Το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί

Έτσι είναι η τάξη μας. Έτσι είναι οι εργάτες.

Οι αυτόνομοι εργάτες. 

Τους συναντάς παντού:

Στο γιαπί, στο μηχανουργείο, στη φάμπρικα, στο εργοτάξιο.

Μην τους φανταστείς σαν τίποτα μεταφραστές-υποτιτλιστές,

σαν τίποτα ωρομίσθιους καθηγητές, υπαλλήλους γραφείου

μπάρμεν και τέτοια φλώρικα.

Ούτε να τους φανταστείς σαν τίποτα φοιτητές-μελλοντικά αφεντικά.

Ούτε να τους φανταστείς σαν μικροαστούς ή γόνους μικρο/μεγαλο/αστών.

Ούτε να τους φανταστείς σαν τίποτα λούμπεν αργόσχολους.

Όχι. 

Μιλάμε για ντούρα εργατική τάξη.

Με τα χέρια ροζιασμένα.

Μιλάμε για αυτόνομους.

Μιλάμε για την ταξική συνείδηση της εργατιάς.

Που έχει τη διορατικότητα να βλέπει να συνεισφέρονται

εκ μέρους της τρόικας 

δισεκατομμύρια στον κρατικό κορβανά

όταν οι άλλοι βλέπουν απάτες των διεθνών τοκογλύφων.

Που έχει τη διορατικότητα να βλέπει τον εθνικισμό 

εκεί που οι άλλοι βλέπουν την αντίθεση προς τον ιμπεριαλισμό. 

Που πίσω απ' το μπακάλικο του κυρ-Μανώλη 

και τις επιδιορθώσεις ενδυμάτων της κυρα-Σούλας

διακρίνουν καθαρά τον ταξικό τους εχθρό.

Που έχουν τη διορατικότητα να κατανοούν 

πως η τρόικα δεν είναι παρά ένα πιόνι,

μια μαριονέτα στα χέρια του κυρ-Μανώλη και της κυρα-Σούλας.

Εργατιά, φίλε μου.

Αυτόνομη εργατιά με ροζιασμένα χέρια.

Και με αναλύσεις βαθιές.

Πολύ βαθιές.

Μόνο οι αναλύσεις των αφισών της ΟΑΚΚΕ

ξεπερνούν σε βαθύτητα

τις αναλύσεις των αφισών της αυτόνομης εργατιάς.