ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
(ώστε να ανέβει το επίπεδο του παρόντος μπλογκ)

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Στις δώδεκα και μισή
τη νύχτα
την ίδια ώρα και συγχρόνως
φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και στο παράθυρό μου
ο Ντύλαν Τόμας μ'ένα αναμμένο κερί στο στόμα.

νεκρός βέβαια
κι άγιος
και τρελός
όπως το έχω ξαναπεί

-΄Ελα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου
σάπισες εδωπέρα
έλα στα βορεινά φαράγγια της πατρίδας μου
εδώ ζεις σ'ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν
εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες
κι η πάπια δε γεννάει πια πάγο
γεννάει κόκκινο αυγό

Αυτά τα λίγα μου είπε ο μεγάλος ποιητής
όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου
αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του
μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το χορτάρι
μισός από τη μέση και κάτω στο σκοτάδι
κάτω απ'το φως


ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ

Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά

φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια

ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό

άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν

άλλοι κλεισμένοι μέσα στις φυλακές

όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν

πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του

στο κέντρο της καρδιάς
τούς σημαδεύει

(Πρόκειται για δύο ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη, από τη συλλογή "Εκτοπλάσματα". Τώρα βέβαια, ένα ερώτημα είναι για ποιό λόγο θεώρησα σκόπιμο να τα βάλω εδώ. Δεν ξέρω. Ίσως επειδή μ'αρέσουν. Με αφορμή το πρώτο ποίημα, ο Σταύρος Κουγιουμτζής σκάρωσε και ο Νταλάρας τραγούδησε το γνωστό τραγούδι "αυτά είπε σ'έναν ποιητή δικό μας και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας").