Αρχιερατικός εσπερινός μετά δακρυγονοκλασίας


Όπως είναι γνωστόν εις τους πνευματικούς ανθρώπους λάϊκ μή, κάποτε, πριν από δυό χιλιάδες χρόνια, ο γλυκύτατος Ιησούς έκλανε κάθε φορά που έβλεπε άρτους.
Σοβαρολογώ απολύτως! Η Καινή Διαθήκη, γέμει σχετικών αναφορών:

Ενδεικτικώς, εις το κατά Ματθαίον 15:36, διαβάζομεν:
ἔλαβεν τοὺς ἑπτὰ ἄρτους καὶ τοὺς ἰχθύας καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασεν καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς, οἱ δὲ μαθηταὶ τοῖς ὄχλοις.
Εις δε το κατά Μάρκον 14:22, αναγιγνώσκομεν:
Καὶ ἐσθιόντων αὐτῶν λαβὼν ἄρτον εὐλογήσας ἔκλασεν καὶ ἔδωκεν αὐτοῖς
Η δε Α' προς Κορινθίους επιστολή, μας δίδει την εξής πληροφορίαν:
ὁ κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτὶ ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασεν

Δεν ξέρω τι κόλλημα τράβαγε ο μακαρίτης με τα δώρα της Δήμητρας. Πάντως τράβαγε ένα ορισμένο ζόρι: Όποτε έβλεπε άρτους, έκλανε.

Και γενικά, όσα λέω είναι έγκυρα και πάψτε να με αμφισβητείτε!

Εξ αιτίας αυτής της συνηθείας του κυρίου τινών, η μήτηρ τινών εκκλησία διοργανώνει ενίοτε τελετάς, ονομαζομένας “αρχιερατικός εσπερινός μετ' αρτοκλασίας”. Δεν έχω παρευρεθεί σε τέτοια τελετή, αλλά γνωρίζω ότι συνήθως εις την τελετή χοροστατεί κάποιος μητροπολίτης. Και για να χοροστατεί ο μητροπολίτης, υποθέτω πως μάλλον πρόκειται για χοροεσπερίδες. Διότι για να χοροστατεί ο εν λόγω, όλο και κάποιο τσιφτετέλι θα παίζει...
(Δεν είμαι σίγουρος, πάντως).

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα συνθήματα των τελευταίων ημερών, είναι αυτό που λέει εν πλήρει απλότητι πως:
Τρεις κι εξήντα παίρνετε, κι όλο το χειμώνα
τρώτε φασολάδα – κλάνετε δακρυγόνα.

Εφηβικόν σύνθημα, βεβαίως... Αλλά δημοσιογραφικώς ορθόν!

Είναι δημοσιογραφικώς αποδεδειγμένον ότι οι μβάτσοι τυγχάνουν “χρήσται” και δη “εξαρτημένοι χρήσται” και δη χρήσται δακρυγόνων.
(Λέγουσι χαρακτηριστικώς οι δημοσιογράφοι:
“Οι άνδρες των ΜΑΤ έκαναν χρήσι δακρυγόνων”, υπαινισσόμενοι την εξάρτησιν των μβάτσων).

Όμως, το προαναφερθέν σύνθημα, υπαινίσσεται κάτι παραπάνω! Κάτι θρησκευτικότερον!
Υπαινίσσεται, ότι η χρήσις δακρυγόνων εκ μέρους των μβάτσων αποτελεί μέρος μιας θρησκευτικής τελετής, κατά την διάρκεια της οποίας η φασολάδα μετουσιώνεται ουχί εις σάρκαν και αίμα (εις σάρκαν και αίμα μετουσιώνονται μόνον τα γκλομπς και αι σφαίραι) αλλ' εις δακρυγόνον!

Η εν λόγω τελετή, δυναμένη ονομασθήναι “δακρυγονοκλασία”, επαρατήρησα πως αποτελείται από τα εξής στάδια της αρχαιοελληνικής – νεοελληνικής τραγωδίας:

α) ΠΑΡΟΔΟΣ: Μία ομάς ανθρώπωνε πλησιάζει εις σημείόν τι όπου ενεδρεύει ομάς μβάτσων.
β) ΣΤΑΣΙΜΟ: Οι μβάτσοι εμποδίζωσι την ομάδα των ανθρώπωνε να προχωρήση. Οι άνθρωποι μένουν στάσιμοι.
γ) ΧΟ(ι)ΡΙΚΟ: Οι μβάτσοι φρίττωσι -δε γουστάρωσι να συνυπάρχωσι με ανθρώπους. Αρχίζωσι να κλάνωσι δακρυγόνα.
δ) ΕΞΟΔΟΣ: Οι άνθρωποι, μη αντέχοντες τη μπόχα, αρχίζωσι να υποχωρώσι -ενίοτε άδοντες θρησκευτικούς ύμνους της τριαδικής θεότητος που λέγεται “Μβάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι”. Εις τον χώρον επικρατεί άκρατος συγκίνησις -άπαντες δακρύζωσι και κλαίουσι, μακαρίζοντες την θεάν Τύχην διά το γεγονός ότι εγεννήθησαν άνθρωποι και ουχί χοίροι.
Εκ δε του πλεονασμού της χαράς των, οι άνθρωποι νομίζωσι πως ήρθε το Πάσχα, και αρχίζωσι το παντοειδές θορυβείν, ρίπτοντες αντικείμενα, φρούτα και μβουκάλια ημι-γέμοντα βενζίνης.

Όμως, κάμνω την σημαντικήν παρατήρησιν ότι πλείστοι των ανθρώπων, συχνάκις αρχίζουσι την ρίψιν λίθων προς το μέρος των μβάτσων.
Η τάσις αύτη των ανθρώπων, φρονώ πως έχει θρησκευτικάς ρίζας:

Πηγάζει εκ της πεποιθήσεως των ανθρώπων, ότι η ιστορία του Δευκαλίωνος εστί αληθής. Ήτοι, όταν ρίπτωσι λίθους προς τους μβάτσους, το πράττωσι με την ελπίδαν ότι εκ των λίθων θα ξεπεταχθώσι άνθρωποι, οίτινες θα αντικαταστήσωσι τους μβάτσους, ή, έστω, ότι οι μβάτσοι ώσιν άνθρωποι.

Τι να είπω... Ίσως έχωσι δίκαιον οι άνθρωποι... Ίσως να υφίσταται ακόμη τοιαύτη ελπίς...
Αλλά δεν το πολυβλέπω...