YEREBATAN
(...)
Βλέποντας όλα αυτά ο Σίμος, αναρωτιόταν τι σχέση είχαν με όσα εκείνος γνώριζε, όσα είχε ζήσει και είχε διαπράξει. Καμία!

Κι όμως μέσα από την πραγματικότητα, την οποία ο ίδιος έζησε, έβγαιναν αυτά τα δελτία, που του ήταν τόσο ξένα και τόσο απομακρυσμένα από την αλήθεια που είχε βιώσει. Έβλεπε την αιμάτινη κηλίδα με την αντανάκλαση του αγάλματος της Θέμιδας και έφερε στο νου του μια άλλη αντανάκλαση που, απ' τη στιγμή που την αντίκρυσε, συχνά πυκνά διέγειρε την σκέψη του. Στην Ισταμπούλ, κοντά στο τέμενος του Σουλτάν Αχμέτ, δυτικά της Αγίας Σοφίας, υπάρχει μια υπόγεια δεξαμενή του έκτου αιώνα, μια βασιλική κιστέρνα φταγμένη μάλλον από τον Ιουστινιανό. Σήμερα λέγεται Yerebatan Serai. Κατεβαίνοντας δεκάδες σκαλιά, στα δέκα μέτρα βάθος, αποκαλύπτεται ένα θέαμα μοναδικό. Μια τεράστια αίθουσα υποβασταζόμενη από 336 πολυποίκιλους κίονες με τον κορινθιακό ρυθμό να ξεχωρίζει. Σ' αυτό το οικοδόμημα, μια ατραξιόν με φως και ήχο παρουσιάζει ένα θέαμα φαντασμαγορικό. Το είχε επισκεφθεί πριν από χρόνια ο Σίμος το Yerebatan και τώρα ξανασκεφτόταν εκείνο που είχε δει σε μια από τις κολώνες.

Στη βάση της υπάρχει σκαλισμένη μια τεράστια κεφαλή της Μέδουσας. Το παράξενο είναι πως το άγαλμα στο Yerebatan είναι λαξεμένο ανάποδα, μια κεφαλή αντεστραμμένη. Αρχικά φαίνεται ακατανόητο γιατί να υπάρχει αυτή η αντιστροφή. Όταν όμως ο θεατής βρεθεί σε κάποια απόσταση, ανακαλύπτει πως το άγαλμα αντανακλάται στα ακίνητα νερά της δεξαμενής και η αντανάκλασή του παρουσιάζει το είδωλο ορθό. Γιατί τα νερά του Yerebatan είναι το στοιχείο που μαγνητίζει το βλέμμα του επισκέπτη-θεατή. Ο Σίμος σκέφτηκε πως ο αρχιτέκτονας του υδραγωγείου είχε κάνει κάτι εκπληκτικό. Είχε κατασκευάσει μια αντεστραμμένη πραγματικότητα με μόνο στόχο και λόγο αυτή η πραγματικότητα να υπηρετεί το είδωλό της μέσα στα νερά, εκεί που θα παγιδευόταν το βλέμμα. Υποχθόνια τεχνάσματα του αρχιτέκτονα του έκτου αιώνα, που ίσως είχε υποψιαστεί πως και η εποχή του προτιμούσε το φαίνεσθαι από το είναι.

Ίσως πάλι η αντιστροφή να έγινε γιατί ο αρχιτέκτονας ήθελε να υπηρετήσει το μύθο της Μέδουσας, σύμφωνα με τον οποίο το βλέμμα της φέρνει τον τρόμο σε όποιον διασταυρώσει τη ματιά του μαζί της. Μάλιστα όποιος την αντικρύσει μαρμαρώνει. Ο Περσέας, που με τη βοήθεια των θεών ανέλαβε να την αντιμετωπίσει, χρησιμοποίησε ένα τέχνασμα: Προσδιόρισε τη θέση της Γοργούς, κοιτάζοντας την αντανάκλασή της στην επιφάνεια μιας ασπίδας ή, κατά μια άλλη εκδοχή, κοιτάζοντας το είδωλό της μέσα στα νερά. Αποφεύγοντας το απολιθωτικό της βλέμμα, κατόρθωσε να την αποκεφαλίσει με το σπαθί του. Η Μέδουσα εξακολουθεί όμως και ως ασώματος κεφαλή να διατηρεί τις ιδιότητές της. Το βλέμμα του θανάτου διατηρεί την ισχύ του. Γι' αυτό και ο Περσέας σε όλες τις παραστάσεις φέρεται να κρατά το κεφάλι της Μέδουσας προς τους εχθρούς, απολιθώνοντάς τους.

Ακόμη, είναι πιθανό, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός πως τα υλικά με τα οποία φτιάχτηκε το Yerebatan ήταν ευρήματα προγενέστερα, φερμένα από άλλα μέρη κι άλλες εποχές, το κομμάτι με τη Μέδουσα να κατέληξε να συνθέσει εκείνη την αντιστροφή εντελώς τυχαία, επειδή έτσι βόλευε τους τεχνίτες στη στατική της κολώνας και του υπόγειου οικοδομήματος.

Το τηλεοπτικό παραλήρημα εξακολουθούσε να δοκιμάζει τα νεύρα του Σίμου. Τα μονταρισμένα ρεπορτάζ δεν ήταν παρά μια ανασύνθεση αποσπασματικών στοιχείων που, μέσα στην τυχαία ή προμελετημένη αναδιάταξή τους, δημιουργούσαν την εντύπωση μιας άλλης πραγματικότητας. Ο Σίμος συλλογίστηκε πως αν στο Yerebatan τα νερά παγιδεύουν το βλέμμα, σήμερα ο τόπος του παραπλανημένου βλέμματος του θεατή είναι το γυαλί της τηλεόρασης, που αντιστρέφει την πραγματικότητα χωρίς να την παρουσιάζει, γιατί αξία δίνει μόνο στη θεαματική της διάσταση, στο αντεστραμμένο της είδωλο που εμφανίζεται σαν η μοναδική αλήθεια.

