Υπάρχουν μερικοί φίλοι μου (ποιητές, καλλιτέχνες και γενικώς νεραϊδοπαρμένοι τύποι) που συζητάνε στα σοβαρά το ενδεχόμενο οι πέτρες να έχουν μνήμη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι προαναφερθέντες νεραϊδοπαρμένοι ισχυρίζονται ότι κάποιες φορές, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, οι πέτρες μπορούν να μεταδώσουν αυτή τη μνήμη στους ανθρώπους.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει επιστημονικά η άποψη των νεραϊδοπαρμένων φίλων μου. Ούτε θέλω να μάθω αν ισχύει. Απλά, θα ήθελα, θα ευχόμουν να ισχύει.
Ας αντιγράψω και κάτι από το βιβλίο "Ο Αναδρομάρης" του Δ. Γρ. Καμπούρογλου:
Πως απέθανεν ο Χασές
Την Αθηναϊκήν γλαύκα την κατεπτόησεν ο Ρωμαϊκός αετός και την εξευτέλισεν όταν έγεινε δικέφαλος (ας αφήσωμεν τον Τουρκικόν πελαργόν που δεν την άφηνε να έβγη από την τρύπαν της). Η πόλις της Αθηνάς κατά τους χρόνους της βυζαντινής ακμής είχεν εγκαταλειφθή. Αλλού έσφυζεν τότε το κέντρον του Ελληνισμού, το συγχρόνως και παγκόσμιον.
Ο Στρατηγός του θέματος της Ελλάδος συνήθως απέστελλε κάποιον άνθρωπόν του ως τοπικόν διοικητήν των Αθηνών. Διότι από αυτόν εξηρτώντο οι διάφοροι μικροί δυνάσται (τουρμάρχαι, κριταί, αναγραφείς, λογαριασταί, πράκτορες κλπ).
Ο τοπικός αυτός διοικητίσκος, συνήθως καλός χριστιανός, ήτον ο συνδετικός κρίκος των Αθηνών μετά της μεγάλης μας και τρισενδόξου Αυτοκρατορίας.
Οι κάτοικοι, ταπεινότατοι υπήκοοι, την έμφυτον εις τον άνθρωπον τάσιν προς διαμαρτυρίαν, αντίδρασιν και εξέγερσιν έστω, την εξήντλουν εις την φαγούραν επί των τοπικών μικροζητημάτων.
Υπήρξαν όμως και σημείά τινά πραγματικής λαϊκής εξεγέρσεως.
Μία τοιαύτη εξέγερσις συνέβη κατά το έτος 915.
Διοικητής των Αθηνών ήτο τότε κάποιος ονομαζόμενος Χασές. Κανείς δεν εφρόντισε να βιογραφήση τον άνδρα, διά να φέρη όμως εις θέσιν τους Αθηναίους να του κάμουν ό,τι του έκαμαν, δεν διστάζομεν να δεχθώμεν ότι ήτο βάναυσος, αυθάδης, βίαιος, τυραννικός, εμπαίκτης και περιφρονητής παντός σεβασμού αξίου εν τω τόπω, αισχροκερδής, φαυλόβιος και ποιος ηξεύρει τι άλλο ακόμη.
Μίαν Κυριακήν λοιπόν εις τον Παρθενώνα -εκκλησίαν της Παναγίας τότε- την ώραν που ετελείτο, ως πιστεύεται, η λειτουργία, μόλις ενεφανίσθη ο Χασές, οι Αθηναίοι ήρχισαν, αμερικανικώτατα, να τον λιθοβολούν εντός του ναού, έως ότου τον εφόνευσαν, μέσα μάλιστα εις το Ιερόν όπου κατέφυγεν!
Από την Ακρόπολιν δεν υπήρξεν άνθρωπος -δεν λέγομεν δεν υπάρχει- που να μην αφήρεσε κατά τους αιώνας της δυστυχίας της έστω και ένα τοσοδά μαρμαράκι δι' ενθύμησιν. Αλλά μόνον μαρμαράκι.
Με αυτό θέλομεν να ειπούμεν ότι, επειδή τας πέτρας, τας κοτρώνας, δεν υπήρχε λόγος να τας πάρουν από την Ακρόπολιν, ίσως να σώζεται και σήμερον καμμιά από αυτάς που ετιμώρησαν τον Χασέν.
χαίρετεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε και στην αφεντιά σας! Έλαβες το ηλεκτρονικό μου σημειωματάκι; Είσαι εντός των τειχών; Μήπως βρεθούμε με Αθηνά και Θεοδοσία τις βραδυνές ώρες στη γνωστή περιπατητική μου ρότα; Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχέμ, δηλαδή εάν κάποιος νεραϊδοτέτοιος πάρει μία - μία τις πέτρες της ευρύτερης περιοχής, ενδέχεται να βρει μία που θα του υπαγορεύσει την βιογραφίαν και τον λιθοβολισμόν του Χασέως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλτατε, χτύπησες φλέβα. Έχω ξοδέψει αρκετή σκέψη στο ερώτημα αν μια πέτρα έχει συνείδηση, κι αν έχει, τι είδους συνείδηση μπορεί να είναι αυτή. Κι όχι μόνο μια πέτρα, αλλά ένας τοίχος, μια μπριζόλα ψητή (είχα σκαρώσει νοητικά κι ένα σχετικό διήγημα), ένας πλανήτης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μυγχωρείς αν δεν μπορώ να συντονιστώ στο πνεύμα του ποστ σου.
*φίλτατη eva, θα το κανονίσουμε!!! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή*pølse, ποτέ μην αποκλείεις τίποτα! Διότι ναι μεν οι πέτρες δεν έχουν μιλήσει μέχρι σήμερα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι ενδέχεται να κάνουν αύριο! :-)
*jean-lyc, τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι υπάρχει πιθανότης να έχω χαρακτηριστεί (από το γένος των ψητών μπριζολών) ως μπριζολοκτόνος και μπριζολοφάγος ... :-( Διότι, κάτι τέτοιο μπορεί να τις οδηγήσει να μου κάνουν εμπάργκο... να μην με πλησιάζουν! :-( Και τότε τι θα τρώω??? :-( Αλλά, κατά τα άλλα, εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο να έχουν και αυτές συνείδηση και μνήμη! :-)