ΓΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΕΡΕΣ
(το λάθος)

1985. Μια ιστορική αφίσα. Η αφίσα με το κοριτσάκι που κρατούσε τα λουλουδάκια. Η αφίσα που μας καλούσε να ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ για "Ακόμα καλύτερες μέρες". Η αφίσα που μας καλούσε να πούμε "Ναι στη χαρά της Αλλαγής".

Και ψήφισε ΠΑΣΟΚ ο κόσμος, και "οι ακόμα καλύτερες μέρες" ήρθαν. Μέσα στους επόμενους μήνες, σταδιακά η κατάσταση άρχισε να καλυτερεύει και η χαρά της Αλλαγής άρχισε να εδραιώνεται σταδιακά:

Ο 15χρονος μαθητής Μιχάλης Καλτεζας δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από σφαίρα εμβάτσου, το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε για πρώτη φορά -μπούκαραν τα ΜΑΤ συλλαμβάνοντας τους καταληψίες, οι συμμορίες φασιστών για πρώτη φορά εμφανίστηκαν στους δρόμους ως συνεργάτες της αστυνομίας, η δραχμή έφαγε μια βαρβάτη υποτίμηση, οι αυξήσεις μισθών καταργήθηκαν δια νόμου, η διοίκηση της ΓΣΕΕ που αντέδρασε καταργήθηκε δια νόμου -στη θέση της διορίστηκε -από έναν δικαστάκο- άλλη διοίκηση, αποτελούμενη αμιγώς από υπάκουα ΠΑΣΟΚόσκυλα, το φαινόμενο "Κοσκωτάς" έσκασε μύτη δημιουργώντας σιγά-σιγά ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα -με εξαγορές πολιτών, πολιτικών και ενός αντιπροέδρου της κυβέρνησης, ο διοικητής του ΟΤΕ (ο Τόμπρας με τ' όνομα) άρχισε να κάνει βαρβάτες παρακολουθήσεις τηλεφώνων, το υπουργικό συμβούλιο ματαίως έψαχνε τον πρωθυπουργό -είχε γεροντοκαψουρευτεί κι έκανε κρουαζιέρες με το κότερο "Γκουανταλαχάρα" του τότε ανερχόμενου επιχειρηματία Κόκκαλη -ο οποίος σλόουλι-σλόουλι άρχισε να εξελίσσεται σε εθνικό προμηθευτή, η 17Ν άρχισε να μπουκάρει ανενόχλητη σε στρατόπεδα και αστυνομικά τμήματα κλέβοντας οπλισμό -ρουκέτες που άρχισε να τις εκτοξεύει κατά βούληση, παντού επικρατούσε ένα ατέρμονο κοινωνικό μπάχαλο, η εφημερίδα "Αυριανή" έγινε ο επίσημος εκφραστής του κυβερνητικού ύφους και ήθους -αυριανισμός, τα σκυλάδικα αναβαθμίστηκαν σε πολιτιστικά κέντρα του σοσιαλισμού, ο πληθωρισμός έτρεχε με 20% και βάλε, μια ατμόσφαιρα σαπίλας, συναλλαγής και διαφθοράς είχε κατακάτσει πάνω από την Ελλάδα, ανεβάζοντας τις μετοχές του Μητσοτάκη, κάνοντάς τον να φαντάζει ευλογία συγκρινόμενος με τη λαίλαπα που μας είχε προκύψει...
(Αργότερα θα φανεί το λάθος στον τόνο: Η ευλογία αποδείχτηκε ευλογιά που μπουρδελοποίησε τα πάντα -διευρύνοντας το δρόμο για το σημερινό χάλι).

Και όλα αυτά ξεκίνησαν ακριβώς μετά από αυτή την όμορφη αφίσα που υποσχόταν "ακόμα καλύτερες μέρες" και μας καλούσε να πούμε "ναι στη χαρά της Αλλαγής".
(Από αυτή την αφίσα και η ιστορική φράση του Χάρυ Κλυνν: "Δεν θα το πετύχω αυτό το κοριτσάκι στην αφίσα? Εεεε... θα το σκίσωωωω!" -και ακουγόταν ένα "χράάάτς!!!" σκίσιμο αφίσας).

