Τρία ποιήματα του Κώστα Σοφιανού

Ο Κώστας Σοφιανός υποθέτω πως γεννήθηκε το 1945 και υποθέτω πως (αν δεν φταίει η δική μου σχεδόν ολοσχερής άγνοια) δεν έχει μέχρι σήμερα δεχτεί για το ποιητικό του έργο την αναγνώριση που εγώ νομίζω ότι θα του έπρεπε.

Χτες στο facebook ένας εξαιρετικός άνθρωπος με κοφτερή πένα και μυαλό, μου θύμισε την περίπτωση κάποιων ήδη αγαπητών μου ποιημάτων του Κώστα Σοφιανού, οπότε τι πιο λογικό απ' το να βάλω εδώ τρία ποιήματα του ποιητή, έτσι, αφενός να τα διαβάσει το φιλόμουσο αναγνωστικό κοινό και αφετέρου να βρίσκονται για το μέλλον.

Κατά μια περίεργη σύμπτωση, αποσπάσματα και από τα τρία παρακάτω ποιήματα, είχαν μυστηριωδώς έρθει στη μνήμη μου σε στιγμές όπου γύρω μου επικρατούσε ένας φοβερός και τρομερός ενθουσιασμός επανελλήνισης ενόσω εγώ ατάραχος έστριβα ή κάπνιζα το τσιγάρο μου και άκουγα και χάζευα, αρνούμενος μεν να κριτικάρω, ανοιχτός όμως προς τις Μούσες να μου θυμίσουν ό,τι στίχο θεωρούσαν πρέποντα, κι εκείνες σε μια-δυό περιπτώσεις διάλεξαν (ή εγώ νόμισα πως διάλεξαν) να μου θυμίσουν στίχους του Κώστα Σοφιανού.

Ποίημα του 1945

Ηρώδειο:

Η υγρή ψυχή των ψηφοφόρων

ελαύνεται εις πάθος,

φταίνε οι τόνοι της “Ποιμενικής”

(για ό,τι γράφω, γράψε λάθος

αν λάβει γνώση ο ανακριτής…)

Φθηνές, εσθήτες, λιλιά, λοφία

χοντρές κυρίες που έχουν γνώμη,

στολές – γαλόνι

Πρώτες σειρές

συγκαταφάσκουσα μπουρζουαζία.

Αν είχα θάρρος κι ένα μπετόνι…

“μα τι σας φταίει η κοινωνία;”

τα σπίρτα κρύβω –

πρέπει να στρίβω

με υποπτεύονται για αναρχία.

Παραλλαγές μιας μανιέρας (ΙΙΙ)

Ακόμα και ως πτώμα η Ελλάδα είναι ωραία

Τί κι αν έγινε βόθρος το κρυφό περιγιάλι

Μας δροσίζουν το μέτωπο μελτέμια πρωραία

κι ο καπνός στεφανώνει την Αμφιάλη.

Ελιές στις πλαγιές και ξανθοί αμπελώνες

καθαρτήριες φλόγες αναλώνουν το γιόμα,

αχνοτρέμει ο αέρας στων νερών τους πυλώνες

η Ελλάδα είναι ωραία ακόμα και ως πτώμα.

Ακόμα και ως πτώμα η Ελλάδα είναι ωραία

το πνεύμα του θέρους ευγενίζει τη στέγνια

φαιδρύνει η ευδεία του βίου την έγνοια

ραστώνη και τάχος μάς κλείνουν μοιραία.

Κοιμούνται οι Μούσες στον Ελικώνα

στα μουσεία τ’ αγάλματα νοσταλγήσαν το χώμα

το κάρβουνο εντείνει τις γραμμές του πευκώνα

η Ελλάδα είναι ωραία ακόμα και ως πτώμα.

Ακόμα και ως πτώμα η Ελλάδα είναι ωραία

τις νύχτες ο Κίσσαβος ξαναγίνεται Όσσα

αρκετά παραλλάξαμε του Ομήρου τη γλώσσα

ξεθωριάσαν τα χρώματα στη φθαρμένη λιβρέα.

Μέδουσα ο Ήλιος κι αποσβολώνει

της ρετσίνας ο μύθος πικρίζει το στόμα

τσουκνίδες κι ασφόδελοι στο έρημο αλώνι

η Ελλάδα είναι ωραία ακόμα και ως πτώμα.

Μη μιλάτε Ελληνικά

Μη μιλάτε Ελληνικά:

να γαβγίζετε

να μουγκρίζετε.

Να μη μιλάτε καθόλου.

Μη διαβάζετε Ελληνικά:

να διαβάζετε τους λόγους των πολιτικών σας

να διαβάζετε τα "καλέσματα" των οργανώσεών σας

να διαβάζετε τον ημερήσιο και τον περιοδικό σας τύπο.

Να μη διαβάζετε καθόλου.

Μη γράφετε Ελληνικά:

να γράφετε την "Καθαρεύουσα" του Γενικού Επιτελείου

να γράφετε την "Δημοτική" του Υπουργείου "Πολιτισμού"

να γράφετε όπως γράφουν στον ημερήσιο και στον περιοδικό σας τύπο.

Να μη γράφετε καθόλου.

Και

Μη κατεβαίνετε στη θάλασσα:

σας βλέπει κι αρρωσταίνει

γυρίζουν τα μέσα της

αφρίζει

ξερνάει σακκούλες

σαγιονάρες

σακούλες

σερβιέτες

Ξερνάει πετρέλαιο και πίσσα.

Μη κατεβαίνετε στη θάλασσα.

Μην ανεβαίνετε στα βουνά:

σας αισθάνονται και πεθαίνουν

χάνουν τα δάση τους και τα πουλιά τους

χάνουν τη δρόσο τους και τ' άρωμά τους

χάνουν τα χιόνια τους και τα νερά τους.

Μην ανεβαίνετε στα βουνά.

Μη συντηρείτε αρχαιότητες:

είναι Ύβρις.

Πάρτε κασμάδες και σωριάστε τες

φέρτε μπουλντόζες και σαρώστε τες

ρίχτε βενζίνη και κάφτε τες.

Είναι η προτελευταία τιμή που μπορείτε να κάνετε στον τόπο.

Η τελευταία είναι:

Να φύγετε

με τις γυναίκες και τα παιδιά σας

με τα σαλόνια σας και τα σκυλιά σας

με τη Βρωμιοσύνη σας και την κακομοιριά σας.

Και

μη παριστάνετε πως περιμένετε βαρβάρους:

Εσείς είστε οι βάρβαροι

και πρέπει να φύγετε.