-και η διεθνής αιθιοπική θρησκεία
Αυτές τις τελευταίες μέρες, ένα περίεργο πράμα, όλο και περισσότερο ακούω αναφορές στην "ελληνική εθνική θρησκεία", στους "θεούς των Ελλήνων", μη σου πω ότι έχω ακούσει και φράσεις για "Έλληνες θεούς".
Χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, ψυλιάζομαι ότι στο μυαλό κάποιων οι θεοί είχαν ως έδρα το βουνό Όλυμπος (κάπου λίγο έξω απ' το Λιτόχωρο, ας πούμε) και η επικράτεια της δράσης τους περιοριζόταν (επομένως συνεχίζει να περιορίζεται) από τα εκάστοτε ελληνικά σύνορα ή τα εκάστοτε ελληνικά συμφέροντα, ακολουθώντας τη λογική "πας μη Έλλην βάρβαρος".
Κοντολογίς, ψυλιάζομαι ότι στο μυαλό κάποιων, οι θεοί -λες και δεν έχουν άλλη δουλειά- υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ελλήνων και για να κατατροπώνουν τους εχθρούς των Ελλήνων, διότι οι Έλληνες είναι το εκλεκτό γένος και μπλα-μπλα-μπλα.
Εν τω μεταξύ όλ' αυτά τα τελευταία χρόνια έχω φάει ένα σκάλωμα με τον Όμηρο και τα ομηρικά έπη. Τις προάλλες λοιπόν, εκεί που διάβαζα κάτι ραψωδίες απ' τα παλιά, είδα τον Όμηρο να έχει ξεσκιστεί στο γέλιο. Μιλάμε, τον είχε πιάσει ένα νευρικό γέλιο και δεν έλεγε να σοβαρευτεί. Με κοίταγε που σκεφτόμουν τον όρο "ελληνική εθνική θρησκεία" κι όσο με κοίταγε τόσο γέλαγε. Κι όσο σκεφτόμουν τον όρο "Έλληνες θεοί", τόσο ο Όμηρος χτυπιόταν από τα γέλια. Και ανάμεσα στα γέλια μονολογούσε: "Τζάμπα με διαβάζετε ρε μπαγάσηδες. Διαβάστε καμιά αθλητική φυλλάδα καλύτερα" και δως του να ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Διότι κοίτα να δεις τι γίνεται:
Στο ξεκίνημα της ομηρικής Ιλιάδας, ο Αχιλλέας (που ήταν γιός θεάς: της Θέτιδας) έχει πάρει ανάποδες με τον Αγαμέμνονα και τους Αχαιούς. Πάει λοιπόν ο Αχιλλέας στην πλαζ (μεγάλη υπόθεση η προσευχή στην πλαζ -αλλά ας μην ξεφεύγω από το θέμα) και ζητάει από τη θεά-μαμά του να ταπεινωθούν οι Αχαιοί. Η θεά-μαμά του, τον ακούει, σπεύδει να τον καθησυχάσει λέγοντάς του ότι θα πάει να βρει τον Δία και να του ζητήσει να γίνει η χάρη που της ζήτησε ο γιός της.
Ως εδώ όλα καλά.
Όμως η Θέτιδα συνεχίζει λέγοντας στον Αχιλλέα κάτι κουφό:
Ζεὺς γὰρ ἐς Ὠκεανὸν μετ᾿ ἀμύμονας Αἰθιοπῆας
χθιζὸς ἔϐη κατὰ δαῖτα, θεοὶ δ᾿ ἅμα πάντες ἕποντο·
δωδεκάτῃ δέ τοι αὖτις ἐλεύσεται Οὔλυμπον δέ,
(Ιλιάδα Α:422-425)
που πα να πει
ο Δίας στον Ωκεανό, που τον κάλεσαν οι θεϊκοί
Αιθίοπες πήγε χθες και όλοι οι θεοί μαζί του.
Και θα επιστρέψει στον Όλυμπο μετά από δώδεκα μέρες
Λέει η Θέτιδα, δηλαδή, ότι είναι αναγκασμένη να περιμένει μέχρι να επιστρέψει από το ταξίδι του ο Δίας, ο οποίος είχε ναυλώσει ένα τσάρτερ και μαζί με τους υπόλοιπους Ολύμπιους θεούς είχαν πάει στην Αιθιοπία όπου θα γινόντουσαν κάτι φοβερές εκατόμβες, πυροτεχνήματα, γλέντια, χοροί, θυσίες και γιορτές, κι όλα αυτά προς τιμή των Ολύμπιων θεών, οπότε δε μπορούσε να λείπουν τα τιμώμενα πρόσωπα. Η γιορτή των Αιθιόπων θα ήταν λαμπρή, εφόσον θα παρίσταντο οι ίδιοι οι Ολύμπιοι θεοί των Ελλήνων.
Τώρα βέβαια εσύ, αναγνώστη μου, θα αναρωτηθείς τι δουλειά έχουν οι θεοί των Ελλήνων στην Αιθιοπία.
Δεν ξέρω ρε φίλε, αλλά μάλλον δεν είναι θεοί μόνο των Ελλήνων, αλλιώς δεν εξηγείται το φαινόμενο:
Γενικά, οι θεοί φαίνονται ταξιδιάρηδες, όλο μεταξύ Ελλάδας, Αιθιοπίας, Ταυρίδας, Αιγύπτου και Υπερβορέας είναι -για να μην αναφέρω την Ατλαντίδα και χαθούμε τελείως. Γενικώς ταξίδευαν στην οικουμένη και πήγαιναν όπου τους καλούσαν οι λάτρεις τους..
Οπότε, ναι μεν είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να τους φαντάζεσαι αραχτούς στον Όλυμπο να επιμελούνται τα ελληνικά συμφέροντα, και δικαίωμά σου να μιλάς για "θεούς των Ελλήνων", αλλά πολύ φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Φαίνεται πως υπήρχαν (επομένως φαίνεται πως υπάρχουν) και άλλοι -ορισμένοι εξ αυτών είναι αράπακλες- που είναι ομόθρησκοι με τους Έλληνες.
Η Ιλιάδα ξεκινάει με τους θεούς να πηγαίνουν στην Αιθιοπία για να παρευρεθούν σε κάτι εκδηλώσεις όπου οι Αιθίοπες τους τιμούν όλους μαζί, αλλά και η Οδύσσεια ξεκινάει με τους Αιθίοπες να διοργανώνουν γιορτή προς τιμήν του Ποσειδώνα κι αυτός να πηγαίνει στην Αιθιοπία για να παρευρεθεί.
Επομένως οι Έλληνες είχαν τους ίδιους θεούς με τους Αιθίοπες, εκατόμβες έκαναν προς τιμήν των θεών οι Έλληνες, εκατόμβες έκαναν και οι Αιθίοπες, οπότε Έλληνες και Αιθίοπες είχαν το ίδιο λατρευτικό τυπικό, την ίδια θρησκεία δηλαδή, η οποία μάλιστα γινόταν το ίδιο αποδεκτή από τους θεούς.
Για να μη σου πω ότι αν το σκεφτείς λογικά, η θρησκεία των Αιθιόπων άρεσε περισσότερο στους θεούς, αφού για χάρη της οι Ολύμπιοι έκαναν ολόκληρο ταξίδι για να πάνε στην Αιθιοπία. Δεν κάνεις ολόκληρο ταξίδι αν πιστεύεις πως αυτά που θα δεις εκεί είναι απλώς ισάξια όσων βλέπεις εδώ, ε?
Αν έχεις αρνί ψητό στο σπίτι, δεν πας στο εστιατόριο για να φας αρνί ψητό, έτσι δεν είναι? Μόνο για κάτι καλύτερο θα πας στο εστιατόριο, νομίζω.
Βέβαια δεν έχω υπάρξει θεός, οπότε ίσως και να κάνω λάθος σε αυτό που μόλις είπα.
[Καλού-κακού να υπενθυμίσω πως έχουμε ξαναπεί εδώ μέσα ότι στη σωζόμενη ελληνική γραμματεία, ο όρος "ελληνικό έθνος" ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ή, τεσπά, οι αρχαίοι Έλληνες (που ως γνωστόν μίλαγαν σπαστά ελληνικά - σε αντίθεση με μας που μιλάμε άπταιστα ελληνικά) τον απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι].
Λέγαμε λοιπόν ότι οι θεοί φαίνεται πως πάνε όπου τους καλέσουν.
Δεν τραβάνε κάνα ζόρι με τους Έλληνες ή τους Αιθίοπες.
Οι Αιθίοπες τους καλούσαν? Στους Αιθίοπες πήγαιναν. Δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη προτίμηση στο ελληνικό έθνος οι θεοί.
Οπότε, αν εσύ έχεις κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στο ελληνικό έθνος, ω αναγνώστα, παίζει το ενδεχόμενο να είσαι φάουλ στα μάτια των θεών, κι αυτά που ήξερες του στυλ "πας μη Έλλην βάρβαρος" ίσως πρέπει να τα ξανασκεφτείς, υπό την έννοια ότι οι θεοί δεν το βλέπουν έτσι το ζήτημα, και μου φαίνεται πως βρίσκει κακό μπελά όποιος λέει στους θεούς "καλά, τραγουδάτε τώρα, εγώ θα κάνω το δικό μου και δεν πα να χτυπιέστε χάμω εσείς, δεν ακούω τίποτα". Θα κάνεις το δικό σου βέβαια, αλλά εκείνοι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στην -όποια- Αιθιοπία και να γελάνε για την ξεροκεφαλιά σου καθώς θα ευφραίνονται με τις εκατόμβες που θα τους προσφέρουν οι -όποιοι- ψιλο-χοντρο-μελάχροινοι Αιθίοπες.
Για να μη σου πω δηλαδή ότι ενώ, βέβαια, θα ευφραίνονται και με τις δικές σου εκατόμβες (όταν έρθει η σειρά σου να τους τις προσφέρεις -διότι πιθανόν προηγούνται οι Αιθίοπες -ω, πόση εθνική ταπείνωση κρύβει η μοίρα μερικές φορές), ωστόσο θα στραβομουτσουνιάζουν κιόλας, θα σε κοιτάνε με οίκτο και θα μονολογούν "Μα καλά, μια χαρά παιδί δείχνει, πως στα κομμάτια μας βγήκε τόσο χοντροκέφαλος εθνικιστής και θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο απ' τους Αιθίοπες?"
Είναι λυπηρό, ξέρω, αλλά πρέπει να το πάρεις απόφαση, αναγνώστη μου, πως οι θεοί δεν είναι ούτε εθνικιστές ούτε ρατσιστές.
Όχι μόνο δεν είναι θεοί αποκλειστικά των Ελλήνων, αλλά δεν είναι ούτε καν θεοί αποκλειστικά των λευκών: Είναι θεοί και των έτσι που φοράνε κόκκαλα στη μύτη, ας πούμε.
Έτσι λέει ο Όμηρος, τουλάχιστον.
Θα μου πεις βέβαια, ότι ο Όμηρος μπορεί να ήταν ένας μαλάκας. Ένας αντεθνικός μπαγλαμάς. Ένας ροζ θολοκουλτουριάρης διεθνιστούλης. Ένας τενεκές. Ένας κοσμοπολίτης οπαδός της παγκοσμιοποίησης. Στην τελική ο Όμηρος μπορεί να ήταν ένας πράκτορας του Τζορτζ Σόρος, ένας αμερικανοεβραίος μασόνος εβδομηκοστού έβδομου βαθμού που ήθελε να προωθήσει μια παγκόσμια θρησκεία και τέτοια.
Πιθανόν, αλλά σκέψου ότι ο Όμηρος αποδεδειγμένα έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές Ελλήνων. Σκέψου λοιπόν ότι όσες γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με τον Όμηρο, μεγαλούργησαν. Ενώ όσες γενιές Ελλήνων άρχισαν να αμφισβητούν τον Όμηρο ή μεγάλωσαν χωρίς τον Όμηρο, έφτιαξαν το σημερινό Ελλαδιστάν -πως λεγόταν αυτή η παλιά ταινία? "Γυναίκα, συρρίκνωσα τα παιδιά!" -ένα τέτοιο πράμα συμβαίνει όταν δεν υπάρχει σεβασμός στον Όμηρο.
Διαλέγεις και παίρνεις, λοιπόν, και επιλέγεις δρόμο και καλό αέρα στα πανιά σου, "λοιπόν θα πάω αριστερά και τράβα εσύ ευθεία, όχι πισωγυρίσματα, θέλουμε ευτυχία" που λέει και ο τρισμέγιστος αοιδός.
Από κει και πέρα, ανάλογα με την επιλογή σου, είτε θα απευθυνθείς στο θυμικό του έθνους επικαλούμενος τους θεούς των προγόνων - με τη διευκρίνιση πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν θεοί αλλά είναι απλά ένα εθνικό φολκλόρ απομεινάρι του παρελθόντος που απλώς πρέπει να το χρησιμοποιούμε για να τονώνεται το ηθικό του έθνους -μπας και πάρουμε την κόκκινη μηλιά ή μπας και κουνήσουμε την πράσινη αχλαδιά-
(και σου εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη αν και δεν τη βλέπω να σου 'ρχεται, διότι ο άλλος -για παράδειγμα αυτός με την τρίαινα, που είναι ιδιαίτερα αυστηρός- θα θυμώσει και θα σου πει "και τι είμαι εγώ ορέ ζαγάρι? πιστεύεις ότι είμαι καραγκιοζάκι και ροζ διεθνιστούλης επειδή τραβιέμαι στην Αιθιοπία και στους Αιθίοπες που φοράνε χαλκάδες στη μύτη?" και ποιός είδε το θεό και δεν τονε φοβήθηκε, που λένε),
είτε θα απευθυνθείς στους καθ' ύλην αρμόδιους -ακολουθώντας τα αναχρονιστικά χνάρια του προαναφερθέντος ομηρικού Αχιλλέα ένα πράμα, οπότε η καλή τύχη είναι γκαραντί, υπό την έννοια ότι θα μείνεις στην ιστορία, διότι ο άλλος θα σου πει "χέϊ! ο αγώνας σου με αφορά: έχει σκοπό να με ευφράνει κι όχι απλώς να σε κάνει να φουσκώσεις από εθνικισμό, οπότε η αίτησή σου εγκρίνεται".
"Αυτάάάάάά" είπε σ' έναν ποιητή δικό μας και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας...
που λέει και το τραγούδι του Νταλάρα.
