ΤΟ ΚΑΤΑΡΤΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Πότε θα φτάσει το καράβι να σαλπάρουμε 
και το κατάρτι θα φανεί στον ουρανό... 
Να ρίξει άγκυρες και να μπαρκάρουμε 
για το ταξίδι της χαράς το μακρινό. 


Κι αν κουραστήκαν οι καρδιές μας, υπομένουμε. 
Για μας δεν στέρεψε ποτέ η υπομονή. 
Έχουμε δύναμη και περιμένουμε 
πως κάποια μέρα το καράβι θα φανεί.


Για μας που ζήσαμε, που είδαμε, που πάθαμε, 
ήταν ατέλειωτος της πίκρας ο καιρός.
Θα ταξιδέψουμε εμείς που μάθαμε 
με πόση δύναμη χτυπάει ο κεραυνός. 



Με αυτό το πανέμορφο τραγούδι του Βαγγέλη του Κορακάκη (τραγουδισμένο από το μεγιστοτεράστιο Μανώλη Πάππο), υποψιάζομαι ότι αρμόζει -όλοι εμείς που περιμένουμε "το κατάρτι να φανεί στον ουρανό"- να μπούμε σ' ένα τριπ ομηρικό και ταξιδιάρικο, ρίχνοντας μερικές ματιές (ξανά-μανά) στην καθαρή ποίηση, αυτήν εκεί που μας σηκώνει μέχρι τον ουρανό (όπου αναμένουμε το προαναφερθέν κατάρτι να φανεί αιθεροβαμονικό και ωραίο). 


Στη μπάντα λοιπόν επικαιρότητα, ερρέτω και ερπέτω, το παρόν μπλογκ επιστρέφει (για κάποιο διάστημα, τουλάχιστον) στις αξίες που το γέννησαν.


Όπου, βέβαια, μια βασική αξία που γέννησε το παρόν μπλογκ είναι και τα ταξίμια. Μιας και αναφέρθηκα λοιπόν στον Πάππο, ε, ταιριαστό θα ήταν να κλείσουμε αυτό το σημείωμα μ' ένα μεγαλοφυές και ολοζώντανο ταξίμι του.