Τώρα που έρχονται εκλογές, καλέ μου ψηφοφόρε, αν τυχόν δεις κάποια όμορφη και ελκυστική αφίσα που σου υπόσχεται όμορφα πράγματα, μην αρκεστείς στην μπροστινή της όψη: Καλό θα ήταν να κοιτάξεις τι γράφει στο πίσω μέρος της. Έστω κι αν χρειαστεί να τη σκίσεις για να δεις τι γράφει στην πίσω πλευρά. Μην ξαναπάθεις τα ίδια, κρίμα θα ήταν...

[Καταληκτική παρένθεσις.
Είπαμε: Είναι μεγάλο πράμα η μνήμη. Ως είπε και ο συγγραφεύς ξερωγώ Κούντερα: "Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη".

Για τον μέσο ανθρωπάκο του σήμερα, η λήθη είναι κάτι καλό. Κάτι που νικά την κοινωνική έριδα και βοηθάει στην εθνική ενότητα.

Για τους αρχαίους ημών προγόνους -που η γκλάβα τους έκοβε περισσότερο από τη δικιά μας- το πράμα ήταν διαφορετικό:
η Λήθη εθεωρείτο πως καταγόταν από μεγάλη, πριγκηπική γενιά: πρωτότοκη θυγατέρα της Έριδας, εγγονάκι της Νύχτας, και ανηψάκι του Ύπνου και του Θανάτου. Η μαμά Έριδα είχε γεννήσει και πολλά άλλα, όχι και τόσο όμορφα παιδάκια, αδερφάκια της Λήθης: Τον Πόνο, το Λιμό, τους Φόνους, τα Ψεύδη κλπ (Ησιόδου Θεογονία, 211-230).
Από τέτοια οικογένεια επιστεύετο πως κατάγεται η Λήθη.

Όταν λοιπόν το παρόν ευλόγιον ασχολείται με καταστάσεις που συνέβησαν πριν από 20, 30, 50, 100, 1000 ή 2500 χρόνια, κατά βάθος ακολουθά την κοινή γραμμή του Ησίοδου και του Κούντερα, ενισχύοντας τον αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Άλλωστε, για τους αρχαίους ημών προγόνους, η Μνημοσύνη ήταν κόρη της Γης και του Ουρανού, η οποία επηδήχθη με το Δία και γέννησε τις Μούσες.
Σήμερα όταν λέμε "Γαμιέται ο Δίας" εννοούμε ότι όλα πάνε στραβά. Για τους αρχαίους ημών προγόνους, όμως, κάθε φορά που ο Δίας γαμιόταν με κάποια, πάντα κάτι καλό προέκυπτε.
Εν προκειμένω, όταν ο Δίας εσυνευρέθη μετά της Μνημοσύνης, προέκυψαν αι Μούσαι.

Οι οποίες, φαίνεται πως έχουν να κάνουν με τα γονίδια της μαμάς τους, της Μνημοσύνης, και ως εκ τούτου, αντικειμενικώς έχουν κάτι το αντιεξουσιαστικό μέσα τους, εφόσον μας βοηθούν να αγωνιστούμε τον καλό αγώνα της μνήμης ενάντια στη Λήθη.
Γι' αυτό οι παντοειδείς εξουσιαστές, διαχρονικά, το πρώτο που προσπαθούν να ελέγξουν, να λογοκρίνουν και να καταστείλουν, είναι τα έργα των Μουσών.

Η ύπαρξη εξουσίας, σημαίνει αυτομάτως την επικράτηση της Λήθης επί των θυγατέρων του Διός και της Μνημοσύνης. Αλλιώς δε γίνεται. Αν οι θυγατέρες του Διός και της Μνημοσύνης επικρατήσουν επί της Λήθης, η εξουσία θα πάει περίπατο. Αλλιώς δε γίνεται.

Στο φινάλε, τη λέξη "λήθη" οι δωριείς την έλεγαν "λάθα" -και από αυτό το "λάθα" προέρχεται αυτό που σήμερα λέμε "λάθος". Το λάθος προέρχεται από τη λήθη.

Και, ως γνωστόν, "ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου".
Εκ της κάλπης, εν προκειμένω.

Κλείνει η παρένθεσις]