ΒΟΥΝΤΟΥ-ΒΟΥΝΤΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΜΑΥΡΗ...

Το ζήτημα εξεκίνησε προ ημερών.
Όπως χαρακτηριστικώς έλεγεν η είδησις του pathfinder:
Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί απειλεί με μήνυση μια εταιρεία εάν δεν αποσύρει μια κούκλα – Σαρκοζί που συνοδεύεται από ένα εγχειρίδιο για Βουντού και βοηθάει τους αναγνώστες του να καρφώσουν βελόνες πάνω του.

Και (η είδησις) συνεπλήρωνε συμπληρωματικώς:

«Ο Νικολά Σαρκοζί με έχει παρακαλέσει να σας υπενθυμίσω ότι, παρόλη τη φήμη του, έχει αποκλειστικά και απόλυτα δικαιώματα της εικόνας του,» αναφέρει ο δικηγόρος Thierry Herzog.
Επιβεβαιώνοντας όλα τα παραπάνω, οι Herzog και Σαρκοζί δήλωσαν ότι θα υποβάλουν μήνυση εάν η εταιρεία δεν ανταποκριθεί άμεσα. Η K&B έχει προωθήσει 20.000 αντίγραφα του εγχειριδίου και της κούκλας.



Ως προσωπικώς, επιχειρηματικώς και πολιτικώς ενδιαφερόμενος να προωθήσω τον βουνδουισμό εν Ελλάδι (χρησιμοποιών ως μονδέλα, εκείνα τα εντόπια ανεκδιήγητα σούργελα που κουμαντάρουν τα ζητήματα της φιλτάτης ημών πατρίδος), επαρακολούθησα το ζήτημα έως του νυν, και πλέον δύναμαι να ανακράξω (πλήρης ανακουφίσεως) ότι "ναι! νενικήκαμεν!"

Διότι, συμφώνως τω σημερινώ in.gr:
Γαλλικό δικαστήριο απέρριψε την Τετάρτη αίτημα που υπέβαλε ο πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί, ώστε να αποσυρθεί το εγχειρίδιο βουντού, που κυκλοφορεί μαζί με μία κούκλα βουντού, που περιέχει προτροπή να «καρφιτσώνεται» από τους αναγνώστες η κούκλα.
...Ο εκδοτικός οίκος K&B μετά από αυτήν την εξέλιξη μπορεί να συνεχίζει να διαθέτει τα 20 χιλιάδες εγχειρίδια της μορφής αυτής που κυκλοφόρησαν σε πρώτη φάση στις αρχές του Οκτωβρίου.

Ως ευκόλως γίνεται αντιληπτόν, η είδησις περί της δικαστικής αποφάσεως, αποτελεί πηγήν χαράς, ευωχίας και γέλωτος δι'ημάς τους απανταχού εμπορευάμενους και αντιεξουσιαζούμενους βουνδουιστάς.

Ήδη σχεδιάζω κάτι κέρινα μονδελάκια. Διότι οι καιροί ου μενετοί.

ΤΟ ΕΥΚΛΕΕΣ, ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟΝ...

Στων παλιών καιρών τις στροφές
αιμοβόροι Προκρούστες και Σκίρωνες
περιμέναν για καινούργιες τροφές.
Στων παλιών καιρών τις στροφές
οι διαβάτες σκιάζονταν τους ληστές.
Και οι καιροί περάσαν και ήλθαν
άλλες εποχές.
Και μαζί και οι ληστές.
Στων αγρίων καινούργιων καιρών τις στροφές
οι Προκρούστες και οι Σκίρωνες
φοβηθήκαν και φύγαν
κυνηγημένοι από πιο μεγάλους ληστές

Σε γενικές γραμμές, με τον Αντώνη το Μουλά είχαμε γνωριστεί πριν από καμιά εικοσιπενταριά-τριανταριά χρονάκια. Όπως συμβαίνει συχνά σε αυτή την παλαιόπολη, στη συνέχεια χαθήκαμε για καμιά εικοσιπενταριά-τριανταριά χρονάκια. Όλως τυχαίως, ξαναβρεθήκαμε (thirty years after) σε γνωστό καφενείο γνωστής πλατείας του κέντρου των Αθηνών.

Εξεπλάγην ευχάριστα όταν κάποια στιγμή τον είδα μια μέρα στο νοσότρος να θέτει -από τη σκοπιά του ομιλητού- ζητήματα της εν Ελλάδι ιστορίας του ρεύματος των σοσιαλιστικών ιδεών.
("Ορέ μπράβο... Δεν επιμένω μόνο εγώ με αυτά τα ζητήματα", εσκέφθην).

Μυστηριώδες νεφέλωμα αγάπης το πρόσωπό σου
λυμένα μαλλιά σε κάποιο κομμάτι της όψης σου.
Σε περιμένω
στα σύνορα της αγάπης με την αγάπη
άγγελέ μου σε καρτερώ
μέσα στα χέρια σου σφιγμένα αγνά ροδοπέταλα.
Ξεχασμένου ναού ιέρεια
μυστηριακών τελετών κορμί
που το παρέδωσε ανέγγιχτο ο έρωτας
στην εφηβεία.

Όμως μια στιγμή αναμφίβολα εξίσου ενδιαφέρουσα, ήταν εκείνη όπου έλαβα ανά χείρας την ποιητική συλλογή του "Αμφίδοξα και Ευαή" (που παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Καλυψώ").

Ενσκολιευόμεθα τας αναρμόστους ημέρας
εφωμαρτώντας εφολκόμενοι
εφοδεύοντες και αφοδεύοντες.
Ανέστιοί τε και εφέστιοι.
Ευώνυμοι και ανώνυμοι.
Και κατά περίσταση ειδωλοποιοί
ή εξωλέστεροι

Και μέσα σε όλα, να μαθαίνω ότι έχει στην πλάτη του και μια κάποια ευδόκιμη καριέρα σε πράγματα όπως το θέατρο...
Ευχάριστες εκπλήξεις... Που λογικά θα συνεχιστούν με τα κυοφορούμενα (ως κατάλαβα) νέα ποιήματά του.

Το ημέτερον και το αργόν
το ευκλεές, το απόλυτον...
Διαμοιράστε τα ιμάτιά μου
εκείνος είπε

Έκπληξέ μας ευχάριστα (κι άλλο - κι άλλο) Αντώνη από την Ικαρία!
Διότι οι καιροί ου μενετοί, σαν πολλά χρονάκια να'χουμε φορτωθεί στην πλάτη και κάτι πρέπει να γίνει...

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΔΟΥΝΤΩΝ

Και ενώ το φοβερό και τρομερό Θεουλίνι θέτει το ζήτημα της εφικτότητας (ή της μη-εφικτότητας) κηρύξεως ενός στρατιωτικού νόμου στις Ε.Π.Α. (κλικ εδώ),
οι φοβεροί και τρομεροί καθ' ημάς antifa, ζώντας σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, μας καλούν να διαδηλώσουμε μεσημεριάτικα το Σάββατο (μα, Σαββατιάτικα?) υιοθετώντας την κρετίνικη άποψη ότι "Το όνομα της Μακεδονίας είναι ποτισμένο στο αίμα της Βοσνίας".

Σε γενικές γραμμές, οι καθ' ημάς antifa θα μπορούσαν να είναι φίλοι μου. Στην πραγματικότητα, έχω αρκετούς φίλους που δεν ξέρουν "που τους παν τα τέσσερα", έχουν όμως κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν θα με χάλαγαν και μερικοί αντιφάδες. Ούτως ή άλλως, γιόμισε ο κόσμος απολιτίκ στοιχεία.

Το κακό με τους αντιφάδες, βέβαια, είναι ότι αποτελούν το εβραιο-αμερικανόφιλο τμήμα (ή την πέμπτη φάλαγγα μαθές) μέσα στο χώρο που ενεργοποιούμαι.
Αν δεν αποτελούσαν το εβραιο-αμερικανόφιλο τμήμα (ή την πέμπτη φάλαγγα μαθές) δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα: Θα τους θεωρούσα χαζά παληκάρια (antifa παιδιά χαρά γεμάτα) και θα τελείωνε το θέμα.


Οι ανωτέρω εικονιζόμενοι γερμανοτέτοιοι antifa, διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους προς ένα ναζιστικο-ρατσιστικό κρατίδιο, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει. (Ευτυχώς, στην Ελλάδα ο κρετινισμός δεν έχει απογειωθεί σε τέτοια ύψη -ακόμη, τουλάχιστον δεν εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε ναζιστικά κρατίδια).


Στην παραπάνω φωτο, οι εν λόγω antifa κραδαίνουν -πέραν των σημαιών του κρατιδίου-μπάτσου- και αμερικάνικες σημαίες (στα πλαίσια του "δώσε κι εμένα μπάρμπα Σαμ", ενδεχομένως).

Ειλικρινά, θα γούσταρα πολύ, πάρα πολύ, να γινόταν και στην Ελλάδα μια antifa διαδήλωση με αμερικάνικες σημαίες και σημαίες του λυόμενου κρατιδίου.
Θα ήμουν παρών με ολάκερους κεσέδες γιαούρτι.

Ζούμε σε απολιτίκ και παρακμιακούς καιρούς, βέβαια... Τίποτα δεν αποκλείεται... Το μέλλον άδηλον...

Ωστόσο, προς το παρόν θα αρκεστούμε στην ιδέα πως "Το όνομα της Μακεδονίας είναι ποτισμένο στο αίμα της Βοσνίας".
Είπαμε, ο καθείς έχει δικαίωμα να διαδηλώνει τη μαλακία του.

Τουλάχιστον έως ότου κηρυχθεί (λέμε τώρα) κάνας στρατιωτικός νόμος στις ΕΠΑ.

ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Καθήμενοι εν τω καφενείω, εν τω μέσω ρεμπετοσυζητήσεως και τσιπουροποσίας, με την άκρη του οφθαλμού μας ενετοπίσαμεν φιγούραν γνωστήν, κολλούσαν επί του υαλοπίνακος ανακοίνωσιν τινα.
-Είσαι ο Τηλέμαχος?
αρωτήξαμεν, και όντως, ήτο ο Τηλέμαχος. Ο φοβερός και τρομερός Τηλέμαχος Ζαγρέας. Όστις, καθήσας μεθ' ημών, μας επληροφόρησεν ότι την Παρασκευή που έρχεται, (ήτοι εις τας 17 του μηνός), και κατά τας 10 το βράδυ, θα εμφανιστεί εις το "καφέ Μίτος" της εξαρχειώτικης οδού Αραχώβης (αριθμός 10), παρουσιάζων την φοβερήν και τρομερήν παράστασιν "Διονύσου Ανάσταση -Σατιρικά τραγούδια σε ρυθμούς ρεμπέτικους και ροκ".

Δεν ξεύρω τι θα κάμετε την Παρασκευή το βράδυ, αλλά κανονίστε:
Να είστε όλοι εκεί! Η όλη φάσις, λέει!

(Ειρήσθω εν παρόδω, τα έργα του Τηλέμαχου Ζαγρέα και της μπάντας των Σατύρων, παίζει να τα βρείτε και σε δύο σιντί: "Το λόγο έχει ο Ζευς" και "Του ουρανού τα τέκνα". Βέβαια είμαι ακατάλληλος για διαφημιστής, αλλά αναφέρω την ύπαρξη των σιντιών ώστε να είναι σφαιρική η ενημέρωσις).

ΟΙ ΘΡΗΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟΙ, ΣΤΕΛΛΑ

Κειμενάκιον ζόρικον, ώριμον -εικοσαετίας και βάλε- του φοβερού και τρομερού μακαριστού κεκοιμημένου Γκυ Ντεμπόρ, φέρον τον τίτλον "Σημειώσεις για το Ζήτημα των Μεταναστών".

Διότι έμπασε κρυάκι, κι άμα δεν την αράξουμε διαβάζοντας κοντά στο τζάκι που δεν έχουμε, πως διάολο θα περάσει η μέρα, ε?

Guy Debord
Σημειώσεις για το “Ζήτημα των Μεταναστών” (1985)
Όλα είναι ψεύτικα στo “ζήτημα των μεταναστών”, όπως συμβαίνει με κάθε ζήτημα που τίθεται ανοιχτά στη σημερινή κοινωνία, και για τους ίδιους λόγους: Το ζήτημα εγείρεται από την οικονομία (δηλαδή την ψευδο-οικονομική αυταπάτη), και συζητιέται από το θέαμα.

Η συζήτηση του θέματος περιορίζεται σε ανοησίες. Πρέπει να κρατήσουμε ή να αποβάλουμε τους μετανάστες; (Φυσικά, ο αληθινός μετανάστης δεν είναι ο μόνιμος κάτοικος ξένης προέλευσης, αλλά εκείνος που γίνεται αντιληπτός και αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως διαφορετικό και προορισμένο να παραμείνει διαφορετικός. Πολλοί μετανάστες, ή τα παιδιά τους, έχουν γαλλική ιθαγένεια· πολλοί Πολωνοί ή Ισπανοί υπήκοοι κατέληξαν να χάσουν τον εαυτό τους μέσα στη μάζα ενός γαλλικού πληθυσμού που ήταν διαφορετικός). Όπως συμβαίνει και με τα πυρηνικά απόβλητα ή με το πετρέλαιο που χύνεται στον ωκεανό, οι μετανάστες αποτελούν προϊόν της σύγχρονης καπιταλιστικής διαχείρισης – με τη διαφορά ότι τα “όρια ανοχής” στην περίπτωση των μεταναστών καθορίζονται πιο γρήγορα και πιο “επιστημονικά” – και, όπως τα πυρηνικά απόβλητα και το χυμένο πετρέλαιο, έτσι και οι μετανάστες θα παραμείνουν μαζί μας για αιώνες, χιλιετίες, για πάντα. Θα παραμείνουν, διότι ήταν πολύ ευκολότερο να εξαφανιστούν οι Εβραίοι από τη Γερμανία την εποχή του Χίτλερ παρά να εξαφανιστούν οι Μαγκρεμπίνοι και άλλοι από εδώ σήμερα: κι αυτό γιατί στη Γαλλία δεν υπάρχει ούτε ναζιστικό κόμμα ούτε ο μύθος μιας γηγενούς φυλής!

Πρέπει να τους αφομοιώσουμε ή να “σεβαστούμε τις πολιτιστικές διαφορές τους”; Άτοπη, ψεύτικη επιλογή! Δεν μπορούμε πια να αφομοιώσουμε κανέναν: ούτε τους νέους ανθρώπους, ούτε τους Γάλλους εργάτες, ούτε καν τους επαρχιώτες ή τις παλιές εθνικές μειονότητες (Κορσικανούς, Βρετόνους, κ.λ.π.) διότι το Παρίσι, μια ερειπωμένη πόλη, έχει χάσει τον ιστορικό του ρόλο, που ήταν να διαμορφώνει τους Γάλλους. Τι είναι ο συγκεντρωτισμός χωρίς [μια] πρωτεύουσα; Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δε δημιούργησαν Γερμανούς μεταξύ των απελαθέντων Ευρωπαίων. Η διάχυση του συγκεντρωμένου θεάματος μπορεί να ενοποιήσει μόνο θεατές. Κάνουμε γαργάρες με την πλούσια έκφραση της “πολιτιστικής ποικιλίας”, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα καθαρά διαφημιστική. Ποιες κουλτούρες; Δεν απέμεινε πια ούτε μία. Ούτε χριστιανική, ούτε μουσουλμανική, ούτε σοσιαλιστική, ούτε επιστημονική. Ας μη μιλάμε για νεκρούς. Αν κοιτάξουμε έστω για μια στιγμή τα στοιχεία και την πραγματικότητα, δεν έχει μείνει πια τίποτα εκτός από την παγκόσμια-θεαματική (Αμερικανική) κατάρρευση κάθε κουλτούρας.

Πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αφομοιωθούν μέσω της ψήφου. Οι Γάλλοι είναι ψηφοφόροι και δεν είναι πια τίποτα άλλο (το ένα κόμμα ταυτίζεται με το άλλο· η μια προεκλογική υπόσχεση ταυτίζεται με την αντίθετή της· και πιο πρόσφατα, τα πολιτικά προγράμματα – που όλοι γνωρίζουν ότι δε θα εφαρμοστούν – έχουν πάψει να είναι έστω και απατηλά, καθώς δεν αναφέρονται πια σε κανένα σημαντικό ζήτημα. Ποιος ψήφισε για την εξαφάνιση του ψωμιού; Μια ιστορική απόδειξη ότι η ψήφος δε σημαίνει τίποτα, ακόμα και για τους Γάλλους, είναι αυτό το αποκαλυπτικό νούμερο (αναμφίβολα διαστρεβλωμένο προς τα κάτω): το 25% των “πολιτών” στην ηλικιακή ομάδα των 18-25 ετών δεν είναι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, λόγω απλής απέχθειας. Προσθέστε σε αυτούς εκείνους που είναι εγγεγραμμένοι αλλά απέχουν από την ψηφοφορία.

Κάποιοι προβάλλουν το κριτήριο της “ευχέρειας στη γαλλική γλώσσα”. Καταγέλαστο. Μήπως οι σημερινοί Γάλλοι μιλάνε γαλλικά; Είναι γαλλικά αυτά που μιλάνε οι σημερινοί αναλφάβητοι, ή ο Fabius (“Bonjour les dégats!”), ή η Françoise Castro (Ça t’habite ou ça t’effleure?”) ή ο Β.Η. Lévy;
Ακόμα και αν δεν υπήρχε έστω και ένας μετανάστης, μήπως δεν κατευθυνόμαστε ξεκάθαρα προς την απώλεια κάθε διαλεκτικού συλλογισμού και κάθε έναρθρης γλώσσας; Τι τραγούδια ακούνε οι νέοι σήμερα; Ποιες απείρως πιο γελοίες σέκτες από το Ισλάμ και τον Καθολικισμό έχουν κατακτήσει τόσο εύκολα ένα ορισμένο ποσοστό των σημερινών υψηλά εκπαιδευμένων ηλιθίων μας (Sun Myung Moon κ.λ.π.); Και ας μην αναφερθούμε στους σοβαρά καθυστερημένους διανοητικά ή αυτιστικούς ανθρώπους, τους οποίους αυτές οι σέκτες δε στρατολογούν επειδή δεν υπάρχει οικονομικό συμφέρον από την εκμετάλλευσή τους· κατά συνέπεια, τους αφήνουν στα χέρια των δημόσιων αρχών.

Έχουμε γίνει Αμερικανοί. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι βιώνουμε όλα τα άθλια προβλήματα των ΗΠΑ, από τα ναρκωτικά μέχρι τη μαφία, από το φαστ φουντ [fast food – αγγλικά στο πρωτότυπο] μέχρι τον πολλαπλασιασμό των μειονοτήτων. Για παράδειγμα, μολονότι η Ισπανία και η Ιταλία έχουν αμερικανοποιηθεί επιφανειακά και ως ένα αρκετά μεγάλο βάθος, δεν είναι εθνοτικά αναμιγμένες. Με αυτήν την έννοια, παραμένουν σε μεγάλο βαθμό Ευρωπαϊκές (όπως ακριβώς η Αλγερία είναι Βορειοαφρικανική). Εδώ [στη Γαλλία], έχουμε τα προβλήματα της Αμερικής χωρίς να διαθέτουμε τη δύναμή της. Δεν είναι βέβαιο ότι το αμερικανικό χωνευτήρι [melting pot – αγγλικά στο πρωτότυπο] θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολύ ακόμα (με τους Chicanos, για παράδειγμα, οι οποίοι μιλάνε διαφορετική γλώσσα). Αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε για μια στιγμή εδώ. Κι αυτό διότι οι ΗΠΑ αποτελούν το κατασκευαστικό κέντρο του σύγχρονου τρόπου ζωής, την καρδιά του θεάματος που επεκτείνει τους σφυγμούς της μέχρι τη Μόσχα και το Πεκίνο, και αυτό το θέαμα δεν μπορεί να επιτρέψει την παραμικρή αυτονομία στους κατά τόπους υπεργολάβους του (εφόσον γίνει κατανοητό αυτό, αποκαλύπτει δυστυχώς ένα πολύ λιγότερο επιφανειακό είδος υποταγής από εκείνη την οποία θα ήθελαν να καταστρέψουν ή να μεταρρυθμίσουν οι συνήθεις κριτικοί του “ιμπεριαλισμού”). Εδώ [στη Γαλλία], δεν είμαστε πια τίποτα: είμαστε οι αποικιοποιημένοι που δεν έμαθαν πώς να επαναστατούν, είμαστε εκείνοι που λένε συνεχώς "ναι" στο θέαμα και στην αλλοτρίωση. Τι προφάσεις ανακαλύπτουμε ξαφνικά και πάλι στη Γαλλία καθώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αυξανόμενη παρουσία μεταναστών κάθε χρώματος! Λες και κάποιος κλέβει κάτι το οποίο εξακολουθούσε να είναι δικό μας! Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό; Τι πιστεύουμε ή, μάλλον, τι εξακολουθούμε να προφασιζόμαστε ότι πιστεύουμε; Δεν είναι παρά η έπαρση στις σπάνιες διακοπές των απόλυτων σκλάβων που διαμαρτύρονται ότι οι ξένοι απειλούν την ανεξαρτησία τους!

Ο κίνδυνος του απαρτχάιντ; Είναι σε μεγάλο βαθμό υπαρκτός. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κάτι παραπάνω από απλό κίνδυνο, καθώς υπάρχει ήδη μοιραία (με τη λογική των γκέτο, τις φυλετικές συγκρούσεις και, κάποια μέρα, τα λουτρά αίματος). Μια κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση είναι σαφώς λιγότερο ικανή να καλωσορίσει, χωρίς πολύ μεγάλες δυσκολίες, ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών απ’ ό,τι μια συνεκτική και σχετικά ευτυχισμένη κοινωνία. Το 1973, είχαμε ήδη παρατηρήσει την εντυπωσιακή αναλογία ανάμεσα στην εξέλιξη της τεχνικής και των τρόπων σκέψης:

«Το περιβάλλον, το οποίο αναπλάθεται συνεχώς ολοένα και πιο βεβιασμένα με σκοπό τον κατασταλτικό έλεγχο και το κέρδος, γίνεται ταυτόχρονα όλο και πιο εύθραυστο και παρακινεί όλο και περισσότερο στο βανδαλισμό. Στο θεαματικό του στάδιο, ο καπιταλισμός αναδημιουργεί καθετί άχρηστο και παράγει εμπρηστές. Έτσι, το σκηνικό του γίνεται παντού εξίσου εύφλεκτο με ένα σχολείο στη Γαλλία».

Με την παρουσία των μεταναστών (που έχει ήδη εξυπηρετήσει κάποιους συνδικαλιστές, οι οποίοι έχουν καταγγείλει ορισμένες απεργίες εργατών τις οποίες δεν μπορούσαν να ελέγξουν ως “θρησκευτικούς πολέμους”), μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι οι υπάρχουσες εξουσίες θα προωθήσουν την ανάπτυξη σε μεγάλη κλίμακα των μικρών πειραμάτων αναμετρήσεων που έχουμε δει να σκηνοθετούνται από πραγματικούς ή ψεύτικους “τρομοκράτες” ή από υποστηρικτές αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων (και όχι μόνο από Άγγλους οπαδούς).

Αλλά είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς γιατί όλοι οι πολιτικοί (συμπεριλαμβανομένων των ηγετών του Εθνικού Μετώπου) επιχειρούν να ελαχιστοποιήσουν τη σοβαρότητα του “προβλήματος των μεταναστών”. Όλα όσα θέλουν να συντηρήσουν τους απαγορεύουν να αντιμετωπίσουν άμεσα και στο πραγματικό του περιεχόμενο έστω και ένα πρόβλημα. Ενώ κάποιοι προφασίζονται ότι πρόκειται απλώς για ένα ζήτημα επιβολής μιας “αντι-ρατσιστικής καλής θέλησης”, άλλοι προσποιούνται ότι το ζήτημα είναι η αναγνώριση του μετριοπαθούς δικαιώματος σε μια “δίκαιη ξενοφοβία”. Και όλοι συμφωνούν να αντιμετωπίζουν αυτό το ζήτημα σαν να ήταν το πλέον φλέγον, σχεδόν το μοναδικό, μεταξύ των τρομακτικών προβλημάτων που η κοινωνία δεν πρόκειται να ξεπεράσει. Το γκέτο του καινούριου θεαματικού απαρτχάιντ (όχι η τοπική, φολκλορική εκδοχή της Νότιας Αφρικής) βρίσκεται ήδη εδώ, στη σύγχρονη Γαλλία: η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού βρίσκεται περίκλειστη και αποκτηνωμένη μέσα σε αυτό· και θα συνέχιζε να υπάρχει ακόμα και αν δεν υπήρχε έστω και ένας μετανάστης. Ποιος αποφάσισε να κατασκευάσει την Sarcelles και την Les Minguettes, να καταστρέψει το Παρίσι και τη Λυών; Οπωσδήποτε, κανείς δεν μπορεί να πει ότι κανένας μετανάστης δε συμμετείχε σε αυτό το αξιοκαταφρόνητο έργο. Ωστόσο, εκτελούσαν ακριβώς τις διαταγές που τους δίνονταν: αυτή είναι η συνήθης δυστυχία του μισθωτού εργάτη [salariat].

Πόσοι de facto ξένοι υπάρχουν σήμερα στη Γαλλία; (Και όχι μόνο με βάση το νομικό καθεστώς τους, το χρώμα του δέρματος ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους). Είναι προφανές ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί ώστε θα έπρεπε κάποιος, αντίθετα, να ρωτήσει: πόσοι Γάλλοι έχουν μείνει, και πού βρίσκονται; (Και τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα έναν Γάλλο;). Γνωρίζουμε ότι ο ρυθμός των γεννήσεων πέφτει. Δεν είναι φυσιολογικό κάτι τέτοιο; Οι Γάλλοι δεν μπορούν πια να ανεχτούν τα παιδιά τους. Τα στέλνουν στο σχολείο μόλις γίνουν τριών ετών, και μέχρι τα δεκαέξι τουλάχιστον, προκειμένου να μάθουν τον αναλφαβητισμό. Και, προτού τα παιδιά φτάσουν στην ηλικία των τριών ετών, ολοένα και περισσότεροι [γονείς] τα βρίσκουν “ανυπόφορα” και τα χτυπάνε βίαια. Τα παιδιά απολαμβάνουν ακόμα αγάπη στην Ισπανία, την Ιταλία, την Αλγερία, καθώς και μεταξύ των Τσιγγάνων. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει συχνά στη Γαλλία σήμερα. Ούτε τα διαμερίσματα ούτε οι δρόμοι των πόλεων είναι κατάλληλοι για τα παιδιά (από εκεί προέρχεται η κυνική καμπάνια των πολεοδόμων της κυβέρνησης σχετικά με το θέμα τού “ανοίγματος της πόλης στα παιδιά”). Από την άλλη, η αντισύλληψη είναι ευρέως διαδεδομένη και η έκτρωση είναι διαθέσιμη. Σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γαλλία σήμερα ήταν επιθυμητά. Αλλά όχι ελεύθερα! Ο ψηφοφόρος-καταναλωτής δεν ξέρει τι θέλει. “Επιλέγει” κάτι που δεν επιθυμεί. Η διανοητική του δομή δε διαθέτει πια τη συνοχή που θα του επέτρεπε να θυμηθεί ότι είχε επιθυμήσει κάτι τη στιγμή κατά την οποία βρίσκει τον εαυτό του απογοητευμένο από την εμπειρία αυτού ακριβώς του πράγματος.

Στο θέαμα, η ταξική κοινωνία επιδίωξε συστηματικά να εξαλείψει την ιστορία. Και τώρα, κάποιοι παριστάνουν ότι θλίβονται για το ειδικό αποτέλεσμα της παρουσίας τόσο πολλών μεταναστών, επειδή έτσι η Γαλλία “εξαφανίζεται”! Κωμικό. Η Γαλλία εξαφανίζεται για εντελώς διαφορετικούς λόγους, και με λιγότερο ή περισσότερο γοργούς ρυθμούς σχεδόν σε όλα τα πεδία.

Οι μετανάστες έχουν απόλυτο δικαίωμα να ζουν στη Γαλλία. Αντιπροσωπεύουν την αποστέρηση, και η αποστέρηση είναι παρούσα στη Γαλλία, είναι εξαιρετικά διαδεδομένη εδώ και σχεδόν οικουμενική. Οι μετανάστες έχουν χάσει τη χώρα και την κουλτούρα τους, όπως είναι ευρέως γνωστό, χωρίς να είναι σε θέση να βρουν άλλες. Οι Γάλλοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, και αυτό δεν αποτελεί μεγαλύτερο μυστικό.

Καθώς ολόκληρος ο πλανήτης ανάγεται εξίσου στην αθλιότητα ενός νέου περιβάλλοντος και μιας καθαρά ψευδούς κατανόησης των πάντων, αποτελεί απερισκεψία εκ μέρους των Γάλλων – που αποδέχτηκαν αυτή την εξέλιξη χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση (με εξαίρεση το 1968) – να ισχυρίζονται πως αισθάνονται ότι δε βρίσκονται πια στο σπίτι τους εξαιτίας των μεταναστών! Έχουν λόγους να μην αισθάνονται πια ότι βρίσκονται στο σπίτι τους, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή, σε αυτόν τον καινούριο φρικτό κόσμο της αλλοτρίωσης, δεν υπάρχουν παρά μόνο μετανάστες.

Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ζουν στην επιφάνεια της Γης, ακόμα και σε αυτόν τον τόπο, όταν η Γαλλία θα έχει εξαφανιστεί. Το εθνολογικό μίγμα που θα επικρατήσει δεν μπορεί να προβλεφθεί, και το ίδιο ισχύει για τις κουλτούρες τους, ακόμα και για τις γλώσσες τους. Μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι το κεντρικό και βαθιά ποιοτικό ερώτημα θα είναι το εξής: θα μπορέσουν αυτοί οι μελλοντικοί άνθρωποι να κυριαρχήσουν, μέσω μιας απελευθερωτικής πρακτικής, επί της σημερινής τεχνικής, που αποτελεί, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια τεχνική της επίφασης και της αποστέρησης; Ή, αντίθετα, θα κυριαρχηθούν από αυτή με έναν τρόπο που θα είναι ακόμα πιο ιεραρχικός και υποδουλωτικός απ’ ό,τι σήμερα; Θα πρέπει κανείς να είναι προετοιμασμένος για το χειρότερο, και να παλεύει για το καλύτερο. Η Γαλλία είναι σίγουρα αξιοθρήνητη. Αλλά οι θρήνοι είναι μάταιοι.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΔΙΑΤΑΓΗ (νούμερο δύο)

Τελικά αι εγκύκλιοι διαταγαί δεν έχουσι τέλος...

Εν είδει συνεχείας προηγούμενης γλαφυρής και ιστορικής σημασίας εγκυκλίου διαταγής από τη Δημητσάνα (κλικ εδώ), θα αρκεστώ να παραθέσω λινκάκιον από το ευλόγιον του "επαναστατικού ποιηταριάτου", όπου μια άλλη, σούπερ-γκαγκάν και ιστορικής σημασίας αστυνομική διαταγή από τη Ματαράγκα της Καρδίτσας, έρχεται να μας κλέψει το ενδιαφέρον και να μας γεμίσει το Σαββατοκύριακο...

Τελικά, πλάκα-πλάκα, αι αστυνομικαί εγκύκλιοι διαταγαί αποτελούν ένα ξεχωριστό ιδιότυπο είδος λογοτεχνίας του νέου ελληνιζμού... και μακάριος ο μελετών αυτάς και ο εντρυφών εις αυτάς...
(μακάριος υπό την έννοια ότι κάνει νέο σικώτι)...

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΤΕΣ...

Και ναι μεν είναι αλήθεια πως με βάση τους νόμους του μάρκετινγκ, θα έπρεπε όποιος αγοράζει τρία Τσεγκεβάρεια μπλουζάκια να παίρνει δώρο μια κονκάρδα με τη φάτσα του Τσε. Σωστό και πρέπον θα ήταν, εδώ που φτάσαμε.

Αλλά, πετώντας στα σκουπίδια το μάρκετινγκ που μας περιβάλλει, εκμεταλλευόμενοι τις περιβάλλουσες ημάς ενδο-μαρκετικές αντιξοότητες της εποχής, ας ευχηθούμε να χρεωκοπήσουν παγκοσμίως οι αγορές, κι ας καθήσουμε να διαβάσουμε ολίγον Καββαδία:

Ήτανε ντάλα μεσημέρι κι έδειξε μεσάνυχτα.
Έλεγε η μάνα του παιδιού: "Καμάρι μου κοιμήσου".
Όμως τα μάτια μείνανε του καθενός ορθάνοιχτα
Τότε που η μοίρα ζύγιαζε με ατσάλι το κορμί σου.

Ποιος το 'λεγε, ποιος το 'λπιζε και ποιος να το βαστάξει...
Αλάργα φεύγουν τα πουλιά και χάσαν τη λαλιά τους.
Θερίζουν του προσώπου σου το εβένινο μετάξι...
Νεράιδες και το υφαίνουνε να δέσουν τα μαλλιά τους.

Πάνθηρας ακουρμάζεται θωράει και κοντοστέκει.
Γλείφει τα ρόδα απ' τις πληγές, μεθάει και δυναμώνει.
Ξέρασε η γη τα σπλάχνα της και πήδησαν δαιμόνοι.
Σφυρί βαράει με δύναμη, μένει βουβό τ' αμόνι.

Τ' όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό,
έσμιξε πια με το καράβι του συννέφου.
Το φως γεννιέται από παντού μα είναι αχαμνό
και τα σκοτάδια το ξεγνέθουν και σου γνέφουν.

Χοσέ Μαρτί, Κόνδορας πάει και χαμηλώνει,
περηφανεύεται, ζυγιάζει και θυμάται.
Με τα φτερά του θα σκοτείνιαζ' ένα αλώνι.
Απόψε οι δυο συντροφιαστοί θα πιείτε μάτε.

Του Λόρκα η κόκκινη φοράδα χλιμιντράει
μ' αυτός μπλεγμένος στα μετάξινα δεσμά του
μακρύ κιβούρι με τον πέτρινο κασμά του
σενιάρει ο φίλος και στο μπόι σου το μετράει

Γέροντας ναύτης με τα μούτρα πισσωμένα
βάρκα φορτώνει με την πιο φτηνή πραμάτεια
έχει τα χέρια από καιρό ψηλά κομμένα
κι ήθελε τόσο να σου σφάλαγε τα μάτια...

Βινεο-οπτικώς, εδώ υπάρχει το ανωτέρω, με τον Λέκκα να το τραγουδάει ζόρικω τω τρόπω. (Πολύ το πάω αυτό το παιδί).

Αλλά, βέβαια, κάποιος θα πει: Εντάξει, αλλά πρόκειται για τον έξω μου Γκεβάρα. Ο μέσα μου Γκεβάρα τι γίνεται?
Για αυτές τις περιπτώσεις, διατίθεται σε συσκευασία εμπιθρίου-δώρου ο Ρασουλιακός "Μέσα μου Γκεβάρα" (που τους κάνει όλους τ' αλατιού).
Δυστυχώς, για τον "Μέσα μου Γκεβάρα" δεν βρήκα οπτική άκρη, αλλά δεν πειράζει: Με μερικά ζητήματα ο σκοπός δεν είναι να τη δεις - με μερικά ζητήματα ο σκοπός είναι να την ακούσεις.

Και ο μέσα μου Γκεβάρα, ανήκει αναμφιβόλως σε αυτή την κατηγορία: Εκείνων που καλό θα ήταν να ακούσουμε (και να μας ακούσουν, επίσης).

ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΠΟΣ!

"Αν τον δειτε και απο κοντα δεν παιζει να πιστεψετε οτι βγαινει αυτη η φωνη απο εναν τετοιο ανθρωπο.. ειναι πραγματικα αγνωριστος, στο μαγαζι ειχε μπει απο την μπροστινη πορτα και οταν ανεβηκε στην σκηνη νομιζαμε οτι ειναι καποιος του μαγαζιου η καποιος για να καθαρισει τη σκηνη η κατι τετοιο..."

Με αυτά τα λόγια περιγράφει ένας -προφανώς νεαρός- θαμών κάποιου ιντερνετοφόρουμ, το θείο Νώντα.
Μεγάλη μορφή ο Πουλικάκος, δεν είναι να το συζητάμε τώρα... Το ζήτημα είναι αδιαπραγμάτευτο.
Απλά, εδώ και κάνα διήμερο, έχω φάει άσχημο κόλλημα και παίζει συνεχώς μέσα στο μυαλό μου, το θρυλικό άσμα "Τι Μπουκόφσκι - Τι Τσιμπουκόφσκι ή Το Έπος του Αρπαχτοβυζαρόπληκτου και της Κλαστοπεόδουλης ή Oriental Wrap".
Το είχα ακούσει παλαιόθεν, και τέτοιο κόλλημα δεν το είχα φάει... Δεν ξέρω τι κακό είναι τούτο που με βρήκε τώρα στα γεράματα...

Μπάση πτώση, πέραν του να το παραθέσω δίπλα προς ακρόασιν, θεωρώ πρέπον να παραθέσω και τους αξιοπρόσεκτους στίχους του εδώ, προς ανάγνωσιν. Διότι είναι στίχοι μνημειώδεις!

Τι Μπουκόφσκι - Τι Τσιμπουκόφσκι
ή Το Έπος του Αρπαχτοβυζαρόπληκτου και της Κλαστοπεόδουλης
ή Oriental Wrap

Ελμπάτ φουέλ αρμπουταγλάν,
γκαφίρ σπαροπηχτάγαν,
σαρμελοασπληδεύαντο
φαλλοαιδοιογλυστράβαν.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ.

Και ουτ και φλουτ και χλάπιστα,
αμπεχλωροακουστάβαν,
του σφιτ τα βλημοκάβαλαν
πρωκτόγευστα χομπλάβαν.

Φαρδαλοβαρδουλόπνευστα,
κλαπετοπερδολάγνα,
αμφιξεπατογλάφυρτα
ξεκωλ σφηναροπλήκτρα.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ

Στηθόπληκτα και μπουσταφή,
βαρδουλοχαρχαλεύαν
κωλοτρυπιδοφάγωτα,
ρωγοβυζορουφάγαν.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ

Και φλατς και φλουτς και χλούτσαυτα,
αμφιχυσματομπλάβαν
κι ενώ γλυφοεκοζάροντο
ψωλαρμενοχουφτάβαν.

Βουλέ, Τουρλέ κι απόχαυνα
γλουτοφτυστομπουτάβαν,
χλιμιντροσφιχτοχάϊδευτα,
το σιχτηροφουμάβαν.

Μπαχλέτε κονικλόπντιχτο ζουλφίρ
σφαλιαροπεογλούταυτο μπατσίρ
ορθομουντριχοτρίψαυτο κλεφτίρ
καυλομαγουλογλώστιφτο παιχτίρ

Δεν ξέρω, αλλά κάτι υπερφυσικό, μια αόρατος δύναμις, με ωθεί να αφιερώσω αυτό το αθάνατο έπος στους διεθνείς χρηματιστηριακούς κύκλους, συμπαραστεκόμενος τοιουτοτρόπως στα ζόρια που τραβάνε αυτό τον καιρό... Διότι τι να λέμε τώρα, ο ποιητής τα είπε όλα - ακόμα και για τη φετινή την κρίση...