ΝΗΣΤΗΣΙΜΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΙΑΝΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ μέρος πρώτον:
ΑΚΡΙΔΕΣ ΛΙΑΣΤΕΣ, ΜΕ ΣΑΛΤΣΑ ΑΠΟ ΑΓΡΙΟ ΜΕΛΙ
(να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει)

Το να είσαι προφήτης του θεού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν. Πάντοτε ήταν ζόρικη υπόθεση το να είσαι προφήτης του θεού. Όμως, όσοι τα κατάφεραν να γίνουν προφήτες του θεού, είδαν τη ζωή τους να αλλάζει. Μετατράπηκαν σε cult φιγούρες και έμειναν στην αιωνιότητα.

Ανάμεσα σε αυτές τις cult μορφές, ξεχωρίζει η μορφή του ΑηΓιάννη του Πρόδρομου. Στο παρόν κείμενο, δεν θα ασχοληθούμε με την αμφίεσή του, η οποία ήταν σαφώς πρωτοποριακή: Ρούχα φτιαγμένα από μοσχομυριστές τρίχες καμήλας (δεν διευκρινίζεται εάν οι τρίχες της καμήλας είχαν υφανθεί) με μια ζόρικη δερμάτινη ζώνη δεμένη γύρω από τη μέση ώστε να αναδεικνύει την αισθητική του όλου πράγματος.
Η παραπάνω αμφίεση, συνδυαζόταν με πολύ μακρύ, ακερσεκόμικο αχτένιστο και πιθανώς λαδωμένο μαλλί και μακρυά απεριποίητη γενειάδα, ώστε, από το σύνολό της εμφάνισής του, να γίνεται ορατό το γεγονός ότι ο Ιωάννης ήταν προφήτης του θεού.

Όμως εμείς εδώ θα επικεντρώσουμε στις διατροφικές συνήθειες του Ιωάννη του Βαπτιστή: Στα ευαγγέλια μαθαίνουμε πως ήταν οπαδός της νηστίσιμης πρωτοποριακής κουζίνας. Αγαπημένο του πιάτο ήταν "ακρίδες με σάλτσα από μέλι άγριο".
Εκκεντρικό πιάτο, ομολογουμένως.

Όταν πήγαινα σχολείο, οι δασκάλοι δεν ήθελαν να αηδιάσουμε και να αρχίσουμε τους εμετούς την ώρα των θρησκευτικών. Όταν ερχόταν λοιπόν η κουβέντα στις διατροφικές προτιμήσεις του ΑηΓιάννη του Πρόδρομου, είχαν φτιάξει (οι δάσκαλοι) και μας έλεγαν το παραμύθι ότι οι εν λόγω ακρίδες ήταν απλώς "οι τρυφερές άκρες από τους βλαστούς των φυτών".

Αργότερα που το έψαξα το ζήτημα, διαπίστωσα πως οι δάσκαλοι μας έλεγαν τρίχες (τρίχες καμήλας, ενδεχομένως).

Η ιστορία έχει ως εξής:
Για λόγους που δεν τους πολυκαταλαβαίνω, ο θεός-μάγειρας των εβραίων τους είχε απαγορέψει να τρώνε κάτι μερακλήδικα φαγητά όπως χοιρομέρι, χταπόδι στα κάρβουνα, καλαμαράκια γεμιστά, λουκάνικα σχάρας και κάτι τέτοια.
Όμως, ως γευστικό αντιστάθμισμα, τους επέτρεψε να τρώνε διάφορα άλλα γευστικά πράγματα. Χαρακτηριστικά, τους είπε:

"Ταύτα όμως δύνασθε να τρώγητε από παντός πετουμένου ερπετού, περιπατούντος επί τέσσαρας πόδας, τα οποία έχουσι σκέλη όπισθεν των ποδών αυτών, διά να πηδώσι δι' αυτών επί της γης, ταύτα θέλεις τρώγει εξ αυτών: Τον βρούχον κατά το είδος αυτού και τον αττάκην κατά το είδος αυτού και τον οφιομάχον κατά το είδος αυτού και την ακρίδα κατά το είδος αυτής". (Λευιτικόν, 11: 22).

Σε αυτή τη θεϊκή ατάκα βασίστηκε ο Ιωάννης και άρχισε να τρώει ακρίδες με σάλτσα μελιού για μεσημεριανό (και ίσως ακριδομιλκ-σέϊκ με μέλι, για ελαφρύ, πεπτικό, βραδυνό).

(Στις μέρες μας που είναι γεμάτες ορθολογισμό, κάποιοι που αμφισβητούν την αλήθεια της Βίβλου, ρωτούν: "Μα καλά, τι δουλειά είχαν οι ακρίδες στην έρημο?" Τους παραπέμπω στον Διόδωρο το Σικελιώτη, βιβλίο 3, κεφ. 29 όπου αναφέρεται σαφέστατα ένας λαός Ακριδοφάγων, που ζούσε όχι και πολύ μακριά από τον Ιωάννη. Οι ίδιοι σκεπτικιστές, ρωτούν: "Τι στα κομμάτια δουλειά είχαν οι μέλισσες στην έρημο"? Τους παραπέμπω στον Μιχαήλ Ψελλό (εκείνον τον σοφό Βυζαντινογκαγκάν) ο οποίος λέει χαρακτηριστικά για την περίπτωση του μελιού του Ιωάννη:
"(ο Ιωάννης)... μέλιτος αγρίου κατά το ακόλουθον απεγεύετο: μελλισών μεν μη διαιτωμένων τη ερημία, κηφήνων δε ταις κοιλότησιν εμπετομένων των δένδρων και τους σίμβλους εργαζομένων του μέλιτος"

(Άσχετον: Με ψηλά το κεφάλι, Βυζάντιο και πάλι).

Δυστυχώς, οι διατροφικές συνήθειες του Ιωάννη του Προδρομου και Βαπτιστή, δεν κληρονομήθηκαν από τους χριστιανούς. Μη μπορώντας να κατανοήσουν το μεγαλείο των διατροφικών επιλογών του ΑηΓιάννη του Πρόδρομου, οι πρώτοι χριστιανοί (που αναμφιβόλως ήταν εβραίοι) ξανοίχτηκαν και άρχισαν να τρώνε λουκάνικα, χοιρινές, χταπόδια, καλαμάρια, μύδια και άλλα ανάλογα βδελύγματα, νοθεύοντας την παραδοσιακή εβραϊκή κουζίνα...

Αδίκως αναπολούσε με νοσταλγία το παρελθόν ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, ο οποίος στον "Παιδαγωγό" θεώρησε πρέπον να αναφερθεί στις ακρίδες με το μέλι ως εξής:
"Ο δε μακάριος Ιωάννης (...) μέλι ήσθιεν και ακρίδας, γλυκείαν και πνευματικήν τροφήν..."

Μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τη νοσταλγία, την αναπόληση του ένδοξου παρελθόντος, στα λόγια του Κλήμεντος του Αλεξανδρινού. Συμπάσχουμε μαζί του. Και θεωρούμε πως μέσα στις συνθήκες ακρίβειας και φτώχειας που μαστίζουν το χριστεπώνυμον πλήρωμα στις μέρες μας, η φετεινή Σαρακοστή θα έπρεπε να αποτελέσει τομή στην χριστιανική ιστορία:
Είναι ώριμες πλέον οι συνθήκες, είναι η χρυσή ευκαιρία ώστε το χριστεπώνυμο πλήρωμα να αντλήσει διδάγματα από τα λόγια του Κλήμεντος του Αλεξανδρινού (που είναι και Πατέρας της Εκκλησίας... δεν είναι κάνας τυχαίος), και να στραφεί προς την νηστήσιμη "γλυκείαν και πνευματικήν τροφήν" του Ιωάννη του Προδρόμου!

(Εις το ζήτημα των βιβλικών νηστήσιμων, θα επανέλθουμε εξετάζοντας μια ενδιαφέρουσα διατροφική εντολή του θεού προς τον προφήτη Ιεζεκιήλ. Νομίζω πως κάθε καλός και ευσεβής χριστιανός, οφείλει να δοκιμάσει την Ιεζεκιήλεια συνταγή τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Αλλά αυτά θα τα πούμε προσεχώς).