ΠΟΙΗΤΙΚΟΝ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
(ώστε να ανέβει το επίπεδο του παρόντος μπλογκ)

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Στις δώδεκα και μισή
τη νύχτα
την ίδια ώρα και συγχρόνως
φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και στο παράθυρό μου
ο Ντύλαν Τόμας μ'ένα αναμμένο κερί στο στόμα.

νεκρός βέβαια
κι άγιος
και τρελός
όπως το έχω ξαναπεί

-΄Ελα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου
σάπισες εδωπέρα
έλα στα βορεινά φαράγγια της πατρίδας μου
εδώ ζεις σ'ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν
εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες
κι η πάπια δε γεννάει πια πάγο
γεννάει κόκκινο αυγό

Αυτά τα λίγα μου είπε ο μεγάλος ποιητής
όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου
αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του
μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το χορτάρι
μισός από τη μέση και κάτω στο σκοτάδι
κάτω απ'το φως


ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ

Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά

φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια

ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ'ένα δωμάτιο σκοτεινό

άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν

άλλοι κλεισμένοι μέσα στις φυλακές

όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν

πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του

στο κέντρο της καρδιάς
τούς σημαδεύει

(Πρόκειται για δύο ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη, από τη συλλογή "Εκτοπλάσματα". Τώρα βέβαια, ένα ερώτημα είναι για ποιό λόγο θεώρησα σκόπιμο να τα βάλω εδώ. Δεν ξέρω. Ίσως επειδή μ'αρέσουν. Με αφορμή το πρώτο ποίημα, ο Σταύρος Κουγιουμτζής σκάρωσε και ο Νταλάρας τραγούδησε το γνωστό τραγούδι "αυτά είπε σ'έναν ποιητή δικό μας και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας").

ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ, ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΠΑΠΑΣ ΠΕΡΒΟΛΙ

Αχός βαρύς ακούστηκε, πολλά ντουφέκια πέσαν, με αφορμή δυό έξυπνες αφίσες που έσκασαν μύτη προ ημερών. Επρόκειτο για αφίσες που (με ομολογουμένως προκλητικό τρόπο) έσπαγαν την αντιαισθητική βιτρίνα της "εθνικής αγωνίας" και "εθνικής προσευχής" σχετικά με το μέλλον της υγείας του παπα-Χριστόδουλου. Το καθεστώς, εξαπανέκαθεν (που λένε) φοβόταν τις έξυπνες αφίσες και εν γένει τις έξυπνες πρωτοβουλίες.

Και επειδή είναι γνωστό πως "όταν βρεις έναν, ψάξε για τον δεύτερο", τα σκυλιά του καθεστώτος ξαμολύθηκαν μπας και βρουν και δεύτερη έξυπνη πρωτοβουλία που να δηλώνει την ολοσχερή αδιαφορία πολλών (μετάξύ των οποίων και η δική μου αδιαφορία) σχετικά με την υγεία του παπα-Χριστόδουλου. Διότι είναι κοινωνικώς επικίνδυνο να αδιαφορείς, την ώρα που λυτοί και δεμένοι έχουν φάει τα λύσσακά τους προκειμένου να σε πείσουν να ενδιαφερθείς.

Τα σκυλιά του καθεστώτος, ξέρουν ότι το έχουν παραχέσει με το συναισθηματικό πανούκλιασμα, ξέρουν ότι το έχουν παρακάνει με την σηριαλοποίηση του ζητήματος της υγείας του παπα-Χριστόδουλου. Ξέρουν ότι ο κόσμος τους έχει πάρει στο ψιλό, ότι ήταν θέμα χρόνου να πολλαπλασιαστούν οι φωνές που θα έκραζαν άσχημα την όλη φάση του συναισθηματικού πανουκλιάσματος.

Και πράγματι, σύντομα εντόπισαν την ύπαρξη του www.xristodoulos.com, (προς το οποίο εκφράζω την πλήρη και αμέριστη αλληλεγγύη μου). Και κατάφεραν (τα σκυλιά του καθεστώτος) να κλείσουν (ευτυχώς, μόνο προσωρινά) το εν λόγω σάϊτ, αφού προηγουμένως -μέσα στην απεριόριστη σκυλίσια βλακεία τους- το διαφήμισαν όσο μπορούσαν... Είναι άθλια τα σκυλιά του καθεστώτος... Δεν θέλουν ο κόσμος να κερδίζει πλέι-στέϊσον...

Γενικά, η φράση "μας έχουν πρήξει τ' αρχίδια με το Χριστόδουλο" είναι μια από τις συχνότερα επαναλαμβανόμενες φράσεις των ημερών μας.
Μόνο η φράση "μας έχουν πρήξει τ' αρχίδια με τον Θέμο τον Αναστασιάδη" θεωρείται (από χτες) ανταγωνιστική της προαναφερθείσης φράσεως.

Ωστόσο να εξηγηθώ: Προσωπικά πιστεύω βαθιά πως και ο Χριστόδουλος άνθρωπος είναι κι αυτός, και να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά (να φτάσει την ηλικία του Μαθουσάλα) ώστε να γελάμε με τα χαριτωμένα του καλαίσθητα ανέκδοτα... Αλλά από την άλλη, σαν καλός χριστιανός που είναι, λογικά θα πρέπει να επιθυμεί να συναντήσει τον πλάστη του μια ώρα αρχίτερα... Ποιός είμαι εγώ που θα του αρνηθώ τέτοια χαρά?

Λοιπόν τώρα που το ξανασκέφτομαι, εδώ που τα λέμε, στην πραγματικότητα αγωνιώ βαθιά για το μέλλον της υγείας του αρχιεπισκόπου. Όπως και για το μέλλον του Θέμου, του Ζαχόπουλου, και άλλων στυλοβατών της κοινωνίας μας...
Διότι, πως θα είναι η κοινωνία μας χωρίς αυτούς και τους ομοίους των?
Μιλάμε, αγωνιώ σε σημείο που για να ξεπεράσω την αγωνία μου, κάθομαι και ακούω κάτι παλιές κασέτες του Άσιμου. Από όπου αλίευσα και το δίπλα παρατιθέμενο τραγουδάκιον με τίτλο "ο παπάς".
Από αυτό το τραγουδάκιον, κρατάω το ρεφρέν:

"Θέμε όλοι, θέλουμε όλοι του παπά μας το περβόλι
Κατουράμε τη βδομάδα δυο φορές την πρασινάδα
Να μαράνει το περβόλι και να μπούμε μέσα όλοι
Να κρεμάσουμε λαμπάδα στου παπά μας τη γενειάδα!

Φταίμε όλοι, φταίμε όλοι, που έχει ο παπάς περβόλι".

ΑΕΙ ΓΑΡ ΕΥ ΠΙΠΤΟΥΣΙΝ ΟΙ ΔΙΟΣ ΚΥΒΟΙ
Η φράση είναι του αρχαίου δραματουργού Σοφοκλή και σημαίνει κάτι σε στυλ "Πάντα ο Δίας φέρνει την καλύτερη ζαριά".
Τις μέρες που πέρασαν, χιλιάδες συμπατριώτες μας ασχολήθηκαν "εθιμικώς" με το τζόγο: Οικιακές χαρτοπαιξίες, επισκέψεις σε καζίνα, άφθονο αυτοσχέδιο μπαρμπούτι σε μπαρμπουτιέρες, κλπ.
Τώρα που οι μέρες του εθίμου τέλειωσαν, τα πράγματα επέστρεψαν σε κανονικούς ρυθμούς: Για την πλειοψηφιά των νεοελλήνων συνανθρώπων μας, τα ζάρια και το μπαρμπούτι θεωρούνται (για 350 μέρες το χρόνο) κάτι ποταπό, μια σχεδόν άρρωστη ενασχόληση.

Αντίθετα, οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν στο μπαρμπούτι θεϊκή καταγωγή, θεωρώντας το ισάξιο της λογοτεχνίας, των μαθηματικών και της αστρονομίας. Ενδεικτική είναι η ιστοριούλα που σκαρώνει ο Πλάτωνας στον χαρούμενο πλατωνικό διάλογο "Φαίδρος", όπου βάζει τον Σωκράτη να αφηγείται μια ιστοριούλα περί του θεού Θεύθ, η οποία πάνω-κάτω είναι η εξής:

Αυτός ο Θευθ, λέει ο Σωκράτης, γεννήθηκε στη Ναύκρατι της Αιγύπτου.
Για σύμβολό του, είχε ένα πουλί.
Ο Θευθ λοιπόν, μεγάλωσε, πήγε σχολείο, όπου την πέρασε ζωή και κότα, επειδή ακόμα δεν υπήρχαν γράμματα (οπότε πέρναγε τις τάξεις αέρα-πατέρα) και όταν ενηληκιώθηκε, δεν είχε τι να κάνει και άρχισε να φτιάχνει εφευρέσεις και πατέντες.
Μια μέρα, πήρε παραμάσχαλα τις εφευρέσεις - πατέντες του, που ήταν πολλές και ζόρικες,
αριθμοί, αστρονομία, τάβλι, μπαρμπούτι, και μέσα σε όλα και τη γραφή και τα γράμματα,
και πήγε να τις παρουσιάσει στον Θαμούν-Άμμωνα.
Τις παρουσίασε μία-μία τις πατέντες του στον Θαμούν, και ο Θαμούν τον ρώταγε για κάθε μια
τι χρησιμότητα έχει.
Το εντυπωσιακό είναι το εξής:
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σωκράτους, ο Θαμούν σκάλωσε όταν είδε τα γράμματα, μη μπορώντας να εννοήσει ποιά χρησιμότητα θα μπορούσαν να έχουν (παρακάτω βλέπουμε πως ουσιαστικά τα γράμματα θα τα θεωρήσει μια σχεδόν άχρηστη εφεύρεση). Δεν συνέβη όμως το ίδιο με "τας κυβείας", δηλαδή με το μπαρμπούτι. Κρίνοντας από τα συμφραζόμενα των λόγων του Σωκράτους, θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε πως ο Θαμούν όχι μόνο κατάλαβε αμέσως τα περί μπαρμπουτιού, αλλά επιπλέον θα πρέπει να το θεώρησε μια εξαιρετικά χρήσιμη εφεύρεση. Το σίγουρο είναι ότι όλες οι αντιρρήσεις του Θαμούν περιορίστηκαν στη χρησιμότητα των γραμμάτων και μόνο. Για το μπαρμπούτι δεν αναφέρεται να έγινε η παραμικρή αρνητική κριτική...

Φαίνεται πως το μπαρμπούτι, ως παίγνιον, ήταν αρκετά διαδεδομένο μεταξύ των αρχαίων ημών προγόνων. Βέβαια, ήταν λίγο διαφορετικό από το δικό μας.

Αυτούς που έπαιζαν ζάρια, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν τους έλεγαν ξερωγώ τζογαδόρους ή ζαράκηδες, αλλά τους έλεγαν "τρηματίκτες". (Υποψιάζομαι πως η λέξη είναι λογοπαίγνιο, παραλλαγή κάποιας φράσεως που εμπεριείχε τη λέξη "τρία").
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έπαιζαν μπαρμπούτι χρησιμοποιώντας τρία ζάρια, και όχι δύο ζάρια όπως εμείς σήμερα. Όπως γίνεται προφανές, εφόσον το παιχνίδι παιζόταν με τρία ζάρια,
σαφώς και προφανώς η καλύτερη ζαριά ήταν το 666.
Τη συγκεκριμένη ζαριά, την 666, την αναφέρει και ο Πλάτων στους "Νόμους" του (Νόμοι 12:968)
και βέβαια ήταν ιδανική ζαριά για τον νικητή, αλλά καταστροφική για τον χαμένο.
"Ας κινδυνέψουμε για την πολιτεία! Ας τα παίξουμε όλα για όλα!
Είτε να φέρουμε 666 (και κατά συνέπεια να έχουμε απόλυτη επιτυχία)
είτε να φέρουμε 111 (επομένως να μας φάει το μαύρο σκοτάδι)"
λέει ο φιλόσοφος Πλάτων στους "Νόμους".

(Δες και τον σχετικό ρεμπέτικο στίχο:
"τα ζάρια μου τα κούνησα κι έφερα έξη-πέντε
να δυο μπάτσοι στη γωνιά, τους πάει πέντε-πέντε")

Όταν λοιπόν ο Σοφοκλής λέει πως "αεί γαρ εύ πίπτουσιν οι Διός κύβοι", δηλαδή "ο Δίας πάντοτε φέρνει την καλύτερη ζαριά", καλό θα ήταν να ξέρουμε πως η καλύτερη ζαριά εκείνη την εποχή ήταν το "666", οι εξάρες με τρία ζάρια, δηλαδή.

Και εφόσον αυτή ήταν η συνήθης ζαριά του Δία (αλλά και η ιδεώδης παικτική στόχευση κάθε ευδαίμονος τζογαδόρου της αρχαιότητας), ε, επόμενο ήταν να αρχίσει από τους κακορίζικους της μετά Χριστόν εποχής το γνωστό "κυνήγι του 666".
Ως επαγγελματίες γκαντέμηδες, οι μετά Χριστόν κακορίζικοι εξόρισαν τα τρία εξάρια, τα καταράστηκαν, τα έδιωξαν από τη ζωή τους, διαστρέφοντας -μέσα στη μνημειώδη τους άγνοια- άλλη μια χαρούμενη έννοια της αρχαιότητας.

Τη φοβούνται τη χαρά οι κακορίζικοι γκαντέμηδες!
Ας πρόσεχαν!