ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ...
(άει στο καλό...)

Άκου ρε μάγκα μου τι μπορεί να τύχει στον άνθρωπο εκεί που κοιμάται...

Κοιμόμουν που λες, κοιμόμουν κι ονειρευόμουν έναν κακό εφιάλτη: Ζούσα, λέει, σε μια χώρα με 12 εκατομμύρια κατοίκους. Σαν την Ελλάδα, ένα πράμα.
Σ' αυτή τη χώρα, λέει, από την αρχή της χρονιάς μέχρι σήμερα, 205 εργάτες είχαν χάσει τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα. Ένας στους 60.000 κατοίκους αυτής της μακρινής χώρας, δηλαδή, είχε δολοφονηθεί στο χώρο της δουλειάς του.
Και εκεί που ονειρευόμουν αυτό τον εφιάλτη, μου πέρασε η σκέψη ότι εφόσον δολοφονήθηκαν 205 εργάτες, πιθανότατα οι διπλάσιοι, στατιστικά, θα πρέπει να έχουν ακρωτηριαστεί από το αφεντικό τους, ή να έχουν πάθει σοβαρές επιπλοκές στην υγεία τους. Ήτοι, άλλοι δύο στους 60.000 έχουν πάθει σοβαρή ζημιά.

Κι εκεί που τα ονειρευόμουν όλα αυτά τα εφιαλτικά, θυμήθηκα μέσα στον ύπνο μου έναν παλιό πρόεδρο κάποιας ΠΑΕ, μάλλον της ΠΑΕ Άρης Θεσσαλονίκης, δε θυμάμαι πως τον λέγανε, ο οποίος για να προσελκύσει κόσμο στο γήπεδο είχε σκεφτεί την εξής πατέντα:
Να κάνει κλήρωση στο ημίχρονο του αγώνα, και κάποιος τυχερός φίλαθλος να κερδίζει ένα αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο.
(Τι περίεργο πράγμα που είναι τα όνειρα... Που το θυμήθηκα πάλι αυτό...)
Μέσα στον ύπνο μου, λοιπόν, ονειρεύτηκα τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού (ή ίσως τον πρόεδρο της ΑΕΚ -δεν θυμάμαι καλά) να σκέφτεται την εξής πατέντα για να προσελκύσει κόσμο στο γήπεδο:
Κάθε φορά που θα γεμίζει το ΟΑΚΑ με 60.000 κόσμο, θα κάνει μια κλήρωση, όπου ένας τυχερός φίλαθλος θα δολοφονείται στο χώρο της δουλειάς του, ενώ άλλοι δύο τυχεροί θα ακρωτηριάζονται στο χώρο της δουλειάς τους.
Τέλος, 9.000 λιγότερο τυχεροί, θα κερδίζουν ένα δώρο ευτελούς αξίας: Θα μένουν άνεργοι για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Μέσα στον ύπνο μου, -τι παράξενο πράμα που είναι οι εφιάλτες- είδα τα χαϊβάνια τους φιλάθλους να ενθουσιάζονται με την ιδέα... Άρχισαν να γεμίζουν το γήπεδο, ενθουσιασμένοι.
Ήμουν κι εγώ, λέει, ανάμεσά τους, και τους άκουγα να συζητούν για ένα περίεργο πράγμα που το ονόμαζαν "ντιμπέϊτ" και για ένα άλλο μυστήριο που το ονόμαζαν "ντέρμπι" και για ένα άλλο παράξενο πράμα που το ονόμαζαν "εκλογές".
Έτσι όπως κυκλοφορούσα ανάμεσά τους, αναρωτιόμουν:
Μα καλά, τόσο πολύ τους αρέσει το γεγονός ότι ένας από αυτούς -ο πιο τυχερός- θα δολοφονηθεί από το αφεντικό του, ενώ άλλοι δύο -λιγότερο τυχεροί- θα τραυματιστούν σοβαρά από το αφεντικό τους? Και οι υποψήφιοι 9.000 άνεργοι, τόσο πολύ χαίρονται το μέλλον τους?
Μιλάμε, η απάθειά τους με είχε τρομάξει!
Αντί να βγούν στους δρόμους να τα κάνουν όλα πουτάνα, είχαν πάει στο γήπεδο να δουν το ματς και συζητούσαν για εκλογές και ντιμπέϊτ...

Ξύπνησα καταϊδρωμένος, κι έβαλα ν' ακούσω το εξαίρετον άσμα
"έχουμε πόλεμο μες τη δουλειά ρε βλάκα
τ' αφεντικά εδώ σκοτώνουνε για πλάκα
έχουμε πόλεμο μες τη δουλειά ρε βλάκα
τ' αφεντικά εδώ σκοτώνουνε για πλάκα".
των Javaspa (των οποίων το σιντάκιον "Αναλώσιμοι άνθρωποι" δύνασθε να κατεβάσετε κάνοντας κλικ εδώ).

Το άκουγα και σκεφτόμουν: "Ευτυχώς που δε συμβαίνουν στην Ελλάδα τέτοια πράγματα... Κι αν συμβαίνουν, ευτυχώς που οι ενδιαφερόμενοι δεν τα μαθαίνουν... Ή, κι αν τα μαθαίνουν, ευτυχώς που δεν βγαίνουν στους δρόμους να τα κάνουν όλα μπάχαλο... Ευτυχώς, γιατί έτσι έχουμε κοινωνική γαλήνη, και τ' αφεντικά βγάζουν φράγκα και περνάμε εμείς καλά και τ' αφεντικά περνούν καλύτερα..."

Και μ' αυτές τις αισιόδοξες σκέψεις, ξανα-αποκοιμήθηκα.

Διότι εκλογές έρχονται, βρε αδερφέ. Σιγά μην ασχολούμαι με αυτά τα εφιαλτικά που -ευτυχώς, επαναλαμβάνω- δε συμβαίνουν στην Ελλάδα. Ή κι αν συμβαίνουν στην Ελλάδα, κανείς δεν ασχολείται με αυτά. Έχουμε σοβαρότερα πράγματα ν' ασχοληθούμε. Αμέ!!!