ΒΡΕ ΔΕΝ ΕΚΓΑΜΙΖΟΜΑΣΤΕ ΛΕΩ ΓΩ?

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν, με αφορμή το γάμο των ομοφυλόφιλων. Φυσικά, εμένα το όλο θέμα ουδόλως με αφορά, εφόσον έχω ταχθεί οριστικώς και αμετακλήτως εναντίον του γάμου, είτε πρόκειται για φάση μεταξύ ετεροτέτοιων είτε πρόκειται για φάση μεταξύ ομοτέτοιων.
Διότι εδώ ο κόσμος χάνεται, κι ο άλλος θέλει να παντρευτεί. Με γειά του - με χαρά του, βέβαια, αλλά που πας βρε? Δεν άκουσες τα λόγια εκείνου εκεί του Γιεσουά, που διακήρυσσε πως "ώσπερ γάρ ήσαν εν ταίς ημέραις ταίς πρό τού κατακλυσμού τρώγοντες και πίνοντες, γαμούντες και εκγαμίζοντες, άχρι ής ημέρας εισήλθε Νώε εις την κιβωτόν, και ουκ έγνωσαν έως ήλθεν ο κατακλυσμός και ήρεν άπαντας..."
Και σε ρωτάω τώρα: Είναι εποχή αυτή για να είμαστε "γαμούντες και εκγαμίζοντες"? Άλλωστε, δεν πήρες πρέφα ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για το διαζύγιο είναι ακριβώς ο γάμος? Τι θες δηλαδή, σε λίγα χρόνια να ασχολούμαστε με το "πρώτο ομοφυλοφιλικό διαζύγιο"?
Άσε μας τώρα, κι έχουμε και δουλειές... Έχουμε ν' ακούσουμε το φοβερό συγκρότημα "Άγαμοι Θύται".

Τέλος πάντων, κατά τη γνώμη μου, ο πιο μάγκας στην όλη φάση ήταν (και είναι) ο δήμαρχος Τήλου. Respect. Η μισή Ελλάδα, μόλις προ ημερών έμαθε την ύπαρξη του νησιού "Τήλος". Τα υπόλοιπα, δεν με αφορούν.

Βέβαια, υπάρχουν και οι ηθικοπλαστικές φιγούρες της όλης φάσεως: Κάτι ανώνυμοι συμπολίτες μας που έχουν σοκαριστεί, κάτι παπαδοτέτοιοι που κράζουν Αυλωνιτοειδώς "Πνεύμα και Ηθική", κάτι ακροδεξιοί συντήρες που έπαθαν ταράκουλο, και γενικώς πολύς κόσμος που τείνει να πιστέψει ότι ήρθε η συντέλεια του κόσμου.

Θέλοντας να παρηγορήσω αυτούς τους συγκλονισμένους συμολίτες μας, δημοσιεύω εδώ και τους αφιερώνω ένα (κατ' εμέ σημαντικό - εφάμιλλο του πλατωνικού "Κρατύλου") ποίημα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Το ποίημα έχει τον τίτλο "Ετυμολογίες" και το βρήκα στο φοβερό και τρομερό sarantakos.com.

***************************
Ετυμολογίες
(ή ετοιμολογίες – όπως θέλετε…)

Poésie impure – dédiée à
Mitso Papanicolaou.

Πόθεν το κωλομπαράς;
εκ του κώλος και παράς,
–γιατί πάς ποθών αυτόν,
δείται, πάντως, και λεφτών…

*

Όσον αφορά το πούστης,
-από τ’ότι, δίχως πόνο,
της ψωλής, δε χωρεί μόνο
το κεφάλι, μα κι ο… πους της!

*

Το δ’ επίθετο μπινές;
συντομή τού καμπινές!

*

Και το κλασικόν αιδοίον;
γιατί το’ χει σαν παιδίον!

*

Κι ο περίφημος πρωκτός;
γιατί γίνεται… σπρωκτός!

*

Όσο, πάλι, για το κώλος,
-επειδή, σ’ αυτόν, ο ψώλος
εισχωρεί, συνήθως, όλος,
καν ευκόλως, καν δυσκόλως…

*

Κι όσο, πάλι, για το πέος,
που ’ναι τόσο σοβαρό,
-είναι, πάντως, εκ του παίω,
συνωνύμου του βαρώ…

*

Πόθεν δε κι η μαλακία;
εκ του μάλα και γλυκεία…

Πιθανόν, όμως, επίσης,
γιατί πάς τις ενεργών,
τον ρυθμόν του τον αργόν,
και τας μαλακάς κινήσεις
της χειρός επιταχύνει,
τη βαρεί –κι έπειτα χύνει!

*

Δε μιλώ για το ψωλή,
γιατί πάς όστις διαβάζει
το παρόν, και δεν τη βάζει,
θα σεκλετιστεί πολύ!...

19.2.1935
****************************
Αν δεν κάνω λάθος, ο Μήτσος Παπανικολάου (προς τον οποίο ο Λαπαθιώτης αφιέρωσε το ποίημα) πρέπει να είναι αυτός εδώ. Δικό μας παιδί κι αυτός δηλαδή, όπως και ο Λαπαθιώτης, άλλωστε.

Βλέπετε τι γίνεται? Δικό μας παιδί ο ένας, δικό μας παιδί ο άλλος...
Τι χρείαν έχωμεν γάμου?