Με μια καμήλα στους Δελφούς

Πάντως αν το καλοσκεφτείς, έτσι και συνέβαινε ξερωγώ πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια να περάσει ξυστά (ή λιγότερο ξυστά) από τη γη ένας ξερωγώ αστεροειδής και την ίδια μέρα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επληροφορούντο ότι κάπου στην οικουμένη έπεσε ένας μετεωρίτης... ε, ίσα που τους κόβω να έτρεχαν στο μαντείο των Δελφών και ξερωγώ της Δωδώνης και των Διδύμων, όχι για να μάθουν τι ακριβώς συνέβη -αυτό θα το μάθαιναν εύκολα: οι Μέτωνες της εποχής θα τους πληροφορούσαν αυτά που μας πληροφορούν και οι σημερινοί Μέτωνες- αλλά θα πήγαιναν να μάθουν ποιό στα κομμάτια είναι το σημαινόμενον αυτού του πράγματος που συνέβη, τι ήθελαν δηλαδή να προ-ειπούν οι θεοί.

Το θέμα δηλαδή δεν θα ήταν τα μαθήματα σχετικά με τη ζώνη ξερωγώ των αστεροειδών (αυτά ήταν για καθημερινή άσκηση) αλλά το θέμα θα ήταν το τι θα πουν για το εξαιρετικό φαινόμενο οι οιωνοσκόποι.

Την είχανε αυτή τη βίδα οι αρχαίοι: Όταν αυτά που ήξεραν κι όλα αυτά που μελετούσαν ως φυσικά (φυσικότατα) φαινόμενα γύρω τους έδειχναν να συμπεριφέρονται περίεργα, οι πρόγονοι το όλο ζήτημα το εξέταζαν από τη σκοπιά του "τι καλό ή τι κακό μέλλει να μας βρει" και "τι σινιάλο μας στέλνουν οι θεοί" και τέτοια.

Ψιλομαλακία τους, βεβαια, αν το δεις ορθολογιστικά, αλλά ας κρατάμε και μια πισινή μην τυχόν και ήξεραν τι έκαναν -άλλωστε από τους κύκλους τους γεννήθηκε και ανδρώθηκε ο ορθολογισμός, ως εκ τούτου ίσως και να μην ήταν τόσο πια μεγάλη η βίδα τους.

Με μια καμήλα στους Δελφούς
κι όποιος κοιτάει τους ουρανούς
μονάχος ταξιδεύει.

Μιλτιάδης Πασχαλίδης