ΨΗΛΑ ΣΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΑ ΧΙΟΝΙΑ

Και τώρα ένα ποίημα που όλους μας ενώνει:

"Ο βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει"


Ήτον νύχτα, εις την στέγη εβογκούσε
ο βοριάς και ψιλό έπεφτε χιόνι.
Τι μεγάλο κακό να εμηνούσε
ο βοριάς που τ΄ αρνάκια παγώνει;

Μες στο σπίτι μια χαροκαμένη,
μια μητέρα από πόνους γεμάτη,
στου παιδιού της την κούνια σκυμμένη
δέκα νύχτες δεν έκλεινε μάτι.

Είχε τρία παιδιά πεθαμένα,
αγγελούδια, λευκά σαν τον κρίνο,
κι ένα μόνον της έμεινεν, ένα
και στον τάφο κοντά ήτον κι εκείνο.

Το παιδί της με κλάμα εβογκούσε
ως να εζήταε το δόλιο βοήθεια,
κι΄ η μητέρα σιμά του εθρηνούσε
με λαχτάρα χτυπώντας τα στήθια.

Τα γογγύσματα εκείνα κι΄ οι θρήνοι
επληγώναν βαθιά την ψυχή μου.
Σύντροφός μου η ταλαίπωρη εκείνη,
αχ, και το άρρωστο ήτον παιδί μου.

Στου σπιτιού μου τη στέγη εβογκούσε
ο βοριάς, και ψιλό έπεφτε χιόνι.
Αχ, μεγάλο κακό μου εμηνούσε
ο βοριάς που τ΄ αρνάκια παγώνει.

Τον γιατρό καθώς είδε, εσηκώθη
σαν τρελλή. Όλοι γύρω εσωπαίναν
φλογεροί της ψυχής της οι πόθοι
με τα λόγι΄ απ΄ το στόμα της βγαίναν.

Ω! κακό που μ΄ εβρήκε μεγάλο!
Το παιδί μου, γιατρέ, το παιδί μου...
Ένα το ΄χω, δεν μ΄ έμεινεν άλλο
σώσε μου το και πάρ΄ την ψυχή μου.

Κι΄ ο γιατρός με τα μάτια σκυμμένα
πολλήν ώρα δεν άνοιξε στόμα.
Τέλος πάντων -αχ, λόγια, χαμένα,
μη φοβάσαι, της είπεν, ακόμα.

Κι΄ εκαμώθη πως θέλει να σκύψει
στο παιδί, και να ιδή το σφυγμό του.
Ένα δάκρυ επροσπάθαε να κρύψει
που κατέβ΄ εις τ΄ ωχρό πρόσωπό του.

Στου σπιτιού μας τη στέγη εβογκούσε
ο βοριάς και ψιλό έπεφτε χιόνι.
Αχ! μεγάλο κακό μας μηνούσε
ο βοριάς που τ΄ αρνάκια παγώνει.

Η μητέρα ποτέ δακρυσμένο
του γιατρού να μη νιώσει το μάτι,
όταν έχει βαριά ξαπλωμένο
το παιδί της σε πόνου κρεβάτι.

Πρόκειται για μεγαλειώδες ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα (1805-1858)...

...το οποίο, βεβαίως, μέρες που'ναι, απαραιτήτως πάει σετάκι με το γνωστό (εις τους μυημένους) τραγούδι σε στίχους και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη:

Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια

εκεί που φυσάει ο βοριάς

το ξανθό γένος να 'ρθει αιώνια

προσμένει ο δόλιος ο ραγιάς...

Όπου βέβαια πρόκειται για έμπνευση βασισμένη στο γνωστό πανάρχαιο

"Ψηλά στης Ρωσίας τα χιόνια

που πάντα φυσάει ο βοριάς

τα σύννεφα διώχνει τα αιώνια

και σπάει τα δεσμά της σκλαβιάς"...

Δηλαδή το "Φύσα αγέρα του βοριά". Όπως και το προηγούμενο, το ακούμε με τον Πέτρο Πανδή:

ΔΑΝΕΙΟ ΖΩΗΣ

Τους τελευταίους μήνες, όποτε περνάω έξω από το συγκεκριμένο κατεβασμένο ρολό στα Β.Π., πάντοτε θαυμάζω την ευρηματικότητα της εικονιζόμενης προτροπής (ελάχιστες προτροπές μπορούν να είναι τόσο γεμάτες με πολυδιάστατο περιεχόμενο). 

Αλλά, βεβαίως, παράλληλα, λαϊκότροπος ων, πάντοτε αρχίζω να σιγοτραγουδάω το γνωστό παλαιότερο σουξεδάκι του Νότη, το οποίο -επίσης και εξίσου- θεωρώ πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο: Διότι ναι, καλέ μου αναγνώστη, ένα λαϊκό σουξεδάκι άνετα μπορεί να αποτελεί την απάντηση στην ερώτηση "τι στον πούτσο περιμένουν οι νεοέλληνες, σε τι στον πούτσο ελπίζουν και δεν εξεγείρονται"?

Δάνειο ζωής περιμένουν, καλέ μου αναγνώστη... 

Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Μια φορά κι έναν καιρό

Τίποτα μη λεχθέν να λεχτεί
Τίποτα μη γραφέν να γραφτεί
Τίποτα μη αναγνωσθέν να διαβαστεί

Τίποτα μη καταγγελθέν να καταγγελθεί
Τίποτα μη αναγγελθέν να αναγγελθεί
Τίποτα μη παραγγελθέν να παραγγελθεί

Τίποτα να αποτελέσει σπόρο
Τίποτα να αποτελέσει καρπό
Τίποτα να αποτελέσει κορμό
Τίποτα να αποτελέσει ανθό

Όλα έχουν λεχθεί χιλιάδες φορές
με δίδαγμα μηδέν
και στην υγειά μας που ροκανίζουμε τα ροκανίδια
ω, εμείς οι ευλόγεροι

Όχι βέβαια πως η συνήθεια δεν είναι γλυκειά...

ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΗΝΗ

Ήλιος, φεγγάρι κι ουρανός

Ανατολή και δύση

Σου μοιάζουνε κι είσ' η αφορμή

Που αγαπώ τη φύση

Ούτω πως λέγει η μαντινάς, αλλά τα παιδιά στο Παγκράτι είναι εκλεκτικά -απολύτως καλά κάνουν που δείχνουν μια προτίμηση προς την κυρά μας τη Σελήνη, ε?

Το είδα περνώντας και λέω δε μπορεί, θα το αποθανατίσω και θα το προβάλλω ως μια ορθή λακωνικά διατυπωμένη άποψη.

Ωραία. Ας βάλουμε και λίγους Pink Floyd ταιριαστούς με το θέμα, ε?

Το ρεύμα και ο τσαμπουκάς

Το αναδημοσιεύω από το ansynamar.blogspot.com

Τώρα βέβαια τίθεται το ερώτημα: Άραγε είναι αποτελεσματικές τέτοιες δράσεις?
Ειλικρινά δεν γνωρίζω, καλέ μου αναγνώστη.
Δες όμως και αυτό:

ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ

"Οι φοβούμενοι τις αλλαγές και μη φοβούμενοι τον θεό".
Φράση κάποιου αρχαίου εβραίου προφήτη ή φράση κάποιου εβραϊκού ψαλμού (ούτε που θυμάμαι) που έχει καλοήθως στοιχειώσει τη ζωή μου μετεφηβόθεν.

Διότι δεν είχε άδικο ο προφήτης (ή ίσως ο ψαλμωδός) μάγκα μου: Οι αλλαγές είναι το αλάτι του όλου πράγματος. Από μοϊκανός χρηματοοικονομικός μελετητής κι από λάγνος ροκαμπίλης ταμπής σε μνημόσυνα.

Όλα είναι στο παιχνίδι, διότι ως γνωστόν

Άμα έχεις πείρα
(μη σου πω και Πύρρα)
σαν το Δευκαλίωνα
παίρνεις κι απ' το Χάρο δίδακτρα
Κι έχω ξετελειώσει
μ' ολονών τα κάρματα
δε θα με χώσεις στη θολούρα σου ντουνιά.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΕΦΘΑΣΕ!!!

Αδελφέ μου, αδελφή μου!
Η ημέρα της κρίσεως έφθασε!
Τα πράγματα είναι σοβαρότερα απ' όσο νομίζουμε!
Αδελφέ μου, είσαι έτοιμος διά να βρεθείς μπροστά εις τον τελικό κριτή? Εσύ αδελφή μου είσαι έτοιμη?

ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟΥΣ

Εν τέλει εμείς οι καπνιστές είμαστε μια μειονότητα που νιώθει στο πετσί της την αδικία και τις απατηλές υποσχέσεις των δοτών και των τοτών.

Παπαδήμο μας είπες
πως θα μας πάρεις πίπες
και τώρα μας λες
πως είναι ακριβές.

Θα βγάλει τη βδομάδα?
Δεν ξέρω, αλλά διαισθάνομαι πως ουχί.

Μαύρη Μαγιονέζα, "Κατέβασέ τους".

ΜΥΡΩΜΕΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Υπάρχει λοιπόν ένα ποίημα του οποίου η ύπαρξις μόλις σήμερα υπέπεσε στην αντίληψή μου.
Μάλιστα, από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στο ελληνόγραφο διαδίκτυο, σχημάτισα την εντύπωση ότι το εν λόγω ποίημα (σχεδόν κυριολεκτικά) έχει πλημμυρίσει το ελληνόγραφο διαδίκτυο, σχεδόν μόνο στο δικό μου μπλογκ δεν υπάρχει δημοσιευμένο.
(Πράγμα περίεργον, βέβαια).

Το ποίημα έχει τίτλο "Μυρωμένοι στίχοι" και υποτίθεται πως γράφτηκε από τον Γεώργιο Σουρή.
Τώρα βέβαια εγώ που έριξα μια πρόχειρη βουτιά στα Άπαντα του Σουρή, κάθε άλλο παρά κατάφερα να το εντοπίσω σε έντυπη μορφή.
Πέρα από το ενδεχόμενο να μην έψαξα προσεκτικά, υπάρχει και η εξήγηση ότι συνέβη το εξής:

Οι "Μυρωμένοι Στίχοι" δεν δημοσιεύτηκαν το καιρό του Σουρή, γιά ενόητους λόγους του λεξιλογίου τους. Κυκλοφορούσαν μόνο χειρόγραφα, αντεγραμμένα το ένα από το άλλο. Αργότερα άρχισαν δειλά να εμφανίζονται δημοσιεύματα εδώ κι'εκεί. Αυτο δεν θα πεί πως το ποίημα δεν έχει τη θέση του ανάμεσα στα άλλα αριστουργήματα του Γ. Σουρή.

Δεν ξέρω βρε αναγνώστη μου αν μου φαίνεται πειστική η εξήγηση.
Ωστόσο, το ποίημα, όντας ιδιαίτερα εύχαρες και παιχνιδιάρικο και κατά κυριολεξία ταιριαστό με το πνεύμα της εποχής μας, δεν θα μπορούσε παρά να αναδημοσιευθεί και εδώ!


Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά κι ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ' τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ' τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν' αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ' το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!

ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΣΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ

Όλα ήταν ήσυχα στους δρόμους του Υμηττού. Μόνο ένα φαινόμενο με ανησύχησε: Διάφοροι κυριλέδες που βάδιζαν στην περιοχή, την είχαν δει περίεργα και ενδεδυμένοι στολή αστροναυτών έμοιαζαν εξ ολοκλήρου αταίριαστοι με τη συνηθισμένη ζωή που κυλούσε συνηθισμένα στα στενά του Υμηττού.

Μονολόγησα: Μα καλά, πως την έχουνε δει και ντυθήκανε αστροναύτες?

Η απάντηση ήταν γραμμένη στου Πέτρου και στου Παύλου και με έκανε να θεωρήσω απολύτως φυσιολογική την προαναφερθείσα διαστημική ενδυματολογική στροφή τινών κατοίκων της περιοχής: Απλώς έκαναν πρόβες, ως φαίνεται.

Αμήν.

ΚΑΛΑΝΤΑ. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ?

Εντάξει, ναι μεν με τσαντίζουν τα κάλαντα και το ιδεολογικο-θρησκευτικο-πολιτιστικό τους φορτίο, αλλά οκέϋ, ας μην είμαστε και δογματικοί...
Ας πούμε, τι κακό έχουν τα κάλαντα του Αστέρα Εξαρχείων?