ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΜΠΛΟΓΚΟ-ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑΣ

Στα πλαίσια της τρεχούσης ευγενούς μπλογκο-σκυταλοδρομίας (βλέπε σχετικάς οδηγίας), έχοντας λάβει τη σκυτάλη από τα χέρια του συντρόφιμου Polsemannen, έκανα μια έτσι χράάάπ! με το χέρι μου και έπιασα το πιο κοντινό μου βιβλίο και το άνοιξα στη σελίδα 123, και
(ω! θεοί!)
διαπίστωσα πως το κείμενο του βιβλίου τελειώνει στην αρχή της σελίδας 122. Το θεώρησα σημαδιακό.
Και επειδή μου αρέσει το τέλος του εν λόγω βιβλίου, θα κάνω μια μπλογκο-σκυταλοδρομική παρασπονδία και θα γράψω εδώ τις 2 τελευταίες σελίδες του, σελ. 121-122.
Βεβαίως, θα παραβιάσω τον πυρήνα των μπλογκοσκυταλοδρομικών κανόνων της εν λόγω λαμπαδηδρομίας, αλλά εντάξει, δεν είχα τι να κάνω και είπα να γράψω κατιτίς μεγάλον... (Εάν εφάρμοζα επακριβώς τους κανόνας της πνευματικής αυτής λαμπαδηδρομίας, θα έπρεπε να γράψω μόνο την τελευταίαν παράγραφον ή να στρεφόμουν εις άλλον βιβλίον, αλλά εντάξει τώρα, μεταξύ μας είμεθα)...

Μιλάμε για το βιβλίο του Γιώργου Χειμωνά "Έξι μαθήματα για τον λόγο".

Σ' ένα παλαιότερο κείμενό μου έλεγα πως ο ανθρώπινος λόγος έχει δύο ιερότητες: η πρώτη ιερότης είναι ότι δεν είναι διάλογος, αλλά είναι η ταυτόσημη και ταυτόχρονη ανθρώπινη ομιλία. Η δευτέρα ιερότης είναι ότι δεν είναι μονόλογος, αλλά είναι ένα ανθρώπινο όργανο για να ακουστεί ο κοινός λόγος. Είναι ακριβώς η στιγμή να ορίσω τι εννοούσα με τον όρο "κοινός λόγος". Κοινός λόγος δεν είναι ο λόγος όλων των ανθρώπων, δεν είναι ο λόγος αποκλειστικά μεταξύ των ανθρώπων. Είναι ένας Νόθος λόγος, λόγος Αθρόος, και είναι απέραντα κοινός, επειδή συσσωματώνει ανθρώπινα και μη-ανθρώπινα μόρια, το έλλογο και το άλεκτο, το κανονικό και το ανώμαλο, το ταχύ και το αργό και το ακίνητο, το από μέσα και το απ' έξω, το ένα και το παν, την συνείδηση και το βουνό, τον ωκαενό και την κλοάκα, την αγωνία και την σαύρα. Ακόμη, θα μπορούσε να επισημανθεί και μια δραματικότης αυτού του λόγου: ότι δεν είναι δυνατό να έχει αντίλογο. Ακριβώς εδώ συμβαίνει η Ειρωνεία, που ποτέ μεγαλύτερή της δεν έτυχε σε ανθρώπινη πράξη.
Στο κείμενό μου "Ο Γάμος" ανατέλλει μια ανθρώπινη μορφή που λέγεται "ο λυπημένος". Τον περιγράφω έτσι: Ο λυπημένος δεν έδειχνε λύπη. Αλλά το πρόσωπό του είχε μια έξαψη και προκαλούσε τρόμο. Αλλά εκείνο που προκαλούσε τρόμο. Προκαλούσε δέος η πελώρια αμφίεσή του. Ο λυπημένος είναι στολισμένος εκθαμβωτικά. Ποτέ άνθρωπος στον κόσμο δεν στολίστηκε τότε και δεν παρουσιάστηκε. Σαν ένας πύργος από αστραφτερά υφάσματα και τεντωμένα. Κεραίες και σκαλωσιές στηρίζουν τη πελώρια του πρόσοψη. Σαν ένα πλατύ και ορθωμένο λοφίο λύγιζε προς τα πίσω και ταλαντευόταν σε κάθε κίνηση του λυπημένου. Έχει διάμετρο ως δέκα μέτρα κι από τις άκρες ανέμιζαν ξεσκισμένα λάβαρα και φυλαχτά. Κολλημένα σαν μαγνητισμένα δυσδιάκριτα και τρομαχτικά πράγματα και ράκη ζώων κι ανθρώπων κι όλα μαζεμένα με μια μανιασμένη φιλαρέσκεια και συνέχεια να ξεκολλάν και πέφτουν καταγής και χαμηλά διακρίνεται το φοβερό του πρόσωπο κι όλο εκείνο το τέμπλο που βάδιζε. Έθρυβε και σιγά σιγά αφανιζόταν λες και το φως της ημέρας να έτρωγε σιγά σιγά εκείνο το υπερφυσικό και υπέροχο ανθρώπινο ικρίωμα

Αυτός θα μπορούσε να είναι ο κοινός λόγος, λόγος της τέχνης: μια ψηφιδιακή πελώρια αμφίεση, το υπερφυσικό κι υπέροχο ανθρώπινο ικρίωμα με κολλημένα πάνω του κομμάτια από τον κόσμο. Είναι ως δέκα μέτρα, κι αυτό σημαίνει πως ο ανθρώπινος λόγος είναι, από την καταγωγή του κι από τις ανάγκες του, περιορισμένος, μετρούμενος. Αλλά εκείνο που, πάνω απ' όλα, τον χαρακτηρίζει είναι ότι πάει να γίνει, πάντα, υπερανθρώπινος και υπερσωματικός, δηλαδή μια στο έπακρο διεσταλμένη ανθρώπινη μορφή, που είναι έτσι μεγεθυμένη ώστε να την δει ένας οφθαλμός που να μην είναι ανθρώπου.
Θέλω να πω: Εάν το αίτημα των φυσικών και των φιλοσοφικών αναζητήσεων του ανθρώπου είναι να εννοήσει ο άνθρωπος τον Κόσμο, η τέχνη αντιστρέφει αυτό το αίτημα. Το τρομαχτικό αίτημα που θέτει η τέχνη είναι, να εννοηθεί ο άνθρωπος από τον Κόσμο.

Αυτά. Η σκυτάλη παραδίδεται στον συντρόφιμο Κρείτονα Κουσουράτο, στον αναλυτή-προφήτη Τίγρη και στην Εύα (όχι την Καϊλή, την άλλη) και εις τον συντρόφιμον λας, ομοίως.
Όσοι πιστοί...