Ακόμα κι αν το δούμε ως inter+nationalism, όπου το nationalism προκύπτει εκ του nation, το οποίο nation νοηματοδοτεί και σηματοδοτεί "γραμμές αίματος" και τέτοια αντιπαθή στους διεθνιστές, σε κάθε περίπτωση η έννοια "proletarian internationalism" ή έστω "προλεταριακός διεθνισμός" (αυτό με αφορά: για τον κοσμοπολίτικο διεθνισμό χέστηκα) είναι μια χαρά έννοια, μόνο που εξακολουθεί να εμπεριέχει ούτως ή άλλως την αποδοχή της έννοιας του έθνους ή -ακόμα χειρότερα- του nation.
Είναι εξακριβωμένο σου λέω:
Προκειμένου να γίνεις καλός διεθνιστής, οφείλεις (πρώτα απ' όλα) να υπερασπιστείς την αναγκαιότητα της ύπαρξης εθνών. Διεθνιστής χωρίς έθνη, δε γίνεται. Είναι σαν μπάρμαν χωρίς μπαρ.
Μη σου πω ότι θα πρέπει να υπερασπιστείς και την πατρίδα των εθνών...
Να, ας πούμε, θα πρέπει να έχεις μια στάση που να προσεγγίζει τη στάση του Μπακούνιν (αφήστε τα γυμναστήρια και πιάστε το Μπακούνιν, ας πούμε) ο οποίος θέτει το ζήτημα κάπως έτσι:
Το κράτος δεν είναι πατρίδα.
Είναι η αφαίρεση, μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μύθος της πατρίδας.
Οι προλετάριοι έχουν (σσ: και παραέχουν) πατρίδα.
Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους.
Αυτή είναι μια φυσική, αληθινή αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός.
Ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κράτους, είναι η εκφυλισμένη μέσω απατηλής αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης, προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.
Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ, ο οποίος γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ. (σσ: το "έθνος" εκ του "έθος", που λέγαμε).
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.
Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων.
Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.
Δε γουστάρεις Μπακούνιν?
Γιατί?
Επειδή γουστάρεις πιο πολύ τον Μαρξ που λέει στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ότι "οι εργάτες δεν έχουνε πατρίδα"?
Οκέϋ, αλλά θα σε χαλάσω δίνοντάς σου το πλήρες απόσπασμα του Μαρξ, έτσι όπως το γράφει στο Μανιφέστο:
Κατηγορήθηκαν οι κομμουνιστές ότι θέλουν τάχα να καταργήσουν την πατρίδα, την εθνότητα.
Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορεί να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν. Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει κατ' αρχήν να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη.
Το πιάνεις το υπονοούμενο?
Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα ΕΠΕΙΔΗ η πατρίδα κάθε άλλο παρά τους ανήκει. Όταν όμως θα τους ανήκει η πατρίδα τους, τότε θα έχουν (αναμφιβόλως) πατρίδα.
Σου λέω ρε φίλε, είναι πονεμένη ιστορία ο διεθνισμός, δεν είναι απλά τα πράματα, δεν είναι να πάρεις ένα σπρέϊ και ν' αρχίσεις να γράφεις στον τοίχο "Κάτω το έθνος", δεν είναι να γράφεις πανκ σουξεδάκια λέγοντας "Γαμιέστε εσείς και το έθνος", μην τα απλοποιείς τόσο, δεν είναι τόσο απλά τα πράματα.
Τεσπα, εγώ θα πάω να κάνω τα μπάνια μου επ' ολίγον ή επί πολύ, αφού πρώτα περάσω να θαυμάσω τους μετανάστες στη γιορτή τους, με τις σημαίες των κρατών-πατρίδων του ο καθένας. Ουδόλως με χαλάει αυτή η πολύχρωμη πολυμορφία των σημαιών -ελπίζω ούτε κι εσένα, ε?
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Mi-la-re,
mi-la-re-si