ΛΑΓΟΥΜΙΤΖΗ ΚΑΙ ΕΧΕΤΛΑΙΟΥ ΓΩΝΙΑ
Κατά κάποιον τρόπο, αυτό το ποστ αποτελεί συνέχεια του αμέσως προηγούμενου. Δηλαδή, συνεχίζω να τα έχω παρμένα στο κρανίο, εξαιτίας της βλακείας, της αμορφωσιάς και της ηλιθιότητας εκατομμυρίων συνελλήνων, που έχοντας κάνει τη θρασύτητα σημαία τους, δεν έχουν ιερό και όσιο, δυστυχώς...

Χτες, σερφάροντας στο ίντερνετ, συνάντησα ένα χαρακτηριστικό δείγμα βλακείας. Βέβαια έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε που δημοσιεύτηκε, αλλά αξίζει τον κόπο να το προσέξουμε:

Στο φόρουμ του χεζοτέρικα, ένας αγράμματος και ανιστόρητος -φέρων το κωδικό όνομα "Vril"- βρήκε το θράσος να γράψει τα εξής:

Και ένα κερασάκι για το τέλος.

Κάπου στην Αθήνα, μεταξύ Νέου Κόσμου και Κουκακίου, υπάρχει μια λεωφόρος που λέγεται Λαγουμιτζή . Ξέρετε τι είναι ο Λαγουμιτζής και του αφιέρωσαν ολόκληρη λεωφόρο ? Για δείξτε μου τη Λεοφώρο Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αθήνα, έτσι γαι να συγκρίνουμε λίγο τη σημασία του Λαγουμιτζή, που του απέδοσαν και κεντρικότατη λεωφόρο... !

Ο Λααγουμιτζής ήταν αυτός που έσκαβε τα λαγούμια κάτω από τα κάστρα, που στη συνέχεια έβαζαν πυρίτιδα για να το ανατινάξουν.
Και ποιό κάστρο ήθελε να ανατινάξει ο λαγουμιτζής ?

Μα φυσικά, την Ακρόπολη των Αθηνών. Είπατε τίποτα ?

Τιμάμε αυτόν που πήγε να ανατινάξει το 1827 τον Παρθενώνα.... !

Δέστε λοιπόν ποιούς τιμάμε σήμερα και πάρτε τα συμπεράσματά σας.

Τι συμπεράσματα να βγάλουμε ρε ταραμά?
Τι συμπεράσματα να βγάλουμε ρε τούβλο, ρε τενεκέ ξεγάνωτε, ρε ανίερε κόπανε, που τολμάς να μιλήσεις για το Λαγουμιτζή... Να μιλήσεις για το Λαγουμιτζή ΕΣΥ, ο εκ γενετής υπήκοος και υποτελής του κάθε Μεγαλέξαντρου... Να μιλήσεις για το Λαγουμιτζή ΕΣΥ ο ανιστόρητος κάφρος...

Αλλά ας ηρεμήσω και ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά...

"Συνέβη δε ως λέγουσιν, άνδρα εν τη μάχη παρείναι το είδος και την σκευήν άγροικον. Ούτος των βαρβάρων πολλούς καταφονεύσας αρότρω, μετά το έργον ην αφανής. Ερομενοις δε Αθηναίοις άλλο μεν ο θεός ες αυτόν έχρησεν ουδέν, τιμάν δε Εχετλαίον εκέλευσεν ήρωα" (Παυσανίας βιβλ. 1, κεφ. 32)
Περί τίνος πρόκειται?
Ο Παυσανίας, τα παλιά τα χρόνια, στη διάρκεια της περιηγήσεώς του στην Αττική, έχει πάει και στο Μαραθώνα. Οι κάτοικοι του Μαραθώνα του αφηγούνται μια παράξενη ιστορία, την ιστορία του Εχετλαίου. Του λένε δηλαδή, ότι κατά τη διάρκεια της μάχης του Μαραθώνα, ξαφνικά και από το πουθενά, έσκασε μύτη ένας τυπάκος με φάτσα και συμπεριφορά κάθε άλλο παρά μεγαλοπρεπή. Ίσα-ίσα, σαν απλός αγρότης έμοιαζε.
Ο τυπάκος αυτός, ο αγρότης, κράταγε στα χέρια του ένα άροτρο, και με αυτό το άροτρο άρχισε να κοπανάει τους Πέρσες δίχως να καταλαβαίνει Χριστό, και το εντυπωσιακό είναι ότι με αυτό το αυτοσχέδιο όπλο΄κατάφερε να ξεκάνει κάμποσους. Αργότερα, όταν η μάχη τελείωσε, ο τυπάκος ο αγρότης εξαφανίστηκε τόσο αθόρυβα, όσο αθόρυβα είχε εμφανιστεί. Είχε κάνει το καθήκον του προς την πατρίδα, και αποσύρθηκε σεμνά. Δε γούσταρε τιμές και ταρατατζούμ.
Οι Αθηναίοι βέβαια είχαν μείνει με την απορία "ποιός στην ευχή ήταν αυτός ο τυπάκος που του είχαν δώσει το παρατσούκλι "Εχετλαίος" (εχέτλη λεγόταν η λαβή του αρότρου). Πήγανε λοιπόν στο μαντείο και ρώτησαν "ποιός στα κομμάτια ήταν ο εχετλαίος". Το μαντείο δεν τους απάντησε ΠΟΙΟΣ ήταν, αλλά τους απάντησε ΤΙ ήταν ο εχετλαίος: Ήταν ένας ήρωας, και σαν ήρωα έπρεπε να τον τιμούν! Επειδή, άμα τιμούν τους ανιδιοτελείς ήρωες, τότε είναι εξαιρετικά πιθανό η τιμή προς τους ήρωες να γεννήσει, να δημιουργήσει κι άλλους ανιδιοτελείς ήρωες. Έτσι πάει το πράγμα. Κάτι ήξερε ο θεός που τους απάντησε έτσι!

Αλλά ας αφήσουμε τον Εχετλαίο και τη μάχη του Μαραθώνα.
Και ας περάσουμε στον Λαγουμιτζή.
Κώστα τονε λέγανε. Αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά.
Ούτε επώνυμο, ούτε καταγωγή, ούτε τίποτα. Κάποιοι λένε πως λεγόταν Χορμοβίτης, άλλοι λένε πως λεγόταν Νταλερόπουλος, άλλοι λένε άλλα. Κανένα στοιχείο γι' αυτόν δεν είναι σίγουρο.
Ο τύπος δεν είχε άροτρο σαν τον εχετλαίο. Λαγούμια ήξερε να φτιάχνει. Και ήταν μάστορας στο να φτιάχνει λαγούμια. Εκείνη την εποχή, η κατασκευή λαγουμιών ήταν μεγάλη υπόθεση στον πόλεμο... Αποτελούσαν βασικό όπλο τόσο για αυτούς που πολιορκούσαν μια πόλη, όσο και για τους πολιορκούμενους.

Ο Λαγουμιτζής λοιπόν, εμφανίζεται από το πουθενά κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Μεσολογγίου. Η τέχνη του είναι μια από τις βασικές αιτίες που το πολιορκημένο Μεσολόγγι βάστηξε τόσο πολύ. Μετά την πτώση του Μεσολογγίου, εμφανίζεται μυστηριωδώς πάνω στην πολιορκημένη Ακρόπολη. Είμαστε στο 1826, η Ακρόπολη πολιορκείται από τον Κιουταχή, και είναι ζήτημα μεγίστης στρατηγικής σημασίας να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων. Για το σκοπό αυτό, για να μην πέσει η Ακρόπολη, οργανώθηκε ολόκληρη η εκστρατεία που κατέληξε στη φονική μάχη του Αναλάτου, που την ανέφερα σε προηγούμενο ποστ.
Ε, το ίδιο χρονικό διάστημα, ο Λαγουμιτζής ήταν πάνω στην Ακρόπολη, και με τα λαγούμια του ξέσκιζε τους Τούρκους!
Ας δούμε το σκηνικό, όπως το περιγράφει ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του:

Όταν κολλήσαμεν εις το κάστρο, βαστούσαμεν και τον μαχαλά της Πλάκας ως την Αρβανίτικη πόρτα. Από κάτου το κάστρο εις τα σπίτια ήταν μία εκκλησία και της έδεσε λαγούμι ο αθάνατος περίφημος Κώστας Λαγουμιτζής, γενναίος και τίμιος πατριώτης – και με την τέχνη του και με το ντουφέκι του ως λιοντάρι πολέμαγε διά την πατρίδα. Ήμαστε μαζί κι’ αγωνιζόμαστε ως αδελφοί νύχτα και ημέρα και δουλεύαμεν με τους ανθρώπους, τους αγαθούς Αθηναίους και φκειάναμεν τα λαγούμια· και ήμαστε όλοι πάντα αγαπημένοι κ’ ενωμένοι. Εις το Μισολόγγι και παντού αυτός ο γενναίος άντρας θάματα έχει κάμη. Πατρίδα, του χρωστάς πολύ αυτεινού του αγωνιστή. Θησαυρούς τού δίνει ο Κιτάγιας να γυρίση· διά σένα, πατρίδα, όλα τα καταφρονεί.

Και πιο κάτω:

Τότε οι καϊμένοι οι Έλληνες με λυπήθηκαν πολύ· πολέμησαν γενναίως, διώξαν τους Τούρκους από τη ντάπια μας και τους έβαλαν όλους εις της καμάρες· και ντουφεκούσαν εις το κάστρο. Τότε βήκε ο Λαγουμιτζής και ήρθε ’σ εμάς· με ηύρε ’σ αυτείνη την κατάστασιν. Μου είπε να μείνη αυτός εκεί, να κολλήσω εγώ εις το κάστρο να με δέση ο γιατρός. Του είπα: «Σύρε μέσα. Αν πεθάνω εγώ, το κάστρο δεν χάνεται· αν πεθάνης εσύ, χάνεται».

Ίσως πρέπει να βγάλουμε μαλάκα και το Μακρυγιάννη...

Μετά την απελευθέρωση, τα ίχνη του λαγουμιτζή χάνονται, ακολουθώντας τα ίχνη του εχετλαίου. Είχαν κάνει το καθήκον τους προς την πατρίδα οι άνθρωποι, και δε γουστάριζαν φανφάρες και ταρατατζούμ. Αποσύρθηκαν σεμνά. Ο Καμπούρογλου μένει εκστατικός μπροστά στο γεγονός της επιστροφής του λαγουμιτζή στην ανωνυμία. Όσοι ασχολήθηκαν με την περίπτωση, δεν κρύβουν το θαυμασμό τους.

Το ελληνικό κράτος, παίρνοντας γραμμή από τα ρηθέντα του θεού, τα σχετικά με τον εχετλαίο, αφιέρωσε στον λαγουμιτζή έναν δρόμο, που (όχι παραδόξως) αποτελεί συνέχεια της οδού "Μάχης Αναλάτου".

Μόνο ο στόκος, ο ντενεκές ο ξεγάνωτος, ο νεοέλλην κάφρος με το ψευδώνυμο "Vril" στο φόρουμ του χεσοτέρικα, δεν μπορεί να κατανοήσει αυτή την απλή αλήθεια... Οπαδός και υπήκοος του Μεγαλέξανδρου γεννήθηκε, οπαδός και υπήκοος θα πεθάνει.
Αυτό του αξίζει......