ΣΥΝΘΕΣΗ

Ξυπνάει πρωί-πρωί με τη δροσούλα ο άλλος ο Πολύδροσος, πίνει καφέ, μπαίνει στο αμάξι και ξεκινάει για το γραφείο έχοντας την πεποίθηση πως είναι οπαδός του ορθού λόγου. Και ξαφνικά βρίσκεται μπροστά στην αλληλοαναίρεση των εννοιών:

"Επ!!! Μα τι γίνεται εδώ?" αναρωτιέται, ενθυμούμενος ότι μέχρι πρότινος (δεν με έχει χτυπήσει ακόμα το αλτσχάϊμερ, διάολε), υπήρχε μόνο το σύνθημα με τα κόκκινα γράμματα. Τίθεται λοιπόν το φιλοσοφικό ερώτημα: Εφόσον το σύνθημα με τα μαύρα γράμματα διαφωνεί οριζοντίως και καθέτως με το κόκκινο σύνθημα, ε, τότε δια ποίον λόγον οι γράψαντες τα μαύρα γράμματα εσεβάσθησαν το σύνθημα με τα κόκκινα γράμματα, θέτοντες σύνορα στην πλανητική και πανανθρώπινη αξία του αποπάνω συνθήματος? Δηλαδή, για ποιό λόγο οι συνοριοφύλακες του αποκάτω εσεβάσθησαν τους διεθνοποιητές του αποπάνω?

Λίγα μέτρα παρακάτω, η απάντηση καραδοκεί, κραδαίνουσα μια επεξήγηση η οποία με κάνει να σκέφτομαι ότι λόγω ηλικίας έχω χάσει επεισόδια της δημιουργικής πορείας ενός είδους σύνθεσης η οποία, βεβαίως, ουδόλως με αφορά ...