Το τζίνι

Ο γιατρός ήταν πάντοτε χαμογελαστός. Οι ασθενείς του ήταν πολλές φορές κατσουφιασμένοι -επειδή έτσι  οφείλει να είναι ο σωστός ασθενής- όμως τις περισσότερες φορές έφευγαν από το γιατρό χαμογελαστοί. Καμιά φορά μάλιστα, φεύγοντας, επέστρεφαν πίσω και τον ρωτούσαν συνομωτικά:

"Γιατρέ, πόσες καμπούρες είπες? Δύο ή τρείς"?
ή
"Βρε γιατρέ, πολλές είναι οι καμπούρες που μου έδωσες"
ή κάτι παραπλήσιο.

Κάποια μέρα τον ρώτησα τι στα κομμάτια συμβαίνει και όλοι τον ρωτάνε για τις καμπούρες. Πήρε στοχαστικό ύφος και μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:

Μια φορά κι έναν καιρό, στο καφενείο του χωριού γινόταν γλέντι. Όλο το χωριό είχε μαζευτεί εκεί. Όλο, εκτός από έναν καμπούρη. Πάντα στα γλέντια τον κορόιδευαν όλοι, αποφάσισε λοιπόν εκείνο το βράδυ να πάει βόλτα στο πιο ερημικό σημείο που μπορούσε να φανταστεί: 
Στο νεκροταφείο του χωριού. 
Έτσι όπως γύριζε περίλυπος ανάμεσα στους τάφους, ξαφνικά μέσα από το καντήλι ενός τάφου ξεπετάγεται ένα τζίνι! 

"Τι έχεις και είσαι τόσο περίλυπος?" τον ρωτά το τζίνι και ο καμπούρης σοκαρισμένος απαντά: "Δε βλέπεις που είμαι καμπούρης? Ε, λοιπόν, όλοι με κοροϊδεύουν για την καμπούρα μου και ήρθα εδώ στους τάφους να κλάψω τη μαύρη μου μοίρα που με έκανε καμπούρη..." 
Το τζίνι τον κοιτάει συμπονετικά και του λέει: "Μη σκάς για την καμπούρα! Ορίστε, φέρτην εδώ!!!" και χτάάάπ! εξαφανίζεται η καμπούρα απ' τον καμπούρη, ο οποίος με ανορθωμένη πλάτη και ηθικό, ευχαριστεί το τζίνι και τρέχει στο καφενείο του χωριού. 
Οι χωριανοί τον βλέπουν, παθαίνουν κλακάζ, τον ρωτάνε πως έγινε αυτό το θαύμα, και ο καμπούρης τους αφηγείται λεπτομερώς την περιπέτειά του. 

Στο βάθος του καφενείου,καθόταν και μπεκρόπινε ένας άλλος καμπούρης. Ακούγοντας την ιστορία που αφηγείτπο ο τέως καμπούρης, ο νυν καμπούρης μονολογεί: "Βρε λες να είναι η τυχερή μου μέρα?" και με γοργό βήμα κατευθύνεται προς το νεκροταφείο του χωριού.  

Έτσι όπως γύριζε περίλυπος ανάμεσα στους τάφους, ξαφνικά μέσα από το καντήλι ενός τάφου ξεπετάγεται το τζίνι! 

"Τι έχεις και είσαι τόσο περίλυπος?" τον ρωτά το τζίνι και ο καμπούρης σοκαρισμένος απαντά: "Δε βλέπεις που είμαι καμπούρης? Ε, λοιπόν, όλοι με κοροϊδεύουν για την καμπούρα μου και ήρθα εδώ στους τάφους να κλάψω τη μαύρη μου μοίρα που με έκανε καμπούρη..." 
Το τζίνι τον κοιτάει συμπονετικά και του λέει: "Μη σκάς για την καμπούρα! Ορίστε, φέρτην εδώ!!!" και χτάάάπ! εξαφανίζεται η καμπούρα απ' τον καμπούρη, ο οποίος με ανορθωμένη πλάτη και ηθικό, ευχαριστεί το τζίνι και τρέχει στο καφενείο του χωριού. 
Οι χωριανοί τον βλέπουν, παθαίνουν κλακάζ, τον ρωτάνε πως έγινε αυτό το θαύμα, και ο καμπούρης τους αφηγείται λεπτομερώς την περιπέτειά του, και δως του μαζί με τον προηγούμενο καμπούρη κερνούσαν όλο τον κόσμο. 

Σε ένα σημείο του μαγαζιού, καθόταν και μπεκρόπινε ένας άνεργος, άφραγκος που η τράπεζα επρόκειτο να του πάρει το σπίτι, ενώ η γυναίκα του τον είχε εγκαταλείψει πριν από μια βδομάδα μην αντέχοντας τη φτώχεια του. 
Ακούγοντας τις αφηγήσεις των δύο καμπούρηδων, μια ελπίδα ζωντάνεψε μέσα σου. "Βρε λες να είναι η τυχερή μου μέρα?" ψιθύρισε και με γοργό βήμα κατευθύνθηκε προς το νεκροταφείο του χωριού. 

Έτσι όπως γύριζε περίλυπος ανάμεσα στους τάφους, ξαφνικά μέσα από το καντήλι ενός τάφου ξεπετάγεται το τζίνι! 

"Τι έχεις και είσαι τόσο περίλυπος?" τον ρωτά το τζίνι και ο καμπούρης σοκαρισμένος απαντά: "Άσε... Ζω μια φρίκη... Είμαι τρία χρόνια άνεργος, η γυναίκα μου με εγκατέλειψε, η τράπεζα θα μου πάρει το σπίτι..." 
Το τζίνι τον κοιτάει συμπονετικά και του λέει: "Και γι' αυτό σκας?  Ορίστε, πάρε δυο καμπούρες!!!" 

Αυτή ήταν η αφήγηση του γιατρού και τολμώ να πω ότι είναι από τις αφηγήσεις που μου άνοιξαν νέες ατραπούς στην κατανόηση του κόσμου που ζούμε. Τολμώ μάλιστα να πω επιπροσθέτως, ότι αν και από τότε έχουν περάσει καμιά τριανταριά περιστροφές της γης γύρω απ' τον ήλιο, εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως ο γιατρός ήταν ίσως ο σημαντικότερος μεταφυσικός φιλόσοφος που έχω γνωρίσει.