ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΟΝ
Πάντα εύρισκα εμπνευσμένα τα Μεθυσμένα Ξωτικά.

ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ

Τι ωραίο πράγμα να βλέπεις το Παγκράτι τίγκα στα χοιρινά...
Τι ωραίο πράγμα, εσύ με την ξεχού εμφάνισή σου, να απολαμβάνεις γιαγιάδες και παπούδες να μονολογούν "Σαν τη χούντα..."
Τι ωραίο πράμα να νιώθεις την κοινωνική οργή να κοχλάζει υπογείως στην Ευτυχίδου...
Τι ωραίο πράγμα να βλέπεις ανάπηρους να μονολογούν ότι "Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών"...
Τι ωραίο πράγμα να βλέπεις παπούδια να λένε λόγια αλληλεγγύης για κάποιο άτομο που εσύ δεν είδες -έφτασες αργά, αλλά τα παππούδια είδαν τους δολοφόνους να το χτυπάνε αναίτια...
Τι ωραίο πράγμα να ακούς την ερώτηση "Χούλιγκανς είναι"? και όταν απαντάς "μπα, αναρχικοί που διαδηλώνουν για τη δολοφονία είναι", να ακούς τη φράση ανακούφισης: "Και τότε γιατί θέλουν να τους μαντρώσουν οι μπάτσοι"?
Τι ωραίο πράγμα να το νιώθεις να έρχεται, και να είσαι σίγουρος πως όταν έρθει θα βράζει όσο δεν πάει περισσότερο...

Και τι άσχημο πράγμα να είσαι αναγκασμένος να βλέπεις τα αντικοινωνικά στοιχεία να συλλαμβάνουν συντρόφους σου...
Και τι άσχημο πράγμα να βλέπεις Δελτάδες και λοιπά αντικοινωνικά στοιχεία, με τη σημαία μας στο χέρι τους...
Και τι άσκημο πράγμα, να μην έχεις πάρει εσύ μέρος στην πορεία για το παληκάρι που γάζωσαν στο Βύρωνα (επιτελώντας την πεμπτουσία του καθήκοντός τους) οι αντικοινωνικοί πραιτωριανοί...
Τι άσχημο πράγμα οι λοιπές υποχρεώσεις σου...

ΟΤΑΝ...

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατέλειωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα τη φωνή
θ' ανοίξω το στόμα μου
θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι θ' ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

("Όταν". Από το "Κατά Σαδδουκαίων").