What's my name?

Πέτρος, Γιάννης, Μάκης, Σουλπίκιος, Πουλχερία, Βασιλική, Καρλ Χάιντς, Βόλφγκανγκ, Τζον, Άνγκους, Τζουζέπε, Χασάν, όλοι έχουμε ένα όνομα. 

Ήδη από την εποχή του Πλάτωνα και του Σωκράτη, είχε τεθεί το εξής ζήτημα: Μήπως είναι σκόπιμο κάποιες φορές να αλλάζουμε το όνομά μας? 

Στον πλατωνικό διάλογο "Κρατύλος" βρίσκουμε τον Σωκράτη να συζητά με έναν τυπάκο που λεγόταν Ερμογένης. Σε αυτό τον Ερμογένη, ο Κρατύλος (ένας φιλόσοφος της εποχής) είχε πει πως δεν θα έπρεπε να λέγεται Ερμογένης εφόσον δεν έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά που οφείλουν να χαρακτηρίζουν έναν που κατάγεται από το γένος του Ερμή. Και ακριβώς αυτό το παράπονο του Ερμογένη αποτελεί το έναυσμα για το ξεκίνημα του διαλόγου. 

Στις μέρες μας το ίδιο πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει με την άλφα ή με τη βήτα μορφή. Πόσο άνετα μπορεί να νιώθει μια κοπέλα που δίχως να ρωτηθεί της έχει δοθεί το όνομα Γκόλφω? Και πόσο άνετα μπορεί να νιώθει ένας δωδεκαθεϊστής που του έχει δοθεί το όνομα Αββακούμ ή Ησαϊας ή Ισαάκ ή Αβραάμ ή ξερωγώ Μελχισεδέκ ή έστω τα συνηθισμένα Ιωάννης ή Ιάκωβος ή Μαγδαληνή? Κι από την άλλη, ακόμα κι αν είναι παντελώς άθρησκος κάποιος, με ποιά λογική θα μπορούσε να λέγεται Χριστόφορος ας πούμε? 

Υπό αυτή την έννοια και για εμάς τους ακουσίως Κωνσταντίνους έχει ενδιαφέρον η σχετική νομολογία που σχηματίζεται σχετικά με τη διαδικασία αλλαγής του ονόματος κάποιου. Και υπό αυτή την έννοια έχει ενδιαφέρον η σχετική δημοσίευση του e-lawyer αλλά και η συνέντευξη του ανθρώπου που αποφάσισε  όχι για λόγους θρησκείας αλλά για λόγους α-θρησκείας να αλλάξει το όνομά του και από Αθανάσιος να το κάνει Ήλιος. 

Άσμα ασμάτων:

The Clash, 

What's my name