ΠΡΚΛΣ ΠΑΠΑΚΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΖΙ-ΑΡ


Δεν ξέρω γιατί, ένα περίεργο πράμα, αλλά κάθε φορά που επιστρέφω από τη Σαντορίνη, αισθάνομαι ηφαιστειακότερος.
Όχι βέβαια με την έννοια της εκρήξεως.
Άλλωστε και τα ορίτζιναλ ηφαίστεια, το μεγαλύτερο κομμάτι του βίου τους το περνάνε αραχτά και κουλ και ψιλοκοιμώμενα.
Ώσπου να γίνει το μπαμ...

Πάντως εδώ που τα λέμε, οι αρχαίοι ημών -που ως γνωστόν τους έχω σε μεγάλη υπόληψη- μέσα στη γενικευμένη παραξενιά τους, τα ηφαίστεια δεν τα έλεγαν ηφαίστεια.
Μου φαίνεται μάλιστα, ότι δεν είχαν συγκεκριμένη λέξη για τα ηφαίστεια.

Είχαν Ήφαιστο βέβαια, αλλά σου λέει "ο Ήφαιστος είναι καλός και μόνο καλά μας δίνει, οπότε αποκλείεται να σκορπάει το χαμό".
Έκαναν τη λογική σκέψη λοιπόν ότι αυτά που σήμερα τα λέμε ηφαίστεια, εφόσον ξεπηδάνε από τη γη δεν μπορεί παρά να είναι παιδιά της γης, αλλά πολύ κακά παιδιά της γης:
Οι φοβεροί και τρομεροί Γίγαντες, που ξεσηκώθηκαν ακόμα και ενάντια στους θεούς -και ενάντια στους ανθρώπους, βέβαια.

Ω, ναι, οι αρχαίοι δεν ονόμαζαν ηφαίστεια τα ηφαίστεια -θα το θεωρούσαν προσβολή προς τον Ήφαιστο.
Τα άφηναν έτσι, να υπάρχουν ανώνυμα και ακατανόμαστα, δίχως ειδική λέξη να τα ομαδοποιεί.

Βέβαια δεν είναι μόνο οι Γίγαντες παιδιά της γης.
Παιδιά της γης είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι... Αλλά φαίνεται ότι στις μέρες μας η ανθρωπότητα έχει πάθει ένα κλακάζ και τείνει να ξεχάσει τη συγγένειά της με τη γη, κοιτάει τη γη ο μέσος άνθρωψ και σου λέει "ψόφια είναι... ούτε μιλάει ούτε λαλάει"...

Ίσως γι' αυτό μαζεύεται κόσμος και κοσμάκης στα σημεία όπου αποδεικνύεται περίτρανα ότι η μάνα μας η γη είναι ζωντανότατη και ακμαία, ότη η μάνα-γη είναι έγκυος ξανά...

Τεσπα, ο τίτλος του παρόντος δημοσιεύματος είναι εμπνευσθείς από εδώ: