ΕΥΜΟΡΦΟΝ ΠΡΑΓΜΑ Ο ΠΛΑΓΙΑΥΛΟΣ!

Έτσι, για να μπει με το καλό η νέα χρονιά, ας το ξεκινήσω ηπίως, παραθέτων τους στίχους τραγουδακίου παλαιού και ευφροσύνου, που μας το επρωτοσύστησαν οι φοβεροί και τρομεροί "Χάνομαι γιατί ρεμβάζω" κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80...
(Ω ρε μπαγάσα, τι έμαθα με το κλείσιμο του παλιού έτους? Θα ξαναβγάλουσι δουλειά, λέει, οι εν λόγω? Τι καλάάάάά!!!)

Διάφανος κυλάω υγρός
πάντα εσύ με ανασταίνεις
αλήθεια μου, Απόλλωνα ρυθμός
για που, για που με παρασέρνεις?

Μέσα σ' ατέλειωτους διαδρόμους
περνώντας πόρτες σκοτεινές
αφήνω πίσω μου ανθρώπους
που έχουν πέτρινες μορφές.

Διάφανος, διάφανος κυλάω
μέσα σε κήπο το ρυθμό.
Tις πίκρες μου ξορκίζοντας, πετάω
φυσώντας τον πλαγίαυλο

Με δισταγμούς κι' αμφιβολίες
τιμή μου, ναι τ' ομολογώ:
έρχομαι να διαλύσω τις θρησκείες
που μας χωρίζουνε καιρό.

Το ξέρω είναι δύσκολο στ' αλήθεια
κι' οδυνηρό είναι στην αρχή,
ξεχνώντας κάθε μου πολύχρονη συνήθεια
να δραπετεύω από τη στείρα μου σιωπή.

Διάφανος, διάφανος κυλάω
μέσα σε κήπο το ρυθμό
τις πίκρες μου ξορκίζοντας, πετάω
φυσώντας τον πλαγίαυλο.

Τώρα όσον αφορά τις ευχές για το νέον έτος, θα αρκεστώ στην ευχή που έκανε (μπορεί και προφητικώς) κάπου στα 1939, ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, στο ποίημα "Ψαλμός και ψηφιδωτό για μιάν άνοιξη στην Αθήνα" (από την συλλογή "Τα ετεροθαλή") :

Χάϊντε η ριξιά να βρει το ζάρι της
κι η τζαμαρία το θαρραλέο λιθάρι της!!!

Έρρωσθε!