Τετάρτη, Ιουλίου 23, 2008

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΦΟ

Τις τελευταίες μέρες, ένα μυστήριο πράμα, όποια πέτρα κι αν σηκώσω βρίσκω από κάτω κάποιον που μιλάει για εξωγήινους και ούφο. Κολλητικό είναι? Δεν ξέρω.
Τις προάλλες, κάπου ανάμεσα σε μπύρες και τεκίλες, το φιλοσοφήσαμε το θέμα, και καταλήξαμε στα εξής βαθυστόχαστα πορίσματα:

Πώς λέγονται τα ούφο που έχουν σχήμα τάρτας? Ταρτούφο
Πως αποκαλούνται τα μάγκικα ούφο? Μαγκούφο
Πως λέγονται τα ηλίθια ούφο? Μπούφο
Πως λέγεται το ΑΤΙΑ που έχει σήμα κεσέ? Κεσάτια
Το ΑΤΙΑ του κόμματος? Κομμάτια
Πως λέγεται ούφο με τους θορυβώδεις κινητήρες? Ξεκούφο
Πως ονομάζουμε το τεμπέλικο ούφο? Λούφο
Πως αποκαλούμε το ούφο που έχει σχήμα πούρου? Παφα-πούφο
Πως αποκαλούμε τα μικρούλικα, σοκολατένια ούφο? Τρούφο
Τα κατασκοπευτικά ούφο? Ρούφο
Τα ανύπαρκτα ούφο? Μούφο
Τα ούφο που έχουν σχήμα τραγιάσκας? Σκούφο
Τα ούφο που έχουν ως πλήρωμα γάτες? Κατσούφο
Και πως λέγονται τα ούφο που διαθέτουν μπαράκι? Μπαρούφο
Και αυτά που διαθέτουν γήπεδο 5Χ5? Κλωτσοσκούφο
Τα ούφο που διαθέτουν και αργιλεδάκι? Φυσαρούφο

Βέβαια ο κατάλογος είναι ατελής (περιέχει μόνο όσα θυμάμαι από μνήμης -κάτι σημειώσεις που κρατούσαμε σε χαρτοπετσέτες, έγιναν χάλια όταν έπεσε τεκίλα πάνω τους).

Όμως ευελπιστώ ότι οι επισκέπτες του παρόντος μπλογκ, με την οξυδέρκεια που τους διακρίνει, θα προβληματιστούν επί του θέματος και σιγά-σιγά θα βοηθήσουν ώστε ο αναλυτικός κατηγοριοποιημένος κατάλογος των ούφο να εμπλουτιστεί!

Ωστόσο, καλό είναι να θυμόμαστε τα λόγια του Χάρρυ Κλυνν:
-Και όμως, τα ούφο υπάρχουν! Αν ποτέ τα δείτε...
-Να προσέξετε την πόρτα!

Δευτέρα, Ιουλίου 21, 2008

ΤΡΙΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗ ΜΕΡΑ
(το γιατρό ΔΕΝ τον κάνουν πέρα)

Πέρσι το κατακαλόκαιρο που τραβιόμασταν να πάμε στο νέο μουσείο της αρχαίας Ήλιδας, την είχα υποψιαστεί τη φάση. Εμείς κι εμείς ήμασταν, και ήταν ολοφάνερο ότι στο μουσείο είχε καιρό να πατήσει επισκέπτης. Άλλωστε, όση ώρα κάτσαμε εκεί (και κάτσαμε πολύ) δεν φάνηκε ψυχή ζώσα -πλην των υπαλλήλων.
Αλλά δεν φανταζόμουν ότι ο αριθμός των επισκεπτών θα μπορούσε να είναι τόσο απογοητευτικά μικρός όσο είναι...

Προ ημερών, στις 19 του Ιούλη, ένας επίσημος πρόσωπος επισκέφτηκε το εν λόγω μουσείο: Ο Μιχάλης Λιάπης, υπουργός πολιτισμού.
Αντιγράφω από την εφημερίδα "Πατρίς" του Πύργου:
Τα στοιχεία δείχνουν ότι το μουσείο έχει 1000 με 1500 επισκέπτες το χρόνο, κάτι το οποίο καυτηρίασε ο κ. Λιάπης τόσο στη συζήτηση που είχε με την κα Χατζή, την κα Βικάτου και τους άλλους παριστάμενους, όσο και στις δηλώσεις που έκανε στα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικά ο κ. Λιάπης ανέφερε: «Το μουσείο της Αρχαίας Ήλιδας είναι ένα μουσείο σύγχρονο, έχει πολύτιμα μνημεία που αναδεικνύουν την πολιτιστική μας κληρονομιά και ασφαλώς θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια. Πρέπει όμως και οι τοπικές κοινωνίες να κάνουν μία διαφημιστική καμπάνια, γιατί η επισκεψιμότητα αυτού του μουσείου, για το οποίο επενδύθηκαν 4 εκατομμύρια ευρώ από την Ελληνική Πολιτεία, είναι μηδενική. Έχουμε πάρα πολύ λίγους επισκέπτες και αυτή είναι ευθύνη της τοπικής κοινωνίας. Το χρέος μας εμείς ως Υπουργείο Πολιτισμού το κάναμε, χρειάζεται λοιπόν να ανοίξουμε τις πόρτες και στο ευρύτερο κοινό, να γνωρίσει τη σημασία και την αξία αυτού του μουσείου για να υπάρχουν και οι αντίστοιχες αποσβέσεις. Υπάρχει μία στρέβλωση λοιπόν, την οποία πρέπει να διορθώσουμε».


Κι έτσι επιβεβαιώθηκε αυτό που ψυλλιαζόμουν:
Ότι στο νέο μουσείο της Ήλιδας δεν πατάει ψυχή... Διότι 1000-1500 επισκέπτες το χρόνο, σημαίνει 3-4 επισκέπτες τη μέρα.
Και είναι κρίμα, διότι που να πάρει η ευχή, τα εκθέματα περιλαμβάνουν μέχρι και μια αρχαία βελόνα. (Δεν είναι συγκινητικό να βλέπεις μια αρχαία βελόνα?)

Να πάτε βρε!
Να πάτε και στην Ήλιδα, να πάτε και στο μουσείο το νέο, να πάτε και στο μουσείο το παλιό! Τι στην ευχή? Για εσάς τα φτιάξανε, στο φινάλε...
Να πάτε, μπας και κάνει καμιά απόσβεση το κράτος, που λέει και ο υπουργός μας.
Αλλά να πάτε και για έναν άλλο λόγο: Μπας και ξυπνήσει καμιά μνήμη εντός σας.
(You never know)...

Παρασκευή, Ιουλίου 18, 2008

ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ
(όταν η γκαντεμιά κάνει στριπτήζ)

Γκίνια λέμε! Γκαντεμιά λέμε!
Ποιός είναι ο ορισμός της γκίνιας και της γκαντεμιάς λέμε?
Τον ορισμό της γκίνιας και της γκαντεμιάς, τον ανακάλυψα τις προάλλες, καθώς ξεφύλλιζα το προηγούμενο τεύχος του περιοδικού "Τρίτο Μάτι". Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση-πρόσκληση.
(Μιλάω γι' αυτήν εδώ την ανακοίνωση).

*Φαντάσου ρε μάγκα μου, φαντάσου λέμε, να είσαι πνευματικός άνθρωπας (με άλφα κεφαλαίο) και οραματιστής.
*Και φαντάσου λέμε, να ανήκεις στο "Πανελλήνιο Δίκτυο Συνειδητότητας". Και φαντάσου μόρτη μου, εσύ και το "Πανελλήνιο Δίκτυο Συνειδητότητας" (ήτοι το ΠΑ.ΔΙ.ΣΥ) να διοργανώνετε μια γκαγκάν εκδηλωσάρα για να εκπέμψετε "θετικές σκέψεις, συναισθήματα, σύμβολα και εικόνες, που αποσκοπούν στην πνευματική και κοινωνική πρόοδο της πατρίδας μας".
*Και φαντάσου λέμε, να οργανώνεις αυτή την εκδήλωση ώστε να γίνει ταυτόχρονα σε Αθήνα και Σαλονίκη, ώστε να είναι πολλοί οι οραματιζόμενοι.
*Και φαντάσου λέμε, πριν από τον οραματισμό να είσαι εσύ ο εκδότης-άνθρωπας (με άλφα κεφαλαίο) που κάνει την εισαγωγή, ρίχνοντας μια ομιλία με τίτλο "Υπερβαίνοντας το Μάτριξ".
*Και φαντάσου λέμε, να έχεις για σλόγκαν πως "για την Ελλάδα αρκεί η συνειδητή πρόθεση 330 ατόμων για να αλλάξει ριζικά το μέλλον όλης της χώρας" και τέτοιες μάνδολες.
*Και φαντάσου λέμε, την όλη εκδήλωση να την έχεις κανονίσει να γίνει την Κυριακή 8 Ιουνίου 2008 Ώρα 11πμ

Και φαντάσου λέμε, κατά τις τρεις, εκεί που τελειώνει η εκδήλωση, εκεί που οι συνειδητώς οραματισθέντες τρώνε ξερωγώ το αποχαιρετιστήριο φοντανάκι, η γη να αρχίζει να κουνιέται!
Σεισμός!
Μεγάλος σεισμός ισχύος 6.5 Ρίχτερ με επίκεντρο την Ανδραβίδα στην Πελοπόννησο έγινε στις 3:25 το απόγευμα ώρα Ελλάδος στις 8 Ιουνίου χτυπώντας και καταστρέφοντας πολλά χωριά των νομών Ηλείας και Αχαΐας που συγκλόνισε ολόκληρη την Ελλάδα!


Ηθικόν δίδαγμα:
Άμα είσαι γκαντέμης, όσο και να ασκείς δημιουργικό οραματισμό υπέρ της φιλτάτης ημών πατρίδος, πάλι γκαντέμης θα παραμείνεις...

Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008

ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ

"Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε μη όντων ως ουκ έστιν".
Κάτι τέτοια έλεγε ο Πρωταγόρας και έμεινε στην ιστορία.
Βέβαια, όταν ο Πρωταγόρας μίλαγε περί "χρημάτων", ελάχιστα έως καθόλου εννοούσε έννοιες όπως "φράγκα", "μπικικίνια", "κομπόδεμα", "μπεζαχτάς" κλπ.
Όχι ότι απέρριπτε τα "χρήματα" ως λεφτά, απλώς είχε κατά νου άλλα χρήματα. Το είχε ιεραρχήσει αλλιώς το θέμα.

Βέβαια, τόσο σήμερα όσο και στην εποχή του Πρωταγόρα, με δεδομένη την ύπαρξη πλούσιων και φτωχών, φραγκάτων και άφραγκων, κάλλιστα θα μπορούσε να διατυπωθεί η ιδέα πως
"Πάντων ανθρώπων μέτρον εστί χρήμα, των μεν όντων ως έστιν, των δε μη όντων ως ουκ εστιν".

Για να μην πω ότι με το χρήμα τα "όντα" κάλλιστα μετατρέπονται σε "μη-όντα" και τα "μη-όντα" μετατρέπονται σε όντα.

Ενδεχομένως μαγεμένος από αυτή την τόσο καθημερινή αλλά και τόσο διαλεκτική σχέση όντων, μη-όντων, χρημάτων και ανθρώπων, ο ποιητής Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου έγραψε αυτή τη διδακτική προσευχή:

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Πρίγκηπα, χρειάζομαι χρήματα, κι άλλα χρήματα
Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει αδίστακτα, χρειάζομαι χρήματα
Για να σε κερδίσω δε θα ’φταναν όλα τα τραγούδια της γης
Xρειάζομαι πολλά, πάρα πολλά μπορώ να σου πω

Aυτά τ’ ανθοκήπια, κι αυτές οι πισινες, κι αυτά τα υδρόβια
Μες στα δωμάτια που μας προσμένουν χρειάζονται χρήματα
Χρειάζομαι τόσα λεφτά για τσιμέντο και χάλυβα κι όλη τη θάλασσα
Χρειάζομαι φως από πικρό αμμοχάλικα, Πρίγκηπα
Κι είμαστε τόσο, μα τόσο φτωχοί

Χρειάζομαι χρήματα να γεννηθώ σαν κι εσένα απαράλλαχτος
Το ήρεμο γαλάζιο τοπίο στα μάτια σου χρειάζεται χρήματα
Τα μισάνοιχτα χείλη σου και το άσκεφτο ανάβλυσμα
Η ανώφελη άγνοια χρειάζεται χρήματα
Nα παγιωθεί

Άρχοντα, δε νιώθω πια τίποτε για σένα
Το παιχνίδι μας δεν αλλάζει τα καθορισμένα βήματα
Xρειάζομαι χρήματα για να μεταμορφώσω ένα χερσότοπο
Σε πανδαιμόνιο μουσικής

Σάββατο, Ιουλίου 12, 2008

ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
(μέρος βήτον - το μυητικόν τσουλούφιον)

Ο κυρ Μανουήλ Πανσέληνος ήντονε ζωγράφος-αγιογράφος του 14ου αιώνα.
Το έργο του θεωρείται σημαντικό.

Εδώ, από το σύνολο του έργου του θα επικεντρωθούμε στη μελέτη τριών έργων του, που πιθανολογώ ότι είναι σε θέση (τα έργα του αυτά) να δημιουργήσουν νέες τάσεις στον χώρο της σύγχρονης ανδρικής κομμωτικής!
Τα έργα αυτά είναι τα εξής:

α) Ο άγιος Νικόλαος (μεγάλη η χάρη του)


β) Ο άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης (μεγάλη η χάρη του)


γ) Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής (μεγάλη η χάρη του)


Βάσει της χαρακτηριστικής ομοιότητας των τριών αγίων, μπορούμε να πιθανολογήσουμε ότι το μοντέλο που πόζαρε και στις τρεις εικόνες, είναι το ίδιο. Αυτό είναι η επιφάνεια των πραγμάτων, όμως. Και εμείς δεν θέλουμε να μείνουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων!
Εμείς θέλουμε να ψάξουμε τα πράγματα σε βάθος!
Ή έστω, να πιθανολογήσουμε περί βαθέων πραγμάτων, νοημάτων και εννοιών.

Ελπίζω οι αναγνώστες να βοηθήσουν, γιατί εγώ δεν τα πάω καλά με τις βαθιές έννοιες της ορθόδοξης εικονογραφίας.
Ωστόσο, κάνοντας την αρχή, θέτω επί τάπητος το εξής ζήτημα:

Το τσουλούφι στο εμπρόσθιο μέρος της κεφαλής (ή αν προτιμάτε, το τσουλούφι στο εμπρόσθιο μέρος της καράφλας) των τριών αγίων, δεν μπορεί παρά να έχει έναν βαθύτατο και μυητικότατο συμβολισμό!
Υποθέτω βάσιμα ότι: όποιος καταφέρει να αποκωδικοποιήσει την πνευματική διάσταση του τσουλουφιού στο εμπρόσθιο μέρος της κεφαλής (ή της καράφλας, έστω) θα έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα προς την κατάκτηση μιας θέσης στον παράδεισο!
Ας διαλογιστούμε λοιπόν πάνω στην μυστική-πνευματική διάσταση του τσουλουφιού των τριών εικονιζομένων αγίων! Και πιθανώς, εμείς οι άρρενες, ας ακολουθήσουμε τις κομμωτικές επιλογές των εν λόγω αγίων!

(Οι εικόνες είναι από το eikastikon.gr - πινακοθήκη του διαδικτυακού πολιτιστικού κέντρου artopos) ).

Παρασκευή, Ιουλίου 11, 2008

ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
(μέρος άλφον)

Από τους θησαυρούς της μονής Κουτλουμουσίου: "Η πώλησις του Ιωσήφ εις τον Πετεφρή".
Καλώ τον παρατηρητή να παρατηρήσει την πλαστικότητα της κινήσεως, τον υπερ-ρεαλιστικό (σουρρεαλιστικό) χαρακτήρα της όλης ιδέας, την λιτότητα των εκφραστικών μέσων του καλλιτέχνου, την αδρότητα των γραμμών...
Το μεγαλείο της ορθοδοξίας, με λίγα λόγια...


Σιγά-σιγά, θα προσπαθήσω να συνεχίσω την παράθεση τέτοιων σπάνιων καλλιτεχνικών θησαυρών, ώστε να έρθει η μεγαλειώδης βυζαντινή τέχνη πιο κοντά σε όλους μας.

(Το ανωτέρω πρώτο δείγμα καλλιτεχνικού θησαυρού, το αφιερώνω σε έναν μαχητή της ορθοδοξίας που δίνει την υπέρ πίστεως μάχη από το δικό του προσωπικό-πνευματικό μετερίζι. Του εκφράζω τον εν Χριστώ βαθύτατο θαυμασμό μου).

Πέμπτη, Ιουλίου 10, 2008

Η ΤΟΥΜΠΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου για να περάσει όπως-όπως η βραδυά μου, εκεί που δε μου κόλλαγε ύπνος έπεσα ξαφνικά πάνω σε παλιό, γνώριμο ποίημα του Καβάφη, με τον τίτλο "Απιστία". Είναι ένα ποιηματάκι του 1904 αντλημένο μέσα από την ελληνική μυθολογία. Το εν λόγω ποιηματάκιον, όταν το είχα πρωτοδιαβάσει, μου είχε θυμίσει ένα εξαίρετο σκίτσο το οποίο είχα δει μικρός:
Ένας γιγαντιαίων διαστάσεων αντίχειρας, συνθλίβει έναν συγκριτικά μικρούλη άνθρωπο.
Ο άνθρωπος ουρλιάζει: "Γιατί"?
Και ο γιγαντιαίος αντίχειρας απαντά: "Γιατί όχι"?
***************************


ΑΠΙΣΤΙΑ

Πολλά άρα Ομήρου επαινούντες, αλλά τούτο ουκ επαινεσόμεθα... ουδέ Αισχύλου, όταν φη η Θέτις τον Απόλλω εν τοίς αυτής γάμοις άδοντα ενδαιτείσθαι
"τας εάς ευπαιδίας,
νόσων τ' απείρους και μακραίωνας βίου.
Ξύμπαντά τ' ειπών θεοφιλείς εμάς τύχας
παιών' επευφήμησεν, ευθυμών εμέ.
Καγώ το Φοίβου θείον αψευδές στόμα
ήλπιζον είναι, μαντική βρύον τέχνη:
Ο δ', αυτός υμνών, ......
.....αυτός έστιν ο κτανών
τον παίδα τον εμόν."

ΠΛΑΤΩΝ, ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Β'


Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Απόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ' την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή. -Αυτά σαν είπε, η Θέτις
χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Απόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.

Κι όταν μεγάλωνεν ο Αχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Αλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ' είπαν τον σκοτωμό του Αχιλλέως στην Τροία.

Κ' η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ' έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Απόλλων,
που γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, που γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.

Κ' οι γέροι την απήντησαν πως ο Απόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Αχιλλέα.

Κυριακή, Ιουλίου 06, 2008

ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟΝ ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ ΤΕΚΕ ΜΑΣ...
(πίναμε εσπρέσσο)

Εις τας 3/7/2008, εδημοσιεύθη εν τη εγκρίτω εφημερίδι "Espresso" βαρυσήμαντον πρωτοσέλιδον άρθρον υπό τον τίτλον "Ναρκωτικά με ήχο".

Έκτοτε και έως του νυν, δεκάδες περιπλανώμενοι μαστούρηδες και χαρμάνηδες, με επλησίασαν εν μέση οδώ και μοί εξηγήθησαν κάπως έτσι:
"Ρε συ Συντάκο, εσύ που το κατέχεις το ιντερνέτι, πες μας και εμάς: Σοβαρολογεί ή κάμνει πλάκα η εσπρέσσο"?

Διά πρώτην φοράν εν τω ιντερνετικώ μου βίω, ένιωσα να πιάνομαι αδιάβαστος.
Όμως το ζήτημα θα το ψάξω.
Διότι, ως λέγει και το βαρυσήμαντον άρθρον της καλής εφημερίδος:
Ηδη οι αρχές έχουν εντοπίσει αμέτρητες ιστοσελίδες όπου μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να βρουν τη δόση τους. Μάλιστα, υπάρχει και ιστοσελίδα όπου παρέχονται οδηγίες χρήσης του νέου ναρκωτικού για τους αρχάριους και πωλούνται CDs με τραγούδια-«δόσεις». Οπως συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις και με τα κοινά ναρκωτικά, οι πρώτες χαμηλές «δόσεις» παρέχονται δωρεάν, με στόχο την προσέλκυση νέων πελατών. Ακόμα όμως και οι πιο ισχυρές «δόσεις» προσφέρονται σε πολύ χαμηλές τιμές (περίπου 5 ευρώ το τραγούδι), παρά το γεγονός ότι μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν αμέτρητες φορές.

Εάν τυχόν τα γραφόμενα του άρθρου ευσταθούν, θα αποτελούν πλήρη διάψευσι του δόγματος "Ο τζάμπας πέθανε". Πράγμα που, στους οικονομικώς χαλεπούς καιρούς που διανύωμε, αναμφιβόλως θα ήτο μια οικονομική ανάσα για τους εξαρτημένους πτωχούς προλεταρίους...
Δια να μην είπω ότι στο βάθος του τούνελ διαβλέπω τζάνκια να επενδύουν εις το χρηματιστήριον τας λιγοστάς οικονομίας των (που θα τους περισσεύωσι λόγω της φτήνειας του ναρκωτικού).

Για να δούμε...

Παρασκευή, Ιουλίου 04, 2008

ΕΛΛΗΝΕΣ

Στα καλά καθούμενα, ξύπνησα σήμερον και βρήκα τον εαυτό μου να άδει άζμα παλαιόν και ιστορικόν, των συγκροτηματαίων του συγκροτήματος Panx Romana. Το δε άζμα, φέρον τον τίτλον "Έλληνες" λέει κάτι τέτοια:

Στο σχολείο σου δίνουν σκατά
στο στρατό σου αλλάζουν τα μυαλά
σε κάνουν πολίτη με το δικό τους τρόπο
ένα ρομπότ με το δικό τους νόμο.

Ένα εργάτη μηχανή
δίχως καριέρα και ζωή
που δέχεται διαταγές
χωρίς αρνήσεις και φωνές.

Ολοι χωρισμένοι σε παρατάξεις
κόμματα και κοινωνικές τάξεις
εμφύλιος πόλεμος για κορόϊδα
ζώα με παρωπίδες για το κόμμα.

Κι έχουμε όνειρα απατηλά
πως είμαστ’ ελεύθεροι κι όλα καλά
ευχόμαστε να βγουν αληθινά
μα εγώ φωνάζω στον Έλληνα:

Ε! Ε! Έλληνα
η Ακρόπολη δεν σου ανήκει
Ε! Ε! Έλληνα τί λες για όλα αυτά;
Σε δουλεύουν κανονικά.


Όλοι φοράνε παρωπίδες
ζούνε με πλαστικές ελπίδες
υποσχέσεις στην αράδα
για μια κάποτε μεγάλη Ελλάδα

Συμφωνίες κι αποφάσεις
για να διώξουμε τις βάσεις
ξένα συμφέροντα πάνω από μας
ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.

Ε! Ε! Έλληνα
η Ακρόπολη δεν σου ανήκει
Ε! Ε! Έλληνα τί λες για όλα αυτά;
Σε δουλεύουν κανονικά.

Και λέν' πως είναι Έλληνες
πως είναι Δημοκράτες
απόγονοι του Περικλή...
Ζήτω οι αυταπάτες!!!

Ε! Ε! Έλληνα
η Ακρόπολη δεν σου ανήκει
Ε! Ε! Έλληνα τί λες για όλα αυτά;
Σε δουλεύουν κανονικά.


Βέβαια, υπάρχει και η εκδοχή του ρεφρέν όπου μου φαίνεται πληρέστερη, έχουσα την μορφή:
Ε! Ε! Έλληνα είσαι σκουλήκι
η Ακρόπολη δεν σου ανήκει
Ε! Ε! Έλληνα τί λες για όλα αυτά;
Σε δουλεύουν κανονικά.


Ωραιότατον τραγουδάκιον, ρυθμικόν, μεστόν νοήματος, και κατάλληλον για τις μέρες που διανύωμεν...

Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ...

Τις προάλλες είχαμε πάει να νιώσουμε ολίγους κραδασμούς στον Κεραμεικό. Αφού νιώσαμε κάμποσους από τους κραδασμούς του χώρου, είπαμε να καταλήξουμε στον Τέλη, στην πλατεία Κουμουνδούρου για μπριζολάκια.
Κάποια στιγμή εκεί που σαρκοβορίζαμε τα μπριζολάκια, ένας ηλικιωμένος από ένα διπλανό τραπέζι ακούστηκε να λέει: "Μεγάλη μορφή ο Κουμουνδούρος! Από τους μεγαλύτερους πολιτικούς της νεωτέρας Ελλάδος!"
"Κατά τον Φεβρουάριον του 1882 ο Κουμουνδούρος ηττηθείς εις την Βουλήν παρητείτο της εξουσίας. Το όνομά του διεσύρετο, εάν όχι ως απ' ευθείας καταχραστού, ως επωφελουμένου όμως εκ των καταχρήσεων των περί αυτόν. Η εκκρεμής τότε υπόθεσις των Βελεντζικών εθεωρείτο υπό των αντιπάλων του ως κηλίς αμαυρούσα διά παντός την υπόληψίν του. Η πρόσφατος εκείνη ιστορία εχρησίμευεν ως αφορμή προς αναπόλησιν παλαιών αμαρτιών. Προς επιμαρτύρησιν δε των ψιθυριζομένων κατηγοριών, υπελογίζετο η μεγάλη δήθεν περιουσία του πτωχού άλλοτε πρωθυπουργού και εμετρώντο επί των δακτύλων η εν Αθήναις οικία του, η εν Μουνιχία έπαυλίς του, τα εις Πόρον και Μεσσηνίαν κτήματά του, μάλιστα δε το τελευταίον απόκτημα -ο μισθός, ως ελέγετο, της συμμετοχής του εις τα βρωμερά των Θηβών κατορθώματα- οι εν Ευβοία αγροί, τους οποίους από του ατμοπλοίου μοί εδείκνυον μετά μειδιάματος εκφραστικού οι συνεπιβάται, ότε ολίγας προ της πτώσεώς του ημέρας διέπλεον τον Ευβοϊκόν πορθμόν".



Δεν ξέρω αν ο Κουμουνδούρος ήταν μεγάλος πολιτικός, πάντως ορκίστηκε 10 ολόκληρες φορές πρωθυπουργός μέσα σε 17 χρόνια (1865-1882). Επομένως, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι σφράγισε μια εποχή με την παρουσία του.
Πάντως, αν κρίνουμε από την παραπάνω περιγραφή του Δημητρίου Βικέλα, φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι στα μάτια του απλού λαού (ασχέτως κομματικών πεποιθήσεων) ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος εθεωρείτο ένα τυπικό δείγμα διεφθαρμένου πολιτικού. Φαίνεται ότι ο κόσμος άκουγε το όνομα "Αλέξανδρος Κουμουνδούρος" και έφτυνε τον κόρφο του, μονολογώντας "στα όρη στ' άγρια βουνά". Υποθέτω ότι οι άνθρωποι του έδιναν το χέρι για χειραψία και μετά μετρούσαν τα δάχτυλά τους, αν είναι όλα στη θέση τους.
Λέει χαρακτηριστικά ο Βικέλας:

"Αδέξιος διπλωμάτης, απρόβουλος πολιτικός, σφαγεύς της Ηπείρου, καταχραστής των δημοσίων χρημάτων, άνθρωπος άνευ αρχών -τοιαύται ήσαν τινές των κατά του Κουμουνδούρου εκτοξευομένων μομφών έν έτος προ του θανάτου".

Με τέτοια περιγραφή των λαϊκών συναισθημάτων από τον Δημήτριο Βικέλα, αναρωτιέται κανείς για ποιόν στα κομμάτια λόγο ο Κουμουνδούρος έγινε 10 φορές πρωθυπουργός, και για ποιόν στα κομμάτια λόγο, σήμερα, μια κεντρικότατη πλατεία της Αθήνας φέρει το όνομά του. Πως είναι δυνατόν να τιμάται (με την ονομασία μιας πλατείας) η μνήμη ενός τέτοιου ατόμου?
Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος ο Βικέλας, στη συνέχεια του κειμένου του. Μας αφήνει να υποθέσουμε ότι αμέσως με το θάνατο του Κουμουνδούρου μπήκε σε λειτουργία ο μηχανισμός αγιοποίησής του.

"Την 25 Φεβρουαρίου 1883, μετά μακράν και πολυώδυνον νόσον, απεβίωσεν. Η Ελλάς σύμπασα μετά τοιαύτης πανηγυρικής λύπης τον επένθησεν, ώστε ουδέποτε ξένος παρατηρητής, αγνοών τα καθ' ημάς, ηδύνατο να υποθέση ότι τον θρηνούμενον σήμερον μέγαν πολίτην, εξύβριζον χθες και κατηγόρουν οι πλείστοι των πλεκόντων επικηδείους διθυράμβους εις εξύμνησίν του. Αι εφημερίδες πάσαι επεσώρευσαν εντός πενθίμων περιθωρίων εκφράσεις ελεγειακάς, φιλοτιμούμεναι τίς πλέον της άλλης να υπερυψώση το κλέος του. Τα δημοτικά συμβούλια εψήφισαν στεφάνους επί στεφάνων, η Βουλή ολοψύχως τώ απένειμεν την τιμήν της εθνική δαπάνη εκφοράς, η δε κηδεία ετελέσθη μετ' ασυνήθους μεγαλοπρεπείας και η πρωτεύουσα ολόκληρος πενθηφορούσα τον παρηκολούθησε. Λόγοι επί του τάφου του εξεφωνήθησαν και δάκρυα εχύθησαν. Την δ' επαύριον η Βουλή, τη προτάσει του προέδρου της κυβερνήσεως (Χαρίλαος Τρικούπης), εψήφισε σύνταξιν διά την χήραν και την θυγατέρα του, λησμονούσα ή ακυρούσα όσα εκτός και εντός του Βουλευτηρίου ελέχθησαν περί παρανόμων του αποβιώσαντος αποθησαυρίσεων".

Ομολογουμένως, το να κατηγορείται κάποιος ότι έχει κατακλέψει τον τόπο, είναι ένα ζήτημα συνηθισμένο στην διεθνή ιστορία. Όμως το να συνταξιοδοτούνται η σύζυγος και η κόρη του -υποθετικώς- κατακλέψαντος ως ένδειξη τιμής προς τον κατακλέψαντα, ε, αυτό είναι κάπως ασυνήθιστο σε διεθνές επίπεδο... Το να θρηνεί, μάλιστα, όλος ο λαός τον -θεωρητικώς κατακλέψαντα- μακαρίτη, είναι κομματάκι περίεργο.
Βέβαια ο ίδιος ο Βικέλας, το εξηγεί έτσι:

"Αληθές ότι η υπερβολή της μετά θάνατον τιμής αποτελεί ιδιαίτερον γνώρισμα των Ελλήνων".

Και στα πλαίσια αυτού του "ιδιαίτερου γνωρίσματος των Ελλήνων" είναι που υπάρχει σήμερα η πλατεία Κουμουνδούρου για να τρώμε εμείς τα μπριζολάκια μας ερχόμενοι από το νεκροταφείο του Κεραμεικού. Πράγμα που με κάνει ν' αναρωτιέμαι εάν και κατά πόσον στον Κεραμεικό και στο Δημόσιο Σήμα υπάρχουν ή υπήρξαν ένδοξοι τάφοι αρχαίων καταχραστών -υποθετικώς- του δημοσίου χρήματος. Δηλαδή, αναρωτιέμαι κατά πόσον αυτό το "ιδιαίτερον γνώρισμα των Ελλήνων" υπήρχε από την αρχαιότητα, ή μήπως είναι απλώς ένα χαρακτηριστικό των νεοελλήνων.

Μια φίλη μου που ξέρει πολλά, πιστεύει ότι αυτά τα πράγματα είναι σύμφυτα με την εξουσία. Εφόσον και τότε εξουσία υπήρχε, θα υπήρχαν και τέτοια κόλπα, λέει.
Ποιός ξέρει...

(Τα αποσπάσματα του κειμένου του Δημ. Βικέλα, τα ψάρεψα από την "Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος" του Σπ. Μαρκεζίνη. Μια σειρά από βιπεράκια εκδοθέντα το 1966(!) είναι, που βρέθηκαν στο δρόμο μου κάποια στιγμή. Έχουν το χάζι τους, κι ας είναι του Μαρκεζίνη...)