ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1

Η φιλοσοφική θεολογία, με όλες τις διατυπώσεις της "ένας θεός που σέβεται την ιδιότητά του ως θεού δεν θα μπορούσε παρά να ήταν έτσι κι έτσι κι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και πασαλιμανιώτικα", σίγουρα διαθέτει καλλιέπεια και λογική.

Αντίθετα, η πρακτική θεολογία, διαθέτει μόνο παρατηρητικότητα και μελέτη των συμπτώσεων, λέγοντας αποφθέγματα του στυλ "αδιαφορώ για το πως θα έπρεπε να είναι ο θεός, με ενδιαφέρει μόνο το πως θα καταφέρω να τον αντιλαμβάνομαι". Ζωώδης άποψη, ενδεχομένως, αλλά...

τοῖιν δ᾽ ἔγνω πρόσθεν Ὀϊλῆος ταχὺς Αἴας,
αἶψα δ᾽ ἄρ᾽ Αἴαντα προσέφη Τελαμώνιον υἱόν·
Αἶαν ἐπεί τις νῶϊ θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσι
μάντεϊ εἰδόμενος κέλεται παρὰ νηυσὶ μάχεσθαι,
οὐδ᾽ ὅ γε Κάλχας ἐστὶ θεοπρόπος οἰωνιστής·    
ἴχνια γὰρ μετόπισθε ποδῶν ἠδὲ κνημάων
ῥεῖ᾽ ἔγνων ἀπιόντος· ἀρίγνωτοι δὲ θεοί περ·
καὶ δ᾽ ἐμοὶ αὐτῷ θυμὸς ἐνὶ στήθεσσι φίλοισι
μᾶλλον ἐφορμᾶται πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι,
μαιμώωσι δ᾽ ἔνερθε πόδες καὶ χεῖρες ὕπερθε.      

Που πάει να πει κάτι τέτοιο:

Πρώτος τον νόησε ο ταχύς Οϊλιάδης Αίας
κι εστράφη προς τον Αίαντα τον Τελαμωνιάδη:
Ω Αίας, κάποιος των θεών των Ολυμποκατοίκων,
με την μορφήν του μάντεως κινεί μας εις την μάχην.
Δεν είναι ο Κάλχας, όχι, αυτός, ο θείος χρησμολόγος.
Τα θεία χνάρια καθαρά του είδα και τα σκέλη
ως έφυγε. Και τους θεούς ευκόλως διακρίνεις.Και μές στα στήθη μου η ψυχή ν’ αγωνισθώ στην μάχην
ζητεί με ορμήν σφοδρότερην και κρατημόν δεν έχουν
επάνω δω τα χέρια μου και οι πόδες μου αποκάτω.

 (Ιλιάδα, ραψωδία Ν, 66-75)

Άσε τους φιλοσοφούντες θεολόγους να λένε, καλέ μου. 

Ο Όμηρος είναι σαφέστατος: Ο Αίας είδε καθαρά τα πόδια και τις κνήμες του Ποσειδώνα -και επιπλέον ο Αίας είχε την παρατηρητικότητα να προσέξει πως τα πόδια του Ποσειδώνα άφηναν στο χώμα ίχνη διαφορετικά από τα ίχνη που θα άφηναν ανθρώπινα πόδια. 

Οι φιλοσοφούντες θεολόγοι θα το θεωρήσουν ανεπίτρεπτο σκάνδαλο, θα το καταγγείλουν ως φαινόμενο ανθρωπομορφισμού των θεών και θα βγάλουν μαλάκα τον Όμηρο. 

Ο Αίας δεν ήταν φιλόσοφος-θεολόγος, βέβαια. Ήταν εμπειρικός-πρακτικός θεολόγος και πολεμιστής. Το μόνο που τον είχε διδάξει η εμπειρία του -και το μόνο που τον ενδιέφερε προφανώς- ήταν να αναγνωρίζει τους θεούς όταν τον πλησίαζαν, ώστε να μην κάνει καμιά μαλακία και τους προσβάλει, ας πούμε -ή κάπως έτσι- και χάσει τη μάχη. 

Και η εμπειρία του τον οδήγησε στη μεγαλειωδώς απλοϊκή διαπίστωση-διατύπωση που λέει πως οι θεοί είναι "αρίγνωτοι". Πανεύκολα αναγνωρίσιμοι, δηλαδή. Έτσι και τους δεις μπροστά σου, τους αναγνωρίζεις αμέσως.

Ε, μετά πλάκωσαν οι φιλοσοφούντες θεολόγοι και το πράμα στράβωσε σε τέτοιο βαθμό που σήμερα πολλοί συνάνθρωποί μας είναι πεπεισμένοι ότι εμφανίσεις θεών δεν λαμβάνουν χώραν πλέον. 

(Για πληρέστερη ανάγνωση της όλης φάσης που περιγράφει ο Όμηρος, κλικ εδώ)