Τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν...

Δεν ξέρω αν κάποιος με το να ονομάσει Ντουρούτι τον (ομολογουμένως πριγκηπικά αρχοντόμορφο) σκύλο του νοηματοδοτεί οτιδήποτε [προσωπικά θα τον ονόμαζα Κροπότκιν -λόγω της διαφαινομένης πριγκηπικότητος του κυνός], ωστόσο από τη στιγμή που -σε άλλο πάρκο- συνάντησα ένα συμπαθές πλην αρρωστιάρικο και γηραλέο ψωρόσκυλο εκεί πέρα που ο πατήρ του του είχε δώσει το ξακουστό όνομα "Πλεύρης", θεωρώ αναμφίβολα κοφτερό το χιούμορ των εν Αθήναις κυνοφίλων.
Πάντως η απορία μου παραμένει όσον αφορά το αν είναι πειθήνιος και υπάκουος ο Ντουρούτι.

Κατά τα άλλα, τις προάλλες, εν είδει αποχαιρετισμού προς τον Κύνα και τα κυνικά αυτού καύματα, δεν ξέρω πως μου προέκυψε επικεντρωμένος τη εικόνι μου να αυτοσυγκεντρωθώ μπροστά σε έναν καθρέφτη και να αρχίσω άδων σκυλάδικω τω τρόπω το Μαλλιά Σγουρά και που'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος. (Αυτή είναι πιο ορθόδοξη εκτέλεση πάντως, αυτή με τον Πανδή).

Ωστόσο η παρακάτω εκτέλεση-μίξη είναι καλύτερη, νομίζω, αφού συνδυάζει τον κλασικισμό με την νεωτερικότητα (άσχετα αν εν προκειμένω μιλάμε για ήδη παρωχημένη νεωτερικότητα, είπαμε: Τα από νεωτερικής οπτικής γωνίας θεωρούμενα ως αγρίως πεπαλαιωμένα μαύρα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν [κι αν την κοπάνισαν για αλλού, μη σου πω], δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά).

Καλό φθινόπωρο είπαμε... δεν είπαμε?
Καλό και πεισματωμένο και αγωνιστικό και με απ' όλα ας είναι, εύχομαι.