Είναι αν μη τι άλλο ενθαρρυντικό το να βλέπεις τα κείμενα του μπλογκ σου να αποτελούν πηγή εμπνεύσεως για αξιόλογους ιστότοπους όπως το freeinquiry.gr.
Άλλωστε σε διάφορες αναρτήσεις εδώ μέσα όχι απλώς έχω εμπνευστεί αλλά κάποιες φορές στην ψύχρα έχω αντιγράψει αναρτήσεις του freeinquiry, οπότε το ζήτημα της πηγής εμπνεύσεως είναι αμοιβαίο (και δε μ' απασχολεί αν μερικές φορές δημιουργείται σε κάποιους σχολιαστές μου σύγχυση σχετικά με το ποιος εμπνεύστηκε από ποιον. Έχω και σοβαρότερα ζητήματα ν' ασχοληθώ).
Ωστόσο βλέποντας σήμερα ότι το τέχνασμα του Πεισίστρατου αποτέλεσε πηγή εμπνεύσεως για το freeinquiry και διαβάζοντας τη freeinquirεια οπτική για το όλο ζήτημα, με έπιασε ένα φιλοσοφικό κατιτίς κι έπεσα σε βαθιά περισυλλογή, διαλογιζόμενος πάνω στις διαμετρικά αντίθετες οπτικές γωνίες απ' τις οποίες βλέπουμε το ζήτημα εγώ και το καλό σάιτ.
Από τη μια πλευρά εγώ σε όλη αυτή την ιστορία βλέπω ότι μόνο άτομα τυραννικών και ολιγαρχικών πεποιθήσεων μπορεί να ξεφτιλίζουν έτσι (όπως ο Πεισίστρατος) τους θεούς και τα σεβάσματα, ενώ αντίθετα σεβασμό προς τους θεούς και τα σεβάσματα μόνο οι δημοκράτες δείχνουν. Μέσω αυτής της στάσης τους, οι δημοκράτες δεν μεταβάλλονται σε θεοκράτες αλλά απλώς δημιουργούν μια ηθική ασπίδα που προστατεύει το πόπολο από τους επίδοξους θεοαπατεώνες τυραννικών και ολιγαρχικών πεποιθήσεων. Κι επειδή οι αντιφάσεις είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας, δεν θα ήταν απορριπτέο να ισχυριστεί κάποιος ότι ακριβώς αυτή η εμπειρία που ένιωσαν οι Αθηναίοι πιανόμενοι κότσοι απ' τον Πεισίστρατο, τους οδήγησε εν τέλει στο Χρυσό Αιώνα, ο οποίος, βασισμένος στη μαρξιστική αλήθεια που λέει πως "δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει το περιβάλλον αλλά είναι το περιβάλλον που καθορίζει τη συνείδηση", ήταν τόσο ορθολογικός αιώνας όσο ορθολογικός αιώνας επέτρεπαν να είναι τα τεχνολογικά μέσα της εποχής.
Αντίθετα, το freeinquiry σε όλη αυτή την ιστορία διακρίνει απλώς ένα από τα πολλά, αργά αλλά σταθερά βήματα που εν τέλει οδήγησαν την ανθρωπότητα στο σκοτεινό Μεσαίωνα. Ως εκ τούτου, βγάζει το συμπέρασμα πως έχει υπερτιμηθεί η κλασική αρχαιότητα ως βράχος του ορθολογισμού.
Τι να πω...
Δε μου θυμίζει τόσο το κλασικό "ο ένας βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και ο άλλος το βλέπει μισοάδειο".
Περισσότερο μου θυμίζει το μη-κλασικό "ο ένας βλέπει αυτό το ποτήρι και ο άλλος ένα άλλο".
Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις αποφεύγω να στοιχηματίσω ποιος από τους δυο έχει δίκιο.
Άλλωστε σε διάφορες αναρτήσεις εδώ μέσα όχι απλώς έχω εμπνευστεί αλλά κάποιες φορές στην ψύχρα έχω αντιγράψει αναρτήσεις του freeinquiry, οπότε το ζήτημα της πηγής εμπνεύσεως είναι αμοιβαίο (και δε μ' απασχολεί αν μερικές φορές δημιουργείται σε κάποιους σχολιαστές μου σύγχυση σχετικά με το ποιος εμπνεύστηκε από ποιον. Έχω και σοβαρότερα ζητήματα ν' ασχοληθώ).
