ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ...

Καθόμασταν χτες στο καφενείο στην πλατεία και συζητάγαμε για το Παγκράτι. "Α, είναι πανέμορφο το Παγκράτι, ειδικά εκεί προς την πλατεία Βαρνάβα και προς το Μετς. Είναι όμορφα και ήσυχα. Τυχεράκια!" μου έλεγε ο Άρης.

Κι εκεί που καθόμουν σήμερα όμορφα-όμορφα στο underground παλάτι μου και μελετούσα Πίνδαρο, άρχισαν τα μπαμ-μπουμ. "Σιγά μην είναι δακρυγόνα, σιγά μην είναι κρότου-λάμψης... δεν έχει τέτοια στο Παγκράτι" σκέφτηκα.
Και τα μπαμ-μπουμ όλο πλησίαζαν.
Ξαφνικά κάνω μια έτσι να κοιτάξω προς το παράθυρο, και βλέπω ένα φαιοπράσινο ον. "Δεν είμαστε καλά Αθηνά παρθένα μου" αναφώνησα, και κοίταξα καλύτερα. Κάμποσα άλλα φαιοπράσινα όντα άρχισαν να τρέχουν προς την Κρησίλα. Πετάχτηκα έξω έντρομος, κάνοντας τη σκέψη: "ΜΑΤο-τραβηχτικό έχω ο πούστης κσι τους κουβάλησα σπίτι μου?"
Τι έγινε ρε παιδιά?
Τι παιδιά δηλαδή, κάτι γιαγιάδες ήταν έξω και σταυροκοπιόντουσαν. Στο βάθος, στην Υμηττού κόσμος έτρεχε.
Κάποια δόση πέρασε ένας δικός μας. "Δικοί μας είναι, δικέ μου?" τον ρώτησα.
"Μπα, χούλια είναι και πάνε για το κλειστό του Μετς" μου είπε.
"Και τι έχει εκεί δικέ μου?" τον ρώτησα.
"Παίζουν βόλεϋ Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ, κι είπανε οι μαλάκες να κάνουν μια στάση στο στέκι των γαύρων" μου είπε και με κούφανε.

Μετά έμαθα πως έλεγε την αλήθεια.
Τι να πω... Κάτι τέτοια βλέπω και απελπίζομαι.

Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, που λένε. Και, στην προκειμένη περίπτωση, θεώρησε σκόπιμο να χτενιστεί στο Παγκράτι. Το όμορφο Παγκράτι, που έλεγε χτες ο Άρης.

Ξαναμπήκα μέσα να μελετήσω Πίνδαρο. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τις κόντρες της κάθε χούλιας.
Λέω να πάω και να δω και Σοπενάουερ στο θέατρο Καρέζη.
Α μα πια, θέλει και λίγη δραματοποιημένη κουλτούρα ο φαιπράσινος χουλιγκάνικος κόσμος που ζούμε.