Αισχύλου Πέρσες στο Χαλάνδρι

μέμνησθ᾽ Ἀθηνῶν Ἑλλάδος τε, μηδέ τις

ὑπερφρονήσας τὸν παρόντα δαίμονα    

ἄλλων ἐρασθεὶς ὄλβον ἐκχέῃ μέγαν.

Αισχύλος, καλέ μου αναγνώστη. Αισχύλου Πέρσαι. 

Υπό μία έννοια, τα λες και προφητικά για τον ελληνισμό τα λόγια του, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Άλλο είναι το θέμα μας και εγώ την αμαρτία μου θα την πω: 

Πηγαίνοντας χτες το βράδυ στο θεατράκι της ρεματιάς στο Χαλάνδρι για να δούμε τους Πέρσες του Αισχύλου, βάδιζα απλώς με τις μίνιμουμ προσδοκίες ή απαιτήσεις. 

Φαίνεται πως είχα παρεξηγήσει το ότι αυτός που θα ανέβαζε τους Πέρσες του Αισχύλου ήταν το ΘΕ.Α.Μ.Α (Θέατρο Ατόμων Με Αναπηρία). Φαίνεται πως έκανα συνειρμούς του στυλ "προφανώς θα είναι μια φιλότιμη προσπάθεια" και "προφανώς οι ηθοποιοί θα είναι ερασιτέχνες" και "προφανώς κάποιες στιγμές θα ξεχνάνε τα λόγια" και "να δούμε με πόσο σεβασμό πλησιάζουν το κείμενο του Αισχύλου" και γενικώς ναι μεν πηγαίναμε με όλη την καλή διάθεση αλλά εγώ προσωπικά δεν περίμενα και πολλά.

Και ξαφνικά... Χαμός! Χαμός και αποκάλυψη!

Μιλάμε οι άνθρωποι όχι μόνο τίμησαν το κείμενο του Αισχύλου και όχι μόνο δεν ξέχναγαν τα λόγια τους και όχι μόνο δεν φαινόταν πως είναι ερασιτέχνες και όχι μόνο ξεπέρασαν κατά πολύ τα όρια της φιλότιμης προσπάθειας, αλλά επιπλέον μας κράτησαν εκεί καθηλωμένους να κρεμόμαστε απ' το στόμα τους αλλά και (και ακριβώς εδώ είναι το θαυμαστό) να μαγευόμαστε από τη σκηνική τους παρουσία επί σχεδόν μιάμιση ώρα. Και μιλάμε για τη σκηνική παρουσία ατόμων με αναπηρία, έτσι?

Μιλάμε τέτοιο ταξίδεμα σε ανέβασμα αρχαίας τραγωδίας, δύσκολα μου συμβαίνει, κι απ' όσο κατάλαβα δεν συνέβη μόνο σε μένα.

Και μόνο στο τέλος, κατά τη διάρκεια του -δικαιολογημένα και πρωτόγνωρα για τα δικά μου στάνταρ- παρατεταμένου χειροκροτήματος από το κοινό, ήταν που αναλογίστηκα το μέγεθος της προφανώς τιτάνιας προσπάθειας που είχαν καταβάλει οι επί σκηνής συντελεστές προκειμένου να μας ταξιδέψουν τόσο μαγικά. 

Δεν ξέρω αν και που αλλού θα ανεβάσουν το έργο, αλλά μιλάμε, να πας να το δεις. Αξίζει, και αξίζει πολύ μάλιστα. 

Κι όπως θα το βλέπεις, να έχεις στα υπ' όψιν ότι....
Το Π.Δ. 370/1983 ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ την φοίτηση στις δραματικές σχολές για εκείνους/ες που δεν τηρούν προδιαγραφές «κανονικότητας». Στους ανάπηρους, δηλαδή. Το πρωτοποριακό άρθρο 8 του Π.Δ. 370/1983 ορίζει ότι "οι υποψήφιοι για τις δραματικές σχολές πρέπει να έχουν αρτιμέλεια η οποία βεβαιώνεται από την εξεταστική επιτροπή".

Δεν ξέρω αν αυτό στην πράξη τηρείται ή όχι, στη θεωρία όμως, απ' ότι βλέπω γκουγκλάροντας, συνεχίζει να υπάρχει.
Ε, ας το καταργήσουμε ρε φίλε!