Η ΤΟΥΜΠΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου για να περάσει όπως-όπως η βραδυά μου, εκεί που δε μου κόλλαγε ύπνος έπεσα ξαφνικά πάνω σε παλιό, γνώριμο ποίημα του Καβάφη, με τον τίτλο "Απιστία". Είναι ένα ποιηματάκι του 1904 αντλημένο μέσα από την ελληνική μυθολογία. Το εν λόγω ποιηματάκιον, όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, μου είχε θυμίσει ένα εξαίρετο σκίτσο το οποίο είχα δει μικρός:
Ένας γιγαντιαίων διαστάσεων αντίχειρας, συνθλίβει έναν συγκριτικά μικρούλη άνθρωπο.
Ο άνθρωπος ουρλιάζει: "Γιατί"?
Και ο γιγαντιαίος αντίχειρας απαντά: "Γιατί όχι"?
***************************


ΑΠΙΣΤΙΑ

Πολλά άρα Ομήρου επαινούντες, αλλά τούτο ουκ επαινεσόμεθα... ουδέ Αισχύλου, όταν φη η Θέτις τον Απόλλω εν τοίς αυτής γάμοις άδοντα ενδαιτείσθαι
"τας εάς ευπαιδίας,
νόσων τ' απείρους και μακραίωνας βίου.
Ξύμπαντά τ' ειπών θεοφιλείς εμάς τύχας
παιών' επευφήμησεν, ευθυμών εμέ.
Καγώ το Φοίβου θείον αψευδές στόμα
ήλπιζον είναι, μαντική βρύον τέχνη:
Ο δ', αυτός υμνών, ......
.....αυτός έστιν ο κτανών
τον παίδα τον εμόν."

ΠΛΑΤΩΝ, ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Β'

Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ' την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή. -Αυτά σαν είπε, η Θέτις
χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.

Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ' είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.

Κ' η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ' έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
που γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, που γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.

Κ' οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα.