Τα ζώα τα καημένα

Αχ, τι ωραία!
Επιτέλους γίναμε Ευρώπη!

Στα πλαίσια της χτεσινής συγκέντρωσης, έκανε την εμφάνισή της και μια ολιγομελής (πλην όμως πρωτοπόρα) ομάδα υπαλλήλων της πρεσβείας των σιωνιστών δολοφόνων, οι οποίοι παριστάνοντας τους antifa κυμάτιζαν εκεί πέρα μια σημαία του οργανισμού που τους μισθοδοτεί και μια σημαία antifa και κρατούσαν ένα πανό το οποίο έγραφε (παραδόξως στα ελληνικά) κάτι σε στυλ "ούτε δεξιό ούτε αριστερό ενάντια σε κάθε αντισημιτισμό".

Βεβαίως υπάρχει και η άποψη που λέει πως επρόκειτο όντως για μια χούφτα antifa της χούφτας, οι οποίοι αποφάσισαν (επί πληρωμή ή όχι, άγνωστο) να παίξουν το ρόλο των υπαλλήλων της πρεσβείας των σιωνιστών δολοφόνων, ζηλώσαντες τη δόξα των γερμανών ομοϊδεατών τους.

Δες και το βίντεο από το makeleio του Χίου (ρε που μπλέξαμε), καλέ μου αναγνώστη, πρόσεξε τη συμπεριφορά τους και πες μου ποια από τις δύο αναγνώσεις του γεγονότος σου φαίνεται επικρατέστερη.

Όπως και να'χει, το γεγονός ότι οι σιωνιστές φασίστες και τα πιόνια τους αρχίζουν δειλά-δειλά να κάνουν αντισυγκεντρώσεις, αν μη τι άλλο δίνει ένα νέο ενδιαφέρον στη ζωή όλων μας, υπό την έννοια ότι νομοτελειακά θα μαζικοποιήσει τις συγκεντρώσεις μας προσδίδοντάς τους ένα πρόσθετο ενδιαφέρον, κάτι σε στυλ δείξε μου κι εμένα μπάρμπα πως μοιάζουν οι υπάλληλοι των σιωνιστών έτσι, ρε παιδί μου, να θυμάμαι τις φάτσες τους. Κάτι σα βόλτα στο ζωολογικό κήπο, ας πούμε. 

Ειρηνικά πάντοτε, διότι όπως λέει και το ειρηνικότατο ποίημα του Ιωάννη Πολέμη: 

Ποτέ δε θα χτυπήσω
τα ζώα τα καημένα·
μην τάχα σαν εμένα,
κι εκείνα δεν πονούν;
Θα τα χαϊδεύω πάντα,
προστάτης τους θα γίνω.
Ποτέ δεν θα τ’ αφήνω
στους δρόμους να πεινούν.

Aν δεν μιλούν κι εκείνα
κι ο λόγος αν τους λείπει,
μήπως δεν νιώθουν λύπη,
δεν νιώθουν και χαρά;
Μήπως καρδιά δεν έχουν,
στα στήθη τους κρυμμένη,
που τη χαρά προσμένει
κι αγάπη λαχταρά;

Aκόμα κι όταν βλέπω
πως τα παιδεύουν άλλοι,
εγώ θα τρέχω πάλι
με θάρρος σταθερό,
θα προσπαθώ με χάδια
τον πόνο τους να γιάνω,
κι ό,τι μπορώ θα κάνω
να τα παρηγορώ.