ΒΩΜΟΛΟΧΙΕΣ

Ποιό είναι είπαμε το ερώτημα?

Δεν ξέρω.
Μη με πιέζεις, δεν ξέρω, δεν έχω άποψη.
Έχω δουλειά τώρα: διαβάζω.

Etymologicum λεξικόνε. Μάγκνουμ.

Βώμαξ: Ο βωμολόχος, ούτος δε από των βωμών πριν καρπωθήναι αίρων. Τάσσεται δε και επί των μαλακιζομένων.

Απαπαπαπα.... Παλιολεξικά, λέξεις που χρησιμοποιούν...

Βεβαίως τις χρησιμοποιούν με τη λογική του Αριστοτέλη, ο οποίος στα Ηθικά Νικομάχεια διευκρινίζει:

Περι μεν ούν το αληθές, ο μεν μέσος αληθής τις και η μεσότης αλήθεια λεγέσθω, η δε προσποίησις, η μεν επί το μείζον αλαζονεία και ο έχων αυτήν αλαζών, η δε επί το έλαττον ειρωνεία και είρων. Περί μεν το ηδύ, το μεν εν παιδιάι, ο μεν μέσος ευτράπελος και η διάθεσις ευτραπελία, η δε υπερβολή βωμολοχία και ο έχων αυτήν βωμολόχος, ο δε ελλείπων αγροίκος τις και η έξις αγροικία. Περί δε το λοιπόν ηδύ το εν τω βίω, ο μεν ως δεί ηδύς ών, φίλος και η μεσότης φιλία, ο δε υπερβάλλων, ει μεν ουδενός ένεκα, άρεσκος, ει δ' ωφελείας αυτού, κόλαξ, ο δε ελλείπων και εν πάσιν αηδής, δύσερίς τις και δύσκολος

.

Το ήξερες αυτό το αριστοτελικό, αναγνώστη μου? Πως η υπερβολή της παιδιάς, το ξεπέρασμα του ευτράπελου, λέγεται βωμολοχία?
Έπαθα πλάκα όταν το διάβασα. Μέχρι τότε νόμιζα πως ο βωμολόχος είναι ένα τραγικό πρόσωπο, που την αράζει κοντά σ' ένα βωμό "του βωμού πριν καρπωθήναι αίρων", που λένε, και "πέσε πίτα να σε φάω" και τέτοια. Τώρα ξέρω ότι ο βωμολόχος είναι αυτός που έχει ξεπεράσει το σημείο του να είναι ευτράπελος -φτάνοντας ως το σημείο να γίνει έτσι όπως αναφέρει το καλό λεξικό Μάγκνουμ: μαλακιζόμενος.
Και προβληματίζομαι βέβαια, τι από τα τρία είναι καλύτερο: ο ευτράπελος, ο βωμολόχος ή ο αγροίκος? Α ρε Αριστοτέλη, σε μπελάδες που μας βάζεις... Με τα ελληνικά που μιλάμε σήμερα, χάλια δείχνουν και οι τρείς επιλογές.

Ευτυχώς, παρακάτω στα Ηθικά Νικομάχεια, ο ίδιος ο Αριστοτέλης διευκρινίζει πως ο βωμολόχος δεν είναι ο υπερβολικά γελοίος, αλλά κάτι πολύ κατώτερο από γελοίος:

"...ο δε βωμολόχος ήττων εστί του γελοίου, και ούτε εαυτού ούτε των άλλων απεχόμενος ει γέλωτα ποιήσει, και τοιαύτα λέγων ων ουδέν αν είποι ο χαρίεις, ένια δ' ούδ' αν ακούσαι"

.
Κάπως έτσι.

Αυτά με τα διαβάσματά μου.
Ας βάλω κάνα τραγουδάκι ν' ακούσω και να χαλαρώσω λικνιζόμενος διονυσιαστί.

Έψαξα λίγο να βρω εκειά εκεί τα τραγουδάκια που τραγουδούσασι εκειοί εκεί οι Ο.Υ.Κ.άδες σ' εκειά εκεί την παρέλαση επέρσι-πρόπερσι (ξες, εκεί με τη φάση που ήθελαν να φτιάξουν κανιβαλικά τζάκετ και να πλέξωσι πουλόβερ του ελέους και εις ένδειξιν ελέους να χύσουσι το αίμα των αλλονώνε) ώστε να γίνει μακελειό εδώ πέρα στο κόντρα φιλέτο μπλογκ, αλλά δεν τα ευρήκα

-κι έτσι οι θεοί θα με λυπηθούν και δε θα πέσει περονόσπορος θεϊκής κατάρας και αλληλοκατηγοριών στις τάξεις των πολυπληθών αναγνωστών μου (κάνα τριάρι χιλιάδες τους κόβω αλλά τελικά μπορεί και να είναι καμιά πεντακοσαριά -είπαμε, άλλωστε: "η επί το μείζον προσποίησις αληθείας = αλαζονεία" ενώ αντιθέτως "η επί το έλαττον προσποίησις αληθείας = ειρωνεία").

Οπότε, αφήνω το νου μου να φορέσει τη νυχτικιά του και να πάει να χορεψο-παγανιστεί υπό το σεληνόφως στα δάση και στα ξέφωτα, μακρυά απ' την αρρώστεια, μπας και βρει την υγειά του επιτέλους.

Νέρωνες στην εξουσία, Panx Romana, δώσε λέμε, διότι -υπό την προϋπόθεση ότι η φήμη ευσταθεί- τα νέα είναι αρκούντως καλά!!!