ΤΟ ΞΟΡΚΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΕΙΕΣ

Εις το χωριό αυτό, το αίμα σου, όσον παραιώνιον και αν τύχει να είναι, πιστεύει και αυτό ότι ανήκει εις νέας και νεανικάς φλέβας και κυκλοφορεί ζωηρότερον. Ευθυμείς. Δεν την βαριέσαι, ούτε σε βαριέται η ζωή. Και αρχίζεις την συνδιάλεξιν με την γριά κουμπάρα (η νέα σου ετοιμάζει την αθάνατην άσπρην χωρικήν φρικασάδα διά το μεσημέρι).

-Μ' αφήνεις κουμπάρα, σε μιαν άκρη της αυλής ν' ανάψω αυτήν την αφάνα?
-Και δεν την ανάβεις? Θα ψήσεις τίποτις? Δεν είναι ανάγκη...
-Καλέ όχι δα! Έτσι για να ιδώ τη φλόγα της που θα πάει χιλιόγλωσση τον ανήφορο, σα Βενέτικο χρυσάφι.
-Μπά!

Και το ελαφρόν μειδίαμα που προσπαθεί να μετριάσει την έκφρασιν της ματιάς της, με αναγκάζει να υποστηρίξω το άτομόν μου, γενικεύων το πράγμα:

-Έτσι είμαστε, κυρά κουμπάρα, εμείς οι καλαμαράδες: ζεβζέκηδες. Μα να σου πω και τ' άλλο? Ο φιλάργυρος -ο τσιγκούνης να πούμε- που καμαρώνει τα φλουριά της κάσας του, χωρίς να βάζει χερικό απάνω τους, τι άλλο κάνει? Αυτός μάλιστα καμιά φορά ψοφάει της πείνας...
-Τι κάνεις εκεί? Με χαρτί πολεμάς ν' ανάψεις την αφάνα? Δεν παίρνεις ένα αναμμένο κλαρί? Βασιλική! Φέρε του κουμπάρου...
-Όχι, δεν είναι ανάγκη... Θέλω με τα σπίρτα μου και με το κομμάτι αυτό της εφημερίδας ν' ανάψω τη φωτιά.

Και διά να εξουδετερώσω κάπως το δεύτερον μειδίαμά της, το οποίον εχάθη σε μιαν έκρηξιν καγχασμού:

-Αυτό το κομμάτι της εφημερίδας, κυρά κουμπάρα μου που λες, μιλάει για ένα σωρό αρρώστειες της Αθήνας, και θέλω να το κάψω, περνώντας το από τις τρείς φλόγες...
-Αααα! Τώρα κατάλαβα τι κάνεις. Ξόρκι! Τό'κανε και η μακαρίτισσα η μάνα μου αυτό. Έκαιγε τη ρετσέτα του γιατρού! Καλά κάνεις... Καλά κάνεις...
-Άκου να στις διαβάσω τις αρρώστειες πριν να τις κάψω: Μονή Βατοπεδίου, Βιστονίδα, Καχριμάκης, Βουλγαράκης, ανεργία, μίζες, Τσουκάτος, Ζίμενς, ντοπαρίσματα, Τσίπρας, ακρίβεια, Αμπχαζία, Οσετία, πείραμα του CERN...
-Μπα, μπα! Ξορκισμένες να'ναι!!! Κάφ'τες κουμπάρε μου, κάφ'τες γρήγορα! Καλά τους κάνεις! κάφ'τες!

(πρόκειται για ένα κείμενο του Δ. Γρ. Καμπούρογλου, από τον "Αναδρομάρη της Αττικής". Όπως είναι οφθαλμοφανές, μερικές σειρές προς το τέλος του κειμένου υπέστησαν τη βέβηλη παρέμβασή μου. Α, ναι, και καλό χειμώνα να'χουμε).