ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΑΡΒΟΥΣ

Αλεξάντερ Πάρβους. Ένα όνομα που θα μπορούσε να είναι θρύλος (αλλά δεν είναι).

Αλεξάντερ Πάρβους. Ένα πρόσωπο-υπόδειγμα του τρόπου που η πραγματική ζωή χρησιμοποιεί προκειμένου να ανατρέψει τον ένα από τους θεμελιώδεις νόμους της νόησης -συγκεκριμένα, τον "νόμο της αντίφασης": Το Α δεν είναι και δεν μπορεί να είναι όχι Α.

Άσε τους θεμελιώδεις νόμους της νόησης να λένε ό,τι θέλουν, άσε τον παλιόκοσμο να λέει, να λέει ό,τι θέλει. Οι θεμελιώδεις νόμοι της νόησης δεν περιλαμβάνουν διατυπώσεις όπως "Το Α είναι και δεν είναι Α".

Όμως η  διαλεκτική είναι εδώ, η κίνηση είναι εδώ, η πραγματική ζωή είναι εδώ, ο Αλεξάντερ Πάρβους είναι εδώ για να αποδείξει ότι το Α μπορεί μια χαρά να είναι όχι Α.

Ο Αλεξάντερ Πάρβους με τον νεαρό Τρότσκι και τον Λεο Ντέιτς

ποζάρουν στο φακό

Δε θυμάμαι πόσες εκλογικές αναμετρήσεις έχουν περάσει από τότε, ίσως 4 ή 5, πάντως ήταν σε ένα εκλογικό περίπτερο ενός τροτσκιστικού κόμματος που πλησίασα και θέλησα να δοκιμάσω τις γνώσεις μιας όχι και τόσο νεαρής αλλά πάντως εγνωσμένα βιβλιόφιλης συντρόφισσας.

-Καλησπέρα. Υπάρχει ένα κείμενο του Τρότσκι που στα ελληνικά θα έπρεπε να έχει έναν τίτλο κάπως έτσι: "Νεκρολογία για έναν φίλο που είναι ζωντανός". Νομίζω ο τίτλος στα αγγλικά είναι "An Obituary on a Living Friend". Ξέρεις αν έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά? Έχει να κάνει με τον Αλεξάντερ Πάρβους.

Η συντρόφισσα είχε ολοσχερή άγνοια. Όχι μόνο για το κείμενο του Τρότσκι αλλά και για τον ίδιο τον Αλεξάντερ Πάρβους.

Δε μπορώ να καταλάβω τι τους μαθαίνουν οι καθοδηγητές τους. Είναι αδύνατον κάποιος να εννοήσει τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης δίχως να γνωρίζει την ύπαρξη του Αλεξάντερ Πάρβους. Και είναι αδύνατον κάποιος να έχει μελετήσει σωστά την ιστορία των επαναστατικών κινημάτων των αρχών του 20ου αιώνα, αν δεν έχει εντρυφήσει στην προσωπική ιστορία του Αλεξάντερ Πάρβους. Και είναι αδύνατον κάποιος στα σοβαρά να ονειρεύεται επαναστάσεις του σήμερα ή του αύριο, αν δεν θυμάται την (και δεν διδάσκεται από την) ιστορία του Αλεξάντερ Πάρβους -αυτής της σημαντικής προσωπικότητας των αρχών του 20ου αιώνα.

Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο, δε φταίνε μόνο οι τροτσκιστές καθοδηγητές: Ο Αλεξάντερ Πάρβους είναι μια ιστορία που τείνει να ξεχαστεί απ' όλους. Ουσιαστικά, άλλωστε, ποτέ δεν έπεσαν πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας στο βαθμό που θα του άξιζε.

Όμως αυτό είναι άδικο. Συχνά η ιστορία είναι άπονη και αδικεί κάποιους βασικούς πρωταγωνιστές της. Και ο Πάρβους ήταν όντως βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας του 20ου αιώνα!

Σκέψου:
Δίχως τον Πάρβους είναι πολύ πιθανό να μη νικούσαν ποτέ οι νεότουρκοι και ο Κεμάλ Ατατούρκ.
Δίχως τον Πάρβους ουδέποτε θα νικούσαν οι μπολσεβίκοι και ως εκ τούτου ουδέποτε θα ανέβαινε στην εξουσία ο Στάλιν.
Δίχως τον Πάρβους ενδέχεται να μην είχε γίνει ποτέ η εξέγερση των σπαρτακιστών, η Ρόζα Λούξεμπουργκ ενδέχεται να ζούσε μέχρι τα βαθιά της γεράματα, και αν ο Πάρβους βοηθούσε αποτελεσματικά τη δημοκρατία της Βαϊμάρης ενδέχεται ο Χίτλερ και οι ναζί ποτέ να μην είχαν γίνει εξουσία.

Φαντάσου, καλέ μου αναγνώστη:

Χίτλερ, Στάλιν, Κεμάλ Ατατούρκ, τρεις από τους μεγαλύτερους σφαγείς του 20ου αιώνα, και διαλογίσου πάνω στο ενδεχόμενο και οι τρεις μαζί να άξιζαν όσο μια τρίχα απ' τ' αρχίδια του Πάρβους.

Και όμως, ο μέσος άνθρωπος αγνοεί τ' όνομά του, ακόμα κι η βιβλιογνώστρια τροτσκίστρια συντρόφισσα αγνοούσε το όνομά του, εφόσον η τσούλα η ιστορία τείνει να τον ξεχάσει...

Και μετά μου λες πως η ιστορία δεν είναι άδικη...

Βρε άδικη είναι. Όμως εμείς ας εντρυφήσουμε στις λεπτομέρειές της, ας την αφήσουμε να μας διδάξει. Ας τη μελετήσουμε.
Έχει πολλά να μας πει σχετικά με το Α που είναι και δεν είναι Α...