Ωστόσο βλέποντας σήμερα ότι το τέχνασμα του Πεισίστρατου αποτέλεσε πηγή εμπνεύσεως για το freeinquiry και διαβάζοντας τη freeinquirεια οπτική για το όλο ζήτημα, με έπιασε ένα φιλοσοφικό κατιτίς κι έπεσα σε βαθιά περισυλλογή, διαλογιζόμενος πάνω στις διαμετρικά αντίθετες οπτικές γωνίες απ' τις οποίες βλέπουμε το ζήτημα εγώ και το καλό σάιτ.
Από τη μια πλευρά εγώ σε όλη αυτή την ιστορία βλέπω ότι μόνο άτομα τυραννικών και ολιγαρχικών πεποιθήσεων μπορεί να ξεφτιλίζουν έτσι (όπως ο Πεισίστρατος) τους θεούς και τα σεβάσματα, ενώ αντίθετα σεβασμό προς τους θεούς και τα σεβάσματα μόνο οι δημοκράτες δείχνουν. Μέσω αυτής της στάσης τους, οι δημοκράτες δεν μεταβάλλονται σε θεοκράτες αλλά απλώς δημιουργούν μια ηθική ασπίδα που προστατεύει το πόπολο από τους επίδοξους θεοαπατεώνες τυραννικών και ολιγαρχικών πεποιθήσεων. Κι επειδή οι αντιφάσεις είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας, δεν θα ήταν απορριπτέο να ισχυριστεί κάποιος ότι ακριβώς αυτή η εμπειρία που ένιωσαν οι Αθηναίοι πιανόμενοι κότσοι απ' τον Πεισίστρατο, τους οδήγησε εν τέλει στο Χρυσό Αιώνα, ο οποίος, βασισμένος στη μαρξιστική αλήθεια που λέει πως "δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει το περιβάλλον αλλά είναι το περιβάλλον που καθορίζει τη συνείδηση", ήταν τόσο ορθολογικός αιώνας όσο ορθολογικός αιώνας επέτρεπαν να είναι τα τεχνολογικά μέσα της εποχής.
Αντίθετα, το freeinquiry σε όλη αυτή την ιστορία διακρίνει απλώς ένα από τα πολλά, αργά αλλά σταθερά βήματα που εν τέλει οδήγησαν την ανθρωπότητα στο σκοτεινό Μεσαίωνα. Ως εκ τούτου, βγάζει το συμπέρασμα πως έχει υπερτιμηθεί η κλασική αρχαιότητα ως βράχος του ορθολογισμού.
Τι να πω...
Δε μου θυμίζει τόσο το κλασικό "ο ένας βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και ο άλλος το βλέπει μισοάδειο".
Περισσότερο μου θυμίζει το μη-κλασικό "ο ένας βλέπει αυτό το ποτήρι και ο άλλος ένα άλλο".
Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις αποφεύγω να στοιχηματίσω ποιος από τους δυο έχει δίκιο.
Τραγούδι
Για σηκώστε τα ποτήρια που μας κάνουν τα χατήρια
Πωπω, εντάξει, οι φρηινκουάρειοι, επιμένουν και με τη μούφα πως στην κλασική Αθήνα καίγανε βιβλία... Κι ας λέει ο Nestle για το αντίθετο μια και οι πηγές που μαρτυρούν κάτι τέτοιο είναι πολύ μεταγενέστερες. Αλλά η φρηινκουάρεια οπτική είναι απλή: αν είναι θεϊστές, δε γίνεται να είναι της προκοπής. Αφού τα γεγονότα δεν ταιριάζουν στη φρηινκουάρεια οπτική, αλλάζουμε τα γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικό λήμμα:
http://en.wikipedia.org/wiki/Truthiness
Πάντως τα γραφόμενά των συνεχίζουν ν' αποτελούν καλές αφορμές για σκέψη και ψάξιμο -το αν αυτό το ψάξιμο οδηγεί σε συμφωνία με τα γραφόμενά των είναι άλλο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή