ΤΑ ΝΤΟΝΑΤΣ ΩΣ ΕΝΑΡΘΡΟΣ ΛΟΓΟΣ

Διάβαζα λοιπόν στο εξαιρετικό μπλογκ "Δακρυγόνο" την τελευταία γραπτή γελοιότητα των μικροαστών, κι έλεγα να τη σχολιάσω. Έκατσα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά το μετάνιωσα.
Σιγά μη δώσω αξία στα ντόνατς. Εμένα προσωπικά μου βρωμάνε φασισμό.
Καθαρόαιμο.

Ρε δεν πάνε στο διάολο? Πολύ ασχολήθηκα.
Δρόμος τους και δρόμος μας.
Το δράμα των μικροαστών που στριπτιζάρουν ιδεολογικά, ποσώς με συγκινεί.
Οποιοσδήποτε διαβάζει όχι τα κείμενά τους αλλά ανάμεσα στις γραμμές των κειμένων τους, δεν πρόκειται να συγκινηθεί. Το πολύ να ανατριχιάσει: Όλα θυμίζουν αυτό που μισώ. Όποιος έχει νου θα το δει.
Από την άλλη, οποιοσδήποτε αρκείται να διαβάζει τις γραμμές των κειμένων τους, απλά θα αποκοιμηθεί.
Θα αποκοιμηθεί όχι μόνο επειδή τα ντόνατς δεν μπορούν, δεν είναι σε θέση να εκφέρουν πολιτικό λόγο, αλλά και επειδή ούτως ή άλλως θα αποκοιμιόταν.
Ο κοιμισμένος είναι η πρώτη ύλη της δημοφιλίας κάτι τέτοιων απίθανων.

Να'ναι καλά το ευλόγιον "Πυρίσπορος Ζώσα Φιλοσοφία" που μου θύμισε μια ζόρικη φράση του Ηράκλειτου σχετικά με τους κοιμήσηδες που αρκούνται στα φαινόμενα:
Τους καθεύδοντας οίμαι εργάτας είναι και συνεργούς των εν τω κόσμω γινομένων"
ήτοι
"ψυλλιάζομαι πως οι κοιμισμένοι είναι εργάτες και συνεργοί όσων γίνονται στον κόσμο".

Και τι να πεις στους κοιμισμένους?
Μόνο καληνύχτα ταιριάζει να τους πεις.
Θα μασήσουν στα κείμενα του κάθε ταραμά που το παίζει επαναστάτης, αντί να ψάξουν μήπως άλλο το είναι και άλλο το φαίνεσθαι του εν λόγω ταραμά.