ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ

Τις τελευταίες μέρες δεν ξέρω πως μου έχει κάτσει, έχω πλακωθεί στους καφέδες. Μιλάμε για τεράστιες ποσότητες καφέ... Αρχίζω να σκέφτομαι μην τυχόν και έχω πάθει καμιά εξάρτηση από τον καφέ, και αρχίζω να ανησυχώ...
Στα πλαίσια αυτών μου των σκέψεων, θυμήθηκα και το παραπάνω ποίημα του Μποστ, ποίημα με τίτλο "ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ". Ένα ποίημα-καταπέλτη, ένα ποίημα-κόλαφο, ένα ποίημα-τομή, ενάντια στην εξάρτηση από τα πάσης φύσεως ναρκωτικά, ιδίως όμως την καφεϊνη.

Το είχα βρει παλιά σε μια εφημερίδα και το είχα σκανάρει. Αλλά επειδή τότε δεν ήξερα να σκανάρω σωστά, ίσως να μην φαίνεται καλά.
Επομένως, στα πλαίσια της κοινωνικής ευθύνης, παραθέτω τους στίχους (κρατώντας ανέγγιχτη την Μπόστειον ορθογραφίαν, που την θεωρώ μεγαλειώδη):

ΤΟ ΦΡΙΧΤΟΝ ΠΑΘΟΣ
Εις τους περαστικούς κραυγάς αφίνον
κρατά εις χείρας μανδολίνων
λέγων δια τα ιδικά του παθήματα
αυτοί ελατώνουν τα βήματα.

Ήτον αρίστης οικογενίας
αλλά το εσυνήθισεν ως νεανίας
έλκων προς τον ναρκοτισμόν
από ανατολής μέχρι δυσμόν.

Ντοπαρισθείς μίαν ημέρα
τον σεβαστό του κτυπά πατέρα
μαθών αφτός δια καφεϊνη
Φύγε! του λέει και να του δίνει

Θα φύγω είπεν και ετοιμάσθη
μανθάνει ο πατήρ του εκρεμάσθη
Τον θάπτει τότε βιαστικά,
ο νους του εις σήραγγας και ναρκοτικά

Αλληλένκυος και η μαμά του
αποθνήσκει εκ θανάτου
αυτός χάνων και την ιδία
δεν επήγε καθόλου εις την κηδία

η σήζυγός του από τη λύπη
τα παιδία της ενκαταλίπει
πίπτουν τα δύο εις πηγάδι
αυτά όλα συνέβησαν βράδι

Γυρίζει αυτός εις το σπίτι
η πεθερά του τον λέγη αλήτη
διότι την κόρην των του δόσαν
κόπτει της πεθεράς του την γλώσαν.

Κάμνει και άλλας παρανομίας
σύλληψις υπό της αστυνομείας
απόφασις καταδικαστική
9 χρόνους μένη φιλακή.

Οι διαβάται τώρα στην γραμμήν
ρίπτουν δάκρυα εις την γην
αξιολύπιτος λέγουν είναι
πόσην διστιχίαν κρύπτουν αι Αθήναι.

Αυτά συνβένουν τακτικά
όταν λαμβάνομε ναρκοτικά
κι όταν τα περιφρονούμε
την υγίαν μας φρουρούμε.