Κι εκεί που είχε τελειώσει 0-1 το ματσάκιον Ελλάς-Ξανθογενία, εκεί που μια βυζαντινού τύπου χαρμολύπη είχε κάτσει πάνω στο σβέρκο συμπάντων των Ελλήνων (με αφορμή τον αποκλεισμό της Εθνικάρας από το Γιούρον), εκεί που έδιναν και έπαιρναν αι αμφισβητήσεις περί του εάν και κατά πόσον ο Νικοπολίδης κυνηγούσε ένα κουνούπι ή μια μύγα ή μια κοσμοσφαίρα ψάλλουσα ένα μερακλωμένο τεριρέμ...
Ε, κάπου εκεί, ήρθε δίπλα μου και στρογγυλοκάθησε ο Charles Baudelaire και άρχισε να βλέπει τις τηλεοπτικές διαφημίσεις με απάθεια. Ώσπου κάποια στιγμή εσηκώθη όρθιος και άρχισε να απαγγέλλει γαλλιστί ένα παλιό ποίημα (το οποίον και παραθέτω, ως αφιέρωμα εις την εθνικάρα).
La Pipe
Je suis la pipe d'un auteur;
On voit, à contempler ma mine
D'Abyssinienne ou de Cafrine,
Que mon maître est un grand fumeur.
Quand il est comblé de douleur,
Je fume comme la chaumine
Où se prépare la cuisine
Pour le retour du laboureur.
J'enlace et je berce son âme
Dans le réseau mobile et bleu
Qui monte de ma bouche en feu,
Et je roule un puissant dictame
Qui charme son coeur et guérit
De ses fatigues son esprit.
Αυθορμήτως, άμα τω τελειώματι της απαγγελίας, σύμπασα η γειτονιά εξέσπασε εις χειροκροτήματα που εσυνοδεύοντο από εθνικόν ρίγος.
Είναι η "Pipe" του κυβερνήτη του «πειρατικού» αυτή ή κάνω λάθος?
ΑπάντησηΔιαγραφή