Έφερε στη μνήμη του την ίσαλο γραμμή που χώριζε το Yerebatan στα δύο: Απ' τη μια το μάρμαρο και απ' την άλλη η εικόνα του μέσα στα νερά, πραγματική κι αυτή. Την ίσαλο γραμμή που δεν ήταν μόνο το σημείο του διαχωρισμού, αλλά και η περιοχή της συνάντησής τους. Αφού μέσα σε κάθε πλευρά υπήρχε η ρητή συγκατάθεση προς την άλλη. Γι' αυτό κι έμοιαζε να αποτελεί την προέκταση άλλων διαχωριστικών γραμμών στις οποίες ο Σίμος είχε σχοινοβατήσει ανάμεσα στη μέρα και στη νύχτα, στον πολιτισμό και στην αγριότητα, στο ιδιωτικό και στο δημόσιο, στο δίκιο και στο άδικο.
(...)
Αποστρέφοντας το βλέμμα του από το γυαλί της τηλεόρασης, μονολόγησε ψιθυριστά σαν ν' απαντούσε στον τηλεπαρουσιαστή, ίσως και στους θεατές:
"Κρατηθείτε απ' τα σωσίβια της φαινομενικότητας. Απύθμενο το βάθος των πραγμάτων.
Καταδύομαι..."

Πρόκειται για απόσπασμα από το "Yerebatan", το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Μπουκετσίδη (εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, 1998).
Κάτι από 'δω, κάτι από 'κεί, έτυχε να επανέλθει στη μνήμη μου το εν λόγω βιβλίο. Το συνιστώ.

ΘΥΡΑΖΕ ΚΗΡΕΣ!!! ΟΥΚ ΕΝΙ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ!!!


Σύμφωνα με κάποιες απόψεις, τα ανθεστήρια, ήτοι η 11η-13η του μηνός Ανθεστηριώνος, συνέπιπταν με τα τέλη του εν χρήσει μηνός Φεβρουαρίου.
Δεν παίρνω όρκο επ' αυτού.

Η συγκεκριμένη φράση του τίτλου, λεγόταν στην αρχαία Αθήνα την 13η μέρα του μηνός Ανθεστηριώνος (που ήταν και η τελευταία μέρα των Ανθεστηρίων) και σήμαινε κάτι σε στυλ "πίσω στη θέση σας φαντάσματα! Διότι τα ανθεστήρια τέλειωσαν"!
Τη σχέση των φαντασμάτων με τα ανθεστήρια, μπορεί να την εξετάσουμε άλλη φορά. Δεν είναι το σημερινό θέμα. Απλώς να πούμε ότι οι αρχαίοι Αθηναίοι πίστευαν ότι κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, τα φαντάσματα έβγαιναν να κόψουν βόλτες ανάμεσα στους θνητούς.

Έτσι πρέπει να είναι, διότι έκπληκτος βλέπω ότι στις μέρες μας, ήτοι στα τέλη του φετινού Φεβρουαρίου, τα φαντάσματα της γελοιότητας, της ασχετοσύνης και του καραγκιοζισμού, ντυμένα με στολή δημοσιογράφων και άλλων (ω, ναι) έγκυρων προσώπατων, βγήκαν τη φαντασματική τους παγανιά έχοντας βάλει δήθεν στο μάτι την ελευθερία ενός ή δύο μπλογκ, ή έστω την ελευθερία του συνόλου των μπλόγκερς, ενώ στην πραγματικότητα έχουν βάλει στο μάτι το σύνολο της ελευθεριακής αθυροστομίας των Ελλήνων.
Ενός λαού που έχει κατοχυρώσει με πατέντα τη φράση "Γαμώ τα υπουργεία σας"...

Που πάτε ρε δόλια (και άσχετα) φαντάσματα?
Τόσο πολύ σας χαλάει το ότι σας κράζει ο κόσμος στα καφενεία? Έχετε μπει σε καφενείο ορέ? Έχετε καταλάβει τι γνώμη έχει ο κόσμος για σας?
Ε, τι άλλαξε με τα μπλογκς?
Αυτά που σας σούρνουν στα καφενεία, τώρα έχετε την τιμή να σας τα σούρνουν και ηλεκτρονικώ τω τρόπω. Σιγά τα ωά. Σιγά τη διαφορά.

Αν σας πειράζουν αυτά που διαβάζετε ηλεκτρονικώς, θα έπρεπε να κλείσετε και τους καφενέδες, ω! άσχετοι! Διότι, εκεί να δείτε πληροφορίες που διαχέονται σε βάρος σας...

Τόσο πολύ τρέμετε ορέ δημοσιογραφο-φαντασματαίοι το γεγονός ότι επούλεψεν (οριστικώς και προ πολλού) η μονοκρατορία της δικής σας ελεγχόμενης και κατευθυνόμενης πληροφορίας?

Θα βάλουν λέει νομοθετικό πλαίσιο που θα διέπει τη λειτουργία των μπλογκς.
Οκέϋ, ας το βάλουν.
Αλλά να κατανοήσουν πρώτα που ακριβώς θα το βάλουν τελικά. Διότι εγώ κάτι υποψιάζομαι περί του "που θα το βάλουν", τελικά.
(Ίσως στο συρτάρι).

[Ειρήσθω εν παρόδω και προς άρσιν πιθανών παρεξηγήσεων, το επίμαχο μπλογκ -για το οποίο υποτίθεται ότι γίνεται όλο το τζέρτζελο- πάντοτε μου προκαλούσε εμετό. Και ομιλώ για εμετό ίδιας ποσότητας και ποιότητας με εκείνον που μου προκαλεί το σύνολο των τηλεκαναλιών και το σύνολο των εφημερίδων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα ήθελα να στερήσω το δικαίωμα από τον κάθε -λόγου χάριν- αστυνομικό συντάκτη ενός καναλιού, (Πόσες φορές δεν έχουμε όλοι γελάσει με τους αστυνομικούς συντάκτες?) να βγάζει τα σαδιστικά σώψυχά του ή να διασπείρει κατευθυνόμενες πληροφορίες κατ' εντολή της ΓΑΔΑ, ας πούμε.
Ως εκ τούτου, για να είμαι συνεπής, οφείλω να υπερασπιστώ και το αντίστοιχο εμετικό δικαίωμα του επίμαχου μπλογκ].

Και μιας ο λόγος έφερε τον εμετό,
ιδού και δείγμα μιας εμετικά διατυπωθείσης και διατυπωνομένης δικτυακής "δημοσκοπήσεως" :


Την τιμή για την άνωθεν θαυμαστή διατύπωση των δημοσκοπικών ερωτημάτων, την είχε το σάϊτ της εφημερίδας "Ελεύθερος Τύπος" (σιγά μην του βάλω και λινκ) και την εντόπισε το μπλογκ του Χρήστου του Μόρφου (ασφαλώς εδώ βάζω λινκ, μιας και είναι κάτι αξιόλογο).

Μπράβο στην καλή εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" για τον αντικειμενικό τρόπο που θέτει τα ερωτήματα!
Τέτοια ενημέρωση θέλουν. Μπράβο τους που μας δείχνουν τι εννοούν ως πληροφόρηση!

ΑΜΦΙΨΩΜΟΝ Ή ΣΑΝΤΟΥΪΤΣ?

Είναι κάτι μπαγλαμάδες που προσπαθούν νε με πείσουν ότι το σάντουϊτς πρέπει να το λέω αμφίψωμο, ότι το ίντερνετ πρέπει να το λέω διαδίκτυο και ότι το τρένο πρέπει να το λέω σιδηρόδρομο.
Ότι την πρες κόνφερανς πρέπει να τη λέω συνέντευξη τύπου, ότι τα σάϊτς πρέπει να τα λέω ιστότοπους, ότι το κομπιούτερ πρέπει να το λέω υπολογιστή...

Φυσικά, εγώ είμαι Αθηναίος και δε μασάω με κάτι τέτοια. Ναι μεν είμαι γλωσσαμύντωρ, αλλά όχι μέχρι το αμφίψωμον.
Ξέρω ότι οι πρόγονοί μου οι Αθηναίοι, αν είχαν σάντουϊτς, θα τα έλεγαν σάντουϊτς και όχι αμφίψωμα. Οι πρόγονοί μου δεν ήταν μπαγλαμάδες.

Απόδειξη για όσα λέω, το σχετικό απόσπασμα από την "Αθηναίων Πολιτεία" του Ξενοφώντος:



Τι λέει ο Ξενοφών?
Λέει κάτι τέτοιο:
"Οι Αθηναίοι είχανε παρτίδες με τη σάρα και τη μάρα, αλλά δεν σκοτιστήκανε ιδιαίτερα προκειμένου να υπερασπιστούν την ελληνική γλώσσα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι υπόλοιποι Έλληνες κράτησαν ανόθευτη την τοπική ντοπιολαλιά τους, ενώ οι Αθηναίοι μιλούσαν μια περίεργη διάλεκτο, που ήταν ένα κράμα ελληνικών διαλέκτων με μπόλικες βαρβαρικές λέξεις".

Τώρα βέβαια εμείς ξέρουμε ότι ο Ξενοφών δεν τα έλεγε για καλό αυτά. Κάθε άλλο παρά σκόπευε με αυτά τα λόγια να κολακέψει τους Αθηναίους. Να τους θάψει ήθελε.

Ωστόσο παραμένει γεγονός ότι αυτά είπε ο Ξενοφών.
Και λέγοντας αυτά, άθελά του μας έδωσε (ίσως) ένα κλειδί που εξηγεί "γιατί στο διάολο οι Αθηναίοι έγραψαν χρυσές σελίδες ως προς το χειρισμό του λόγου, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες ήταν σκράπες ως προς τον χειρισμό του λόγου".

Προφανώς επειδή οι Αθηναίοι δεν σκάλωναν σε λεπτομέρειες του τύπου να λένε το σάντουϊτς "αμφίψωμον".

Πάντα πίστευα ότι έχω πρακτικούς προγόνους...

ΖΗΤΩ Η ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ (μέρος βήτον)



(Τι είναι η σημαία τούτη ορέ)?
Η δίπλα παρατιθέμενη σημαία, θεωρητικώς δεν έχει καμία σχέση με τους παπαρολόγους της ομάδας έψιλον. Σαν αυτό που λένε στις ταινίες: Πάσα ομοιότης είναι εντελώς τυχαία. Απλά, οι δημιουργοί της έτυχε να έχουν την ίδια εποχή, την ίδια έμπνευση με τους παπαρολόγους εψιλονιανούς. (Συνήθως θέλω να μιλώ με βεβαιότητα. Όπως θα παρατηρήσατε, αυτή τη στιγμή ΔΕΝ μιλώ με βεβαιότητα).
Η δίπλα παρατιθέμενη σημαία έχει δυό έψιλα, τα οποία θεωρητικώς σημαίνουν "Ελλήνων επιστροφή". Την ψάρεψα από εδώ, όπου υπάρχει και η μικρή-πικρή ιστορία της. Την οποία ιστορία της, δεν θέλω να μάθω, διότι φοβάμαι πως θα πικραθώ. Μου αρέσει να πικραίνομαι, με προάγει και με προαγάγει (όπως λέμε προαγωγός) σε καλύτερο άνθρωπο η πίκρα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση προτιμώ να μην πικραθώ. Ήτοι, όχι άλλο έψιλον κάρβουνο.

Συνεχίζουμε με τα περί των έψιλον:
Όταν κάποιος είναι μεγαλομανής αποτυχημένος και ξεφτίλας, έχει μπροστά του δυό δρόμους:
Ο ένας τον οδηγεί στην αλήθεια. Στο ότι πρέπει να αντιμετωπίσει κατάματα την αποτυχία του, να συνειδητοποιήσει τις αιτίες της αποτυχίας και της ξεφτίλας του και να δουλέψει σοβαρά για να την ξεπεράσει. Θα λέγαμε ότι αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος.

Όποιος όμως ακολουθήσει τον άλλο δρόμο, θα βολευτεί με τη σκέψη πως κάποιοι άλλοι είναι υπεύθυνοι για την ξεφτίλα του, κάποιοι μυστηριώδεις συνωμότες, κάποιοι κακοί δαίμονες, κάποια μυστική αδελφότητα που κυβερνά τον κόσμο με σκοπό την ολοκληρωτική καταστροφή.

Σκέφτεται λοιπόν ο μεγαλομανής αποτυχημένος-ξεφτίλας: Πως να αντιμετωπίσω την κακία και μοχθηρία όλων αυτών των σκοτεινών κύκλων? Προφανώς θα πρέπει να διαθέτω εγώ, ακόμα μεγαλύτερη κακία και μοχθηρία από όση διαθέτουν αυτοί, ώστε να τους τσακίσω!
Και καταλήγει να γίνει εχθρός του ανθρώπινου γένους...

Κάπως έτσι ξεκίνησε η φάση με τον Χίτλερ, κάπως έτσι ξεκίνησε και η φάση με τους Έψιλον - από τη μεγαλομανή παράνοια κάποιων εξευτελιστικά αποτυχημένων. Και θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε τους εψιλονόπληκτους ως ένα φύραμα γελοίων. Δεν είναι. Είναι ένα φύραμα επικίνδυνων ανθρώπων. Όποιος κάτσει να ψάξει την ιστορία της ανόδου του ναζισμού, έκπληκτος θα διαπιστώσει ότι η ισχυροποίηση του ναζισμού βάδισε πιασμένη χέρι-χέρι με την ανάπτυξη της πίστεως σε παραψυχολογικο - θρησκευτικο - μεταφυσικο - μυθολογικά φούμαρα. Τα οποία φούμαρα, είχαν εμφανέστατη υλική υποστήριξη από τομείς του κράτους και του κεφαλαίου.
Θα ήταν αδύνατον να απουσιάζει το κεφάλαιο και το κράτος από το πανηγύρι της παράνοιας... Το κεφάλαιο και το κράτος, ανέκαθεν ψάχνουν δουλάκια που να κάνουν τις χοντρές δουλειές έναντι πινακίου φακής...

Μπορεί να τους παίρνουμε στην πλάκα τους Έψιλον (και δικαίως τους παίρνουμε στην πλάκα) αλλά κατά βάθος είναι επικίνδυνοι. Το πόσο επικίνδυνοι είναι, γίνεται αντιληπτό αν αναλογιστούμε ότι ναι μεν οι "Έψιλον" είναι φρούτο ελληνικής παραγωγής, ωστόσο διεθνώς υπάρχουν πολλά αντίστοιχα φρούτα. Στο παρόν ποστ θα κάνουμε ένα διάλειμμα για να επικεντρωθούμε στην (πρώην) γιουγκοσλαβική εκδοχή του εν λόγω παρανοϊκού φρούτου.

Διότι μπορεί εμείς εδώ να έχουμε την ομάδα με το ξενέρωτο όνομα Έψιλον, αλλά οι Σέρβοι αδελφοί μας έχουν (είχαν) μια αντίστοιχη ομάδα με το σέξυ όνομα "Ομάδα 69". 69!!! Καύλα!!!

Τον Ιανουάριο του 2000, στη Σερβία γινόταν της πουτάνας. Μέσα στο χαλασμό, κάποιες σέρβικες εφημερίδες δημοσιοποίησαν την πληροφορία ότι από τις αρχές της δεκαετίας του '90, ο γιουγκοσλαβικός στρατός είχε ιδρύσει την "ομάδα 69". Η ομάδα αυτή απαρτιζόταν από διαφόρων ειδών παπατζήδες: Καυλωμένους στρατιωτικούς, καραγκιόζηδες πολιτικούς, προφήτες, αστρολόγους, παπάδες, παραψυχολόγους, γιόγκι, και εν γένει αντίπαλους της νέας τάξης.
(Δεν θα ήταν αυθαίρετος ο παραλληλισμός της ομάδας 69 με την -χρονολογικώς προηγηθείσα- δράση του καθηγητού Πρόκου εις τα καθ' ημάς -προκαταρκτικά για τον Πρόκο, εδώ, σε ένα κείμενο που θέλει υπομονή).

Μάλιστα, ένας αρθρογράφος του περιοδικού Zona Sumraka (η ζώνη του λυκόφωτος), "ομολόγησε" ότι από το 1993 συνεργαζόταν με την ομάδα 69 (αλλά και εις τα καθ' ημάς, έχουμε 2-3 ανάλογες περιπτώσεις αρθρογράφων αντίστοιχης παραδοχής -οι ακούοντες ας εννοούν).
Σύμφωνα με τον εν λόγω αρθρογράφο, η ομάδα 69 συνδύαζε την παραψυχολογία με τις εφευρέσεις του (οπωσδήποτε θανόντος το 1940 στην Αμέρικα γιουγκοσλάβου παπατζή-μπατίρη) Νίκολας Τέσλα, όλα αυτά σε ένα ζόρικο πρότζεκτ που είχε τον κωδικό "Σέρβικος καθρέφτης" (Serbian mirror). Ο στόχος του πρότζεκτ "Σέρβικος καθρέφτης" ήταν διπλός:
Αφενός να προωθήσει την ειρήνη και τη διεθνή συμπάθεια προς τη Σερβία, αφετέρου να εξοντώσει τους ηγέτες-εχθρούς της Σερβίας.

Και κάπου εδώ αρχίζει η παράθεση των παπαρολογικών επιτευγμάτων της ομάδας 69: Μέσω παραψυχολογικών παπαρολογιών, κατάφερε να εξοντώσει τον Μιτεράν, τον Τουργκούτ Οζάλ, τον Γιτζακ Ράμπιν, ενώ με τον Κλίντον δεν τα κατάφερε απόλυτα, τον έκανε όμως να σπάσει το πόδι του... (Αν δεν με πιστεύετε, ρίχτε μια προσεκτική και αναλυτική ματιά εδώ: http://www.yorku.ca/soi/Vol_1/_HTML/Pavlovic.html)
(θυμηθείτε το κείμενο του απολώνιου)

Κάτι τέτοιες παπαριές κυκλοφορούσαν ως δημοσιεύματα και φήμες τον Ιανουάριο του 2000 στο Βελιγράδι.
Οι αξιοπρεπείς δημοσιογράφοι, είπαν να βάλουν ένα τέλος σε όλη αυτή την παπαρολογία, ρωτώντας τον Σβέτοτσαρ Ράντιτσιτς (εκπρόσωπο τύπου του υπουργείου άμυνας) αν ισχύει όλη αυτή η παπαρολογία. Προς μεγάλη τους έκπληξη, ο εκπρόσωπος τύπου, επιβεβαίωσε την ύπαρξη της ομάδας 69 και την ένταξή της στο πλαίσιο ενός πολυμέτωπου αγώνα "ενάντια στη νέα τάξη".

Ήτοι, το σέρβικο κράτος και το σέρβικο κεφάλαιο δήλωσαν επίσημα πίστη και υποταγή προς τους παπαρολόγους της ομάδας 69. Βαδίζουν χεράκι-χεράκι μαζί τους.

Βέβαια η κατάληξη είναι γνωστή:
Παρ' όλη την υποταγή στους αεριτζήδες, η Σερβία δεν την έβγαλε καθαρή. Για την ακρίβεια, η Σερβία την ήπιε. Απλώς έχασε.
Όπως -και εις τα καθ' ημάς- παρ' όλη την υποταγή του ΓΕΣ στον καθηγητή Πρόκο, η Κύπρος δεν την έβγαλε καθαρή. Η χούντα, επίσης δεν την έβγαλε καθαρή.

Φαίνεται πως η παπαρολογία είναι ανίσχυρη να φέρει την ευνοϊκή λύση σε πόλεμο. Φαίνεται πως στον πόλεμο τον λόγο τον έχει ο Άρης, ο οποίος δεν πολυχωνεύει τον υπερβατικό διαλογισμό. Προτιμάει ξερωγώ τα μπράτσα και τα οπλικά συστήματα και τον πατριωτισμό. Αλλά και η Αθηνά, αν και πιο ιντελλεκτουέλ, δεν δίνει τη νίκη στους φλούφληδες παπαρολόγους... Κι αυτή τα μπράτσα και τα οπλικά συστήματα προτιμάει, μαζί με τον πατριωτισμό.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει, που λέγανε και κάποιοι...
(Αβίαστα βγαίνει το ηθικό δίδαγμα ότι με κλανιές δεν βάφονται αυγά. Περί του τι είναι κλανιές και τι είναι αυγά ως προς τα καθ' ημάς, μπορεί ο αναγνώστης να ψάξει τον πόλεμο του 1897. Διότι ήτο ευγενώς κινούμενος ο πόλεμος του 1897 -ευγενέστερα κίνητρα δεν θα μπορούσε να υπάρξουν, ακόμα και οι απόλυτοι ειρηνιστές στέκονται σκεπτικοί μπροστά σε αυτόν τον πόλεμο- αλλά τον ήπιαμε τελικά...
Κάποια στιγμή πρέπει να γράψω κάτι για το 1897...)

Παλιά, είχε γυριστεί μια ταινία με τίτλο "Ένας ήρως με παντούφλες" με τον αξέχαστο Λογοθετίδη. Να την δείτε! Είναι διδακτικότατη, ειδικά όσον αφορά τον τομέα των σχέσεων μεταξύ κράτους, κεφαλαίου και παπαρολόγων-αεριτζήδων. Είναι η απόλυτη καταγγελία της πατριδοκαπηλείας. Βέβαια η ταινία έχει να κάνει με έναν αδριάντα. Δεν έχει να κάνει με μίζες για ανάπτυξη οπλικών συστημάτων (τα οποία οπλικά συστήματα ουδείς είδε). Αλλά έχει να κάνει με μίζες. Αυτό είναι γκαραντί.

Ευτυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε σχέσεις συναλλαγής ανάμεσα στο κεφάλαιο, το κράτος και την "ομάδα έψιλον". Στην Ελλάδα, το κράτος ουδέποτε χρηματοδότησε τους παπαρολόγους έψιλον.

Κλείνω αυτή τη δημοσίευση με την προειδοποίηση ότι επίκειται η ενθάδε παράθεσις του τραγουδιού του Χάρρυ Κλυνν "Έφεξεν η ανατολή". Συνιστώ να το ακούσετε! Πρόκειται για διασκευασμένο δημώδες άσμα, που αναφέρεται στον πάνσοφο τέως υφυπουργό εθνικής αμύνης Γεώργιο Πέτσο. Δεν παίρνω την ευθύνη για το τραγούδι. Δεν θέλω την ευθύνη. Δεν το έγραψα εγώ. Ο Χάρρυ Κλυνν το έγραψε. Σε αυτόν να γίνουν αι μηνύσεις. Βέβαια το τραγούδι αναφέρεται στην περίοδο Κοσκωτά, αλλά κάπου στο βάθος του μυαλού μου κάτι θυμάμαι σχετικό με τον μακαρίτη Γκιόλβα.

Εννοώ εκείνο εκεί τον Γκιόλβα, για τον οποίο η Ντορέττα Πέππα (αξιολογοτάτη συγγραφεύς και ιέρεια) συνέγραψε ένα πόνημα με τίτλο του στυλ "Έλλην-Εφευρέτης-Εξκάλιμπερ". Τρία έψιλον σα να λέμε... (Οι πιο ψαγμένοι ιστορικώς, θα έχουν εντοπίσει την ναζιστική οργάνωση ΕΕΕ κάπου στο μεσοπόλεμο... Ένα έχω να τους είπω: Είστε καχύποπτοι!!!)

Τώρα που κολλάει ο Γκιόλβας? Τα έχω θολά μέσα στο μυαλό μου: Ίσως ο Χάρρυ Κλυνν, ως υφυπουργός Αμύνης να χρηματοδότησε τον Γκιόλβα. Ίσως ο Πέτσος να χρηματοδότησε τον Χάρρυ Κλυνν. Ίσως ο Γκιόλβας να χρηματοδότησε εμένα, βάσει του σεναρίου της ταινίας "ένας ήρως με παντούφλες" που λέγαμε... Δεν θυμάμαι και δεν θέλω να ξέρω. Ίσως να ήταν τόσο παράλογη και αναιτιολόγητη η χρηματοδότηση του Γκιόλβα, ώστε να τον χρηματοδότησα μόνο για να πάρω μίζα... Δεν θυμάμαι. Μπορεί να φταίει και το κύκλωμα του καθηγητού Πρόκου, άλλωστε... Ίσως γι' αυτό να χρηματοδοτήθηκε ο Γκιόλβας... Μπορεί να φταίει ακόμα και ο Λιαντίνης. Ποιός είμαι εγώ που θα κρίνω τον Λιαντίνη? Δεν θυμάμαι άλλωστε... Είπαμε, δεν θυμάμαι!

Θα θυμηθώ και θα επανέλθω (εν καιρώ) με το ΖΗΤΩ Η ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ (μέρος γαμόν).

ΖΗΤΩ Η ΟΜΑΔΑ ΕΨΙΛΟΝ!!!


Ναι φίλε αναγνώστη! Απέχουμε μόλις τέτταρα χρονάκια από το 2012, απέχουμε μόλις 5 χρονάκια από το 2013, απέχουμε μόλις 3 χρονάκια από το 2011. Η ώρα της απολυτρώσεως πλησιάζει! Πλησιάζει η ώρα των Έψιλον!
Ναι, φίλε αναγνώστη! Εδώ και 4 χρονάκια, "Πλήρης αναρχία επικρατεί στις Η.Π.Α και έχει ξεσπάσει ένα απίστευτο οικονομικό κραχ,μεγαλύτερο απ’αυτό του 1929". Γκαραντί!
Ναι, φίλε αναγνώστη! Εδώ και 6 χρονάκια, "η Καλιφόρνια φαίνεται σαν σεληνιακό τοπίο εξαιτίας των πυρκαγιών, ενώ στην Αγγλία έχουν συμβεί τρομακτικά γεγονότα, όπως καταβυθίσεις". Γκαραντί!
Ναι, φίλε αναγνώστη! Εδώ και 8 χρονάκια, έχουν ενεργοποιηθεί "όλα τα τελετουργικά ρεύματα της Αλάσκας,με αποτέλεσμα οι Η.Π.Α. να μην μπορούν να ελέγξουν το Βορρά". Παράλληλα, εδώ και 8 χρονάκια "το μίσος μεταξύ των Βόρειων και των Νότιων Αμερικανών έχει φτάσει στο απροχώρητο". Γκαραντί!

Και να ήταν μόνο αυτά φίλε αναγνώστη...
Εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία, στο ελληνόφωνο ίντερνετ κυκλοφορεί ένα εξαίσιο κείμενο με την υπογραφή "Apollonios". Όλες οι παραπάνω αποκλειστικές πληροφορίες υπάρχουν σε αυτό το μνημειώδες κείμενο (ως προβλέψεις). Μπορεί κάποιος να το βρει κάνοντας κλικ εδωνανά αλλά υπάρχει και αλλού, και αλλού, και αλλού...

Τώρα βέβαια, ένα ζήτημα είναι για ποιό λόγο δεν το αποσύρουν από την κυκλοφορία... Τι να σου πω, φίλε αναγνώστη... Άβυσσος η ψυχή των εψιλονιανών... Ίσως να το θεωρούν τόσο μνημειώδες, όσο μνημειώδες το θεωρώ εγώ.

Διότι εγώ, φίλε αναγνώστη, το συγκεκριμένο κείμενο το θεωρώ μνημείο μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας: εκείνης εκεί της νοοτροπίας που έβαλε το ΛΑΟΣ στη βουλή.
Διότι ναι μεν το συγκεκριμένο κείμενο (και χιλιάδες άλλα κείμενα ανάλογης "λογικής") εκινούντο στο επίπεδο της καθαρής και ανόθευτης παπαρολογίας, ναι μεν τα εν λόγω κείμενα σκορπούσαν αβίαστα το γέλιο εις τους στοιχειωδώς σκεπτόμενους, ωστόσο τα εν λόγω παπαρολογικά κείμενα κατάφεραν να αποδειχτούν αποτελεσματικότατα προπαγανδιστικά όπλα, επηρεάζοντας τη σκέψη αρκετών ευηθών συμπατριωτών μας και δημιουργώντας πολιτικοκοινωνικό ρεύμα σκέψεως (ή μάλλον "κάτι-σαν-σκέψεως").

Ασφαλώς όμως, το κακό (για αυτούς) ή ίσως το καλό (για εμάς) είναι η ύπαρξη της εξής αιωνίου αλήθειας: "η παπαρολογική προπαγάνδα, μόνο φαινόμενα φούσκας μπορεί να δημιουργήσει. Και όλαι αι φούσκαι σύντομα ξεφουσκώνουν".

Μόνο που συχνά ξεφουσκώνουν με συνέπειες οδυνηρές για όλους, όπως θα δούμε στην επόμενη δημοσίευση.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΣΥΜΒΟΛΟ

Τα άκουγα να κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, ε, κάποιος θα βρισκόταν να τα μαζέψει υπεύθυνα και ωραία, ώστε να υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένα, εν είδει μνημείου. Διότι δεν μιλάμε για τον οποιονδήποτε. Μιλάμε για τον Μάκη!

Ο Μάκης ξέρει ποιος δημιούργησε το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Ο Μάκης έχει βιντεοσκοπήσει πραγματικό πέναλτυ του Ολυμπιακού
Οταν ο Αρχιμηδης φωναξε ''ευρηκα'' πεταχτηκε ο Μακης και του ειπε "αργησες"!!!
O Μακης νεκροφίλησε τον Χαϊλάντερ
Ο Μάκης ξέρει που πάει ο Καραμήτρος
Ο Μάκης ξέρει γιατί κλάνει το γατί
Μάκης ξέρει για ποιον χτυπά η καμπάνα
Ο Σωκράτης ήπιε κώνειο γιατί θα τον έβγαζε ο Μάκης
Κύριε Μάκη έχω τις IP ολονών εδώ μέσα! Θα με καλέσετε στην εκπομπή σας;
Ο Πελλοπονησιακός Πόλεμος ξέσπασε όταν ο Μάκης αποκάλυψε ότι ο Αλκιβιάδης ήταν γκέι
Ο Μάκης έχει DVD με τον Οδυσσέα να μπαίνει στο Δούρειο Ίππο.

Αυτά και άλλα πολλά (αενάως εμπλουτιζόμενα) στο φοβερό και τρομερό http://www.makisfacts.com

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

ΧΑΙΡΕΤΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ

Υποστηρίζεται από μερικούς η άποψη ότι ο κύριος Μπίμπισης ήταν γόνος καλής οικογενείας. Το σίγουρο είναι ότι ο κύριος Μπίμπισης, αν ζούσε σήμερα, θα εθεωρείτο οικολόγος και φίλος του δάσους, φανατικός υποστηρικτής των δένδρων και των αναδασώσεων κατά τις ελεύθερες ώρες του. Η λαϊκή παράδοση θεωρούσε δεδομένο ότι ο Μπίμπισης ήταν εκείνος που φύτεψε και φρόντισε την περίφημη ιτιά στην Καλοπούλα της Καισαριανής.

Πάντως, για την επίσημη ιστορία ο Μπίμπισης ήταν απλώς ένας αρχιληστής του 19ου αιώνα, με δράση στην περιοχή πέριξ των Αθηνών. Ως εκ τούτου, κάποια στιγμή η εξουσία τον μπουζούριασε και τον φυλάκισε στο Μεντρεσέ. Οικολόγος και φιλόδενδρος (έως και νυμφόληπτος) όπως ήταν ο Μπίμπισης, δεν έχασε χρόνο: Στην αυλή της φυλακής του Μεντρεσέ φύτεψε και φρόντισε ένα πλατάνι. Και το φρόντισε τόσο καλά, ώστε με το πέρασμα των χρόνων το πλατάνι μεγάλωσε, και μεγάλωσε, και μεγάλωσε, μέχρι που έγινε ένα από τα ουρανομήκη underground σύμβολα της πόλης των Αθηνών: Ο πλάτανος του Μπίμπιση στο Μεντρεσέ.

Ο Μενδρεσές (δηλαδή το μουσουλμανικό Ιεροσπουδαστήριο) χτίστηκε το 1721 δίπλα-απέναντι από το ωρολόγιο του Κυρρήστου, (τους αέρηδες που λένε) στα όρια της ρωμαϊκής αγοράς των Αθηνών. Σήμερα, από το κτίριο του Μεντρεσέ σώζεται μονάχα η είσοδος, στο υπέρθυρο της οποίας, ο μυημένος θα μπορούσε να διαβάσει τα εξής:
"Ο πάνσοφος θεός, αποφάσισε ότι τα παιδιά αυτής εδώ της πόλης πρέπει να έχουν πλούσια μόρφωση. Γι'αυτό έβαλε στην καρδιά του Μεχμέτ Φαχρή την επιθυμία να ιδρύσει Ιεροδιδασκαλείο στο κέντρο της πόλης, ώστε σε αυτό το Ιεροδιδασκαλείο να μορφώνονται τα τέκνα του Προφήτη, λαμβάνοντας καλή ανατροφή και ζώντας μέσα σε αδελφική αγάπη, σαν να βρίσκονται στον παράδεισο".

Αυτές ήταν οι προθέσεις των Τούρκων όταν έχτιζαν το Μεντρεσέ. Βέβαια το πράγμα πήρε άλλη τροπή όταν, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο Όθωνας έκανε πρωτεύουσα την Αθήνα. Όπως κάθε καλός βασιλιάς, το πρώτο πράγμα που αναζήτησε ο Όθων στην Αθήνα, ήταν να βρει μια ιδεώδη φυλακή για να μπουζουριάζει κόσμο, ιδιαίτερα τους αντιπάλους του. Προτίμησε τον Μεντρεσέ.

Όταν στη δεκαετία του 60-70 ο Σπύρος Ζαγοραίος τραγούδησε το "ε ντελα μαγκιέν ντε Βοτανίκ", πρόσφερε μεγάλη υπηρεσία στο λαϊκό τραγούδι, διατηρώντας στην μνήμη του λαού τη μουσική και τους στίχους από μια ιδεώδη βαριά ζεϊμπεκιά: Μέσα από τους ιδιορρύθμως παραλλαγμένους στίχους του τραγουδιού που είπε ο Ζαγοραίος, υπέβοσκε η πρωτότυπη μορφή του τραγουδιού "Ένας μάγκας στο βοτανικό" (υποτίθεται ότι συνθέτης του τραγουδιού είναι ο Περιστέρης και στιχουργός ο Βασιλειάδης), στο ρεφρέν του οποίου κυριαρχεί η αναφορά στο Μεντρεσέ:

"Τη φουμάρει
μαστουριάζει
και μπαφιάζει πάντα βερεσέ
γιατί πήρε σύνταξη από το Μεντρεσέ"

Μέσα από αυτούς τους στίχους, γίνεται για άλλη μια φορά φανερή η ειρωνεία της ζωής:
Ο Μενδρεσές ιδρύθηκε (όπως λέει και το όνομά του), ως Ιεροσπουδαστήριο. Οι απόφοιτοι του Μεντρεσέ, λογικό ήταν -λόγω της μορφώσεώς των- να έχουν ιδιαίτερο κύρος στην μουσουλμανοκρατούμενη Αθήνα.
Αργότερα, όταν ο Μεντρεσές μετετράπη σε φυλακή της χριστιανοκρατούμενης Αθήνας, οι "απόφοιτοι" του Μεντρεσέ συνέχισαν να απολαμβάνουν ιδιαίτερης τιμής και κύρους, όπως δείχνουν τα λόγια του παραπάνω τραγουδιού. Διότι ναι μεν όταν αποφυλακιζόντουσαν δεν εδικαιούντο τιμητικής ισοβίου δωρεάν σιτίσεως στο Πρυτανείο (αυτό δα μας έλειπε), ωστόσο φαίνεται πως στα μάτια κάποιων, είχαν εξασφαλισμένο το δικαίωμα να "μαστουριάζουν και να μπαφιάζουν βερεσέ", τιμητικώς, ως απόφοιτοι του Μενδρεσέ...
Πράγμα που δεν συνέβαινε τυχαία.

Φαντάσου, αναγνώστη, να περπατάς στο δάσος και να δεις λίγο μπροστά σου κάποιον ο οποίος μιλάει στα δένδρα: Κάποιον που καλημερίζει μια ιτιά, κάποιον που λέει "μπαγασάκο ομόρφυνες" σε έναν πλάτανο, κάποιον που πιάνει ψιλοκουβεντούλα με ένα πεύκο, κάποιον που εξομολογείται τον πόνο του σε μια κουτσουπιά... Ένα τέτοιο άτομο, οι περισσότεροι θα το πουν βαρεμένο, και όσοι είναι ακόμα περισσότερο βαρεμένοι απ' αυτόν, θα πουν πως ένα τέτοιο άτομο είναι μύστης που έχει γίνει ένα με τη φύση. Εγώ θα τον έλεγα νεραϊδοπαρμένο.

Ο Μπίμπισης που λέγαμε στην αρχή, δεν ξέρω αν είχε γίνει ένα με τη φύση. Δεν ξέρω αν ήταν βαρεμένος. Το σίγουρο είναι πως αγαπούσε τα δένδρα. Σίγουρο είναι επίσης πως ήταν αρχιληστής. Ο οποίος (όπως ήδη είπαμε) φυλακίστηκε στον Μεντρεσέ, και ο οποίος στην αυλή του Μεντρεσέ έκατσε και φύτεψε έναν πλάτανο. Ο οποίος πλάτανος μεγάλωσε τόσο, ώστε έγινε ένα από τα underground σύμβολα της Αθήνας των παλιών καιρών.

Σε αυτόν ακριβώς τον πλάτανο αναφέρεται η φράση "χαιρέτα μου τον πλάτανο". Η φράση ανήκει στην αργκό μιας παλιότερης εποχής και ήταν κατανοητή αρχικά μόνο από έναν στενό κύκλο ανθρώπων: Ήταν κατανοητή μόνο από τους ανθρώπους εκείνους που είχαν την εμπειρία να ζήσουν (ή -με βάση τον τρόπο ζωής τους- ήταν εξαιρετικά πιθανό στο μέλλον να ζήσουν) κάμποσο καιρό κοντά στον πλάτανο του Μπίμπιση, μέσα στο Μεντρεσέ.
Θεωρητικά, η φράση "χαιρέτα μου τον πλάτανο" σήμαινε γι'αυτούς κάτι σε στυλ "σε βλέπω να καταλήγεις εκεί όπου ήμουν εγώ... στη φυλακή".
Σήμαινε όμως μόνο αυτό, ή μήπως είχε και βαθύτερο νόημα?

Επί αιώνες, οι κάπως μορφωμένοι παπούδες διηγιόντουσαν στα εγγονάκια τους -πέρα από παραμυθάκια με μάγισσες και δράκους- ιστορίες και μύθους του Αισώπου. Νομίζω πως αυτό έχει σταματήσει τώρα τελευταία. Σίγουρα όμως, οι μύθοι του Αισώπου ήταν πολύ δημοφιλείς μέχρι μερικές δεκαετίες πριν. Σίγουρο είναι πάντως το ότι ακόμα και οι άνθρωποι του υποκόσμου (κάποιας παρωχημένης εποχής) μεγάλωσαν με τους μύθους του Αισώπου.

Στους κύκλους των παρανόμων και των ανθρώπων του υποκόσμου, υπάρχουν -πάντοτε υπήρχαν- μερικές λέξεις που εν είδει κώδικού χρησιμοποιούνται πολύ συχνά. Αδικαιολόγητα συχνά. Οι πιο γνωστές είναι η "μπέσα" και το "φιλότιμο".
Μια άλλη από τις λέξεις αυτές, είναι η "αχαριστία".

Οι ληστές του 19ου αιώνα, αναμενόμενο ήταν να αντιμετωπιστούν με σκληρότητα από το κράτος, χαρακτηριζόμενοι με όρους όπως "αιμοβόρα κτήνη". Περιέργως όμως, είναι γνωστή η ευρύτατη κυκλοφορία δεκάδων μυθιστορημάτων και διηγημάτων, συνήθως λαϊκού περιεχομένου, στα οποία εκθειαζόταν η ζωή, η δράση, η ευγένεια της ψυχής και εν γένει η προσωπικότητα των -κατά τα άλλα απεχθών και παράνομων- ληστών. Οι περισσότερο εκθειασθέντες ληστές υπήρξαν ο Γιαγκούλας και ο Νταβέλης, οι οποίοι μέσω των λαϊκών αναγνωσμάτων γνώρισαν στιγμές δόξας και διασημότητας εφάμιλλης των σταρ του Χόλιγουντ. Όμως και οι υπόλοιποι ληστές, αν και υπήρξαν λιγότερο διάσημοι, έχαιραν ιδιαίτερης εκτιμήσεως, θεωρούμενοι φιλάνθρωποι, αγαθοεργείς, κάτι σαν Ρομπέν των Δασών. Κάτι σαν ευεργέτες του απλού λαού.
Μια τέτοια περίπτωση ληστού ήταν και ο Μπίμπισης. Μόνο που αυτός, ως αναδασωτής που ήταν, αποτελούσε την πεμπτουσία του όρου "Ρομπέν των Δασών".

Σε έναν από τους δημοφιλέστερους μύθους του Αισώπου, δυο ταξιδιώτες περιπατητές περπατούσαν μέσα στο καυτό καταμεσήμερο. Ξαφνικά, βλέπουν εκεί κοντά έναν πλάτανο. Τη χώνονται κάτω από τον πλάτανο και απολαμβάνουν τη σκιά και τη δροσιά του. Ξαφνικά, λέει ο ένας στον άλλο: "Ρε συ, έχεις σκεφτεί πόσο άχρηστα δέντρα είναι τα πλατάνια? Ενώ είναι τεράστια σε μέγεθος, δεν παράγουν ούτε έναν καρπό άξιο λόγου!"
Τους άκουσε το πλατάνι και πήρε ανάποδες, τόσο πολύ ώστε με ανθρώπινη φωνή τους είπε: "Ου να μου χαθείτε αχάριστοι καραγκιόζηδες! Την ίδια ώρα που απολαμβάνετε τη σκιά μου, με κατηγορείτε πως είμαι άχρηστο. Η χρησιμότητά μου προς εσάς είναι η ίδια μου η σκιά, ω αχάριστοι καραγκιόζηδες"...

Το νόημα του μύθου, θέλει να πει ότι οι ευεργετηθέντες και οι ευεργετούμενοι, είναι πιθανό να σε βρίσουν, ακόμα και την ίδια τη στιγμή που τους ευεργετείς.

Οι underground πρόγονοί μας που λάνσαραν τη φράση "χαιρέτα μου τον πλάτανο", έχοντας πιθανότατα μεγαλώσει με τους μύθους του Αισώπου, ίσως να είχαν και αυτή την ιστορία υπόψη τους, δίνοντάς της τη διάσταση ότι όσοι βρίσκονται στη φυλακή, βρίσκονται εξαιτίας της "αχαριστίας". Και η αχαριστία είναι πικρό πράμα, την πίκρα του οποίου πρώτος γνώρισε ο πλάτανος του Αισώπου... Ίσως να μην χαιρετούσαν τον πλάτανο μόνο με τη μεταφορική έννοια, ίσως να τον χαιρετούσαν κυριολεκτικά. Ίσως να τον ένιωθαν σαν αδερφό τους.
(Ίσως και ο λαϊκός ήρωας-ληστής Μπίμπισης, ίσως λέω, ακριβώς γι'αυτό το λόγο δεν φύτεψε στην αυλή του Μεντρεσέ εληά ή ξερωγώ πεύκο, αλλά φύτεψε πλατάνι: Για να θυμίζει την αχαριστία και το εξ αυτής φαρμάκι)

Όπως λέει και το προ-προ-προρεμπέτικο (που γράφτηκε όταν ακόμα δεν υπήρχαν ρεμπέτικα ή δε λεγόντουσαν ρεμπέτικα)
Στου Μεντρεσέ τον πλάτανο πουλί δεν πάει να κάτσει
πόχει ξερά τα φύλλα του, στη ρίζα του φαρμάτσι*...

*Στη γνήσια αθηναϊκή διάλεκτο, υπάρχει πρόβλημα με τις καταληκτικές συλλαβές -κη, -κι, κλπ. Ναι μεν γράφονται όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά προφέρονται ως -τσι. Εξ ου και το φαρμάκι γίνεται "φαρμάτσι", εξ ου και η εκκλησία του Καρύκη έγινε Άγιος Γεώργιος Καρύτση.
Και βέβαια, ο πλάτανος του Μεντρεσέ, μόνο ξερά φύλλα δεν είχε... Αλλά ποιητική αδεία, τον ξέρανε ο ποιητής...