ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΤΙ ΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ

"It's a thin line between love and hate",
τραγούδησε κάποτε με τη φωνάρα της η τραγουδίστρια των Pretenders, και θυμάμαι πως την άκουγα εκστατικός (πιτσιρικάς ων), αναλογιζόμενος πόσο μεγάλα πράγματα μπορεί να κάνει μια λεπτή γραμμή!
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, και τη συγκεκριμένη λεπτή γραμμή την έχω δει να εμφανίζεται και να ενεργοποιείται στη ζωή μου άπειρες φορές…

Βέβαια, πέρα από τη συγκεκριμένη λεπτή γραμμή, υπάρχουν χιλιάδες άλλες ανάλογες λεπτές γραμμές, που παίζουν τον ίδιο ρόλο: αποτελούν το όριο ανάμεσα σε δύο εντελώς αντίθετα πράγματα.
Φυσικά, αυτό αν το φιλοσοφήσουμε λίγο, μας οδηγεί στη σκέψη ότι εν τέλει, εφόσον διαχωρίζονται απλώς και μόνο από μια λεπτούλα διαχωριστική γραμμή, αυτά τα δύο "εντελώς αντίθετα πράγματα" ενδέχεται να μην είναι και τόσο "εντελώς αντίθετα"… Ίσως να αποτελούν απλώς υποσύνολα ενός μεγαλύτερου συνόλου, το οποίο διαλανθάνει (της οπτικής μας)…
Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγαλύτερη κουβέντα, που βαριέμαι να την κάνω εδώ και τώρα μόνος μου.

Σε παλιότερη δημοσίευση εδώ πέρα, είχα εκφράσει (μισο-σοβαρά-μισο-χιουμοριστικά) την (φιλολογικά ορθότατη) άποψη ότι από τα ομηρικά έπη απουσιάζουν οι αναφορές σε χορτοφαγία και ιχθυοφαγία. Φυσικά, όταν το έγραφα αυτό, δεν ισχυριζόμουν ότι ανακάλυψα την πυρίτιδα: Ήξερα ότι το ζήτημα είχε απασχολήσει τους μελετητές του Ομήρου από αρχαιοτάτων χρόνων, ήξερα επίσης ότι όλοι αυτοί οι μελετητές είχαν καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με εμένα: Ότι ο Όμηρος θεωρούσε την κρεατοφαγία ως ταιριαστή σε ήρωες και πολεμιστές, ενώ την χορτοφαγία και την ψαροφαγία την θεωρούσε ως ταιριαστή σε φλώρους.

Ως εδώ έχουμε ένα γεγονός.

Δίπλα από το γεγονός αυτό, υπάρχει μια λεπτή γραμμή (σαν τη λεπτή διαχωριστική "between love and hate" γραμμή που λέγαμε στην αρχή).

Από την άλλη πλευρά της λεπτής γραμμής, υπάρχει μια άποψη που είναι κάπως έτσι:
Εφόσον ο Όμηρος συχνά αποκαλείται "θείος Όμηρος", κατά προέκταση τα ομηρικά έπη δεν θα μπορούσε παρά να είναι "θεία έπη" που -ως θεία που είναι, δηλαδή ως θεϊκά που είναι- έχουν να μας διδάξουν σχεδόν τα πάντα… Επομένως, η άποψή του Ομήρου περί κρεατοφαγίας και ηρώων, δεν θα μπορούσε παρά να είναι "θεία άποψη", την οποία οφείλουμε να καταπιούμε αμάσητη.

Κάπου σε αυτό το σημείο, το βασίλειο του Ομήρου μπερδεύεται με το βασίλειο του Εύβουλου, του αρχαίου ποιητή κωμωδιών.
Ο Εύβουλος λοιπόν, (ανερυθρίαστος πράκτωρ των ιχθυοφάγων και χορτοφάγων), πήρε αυτό τον τρόπο ανάγνωσης των Ομηρικών επών, και τον επεξεργάστηκε με τον εξής εύστροφο τρόπο: Τον προέκτεινε προς το άπειρο -όπως πρέπει να κάνει κάθε καλός κωμωδιογράφος- με αποτέλεσμα να καταδείξει το λάθος μέσα από τον μεγεθυντικό φακό της υπερβολής!



Σε ελεύθερη μετάφραση:
Σε ποιο σημείο ο Όμηρος έχει πει ότι έφαγε κάποτε ψάρια
οποιοσδήποτε από τους Αχαιούς? Οι Αχαιοί έτρωγαν μόνο ψητά κρέατα!
Διότι δεν γράφει ο Όμηρος για κάποιον Αχαιό που βράζει το κρέας.
Αλλά αν ψάξει κάποιος, δεν θα βρει -επίσης- Αχαιό που να είχε εταίρα…
Φαίνεται πως οι Αχαιοί βολευόντουσαν με τη μαλακία επί δέκα χρόνια…
Η εκστρατεία τους βγήκε επώδυνη, διότι ναι μεν κατέκτησαν μια πόλη,
αλλά όταν έφευγαν από την πόλη, η κωλοτρυπίδα τους είχε γίνει
περισσότερο ευρύχωρη από την πόλη που κατέκτησαν τότε…

Είπαμε, "It's a thin line between love and hate"…
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στον Όμηρο και τον Εύβουλο…
Είπαμε όμως, επίσης, πως όταν δύο πράγματα χωρίζονται απλώς από μια λεπτή γραμμή, τότε ίσως να μην πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα, αλλά ίσως να πρόκειται για δύο πράγματα όπου το ένα αποτελεί φυσική συνέχεια του άλλου…
(Ας πούμε, τόσο ο Όμηρος όσο και ο Εύβουλος, ήταν ποιητές).