ΟΤΑΝ...
Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.
Πάλι σας δίνω όραμα.
("Όταν". Από το "Κατά Σαδδουκαίων").
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης
(
Atom
)
Αδερφέ καταπληκτικό,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και ομολογώ ότι δεν τον ήξερα τον Μιχάλη Κατσαρό,κρατώ αυτό το όραμα για ΟΤΑΝ θα έρθει η κατάλληλη στιγμή
ή ως τροφή του μυαλού,γιατί δεν μπορεί κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα.
Tha prepe na swpasete,oristika.
ΑπάντησηΔιαγραφήSiginitiko pantws,omologoumenws siginitiko.
Να 'σαι καλα εοφουκέρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποια επιμνημόσυνη τελετή, ίσως μεταβιβάσω στον ποιητή την καλή σου κριτική.