Πολλές από τις εκατοντάδες φορές που έχει τύχει να περάσω από το σημείο στο οποίο ο Χάρος αντάμωσε τον Παντελίδη, η σκέψη μου φτερούγισε στον άδικο θάνατο του τραγουδοποιού.
Στον Παντελίδη και στη σημαντική συνεισφορά του στο ελληνικό τραγούδι, έχουμε ήδη αναφερθεί σε αυτό το μπλογκ (κλικ).
Ένας ασυμβίβαστος δημιουργός, που δεν δίστασε να συγκρουστεί με την ΑΕΠΙ σε εποχές που λίγοι τόλμησαν μια τέτοια σύγκρουση. Ένας ασυμβίβαστος συνθέτης που (ως γνωστόν) ο θάνατος τον βρήκε πάνω στο πάλκο....
Αντιγράφω από εδώ:
Λίγο πριν πεθάνει ξεχασμένος από πολιτεία και φίλους, ο Σταύρος Παντελίδης έπαιζε μουσική σε ένα κουτούκι στην αγορά του Βύρωνα για να ξεγελάει τον καημό του. Ήταν 23 Ιανουαρίου 1956, όταν η οικογένειά του έμαθε ότι λιποθύμησε με το μπουζούκι αγκαλιά. Έφυγε λίγες ώρες μετά από καρδιακή ανεπάρκεια.
Έτσι αξίζει να πεθαίνουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες: Να πεθαίνουν την ώρα που ασκούν την τέχνη τους!
Τραγούδι.
Σταύρος Παντελίδης, Χρ. Κολοκοτρώνης, Στ. Χρυσίνης, Στέλιος Καζαντζίδης
"Είδα κι έπαθα κυρά μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si