από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός φιλέτου. Εύμορφο πράσινο, εύκολη πρόσβαση, στρατόπεδα που πρόκειται να απομακρυνθούν... Ήδη ο δήμαρχος Βύρωνα (ο γνωστός, αυτός που θέλει να δημιουργήσει ομάδες ρουφιανοπολιτών δημοτών) θέλει να μεταφέρει εκεί το δημαρχείο. Ήδη η εκκλησία θέλει να κάνει εκεί κοντά κάτι εκκλησιαστικά τέρατα.

Βέβαια, αυτά δεν πρόκειται να γίνουν έτσι εύκολα! Θα πρέπει να περάσουν πάνω από το πτώμα της Φιλοδασικής... Και η φιλοδασική δεν αστειεύεται σε τέτοια ζητήματα. Ούτε οι κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι είναι αξιοπρόσεκτα ενεργοί!

Μην τον φοβάστε λοιπόν τον Υμηττό. Δεν κινδυνεύει, όχι άμεσα τουλάχιστον, όχι στο συγκεκριμένο σημείο τουλάχιστον. Αντίθετα, να φοβάστε το λόφο με το Σταυρό (ακριβώς απέναντι, δηλαδή) στον οποίο, όλως περιέργως, "μεταδόθηκε" η φωτιά και έκανε στάχτη και μπούρμπερη την μια πλευρά του, αυτήν όπου συμπτωματικά γειτονεύει με ένα μοναστήρι (του οποίου είναι ιδιοκτησία) και με ένα εκκλησιαστικό οικοτροφείο...
Δεν ξέρω τι σκοπό έχουν, αλλά το ζήτημα είναι προσωπικό: Αποτελεί, χρόνια τώρα, προσωπικό μου χώρο περιπάτου! Δεν θα τους επιτρέψω το παραμικρό!!!

Σε ένδειξη διαμαρτυρίας και πένθους, η συνέχεια του "Στα όρη στ' άγρια βουνά" αναβάλλεται επ' αόριστον.