ΜΥΡΩΜΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Υπάρχει λοιπόν ένα ποίημα του οποίου η ύπαρξις μόλις σήμερα υπέπεσε στην αντίληψή μου.
Μάλιστα, από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στο ελληνόγραφο διαδίκτυο, σχημάτισα την εντύπωση ότι το εν λόγω ποίημα (σχεδόν κυριολεκτικά) έχει πλημμυρίσει το ελληνόγραφο διαδίκτυο, σχεδόν μόνο στο δικό μου μπλογκ δεν υπάρχει δημοσιευμένο.
(Πράγμα περίεργον, βέβαια).

Το ποίημα έχει τίτλο "Μυρωμένοι στίχοι" και υποτίθεται πως γράφτηκε από τον Γεώργιο Σουρή.
Τώρα βέβαια εγώ που έριξα μια πρόχειρη βουτιά στα Άπαντα του Σουρή, κάθε άλλο παρά κατάφερα να το εντοπίσω σε έντυπη μορφή.
Πέρα από το ενδεχόμενο να μην έψαξα προσεκτικά, υπάρχει και η εξήγηση ότι συνέβη το εξής:

Οι "Μυρωμένοι Στίχοι" δεν δημοσιεύτηκαν το καιρό του Σουρή, γιά ενόητους λόγους του λεξιλογίου τους. Κυκλοφορούσαν μόνο χειρόγραφα, αντεγραμμένα το ένα από το άλλο. Αργότερα άρχισαν δειλά να εμφανίζονται δημοσιεύματα εδώ κι'εκεί. Αυτο δεν θα πεί πως το ποίημα δεν έχει τη θέση του ανάμεσα στα άλλα αριστουργήματα του Γ. Σουρή.

Δεν ξέρω βρε αναγνώστη μου αν μου φαίνεται πειστική η εξήγηση.
Ωστόσο, το ποίημα, όντας ιδιαίτερα εύχαρες και παιχνιδιάρικο και κατά κυριολεξία ταιριαστό με το πνεύμα της εποχής μας, δεν θα μπορούσε παρά να αναδημοσιευθεί και εδώ!


Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά κι ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ' τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ' τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν' αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ' το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!