Η βροχή ως νανούρισμα. Επέτειος Πολυτεχνείου.

Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Σαράντα χρόνια μετά.

Μέρα μνήμης αλλά και περισυλλογής.
Περισυλλογής σύγχρονης όμως. Όχι παλιομοδίτικης.

Δηλαδή περισυλλογής σχετικά με το εξής:
Δοθέντος ότι οι πρόσφατες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας  των εργαζομένων και των πάσης φύσεως καταστρεφομένων συμπολιτών μας υπήρξαν απελπιστικά μικρές σε συμμετοχή εξαιτίας της βροχής...
Ας περισυλλογιστούμε τι δρόμο θα είχε ακολουθήσει η ιστορία εάν και εφόσον, συμπτωματικώς, είχε ρίξει καμιά άγρια καταρρακτώδη βροχή εκείνες τις μέρες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Δύο είναι τα ενδεχόμενα:
Α) η εξέγερση θα είχε διακοπεί ή η συμμετοχή στην εξέγερση θα είχε εκφυλιστεί λόγω βροχής,
Β) η εξέγερση θα είχε συνεχιστεί παρ' όλη τη βροχή.

Εάν υποθέσουμε το Α, τότε συνεχίζουμε να είμαστε σε καλό δρόμο, το Πολυτεχνείο ζει και μας οδηγεί, που λένε. Είμεθα γνήσιοι συνεχιστές των αγωνιστών του Πολυτεχνείου -δεν ήταν δα και τίποτα υπεράνθρωποι, άνθρωποι σαν όλους μας ήταν κι αυτοί.
Αν, βέβαια, υποθέσουμε το Β, τότε κάτι πάει στραβά -κι άσ' τους να λένε ό,τι θένε, αναγνωσταρά μου. Είμεθα γλυκύτατοι, είμεθα από ζάχαρη και φοβούμεθα μη λιώσουμε.

Και όσο περισυλλογιζόμεθα όλα αυτά, παίζει ο Terence Trent D' Arby ένα παλαιόν χορευτικόν νανούρισμα - ένα νανούρισμα ευρισκόμενο στους αντίποδες του χορού της βροχής:
Rain, Rain, Go Away, Rain, Rain, Come Again Another Day.

(Εδώ, μια πιο κανονική και παιδική εκδοχή του όλου νανουριστικού πράγματος).

Θεώρησα απαραίτητο να βάλω εδώ τις δύο εκδοχές του αποτροπαϊκού νανουρίματος, προκειμένου να εντυπωθεί στη μνήμη του πολυπληθούς αναγνωστικού κοινού μου (μοναδικέ αναγνώστη μου), μπας και το τραγουδήσουμε όλοι μαζί και πιάσει τόπο και γίνει κάτι αξιόλογο και στις μέρες μας...