Je n'ai plus même pitié de moi,
Et ne puis exprimer mon tourment de silence.
Tous les mots que j'avais à dire se sont changés en étoiles.
Un Icare tente de s'élever jusqu'à chacun de mes yeux,
Et porteur de soleils, je brûle au centre de deux nébuleuses.
Qu'ai-je fait aux bêtes théologales de l'intelligence?
Jadis, les morts sont revenus pour m'adorer,
Et j'espérais la fin du monde,
Mais la mienne arrive en sifflant comme un ouragan.
Που μεταφραζόμενο από τον Τάκη Σινόπουλο γίνεται:
Οίκτο δεν έχω πια για μένα
Τη σιωπηλή μου οδύνη δεν μπορώ να εκφράσω.
Τα λόγια που λογάριαζα να ειπώ μεταβλήθηκαν σε άστρα.
Ένας Ίκαρος προσπαθεί να ανυψωθεί ως τα μάτια μου.
Κομιστής ήλιων φλέγομαι στο κέντρο δυο αστερισμών.
Τι έκαμα στα θεολογικά θηρία της γνώσης?
Σ’ αλλοτινούς καιρούς έρχονται οι νεκροί να με λατρέψουν
Κι έλπιζα να τελειώσει ο κόσμος.
Μα το δικό μου τέλος σαν τη θύελλα καταφθάνει.
Που για να μη μας πάρει εντελώς από κάτω δηλαδή, παράλληλα με την ανάγνωση του ποιήματος αφήνουμε το μυαλό μας να ανατρέξει στο γνωστό σκίτσο του Αρκά:
!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή